Έμεινε να κοιτάζει το Υψόμετρο για ώρα. Ώρες. Ναι, πρέπει να ήταν ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει! Η Κάθοδος αργή. Πολύ αργή.
"Δε θα έπρεπε να είναι έτσι… Δεν. Αν και, πολλά δε θα έπρεπε να είναι έτσι", σκέφτηκε.
Ίσιωσε λίγο το κορμί του και μοίρασε το βλέμμα του στα υπόλοιπα όργανα μέτρησης. Καμία αλλαγή. Ακόμα και τα Καύσιμα, σε σταθερό επίπεδο…
"Καύσιμα!", γέλασε με τον εαυτό του και τις ρομαντικές συνήθειες των Ανθρώπων…
Πώς παρέμεινε αυτός ο όρος! Δεν είναι τρομακτικό, το να επιμένεις σε ένα χαρακτηρισμό, σε μια ιδέα, σε ένα επίθετο, σε μια ιδιότητα, σε ένα συναίσθημα, ακόμα κι όταν έχει χάσει όλα τα χαρακτηριστικά του; Μόνο και μόνο επειδή, σου θυμίζει κάτι ή επειδή, έτσι έμαθες;
Στο ταμπλώ βέβαια, η ένδειξη ήταν, "Antimatter (Neutral) Annihilation Level"… (Epic Fail για ακρωνύμιο…) και η διαδικασία δεν είχε καμία σχέση με Καύση… μα, είχε επικρατήσει ο όρος. Ναι, καμιά φορά, οι όροι και τα όρια επικρατούν, ακόμα κι αν είναι στην ουσία τους, διακοσμητικά.
Θα μου πεις, αφού Επικρατούν, πώς τα χαρακτηρίζεις Διακοσμητικά; Ας συμφωνήσουμε λοιπόν στο ότι, επικρατούν λόγω θέλησης ή έλλειψης αυτής κι όχι επειδή τα όρια καθαυτά είναι απόλυτα κι η υπέρβασή τους απαγορευτική.
Μα… εδώ που τα λέμε, υπάρχουν άραγε Απαγορευτικά Όρια και Όροι;
Όχι. Μάλλον, όχι. Δεν ξέρω. Μη με ρωτάς, δεν ξέρω. Οι Οδηγίες μου σε αυτήν την Πίστα ήταν, να φέρω το Όχημα στη Βάση. Αν όχι με Ασφάλεια, τουλάχιστον, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Επιβάτες, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα να μεταφέρω. Άσχετα αν στην πορεία, προέκυψε.
Μα, ούτε ένας από αυτούς να μη γνωρίζει πώς να χειρίζεται ένα τέτοιο Όχημα; Να μοιραζόμασταν έστω κάποιες ώρες ξεκούρασης…
Να μοιραζόμασταν… γενικά.
Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει! Το να μετράς τη Διάρκεια της Παραμονής σου σε ένα Όχημα βάση μιας ψευδαίσθησης είναι, αν μη τι άλλο, Τραγικό. Από τη στιγμή μάλιστα που, γνωρίζεις πως, η πλειοψηφία των Νόμων, πάνω στους οποίους έχτισες Θεωρίες και Πρέπει, είναι τόσο, μα τόσο, μακρυά από αυτό που, πραγματικά, Είναι.
Κάτι σαν την κίνηση των Πλανητών, στο Ηλιακό Σύστημα που είχα σταλεί για τέταρτη φορά. Θεωρίες επί Θεωριών και Σκέψεις επί Σκέψεων, σχετικά με το "Όλα Γύρω του Γυρίζουν".
Στην αρχή ο Πλανήτης Κατοικία. Το κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια, ο Ζωοφόρος Ήλιος. Το Κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια ο Γαλαξίας, η Γειτονιά. Το Κέντρο του Κόσμου. Και φυσικά, άλλη μια Κατάρριψη…
Πάντα, αυτό το Άνθρωπος, αυτό το Όχημα το οποίο κλήθηκα να επανδρώσω και πάλι, είχε την ανάγκη να στρέφεται γύρω από κάτι. Οτιδήποτε.
