Η σκόνη από το χαλί, του τρυπούσε τα ρουθούνια εδώ κι ώρα. Το κορμί του όμως, πονούσε τόσο πολύ που, δεν μπήκε καν στον κόπο να καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια…
Χαμογέλασε στον εαυτό του κι απλά, γύρισε για ακόμα μια φορά πλευρό.
Θυμήθηκε μια φράση που είχε ξεστομίσει παλιότερα…
- "Ξεφτίλα, δεν είναι το να πέσεις από τα ψηλά… Ξεφτίλα είναι το να πέσεις ενώ ήδη κυλιέσαι στο πάτωμα."
Και να που, εδώ και μέρες, έγερνε τα βράδυα το κορμί του σε ένα φουσκωτό στρώμα για κάμπινγκ. Και να που, ώρες πριν, έτσι όπως στριφογυρνούσε κάτω από τα σκεπάσματα, είχε καταφέρει να "πέσει" στο πάτωμα. Να πέσει for fuck's sake... από τόσο χαμηλά...
Χρύσωσε λίγο το χάπι, αντικαθιστώντας τη λέξη "έπεσα" με τη λέξη "κύλησα".
Ήθελε να χλευάσει τον εαυτό του, λέγοντάς του, "Πόσο πιο χαμηλά ρε μαλάκα;"… μα έδιωξε τη σκέψη τούτη, τόσο γρήγορα όσο του ήρθε.
Ήξερε πολύ καλά πως, όταν αναρωτιέσαι, το ΣύνΠαν σου δίνει άμεσα την απάντηση.
Τώρα δα, δεν θα άντεχε χαμηλότερο υψόμετρο.
Αν και… εδώ και μήνες, το μόνο κατάλληλο όργανο μέτρησης κι αποτύπωσης του στίγματός του ήταν το… Βυθόμετρο.
Η ανάσα του βάρυνε.
Ο λαιμός του έκαιγε, μιας και απέφευγε να αναπνέει από τη μύτη κι έτσι η σκόνη, τον έπνιγε χειρότερα.
Ο λαιμός του έκαιγε, μιας και απέφευγε να αναπνέει από τη μύτη κι έτσι η σκόνη, τον έπνιγε χειρότερα.
Έβηξε δυνατά. Άνοιξε τα μάτια προσπαθώντας να δει μες στο σκοτάδι. Φταρνίστηκε δυο φορές. Μηχανισμός αυτόματος του οργανισμού, να διώξει το ξένο σώμα…
Μα ήταν ό,τι χειρότερο. Το σύννεφο σκόνης αυτήν την φορά δεν του χαρίστηκε.
Γούρλωσε τα μάτια πανικόβλητος, δίχως αποθέματα οξυγόνου στα πνευμόνια του και τινάχτηκε από το πάτωμα, τρέχοντας ενστικτοδώς προς τα κει που θεωρούσε πως βρισκόταν το ανοικτό παράθυρο.
Συνέχισε να βήχει και να παίρνει λαίμαργες βαθιές ανάσες. Βαθιές όσο κι η Άβυσσος στην οποία είχε χωθεί εδώ και χρόνια. Χαμένος μέσα του. Χωμένος μέσα του. Κάνοντας απολογισμό κάθε μιας από τις επιλογές του. Κάθε μία επιλογή. Κάθε πράξη κι απραξία.
Μέχρι πριν λίγο καιρό, μετρούσε τις πληγές του.
Είχε πάψει πλέον.
Είχε χάσει το λογαριασμό και δεν υπήρχε πια νόημα να ξαναρχίζει να μετρά από την αρχή.
Στην τελική… "Όποιος καεί, πρόβλημά του", όπως συνήθιζε να λέει.
Κάπου στο απέναντι κτίριο, άναψε το πρώτο φως.
Προφανώς, κάποιος σηκώθηκε χαράματα, να πάει στη δουλειά.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, το φως είχε σβήσει και πάλι.
