Και κάπως έτσι, μάθαμε να τρώμε ό,τι είχε η μέρα, για να τελειώνει... ελπίζοντας να φτιάξει κάτι καλύτερο την επόμενη...
Τίποτα πατάτες τηγανιτές με αυγά!
Καμιά μακαρονάδα κοκκινιστή με μπόλικο κεφαλοτύρι!
Κάτι άλλο τέλος πάντων...
Κι ερχόταν η επόμενη μέρα και η μάνα είχε... πατσά!
Το καταλαβαίναμε όταν, γυρνώντας από το σχολείο και λίγο πριν μπούμε στην αυλή... μας έπαιρνε η... ευωδία.
Και ξανά μούτρα.
Και ξανά, "Δεν μ' αρέσει σου λέω!"
Και ξανά, "Αν δεν το φας τώρα, το ίδιο θα έχει κι αύριο... Τρώγε!"
Η μάνα, βέβαια, έκανε κι άλλα κόλπα... είχε ένα μαγικό τρόπο, το φαγητό που δεν έτρωγα, να το κλειδώνει στο φούρνο... στο ψυγείο... στο ερμάρι...
Είχε ένα αόρατο κλειδί που σαν μικρό παιδί, με είχε πείσει πως όντως, ο φούρνος κλείδωνε... και το ψυγείο κλείδωνε, όπως και το ερμάρι...
Και φυσικά, δεν τολμούσα να δοκιμάσω καν να απλώσω το χέρι και να τραβήξω τη ρημάδα τη λαβή... να δω. Κλειδώνει;
Γιατί να το κάνω άλλωστε! Αφού το έλεγε η μάνα... έτσι θα 'ταν.
Καμιά φορά, ίσως και να κλαιγόμουν στον πατέρα, σαν γύριζε από τη δουλειά...
"Αααα... η μαμά κλείδωσε το φαΐ στο φούρνοοο", όταν με είχε κόψει η λόρδα το βραδάκι κι είχα μετανιώσει που δεν το έφαγα το μεσημέρι...
Και κάπως έτσι πέρασαν τα πρώτα παιδικά χρόνια...
Μάθαμε να τρώμε από όλα... μιας και δεν υπήρχε αποφυγή του... κακού.
Όχι ότι δεν ήταν νόστιμα μαγειρεμένα... αλλά να... τραχανά μωρέ?
Πώς θα το έλεγα την άλλη μέρα στο σχολείο στους συμμαθητές μου; Οι πιο πολλοί, μπριζόλες και αυγά με πατάτες και μακαρόνια είχαν κάθε τόσο...
Εμείς δηλαδή, τί;
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και... κοίτα να δεις κάτι περίεργα πράγματα...
Αυτό το "το ίδιο θα έχει κι αύριο", με ακολουθούσε σα σκιά.
Σε κάθε ψέμα.
Σε κάθε αναβολή.
Σε κάθε παράκαμψη.
Κάθε τι που, απέφευγα να αντιμετωπίσω, επέστρεφε ολοένα και δυνατότερο κάθε φορά.
Κάθε τι που, ανέβαλα για κάποια άλλη στιγμή, το συναντούσα όλο κι εντονότερο.
Το 'λεγαν έτσι κι αλλιώς... "Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα".
Κι εγώ νόμιζα ότι, το έλεγαν επειδή απλά, "ε, να μωρέ... θα χρειαστεί να το κάνεις έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή..."
Βλέπεις, δε μου είχε πει κανείς πως, οι αναβολές... τοκίζονται.
Και δε μου είχε πει κανείς πως, το επιτόκιο, όχι μόνο δεν ήταν σταθερό αλλά ήταν ανοδικό και μόνο ανοδικό.
Κι αυτό, το κατάλαβα γύρω στα σαράντα...
Ωραία ηλικία τα σαράντα...
Καμιά φορά, η ζωή αρχίζει ακριβώς τότε. Όταν συνειδητοποιείς πως έφτασες ήδη στη, θεωρητικά, μέση... αν μη τι άλλο. Και κοιτάς πίσω... και αντιλαμβάνεσαι πόσα, μα πόσα έχεις αναβάλλει.
Και τότε συμβαίνουν τρία πράγματα...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με τα "χαμένα" χρόνια και πέφτεις σε κατάθλιψη... παραιτείσαι, εγκαταλείπεις τον αγώνα... κι ενώ ξέρεις πως θα πρέπει να κινηθείς, επιτέλους... το μόνο που κάνεις είναι, να αναβάλλεις για άλλη μια φορά το σημαντικότερο... Να Ζήσεις...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με την κρίση της ηλικίας, που έχει χάσει κάθε σχέση με τα δημιουργικά 30κάτι... και αγχώνεσαι να κάνεις τα πάντα γιατί ξέμεινες από χρόνο... με αποτέλεσμα πότε να "παλιμπαιδίζεις" συμπληρώνοντας κενά, τα οποία και μόνο λόγω ασυμβατότητας, δεν γεμίζουν... και πότε να χάνεις την ισορροπία σου μεταξύ ποιότητας και ποσότητας...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με την ωριμότητα, που σου προσέφεραν τα τριανταεννέα προηγούμενα έτη, να την αναγνωρίζεις, να αποδέχεσαι τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν αλλά και τις ευκαιρίες που σου προσφέρει... και να χαίρεσαι πλέον κάθε στιγμή της επόμενης ζωής σου, για όσο αυτή διαρκέσει.