Αρκεί να υπάρχει ένα Κέντρο, κάπου… ένα σημείο αναφοράς ώστε, να μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το Άνθρωπος, παρέμενε "φυλακισμένο" στις Θεωρίες και τα Πρέπει του.
"Όλα Γύρω σου γυρίζουν". "Θα κάνει τον Κύκλο του". "Θα γυρίσει ο Τροχός".
Πόση πλάνη… πόση! Ναι, αυτή η τόσο σημαντική "Περιστροφή", η οποία τελικά, είναι Σπείρα με διεύθυνση και φορά και καθόλου... Κυκλική.
Οχήματα τρισδιάστατα όπως το Άνθρωπος, να επιμένουν να επιχειρούν να μεταφράσουν το "Παρελθόν" τους, να ζήσουν το "Παρόν" τους και να κτίσουν το "Μέλλον" τους, χρησιμοποιώντας δισδιάστατα μοντέλα!
"Κύκλος! Πόσο λίγος!"
Πόσο στατική αντίληψη, μέσα σε ένα ΣυνΠαν το οποίο, μόνο στατικό δεν είναι! Ακόμα και μια ζωγραφιά, σε ένα κομμάτι χαρτί… Αυτό που δείχνει τόσο ακίνητο μπροστά στα μάτια σου, Άνθρωπε… Αυτή η Παγωμένη, για την περιορισμένη όρασή σου, Εικόνα… να ήξερες με τί ασύλληπτες ταχύτητες χρειάζεται να κινείται και να μεταβάλλεται συνεχώς ώστε να "παραμένει ίδια".
Σαν τον Ποταμό, Άνθρωπε. Σου το είχε πει ο Ηράκλειτος, μέσω εκείνου του κουτσομπόλη του Πλάτωνα… μα, εσύ προτίμησες να κάνεις κοπάνα εκείνη τη μέρα. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Κοπάνα από τα "ασήμαντα".
Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει!
Κάτι σαν την κίνηση των Πλανητών, στο Ηλιακό Σύστημα που είχα σταλεί για τέταρτη φορά. Θεωρίες επί Θεωριών και Σκέψεις επί Σκέψεων, σχετικά με το "Όλα Γύρω του Γυρίζουν".
Στην αρχή ο Πλανήτης Κατοικία. Το κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια, ο Ζωοφόρος Ήλιος. Το Κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια ο Γαλαξίας, η Γειτονιά. Το Κέντρο του Κόσμου. Και φυσικά, άλλη μια Κατάρριψη…
Πάντα, αυτό το Άνθρωπος, αυτό το Όχημα το οποίο κλήθηκα να επανδρώσω και πάλι, είχε την ανάγκη να στρέφεται γύρω από κάτι. Οτιδήποτε.
Αρκεί να υπάρχει ένα Κέντρο, κάπου… ένα σημείο αναφοράς ώστε, να μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το Άνθρωπος, παρέμενε "φυλακισμένο" στις Θεωρίες και τα Πρέπει του.
"Όλα Γύρω σου γυρίζουν". "Θα κάνει τον Κύκλο του". "Θα γυρίσει ο Τροχός".
Πόση πλάνη… πόση! Ναι, αυτή η τόσο σημαντική "Περιστροφή", η οποία τελικά, είναι Σπείρα με διεύθυνση και φορά και καθόλου... Κυκλική.
Οχήματα τρισδιάστατα όπως το Άνθρωπος, να επιμένουν να επιχειρούν να μεταφράσουν το "Παρελθόν" τους, να ζήσουν το "Παρόν" τους και να κτίσουν το "Μέλλον" τους, χρησιμοποιώντας δισδιάστατα μοντέλα!
"Κύκλος! Πόσο λίγος!"