"Μπα… για κατούρημα θα ήταν", σκέφτηκε... κι αυτή τη φορά, χαμογέλασε που, το μυαλό του κατάφερνε να λειτουργεί ακόμα. Έστω κι αν πρόκειτο για απλές… καθημερινές κι ανθρώπινες σκέψεις.
Έμεινε να χαζεύει τον ουρανό και τον ορίζοντα πάνω από τη στέγη του απέναντι κτιρίου, με τους ευκάλυπτους και τους φοίνικες λίγο αριστερότερα, να δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στη γειτονιά. Είχε αρχίσε να σκάει το πρώτο χρώμα της μέρας. Βαθύ μπλέ. Γνώριμο. Κι αν όχι ίδιο, παρόμοιο. Σε βάθος. Σε βάρος. Σε ήχο.
Πήρε το μπουκάλι του με το νερό, στα χέρια. Ο πάγος δεν είχε λιώσει εντελώς κι έτσι, εξωτερικά, ήταν υγρό αρκετά ώστε να βρέξει τις παλάμες του και να τις αγγίξει στο πρόσωπό του, στα μαλλιά, στον αυχένα του…
Η δροσιά, σε συνδυασμό με το ελαφρύ νυχτερινό αεράκι, ένιωσε πάνω του Φιλί.
Κι αν όχι φιλί… τότε χάδι. Χάδι από άλλο χέρι κι όχι το δικό του.
Του άρεσε.
Έβρεξε και πάλι τις παλάμες του. Ήθελε να νιώσει για άλλη μια φορά αυτό το, κατά τα άλλα, ευχάριστο όσο και αναπάντεχα παράξενο, ξένο άγγιγμα.
Πόνεσε.
Και πόνεσε επειδή, ό,τι κι αν ένιωσε δευτερόλεπτα πριν, δεν είχε καμία, μα καμία σχέση. Κι ένιωσε ακόμα πιο ξένος με το δεύτερο, δικό του άγγιμα.
Δεν έβγαινε νόημα. Άρχισε να το χάνει και πάλι. Να πνίγεται. Να ψάχνει για ανάσες.
Δεν έβγαινε νόημα. Άρχισε να το χάνει και πάλι. Να πνίγεται. Να ψάχνει για ανάσες.
Ο ήχος από το κινητό του τον συνέφερε. Ποιος ήταν τέτοια ώρα; Μόνο κακό θα μπορούσε να σημαίνει. Ήχος διπλός και στιγμιαίος… που δεν επαναλήφθηκε. Το κόκκινο led στην οθόνη να αναβοσβήνει.
- "Βλάκα! Ξεκόλλα επιτέλους! Σύνελθε!", μουρμούρισε με θυμό κι απογοήτευση από την έλλειψη αυτοκυριαρχίας που, τον είχε καταβάλει.
Χαλάρωσε τις σφιγμένες του γροθιές, συνέδεσε το φορτιστή του κινητού και το άφησε και πάλι στο πάτωμα.
Χαλάρωσε τις σφιγμένες του γροθιές, συνέδεσε το φορτιστή του κινητού και το άφησε και πάλι στο πάτωμα.
Η μέρα του κύλησε δίχως απρόοπτα.
Ψώνια στο κοντινό μάρκετ, ένα σφηνάκι στη μικρή pub του Σιδηροδρομικού Σταθμού και δυο τσιγάρα στο δρόμο για το σπίτι.
Βέβαια… κοιτώντας προς τα πίσω, σχεδόν μια βδομάδα πίσω, κάθε τί που έκανε σήμερα, θα θεωρείτο "απρόοπτο"… μιας και οι ρυθμοί του είχαν αλλάξει δραματικά, τις τελευταίες ημέρες.
Οι πανοπλίες που κουβαλούσε πλέον, είχαν αρχίσει να αφήνουν εμφανή σημάδια, τόσο στο Μέσα όσο και στο Έξω του. Κι αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν το Έξω.