Στα δυο πρώτα στάδια, αν και πέρασα από αυτά, η παραμονή ήταν σχετικά σύντομη...
Έντονη, επίπονη αλλά σχετικά σύντομη.
Στάθηκα τυχερός; Ήταν γραφτό; Είχα διορατικότητα; Είχα καλούς Αγγέλους;
Όπως και να έχει... το μόνο σίγουρο ήταν πως, είχα ανοικτή την καρδιά μου κι άκουσα το κάλεσμα ενός συγκεκριμένου Άγγελου Συνοδοιπόρου...
Και κάπως έτσι, βρέθηκα στην άλλη άκρη του Κόσμου μου...
Του Κόσμου μου, μιας κι η Γη, στρογγυλή, δεν έχει τέλος κι αρχή, δεν έχει άκρη.
Ίσως, αν είχα συνειδητοποιήσει από μικρός την αξία του, "Αν δεν το φας... το ίδιο θα έχει κι αύριο!", να είχα ευκολότερη πορεία.
Να είχα φτάσει στο σημερινό σημείο αν όχι γρηγορότερα, τουλάχιστον ευκολότερα.
Να είχα αποκτήσει ακόμα περισσότερη εμπειρία μέσα από εφαρμογές των γνώσεων κι όχι απλά πειραματισμούς στα τυφλά.
Σίγουρα, όταν ανακαλύπτεις την Αμερική μόνος, είναι αλλιώς από το να επισκέπτεσαι την Αμερική κάποιου άλλου...
Αλλά... σώνει πια με την... Αμερική! Ανακαλύφθηκε.
Ας αρχίσει ο καθένας να ανακαλύπτει δικά του μέρη... και μετά ας ανταλλάξουμε εμπειρίες. Όταν γίνουμε ΕΝΑ. Όταν επιστρέψουμε όλοι στο ΕΝΑ. Να το κάνουμε λίγο πλουσιότερο.
Μια φιλική συμβουλή... απλά.
Κι αυτό επειδή, σε αυτήν την πραγματικότητα, η Ζωή είναι η Μάνα... και μέχρι να μάθεις να "μαγειρεύεις" κάτι της προκοπής...
Αν δεν το φάς... το ίδιο θα έχει κι αύριο...
Και μάλιστα, κάπως μπαγιάτικο.
Τρώγε λοιπόν! …απόσπασμα από τη συν-λογή κειμένων "Σκέψεις Επισκέψεων", του Γρ. Κρέζου, 1969-
Είτε με φτερά είτε όχι, είτε με ένα πέπλο ομίχλης να ανεμίζει γύρω τους, είτε μέρα μεσημέρι με σάρκα κι οστά... είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας τόσο ξαφνικά και δυναμικά, που ανάλογα με την ψυχολογική μας κατάσταση εκείνη την περίοδο, τους δίνουμε και μια ιδιότητα. Μια ταυτότητα. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων, έχει την τάση να εξαφανίζεται τόσο γρήγορα και δυνατά όσο εμφανίστηκε. Με αποτέλεσμα, να μένουμε με την ταυτότητα στο χέρι. Χαμένοι. Προδομένοι.
Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...
Πάντοτε, σε αυτούς τους ανθρώπους, εκμυστηρευόμαστε το κάθε τι, από την πρώτη κιόλας επαφή. Σα να μας είναι ήδη γνωστοί. Έμπιστοι. Νιώθουμε πως δε θα μας εγκαταλείψουν για κανένα λόγο. Τους θεωρούμε ως τους καλύτερους φίλους μας... Καρδιακούς. Κι ας μπήκαν στη ζωή μας, φαινομενικά, από το πουθενά. Ίσως κάποιοι και να τους ερωτευτούν. Τόσο δυνατό είναι το συναίσθημα, που κάποιοι το μεταφράζουν έτσι ακριβώς. Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...
Κι όσο χρονικό διάστημα κρατά αυτή η επαφή, νιώθουμε μια πρόσθετη σιγουριά πως, ό,τι και να συμβεί, όσο άσχημο ή απρόβλεπτο κι αν είναι, θα το αντιμετωπίσουμε και θα το ξεπεράσουμε. Επειδή πλέον, δεν αγωνιζόμαστε μόνοι. Και πάντα, όσο κρατά αυτή η επαφή, η γνωριμία, η σχέση, μας συμβαίνει το αδιανόητο, το συνταρακτικό, το αναπάντεχο. Είτε ατύχημα είτε ασθένεια είτε απώλεια. Κι όμως, εμείς το ξεπερνούμε. Και κάποιες φορές το ξεπερνούμε τόσο εύκολα, που μας κάνει να αναρωτιώμαστε για την ψυχική μας υγεία ή την ευαισθησία που διαθέτουμε. Φοβούμαστε μη τυχόν και γίναμε αναίσθητοι ή υπερόπτες... γιατί, υπό άλλες συνθήκες, θα είχαμε λυγίσει.
Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...
Ώσπου κάποια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί, φεύγουν από τη ζωή μας, βίαια. Κι όσο περισσότερο αφήσαμε τον εαυτό μας να δεθεί, τόσο πιο βίαιη είναι η αποχώρηση. Είτε ξαφνικά κι απροειδοποίητα είτε μετά από μια μεγάλη μάχη. Φεύγουν ή τους διώχνουμε.
Και τότε, το έδαφος εξαφανίζεται και νιώθουμε πως αιωρούμαστε σε ύψος άγνωστο. Δεν πέφτουμε. Δεν κατρακυλάμε. Απλά, αιωρούμαστε.
Το συναίσθημα ξεκινάει σαν σφίξιμο από το στήθος προς το στομάχι. Το κεφάλι γέρνει... όπως όταν μας παίρνει ο ύπνος και η βαθειά ανάσα φαντάζει αδύνατη. Σύντομα, μας πιάνει ναυτία, που δίνει τη θέση της στο μίσος κι αυτό με τη σειρά του γίνεται πόνος. Σα να πονάνε τα πάντα μέσα αλλά και γύρω μας. Αναρωτιώμστε τί πήγε στραβά. Τί κάναμε λάθος. Πώς και δεν το "σώσαμε"...
Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...
Η ζωή όμως συνεχίζεται. Ακόμη και μετά την αποχώρηση.
Ίσως μας έχει αφήσει κάποια πληγή, που μας κάνει να είμαστε επιφυλακτικοί με τους επόμενους που θα συναντήσουμε, αλλά αυτή η πληγή κλείνει τόσο γρήγορα... ούτε που το καταλαβαίνουμε. Στα θετικά που αποκομίσαμε, όσο διήρκησε αυτή η επαφή, η γνωριμία, η σχέση, είναι και το γεγονός πως, περάσαμε το ατύχημα, την ασθένεια, την απώλεια και βγήκαμε ζωντανοί. Και γνωρίζουμε πως, αν επαναληφθεί, θα είμαστε πλέον σε θέση να ανταπεξέλθουμε.
Αυτοί οι άνθρωποι, για εμένα, είναι απλά... Άγγελοι. Άγγελοι Συνοδηγοί. Άγγελοι Μαγνήτες.
Άγγελοι γνώστες του προορισμού, που μας προετοιμάζουν για το επόμενο βήμα, την επόμενη στροφή, την επόμενη ανηφόρα... Έρχονται και παραμένουν για κάποιο διάστημα στη ζωή μας και μας προσφέρουν σιγουριά, δύναμη. Είναι κοντά μας όταν πρέπει να κάνουμε σημαντικές επιλογές ή θέτουν τις βάσεις ώστε, μετά την αποχώρησή τους, να είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε στις "σωστές" επιλογές και να συνεχίσουμε το ταξείδι μας.
Σαν Άγγελοι, μας φέρνουν μηνύματα κι ένα από αυτά είναι το ότι, έχουμε την ικανότητα να φτάσουμε εκεί που θέλουμε αρκεί να το πιστέψουμε και να το τολμήσουμε. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε πως, τα βήματα που ακολουθήσαμε πριν τη συνάντησή μας, ήταν αυτά ακριβώς που έπρεπε να κάνουμε ώστε να μπει ένας Άγγελος μες στη ζωή μας. Και τότε γίνονται όλα πιο ξεκάθαρα. Αντιλαμβανόμαστε πως, κάθε στιγμή είναι η σωστή στιγμή και πως κάθε τι που κάνουμε, θα επηρεάσει μια κατάσταση που θα ζήσουμε στη μετέπειτα ζωή μας. Τί και πώς, είναι απίθανο να το προβλέψουμε. Όμως, κάθε φορά που κοιτάμε προς τα πίσω, κάθε μας πράξη, κάθε κουβέντα που ανταλλάξαμε, φαντάζει απόλυτα δικαιολογημένη. Κάθε στιγμή που ζούμε στο ΤΩΡΑ, φαντάζει απολύτα αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Φυσική εξέλιξη των επιλογών που κάναμε. Λύνονται όλες οι αμφιβολίες κι οι απαντήσεις έρχονται αβίαστα. Ζούμε δίχως να μετανιώνουμε για οτιδήποτε συνέβει, εφόσον ήταν ο μόνος ή έστω, ο απαραίτητος τρόπος για να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Τώρα.
Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως, αυτοί οι άνθρωποι είναι Άγγελοι, οι οποίοι ήρθαν να μας πάνε ένα βήμα παραπέρα, ίσως και να φτάναμε στον προορισμό μας πιο γρήγορα, πιο έτοιμοι και με περισσότερες εμπειρίες, έχοντας ζήσει περισσότερα κι όχι απαραίτητα περισσότερο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε, συνήθως χρόνια μετά, την πραγματική ιδιότητα και ταυτότητά τους κι όχι εκείνη που τους προσδώσαμε, τότε τους ευγνωμονούμε, τους ευχαριστούμε και τους ελευθερώνουμε, παύοντας να τους επαναφέρουμε στη μνήμη μας, ζητώντας να επιστρέψουν.
Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως, αυτοί οι άνθρωποι είναι απλά Άγγελοι, ίσως δεν θα τους φορτώναμε με τα δεσμά τις ταυτότητας που τους δώσαμε και θα τους αφήναμε ελεύθερους να ολοκληρώσουν το έργο τους συντομότερα.
Επειδή εκτός από στραβά, σκέφτομαι καμιά φορά και αργά -σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα αν μη τι άλλο- αποφάσισα να βάλω τη σκέψη κάτω και να γράψω. Αν βρω τα σκούρα, παίζει και να ζωγραφίσω. Άμα δε μπορείς να το πεις...
"Ὁ δ' ἀνεξέταστος βίος, οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ..."
- Δεν το 'πα γω καλέ κυρία... ο Πλάτωνας το είπε... που το είχε ακούσει από το Σωκράτη.
Έτσι λοιπόν κι εγώ, την ψάχνω. Κι έχω φτάσει σε ένα σημείο, να γίνομαι... νονός και να συναναστρέφομαι νονούς. Κι αυτό επειδή, όταν κοιτώ γύρω μου (και λίγο πιο μακρυά), κάτι δε μου πάει καλά. Βαπτίζω λοιπόν με ονόματα κι επίθετα τις σχέσεις των ανθρώπων, μήπως και δω κάτι διαφορετικό. Κάτι παραπάνω ίσως. Κάτι παραπέρα.
Κι ίσως έτσι, να μπορέσω να ανακαλύψω σχέσεις, να δικαιολογήσω καταστάσεις και να προβλέψω αντιδράσεις που, κάποιοι άλλοι είτε τις προσπερνούν αδιάφορα είτε τις δαιμονίζουν.
Κάποια στιγμή κι εκεί που έκανα defragment, αποφάσισα να ρίξω και μια ματιά στο patch-bay... Βρήκα ένα βύσμα ξεκάρφωτο... κι ακολούθησα το καλώδιο, να δω από που έρχεται μα... χάθηκα στη διαδρομή. Πήγαινε πολύ μακρυά. Εν τω μεταξύ, στο patch-bay μου, παίζουν γενικώς πολλές υποδοχές κενές. Ποια να πρωτοδοκίμαζα! Ακούμπησα την άκρη του βύσματος και πήρα λίγο static στα ηχεία... Άρα η άκρη που κρατούσα, ήταν line-in...
Έπρεπε να εντοπίσω και να πάρω ήχο από το κατάλληλοline-out!
Κάποιες στιγμές, κατά τη διάρκεια του ταξειδιού, συναντούμε ανθρώπους που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επηρεάζουν την πορεία μας. Όσο κι αν αυτό δεν είναι ορατό εκείνη τη χρονική στιγμή, αργότερα, παίρνοντας back up, κάνοντας μια ανασκόπηση, έναν απολογισμό, αντιλαμβανόμαστε τη σημαντικότητα της "παρέμβασής τους" και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν στις εξελίξεις. Το Φαινόμενο της Πεταλούδας σε πλήρη ανάπτυξη. Τόσο με την πραγματική του έννοια, όσο και με την παρεξηγημένη. Η ημιμάθεια κι η αμάθεια, όσο επικίνδυνες κι αν είναι, σε οδηγούν συχνά σε "λανθασμένα" μεν συμπεράσματα, μέσα από τα οποία όμως, κάποιες φορές, γεννιούνται πολύ σημαντικά ερωτήματα. Κι αν δεν υπήρχαν ερωτήματα είτε θα ήμασταν όλοι ΕΝΑ είτε θα είχαμε μείνει Σπόγγοι σε κάποιο πυθμένα... εδώ και 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Τις περισσότερες φορές, οι σημαντικότερες αλλαγές προκαλούνται έπειτα από τη γνωριμία μας με κάποιον άνθρωπο, που μπήκε και βγήκε ξαφνικά μες στη ζωή μας. . Αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων το ρόλο που ήρθε να παίξει, πόσο θα άλλαζε η συμπεριφορά μας; . Θα συνεργαζόμασταν για να ολοκληρώσουμε το έργο συντομότερα; . Θα προσπαθούσαμε, ανάλογα την περίπτωση, να επισπεύσουμε ή να αποτρέψουμε ένα γεγονός; . Κι αν προσπαθούσαμε, θα τα καταφέρναμε; Ένιωσα λοιπόν την ανάγκη, να ορίσω τις δικές μου κατηγορίες ανθρώπων, βαπτίζοντας ή μετονομάζοντας τις υπάρχουσες, σε σχέση με τη φύση της συμμετοχής τους στη ζωή μας. Κάποιοι με διπλούς ρόλους, κάποιοι με έναν και μοναδικό. Κι εκεί που νόμιζα πως θα βρω απαντήσεις -λες και δεν το ήξερα- κατέληξα με επιπλέον ερωτήσεις! Κατάφερα όμως να βρω τη διαφορά ενός Αγγέλου από ένα Συνοδοιπόρο! Τη διαφορά του Δενδρίτη από ένα Βύσμα! Έμαθα να σέβομαι την ύπαρξη του Διακόπτη και πλέον ξεχωρίζω το Κάτοπτρο από το Φεγγίτη! ...κι άλλα πολλά! Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, από το "πουθενά", ένας Δενδρίτης με σάρκα κι οστά, οδήγησε το Βύσμα στη σωστή υποδοχή κι επί τέλους... Είχα ήχο! Είναι ωραίο το ταξείδι. Κι όσο πάει, γίνεται ωραιότερο!