Πόσο στατική αντίληψη, μέσα σε ένα ΣυνΠαν το οποίο, μόνο στατικό δεν είναι! Ακόμα και μια ζωγραφιά, σε ένα κομμάτι χαρτί… Αυτό που δείχνει τόσο ακίνητο μπροστά στα μάτια σου, Άνθρωπε… Αυτή η Παγωμένη, για την περιορισμένη όρασή σου, Εικόνα… να ήξερες με τί ασύλληπτες ταχύτητες χρειάζεται να κινείται και να μεταβάλλεται συνεχώς ώστε να "παραμένει ίδια".
Σαν τον Ποταμό, Άνθρωπε. Σου το είχε πει ο Ηράκλειτος, μέσω εκείνου του κουτσομπόλη του Πλάτωνα… μα, εσύ προτίμησες να κάνεις κοπάνα εκείνη τη μέρα. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Κοπάνα από τα "ασήμαντα".
Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει!
Το βλέμμα του μόνιμα στο Υψόμετρο και η Κάθοδος παρέμενε αργή.
Τον άκουσα που σκέφτηκε δυνατά, "Υψόμετρο! Πώς μπορείς να μιλάς για Ύψος, τη στιγμή που πρόκεται για Βύθιση;" και, δεν είχε άδικο σε αυτόν του το Λογισμό.
Γενικά, δεν είχε άδικο σε πολλούς από τους Λογισμούς του. Έτρεφα ένα σεβασμό για τον τρόπο που σκεφτόταν. Μάλιστα, όταν συνέβαινε να ΣυνΛογίζεται, τα αποτελέσματα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακά. Τελευταία μάλιστα και λίγο πριν τη διαδικασία Καθόδου, είχε συμβεί ένα υπέροχο Συν στο Λογισμό του. Μια Αναπάντεχα Αναμενόμενη Εφαρμογή, με δείκτη συμβατότητας που άγγιζε το 100% και Λογισμικό τέτοιο που, η επεξεργασία των Δεδομένων, γινόταν πότε μέσω real-time ΣυνΛογισμών και πότε μέσω Ανταλλαγής Επιμέρους Λογισμών και πάντοτε, τα αποτελέσματα ήταν πλήρως Διαφωτιστικά -ελλείψει άλλου, καταλληλότερου χαρακτηρισμού.
Ήξερε βέβαια πως, από τη στιγμή που θα εγκαθίστατο η Εφαρμογή στο Σύστημά του, θα ήταν αδύνατη η Απεγκατάσταση. Ακόμα και με πλήρη Διαμόρφωση του Μέσου Αποθήκευσης. Κι αυτό επειδή, βασική προϋπόθεση λειτουργίας ήταν η δημιουργία ενός partition εγκατάστασης, το οποίο θα απαγόρευε την παρέμβαση οποιουδήποτε Χρήστη, πέραν του ίδιου Του Προγραμματιστή.
Κι όμως. Αν και ήξερε τα πάντα, αποφάσισε να εγκαταστήσει το ΣυνΛογισμικό.
Και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, απλά ή σύνθετα, τον είχαν δικαιώσει, παρόλο που, σε έναν παρατηρητή, όπως εγώ, η όλη εικόνα έμοιαζε, αν μη τι άλλο, Στάσιμη.
Μα, είπαμε. Τίποτε Στάσιμο κι όλα αλλάζουν.
Κι όμως. Αν και ήξερε τα πάντα, αποφάσισε να εγκαταστήσει το ΣυνΛογισμικό.
Και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, απλά ή σύνθετα, τον είχαν δικαιώσει, παρόλο που, σε έναν παρατηρητή, όπως εγώ, η όλη εικόνα έμοιαζε, αν μη τι άλλο, Στάσιμη.
Μα, είπαμε. Τίποτε Στάσιμο κι όλα αλλάζουν.
Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Μέχρι που, σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε κι αυτός! Χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας, σα να είχε ακούσει κάθε μου Σκέψη, όλα αυτά τα "Ανθρώπινα Χρόνια". Λες και γνώριζε την ύπαρξή μου μα, για κάποιο λόγο, δεν είχε θελήσει ακόμα να με κοιτάξει κι αυτός.
Μου έκανε νόημα να πλησιάσω.
…συνεχίζεται
...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-