Δεν ήθελε να ξέρουν. Δεν έπρεπε να ξέρουν πόσο κτυπημένος ήταν.
Τουλάχιστον, όχι μέχρι να βρει και πάλι τους ρυθμούς του.
Πάγος και Φωτιά.
Ταυτόχρονα.
Έτσι λειτουργούσε.
Το στομάχι του κόμπος, ξανά.
Μια σαλάτα κι εκείνη με το ζόρι, από χτες.
Το μυαλό του κόμπος κι αυτό…
Μια Σκέψη όλη κι όλη, από χτες. Με το ζόρι κι αυτή.
- "Τελικά… η Σκέψη και η Πέψη, μπορούν να αποδειχθούν εξίσου Δύσκολες κι Επίπονες διεργασίες"… γκρίνιαξε κι έπεσε στον καναπέ.
Πίστευε… και το υποστήριζε σθεναρά πως, θεωρητικά αλλά και πρακτικά… μέχρι τη στιγμή που θα αγγίξεις το έδαφος, ακόμα και η χειρότερη Πτώση σου, θεωρείται ακόμα, Πτήση.
Και για τον φτεροπόδαρο θεό, το να ξυπνά ξανά και ξανά στο έδαφος, μετά από κάθε πτήση, ήταν οδυνηρό.
Είχε καταφέρει να κάνει τις Πτήσεις, Πτώσεις.
Ώση…
Αυτό το Πτ που του έκοβε την Ώση, τί να ήταν άραγε;
Το δωμάτιο σκοτείνιασε ξαφνικά…
Ο πρώτος κεραυνός έπεσε δίχως προειδοποίηση. Δίχως αστραπή.
Κι ο δεύτερος το ίδιο.
Ίσως η καταιγίδα να ήταν μακρυά ακόμα.
Ίσως και να μην ήταν καταιγίδα μα… κάποιος από εκεί ψηλά, να του μιλούσε.
Ίσως και να ήταν ο μόνος μες στην πόλη που, άκουγε αυτούς τους κεραυνούς, οι οποίοι συνεχίζονταν ολοένα συχνότεροι και δυνατότεροι.
Αστραπή όμως, καμία.
Αν μη τί άλλο… Δεν ήταν η οργή του Δία.
Κι αυτό ήταν μάλλον, το μόνο θετικό.
Καλά… για την ώρα δηλαδή.
Η κουρτίνα κυμάτισε ψηλά, από το ξαφνικό αεράκι και τυλίχτηκε στο φωτιστικό δαπέδου.
Έβρισε και πετάχτηκε να προλάβει το διαφαινόμενο… κακό.
Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν με δύναμη στο περβάζι κι ο ουρανός πήρε ένα περίεργο γκρίζο πορτοκαλί χρώμα.
Ρούφηξε με απληστία όσο περισσότερο αέρα χωρούσαν τα ταλαιπωρημένα του, από τη σκόνη, πνευμόνια. Κι όσο εκείνα ούρλιαζαν από τον πόνο, τόσο περισσότερες και πιο βαθιές ανάσες έπαιρνε.
Η μυρωδιά από το βρεγμένο γρασίδι του χάιδεψε ταυτόχρονα το κορμί και το μυαλό.
Ήταν ήδη αργά το απόγευμα και είχε αρχίσει να πεινάει.
Ίσως και να έτρωγε απόψε.
Ίσως.
Ίσως κι όχι.
- "Θάνατος είναι εκείνο το καλό κρασί που, το φυλάς για μια ξεχωριστή περίπτωση… μα τελικά, όταν έρθει αυτή, δεν το ανοίγεις… γιατί προσμένεις την επόμενη", έλεγε.
Κατέβηκε στο κελλάρι και πήρε στα χέρια του το Romanée - Conti του '69 που φυλούσε εδώ και χρόνια.
Δεν θα πέθαινε απόψε.
Απόσπασμα από τη ΣυνΛογή κειμένων, "Έκανα μια Σκέψη", του Γρ. Κρέζου, 1969 -