So, you're saying that... μια ανωμαλία, ένα βραχυκύκλωμα των νευρώνων του έσω κροταφικού λοβού, μπορεί να μας δώσει την εντύπωση πως έχουμε ξαναζήσει μια κατάσταση, η οποία δεν θα έπρεπε να μας θυμίζει το παραμικρό; Ότι το συναίσθημα του, "Ρε, αυτόν κάπου τον ξέρω... κάπου τον ξέρω...", δεν είναι τίποτε άλλο από μια εγκεφαλική βλάβη; Στιγμιαία ή μη;
Δηλαδή, κάτι που συμβαίνει τώρα, ο εγκέφαλός μας το κατατάσσει καταλάθος στο Παρελθόν κι όχι στο Παρόν, με αποτέλεσμα, εκείνο το άβολο, ενοχλητικό κι έντονο συναίσθημα πως, ξαναζούμε ένα γεγονός το οποίο ζήσαμε και παλαιότερα... με σχεδόν ή κι απόλυτα ίδιο τρόπο;
Επειδή το φαινόμενο αυτό είναι πιο συχνό σε ασθενείς με επιληπτικές τάσεις, οι περισσότερες έρευνες αφορούν πάσχοντες, οι οποίοι ανέφεραν έντονα συναισθήματα déjà vu, λίγο πριν την επιληπτική κρίση.
Θεωρητικά, για εμένα βέβαια, δεν υπάρχει Παρόν. Είναι απλά ένας όρος, ο οποίος μας βολεύει και τον χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια... πρόσφατη στιγμή.
Άλλωστε, μέχρι να πεις τη λέξη "Τώρα"... το 'τώρα' πέρασε ήδη, ανεπιστρεπτί!
Για κάποιους από εμάς, λίγο πειραγμένους έτσι κι αλλιώς στη σκέψη, υπάρχει πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο, τα πράγματα να έχουν κάπως αλλιώς.
Ούτως ή άλλως, υπάρχουν γύρω στις 40 θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το déjà vu.
(Για να ξεδιπλώσω όμως τη Σκέψη και να τη στρώσω να ξαπλώσετε, να συμφωνήσουμε πως θα δώσετε χρόνο να ακολουθήσετε τα links -είτε τώρα είτε λίγο αργότερα- τα οποία παρουσιάζουν, με πιο 'επιστημονικά' λόγια, τα όσα πιστεύω. Έτσι για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Όχι τίποτε άλλο. Για να συντονιστούμε...) 1. Déjà vu...
Πριν δυο-τρεις μέρες, κι ενώ τακτοποιούσαμε κάποια εμπορεύματα, ένας συνάδελφος, ο Alexis, με ρώτησε πώς και βρέθηκα στην Αυστραλία.
(Εν τω μεταξύ, οι μόνες συζητήσεις που είχα έως τώρα με τον Alexis, από τότε που συναντηθήκαμε -πριν κάνα χρόνο περίπου- ήταν γύρω από τα εργασιακά και περί ανέμων κι υδάτων...
Προφανώς, είχε φτάσει η στιγμή να μιλήσουμε και περί "Πυρός")
Του αφηγήθηκα λοιπόν το πώς γνωριστήκαμε με την Αγγελική και το λόγο που αποφάσισα να αφήσω πίσω έναν κόσμο για να ζήσω σε έναν άλλο.
Το πρόσωπό του άστραψε και μέσα από ένα χαμόγελο -σήμα κατατεθέν λόγω της χαοτικής απόστασης των δύο κοπτήρων- η πρώτη του κουβέντα ήταν, "Hah... sounds like a love story, bro".
"Yes, it is!", του απάντησα και χαμογέλασα.
Την επόμενη στιγμή όμως, ο Alexis έκανε κάτι που πάγωσε το αίμα μου για μερικά δευτερόλεπτα...
Τα εμπορεύματα που κρατούσε έφυγαν από τα χέρια του... Έκλεισε τα μάτια του, έσκυψε το κεφάλι κι οι μύες του προσώπου του σχημάτισαν μια έκφραση αγωνίας, σα να έβλεπε κάποιον εφιάλτη. Στηρίχτηκε με το ένα χέρι στο ράφι και με το άλλο άρχισε να τρίβει το δεξιό του κρόταφο, όπως κάνουμε όταν μας πιάνει ημικρανία... μόνο που η κίνησή του θύμιζε πιο πολύ τον τρόπο που προσπαθούμε να σβήσουμε μια... μουντζούρα. Λες και θα έσβηνε την εικόνα που είχε σχηματιστεί μπροστά του. Μέσα του.
Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής, πάνω κάτω:
- Oh, shit! Shit!
- You OK?
- Déjà vu! Déjà vu!
- What?
- Déjà vu, bro! We've had this conversation before! Same thing! ...ever happened to you?
- What d'you mean? Telling you about Angie?
- The whole thing, bro! The whole thing! I hate it when it happens...
- Yeah... I know what you mean. Some times it happens to me and it freaks me out.
- Bro, I hate it! You know, when you think you've lived the same scene before? Shit!
- I know, Alexis! (...) Hey, have you seen Groundhog Day? The movie? Bill Murray... where he lives the same day again and again?
...και κάπως έτσι, προσπάθησα να το γυρίσω λίγο στην πλάκα για να ξεκολλήσει.
Δεν ξέρω αν ο Alexis είχε κρίση επιληψίας εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν έχει αμαρτίες κι ο Θεός του στέλνει ασθένειες για να τον εξαγνίσει ή είναι 'δαιμονισμένος'... ή κάποιες στιγμές είναι ταυτόχρονα,"αλλού"!
2. H2O: -"Χα, σε θυμάμαι εσένα!"
Λένε πως το νερό έχει αντίληψη...
Λένε πως αντιλαμβάνεται εικόνες. Πως αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν γύρω του κι ότι η ενέργεια που εκπέμπει ένα σώμα, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, αποτυπώνεται στη δομή του... στα συμπλέγματα που δημιουργούν τα μόριά του...
Και δεν το λένε απλά. Είναι μετρήσιμο.
Το αποδεικνύουν μέσω πειραμάτων.
Στη διάθεσή σου να το δοκιμάσεις κι εσύ.
Λένε επίσης πως, αν εκθέσεις μια ποσότητα νερού σε διαφορετικά συναισθήματα και το παγώσεις, η δομή των κρυστάλλων που σχηματίζονται καθώς παγώνει, εξαρτάται από την επικρατούσα ενέργεια στο περιβάλλον μέσα στο οποίο παγώνει. Τόσο απλό, όσο το να γράψεις μια λέξη πάνω σε ένα δοχείο νερό. Θα είναι αρκετό για να του μεταφέρει την αντίστοιχη ενέργεια, θετική ή αρνητική. Να το φορτίσει. Σε οποιαδήποτε γλώσσα. Δεν έχει σημασία το μελάνι πάνω στο δοχείο αλλά η ενέργεια που εξέπεμψες γνωρίζοντας την έννοια της λέξης, την οποία έγραψες πάνω σε αυτό.
Και δεν το λένε απλά. Είναι μετρήσιμο.
Το αποδεικνύουν μέσω πειραμάτων.
Στη διάθεσή σου να το δοκιμάσεις κι εσύ.
Εκείνο που επηρεάζεται είναι η μοριακή δομή του κι όχι η μοριακή σύσταση. Είναι και παραμένει H2O.
Σας θυμίζει κάτι ο Αγιασμός των Υδάτων μήπως;
Δεν είμαι ο φανατικότερος των πιστών κι ώρες ώρες αμφισβητώ ακόμα και την ύπαρξή μου. Σε κάποια περίοδο όμως της ζωής μου, είχα ένα μπουκαλάκι αγιασμό, από το οποίο έπινα για πολλά χρόνια. Δίχως να έχει αλλάξει ούτε η καθαρότητα ούτε κι η γεύση του. Δεν μιλάω για το αν έκανε θαύματα ή όχι. Μιλάω για τη διατήρησή του δίχως αλλοίωση, αντίθετα από ένα οποιοδήποτε μπουκάλι νερό, έστω κι εμφιαλωμένο.
Το νερό, ξεκινώντας από τα βάθη της Γης, μέχρι να φτάσει στην πηγή, έχει ήδη αποκτήσει "μνήμη". Ίσως όχι σκέψη και συλλογισμό. Έχει όμως αποτυπωμένη πάνω του τη συνισταμένη των διαφόρων εναλλαγών ενέργειας που συνάντησε κατά το ταξείδι του.
Σκεφτείτε λοιπόν το νερό στους ωκεανούς της Γης, τί "μνήμες" κουβαλάει...
Έκανα λοιπόν μια σκέψη...
"Κι αν λειτουργεί κι αντίστροφα;"
Αν το νερό έχει όντως τη δυνατότητα να σου μεταδίδει την αντίστοιχη ενέργεια που έχει αποκτήσει; Τις αντίστοιχες δονήσεις; Κι έχοντας ως δεδομένο το ότι, τα πάντα είναι δόνηση στοιχειωδών, θεμελιωδών σωματιδίων,πόσο δύσκολο είναι το να σου μεταδώσει το νερό, ένα μέρος ή και το σύνολο της ενέργειάς του... της μνήμης του;
Δεν φαντάζει δύσκολο. Μάλλον, αναμενόμενο θα έλεγα.
3. ...είμαι παντού!
Η Κβαντική Μηχανική έχει αποδείξει κατ' επανάληψη μέσω πειραμάτων, πως ένα σωματίδιο μπορεί να βρεθεί μέχρι και σε τουλάχιστον 3.000 διαφορετικά σημεία, ταυτόχρονα. Όχι να διασπαστεί σε 3.000 κομμάτια ή να αναπαραχθεί σε 3.000 αντίγραφα... αλλά να υπάρξει το ένα και το αυτό σωματίδιο, σε διαφορετικά σημεία στο χώρο. Την ίδια στιγμή. Να εμφανιστεί από το πουθενά ή και να ξεκινήσει από το ένα σημείο και να φτάσει σε ένα άλλο, ακολουθώντας όλες τις πιθανές διαδρομές. Ταυτόχρονα. Ίσως να είναι βαρύ για το μυαλό κάποιων, ίσως να το κατατάσσουν στο φάσμα της επιστημονικής φαντασίας... αλλά το θέμα πλέον δεν αποτελεί εικασία. Είναι γεγονός. Είναι μετρήσιμο. Οι μελέτες σε υποατομικό επίπεδο, έχουν αποδείξει ότι υπάρχει ένα ολόκληρο Σύμπαν μέσα στον μικρόκοσμο αυτό, που υπακούει κι ανυπακούει τους δικούς του νόμους. Κάθε τι που γνωρίζουμε στο δικό μας "Κόσμο", κάθε τι που συμπεριφέρεται με ορισμένο τρόπο, κάθε βαρυτικός νόμος, κάθε δεδομένο για την κίνηση των σωμάτων, τις δυνάμεις και τη μορφή τους, κάθε γενικός κανόνας, παύουν να ισχύουν όταν μελετά κανείς και πειραματίζεται στο επίπεδο των θεμελειωδών σωματιδίων. Μην ξεχνάμε πως "ά-τομο" ονομάστηκε επειδή δεν διασπάται. Επειδή θεωρούσαμε ότι ο πυρήνας του είναι ένα στοιχειώδες, αδιάσπαστο σωματίδιο. Κι όμως... λίγο πριν από το 1900 κιόλας, αρχίσαμε να μιλάμε για υποατομικά σωματίδια... κι από τις υποψίες του '60 μέχρι τις ανακαλύψεις των '90s, μιλάμε για up & down quarks και αδιανόητα μικρά σε μέγεθος, 'άυλα υλικά'... Κάθε τι που είναι κι είμαστε, αποτελείται από... κενό στο οποίο πάλλονται σωματίδια ενέργειας. Σωματίδια τα οποία ανά πάσα στιγμή, μπορούν να βρεθούν ταυτόχρονα σε περισσότερα του ενός, σημεία. Κι ενώ όλα αυτά έχουν αποδειχθεί με πειράματα... προτιμούμε να αγνοούμε το γεγονός πως κι αυτό το σώμα το οποίο έχουμε, αποτελείται κατ' επέκταση, από τα ίδια σωματίδια και τους δεσμούς που αυτά δημιουργούν κι εξαρτάται από τις συμπεριφορές τις οποίες αυτά ακολουθούν.
- Κι αν όλοι αποτελούμαστε από σωματίδια που συμπεριφέρονται με ασύλληπτο τρόπο, τα οποία μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία στο "χώρο", πόσο δύσκολο είναι, αυτό το déjà vu, να μην είναι μνήμες από το παρελθόν, αλλά εικόνες από ένα παράλληλο κόσμο, στον οποίο ζούμε την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα; - Κι αν κάθε Σύμπαν, κάθε πραγματικότητα είναι κλεισμένη σε μια φούσκα, πόσο δύσκολο είναι αυτό το déjà vu, να συμβαίνει απλά τη στιγμή που η μια φούσκα συγκρούεται με ή διαπερνά την άλλη; Πόσο δύσκολο είναι, αυτό το flash-back που νιώθουμε, να είναι απλά η στιγμιαία ένωση δυο Κόσμων, δυο Πραγματικοτήτων, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πως ζήσαμε μια σκηνή δυο φορές; - Κι αν κάποια τοποθεσία μας φαίνεται γνωστή, δίχως να την έχουμε επισκεφτεί ποτέ, πόσο δύσκολο είναι, αυτό το το déjà vu, να είναι απλά μια μνήμη από μια παράλληλη ζωή, κατά την οποία το Εγώ μας βρέθηκε εκεί σε διαφορετική "χρονική στιγμή" κι έτσι έχει αποτυπωθεί στη "μνήμη" μας; Εφόσον, ούτως ή άλλως αποτελούμαστε από μέχρι και 78% νερό, το οποίο γνωρίζουμε πως... αποτυπώνει εικόνες και συναίσθημα στη μοριακή δομή του;
- Κι αν γεννιόμαστε και ζούμε και πεθαίνουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη ΓΗ, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνουμε μέσω της τροφής (κι όχι μόνο) τα στοιχεία του κι εφόσον αποτελούμαστε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από νερό και κάποιοι από εμάς έχουμε λεπτομερείς μνήμες από κάποια "άλλη μας ζωή", πόσο δύσκολο είναι, αυτό το déjà vu, να μην είναι τίποτε άλλο παρά, μνήμες ενός άλλου ανθρώπου, που έζησε σε αυτόν τον πλανήτη ΓΗ και το νερό από το οποίο αποτελούμαστε να έχει κρατήσει αρκετά στοιχεία από αυτόν και τη ζωή του;
- Κι αν κάποιοι από εμάς έχουμε οράματα για κι από το "μέλλον" που, κατά "μαγικό" τρόπο, επαληθεύονται με την "πάροδο των ετών", πόσο δύσκολο είναι το να μην είμαστε προφήτες, ούτε να έχουμε ισχυρή διαίσθηση αλλά απλά, κάποια από αυτά τα ατίθασα σωματίδια που μας αποτελούν, να έχουν το κακό συνήθειο να βρίσκονται ταυτόχρονα σε "άλλα μέρη" και να μας μαρτυρούν τα... μελλόμενα;
Δεν φαντάζει δύσκολο. Μάλλον, αναμενόμενο θα έλεγα.
Και για να συμμαζέψω λίγο τη Σκέψη, πιστεύω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει πολύ μικρή ιδέα για το ποιοι είμαστε, το τί είμαστε και το τί μπορούμε να είμαστε. Πιστεύω πως είναι επίπονη εργασία, το να προσπαθήσεις να χωρέσεις κάποιες έννοιες στον εγκέφαλό σου και να του ζητήσεις να τις επεξεργαστεί ώστε να σε οδηγήσει σε συμπεράσματα ή έστω εικασίες, οι οποίες να στηρίζονται σε ενδείξεις, αν όχι σε αποδείξεις. Κι επειδή είναι επίπονη η εργασία, προτιμούμε να βολευόμαστε με την απλουστευμένη εκδοχή της ζωής... γιατί στο κάτω κάτω, μία την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε...
Κάποιοι άλλοι όμως, έχουμε την βεβαιότητα πως , η ΖΩΗ είναι ΜΙΑ, όχι επειδή την αποκτούμε, την καταναλώνουμε και την χάνουμε... αλλά επειδή είναι μια ενιαία, συνεχής διαδικασία, κατά την οποία η ενέργεια, οι παλμοί, οι δονήσεις οι οποίες αποτελούν κάθε τι το οποίο "ζούμε", δεν χάνονται... απλά αλλάζουν κατάσταση. Όπως και το νερό, ανάλογα με τα ερεθίσματα, αλλάζει μεν μοριακή δομή αλλά όχι μοριακή σύσταση, έτσι κι εμείς, πεθαίνοντας, μπορεί να αλλάξουμε μορφή κι από σάρκα κι οστά να γίνουμε χώμα και νερό, αέρας και φωτιά... αλλά θα παραμείνουμε ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Επειδή είμαστε μικρά, ατίθασα, στοιχειώδη σωματίδια που πάλλονται, συντονίζονται κι αψηφούν εκείνους τους νόμους στους οποίους οι "άνθρωποι" υπακούν.
Όπως λέμε "η Αρχή της δεδηλωμένης", "η Αρχή της αναλογικότητας", "η Αρχή της διατήρησης της ενέργειας", "η Αρχή της απροσδιοριστίας"... "η Αρχή του Αρχιμήδη" και πάει λέγοντας... Όχι λοιπόν η αρχή ως αφετηρία... αλλά η Αρχή. Ο θεμελιακός, ο βασικός κανόνας...
Τὰ πάντα(κουβα)ῥεῖ, λοιπόνκαὶ οὐδὲν μένει. Το ότι από μικρός ήμουν πειραγμένος, είναι γεγονός. Σκεφτόμουν κάπως διαφορετικά από τα άλλα τα παιδάκια. Δεν το έδειχνα, παρά μόνο σε λίγους και καλούς και προπάντων, εξίσου πειραγμένους. Προβληματιζόμουν... Προβληματιζόταν μαζί μου κι ο Βαγγέλης... κι ο Τάσος. Και κανείς δε μας καταλάβαινε. Το σχολείο τ' αρχίσαμε και το τελειώσαμε με το ακρωνύμιο TVG... Tasos (Ninja) Van (Κωπηλάτης) Greg (SATOS) Και βιβλία γράψαμε -OK σε τετράδια ήταν- και μουσική γράψαμε και ποιήματα γράψαμε και κασέτες ηχογραφήσαμε και δέντρα μα και βράχια σκαλίσαμε και φωτιές ανάψαμε (στους απάνω δρόμους) κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε. Και φυσικά, όσα δεν κάψαμε ή δε μας έκλεψαν ή δεν καταστράφηκαν με την πάροδο των χρόνων, υπάρχουν καταχονιασμένα σε κάποιο πατάρι. (Καμιά φορά, βάζαμε κι οι τρεις το αριστερό χέρι μέσα από το μπουφάν και διπλώνοντας το μανίκι κάναμε τους κουλούς, πεινασμένοι να καταγράψουμε τα βλέματα όσων μας αντίκρυζαν... και τα βράδυα τη βγάζαμε στην "Κουφή Πλατεία" -όπως την είχαμε ονομάσει- στο Άνω Γαλάτσι... απ' όπου τα Τουρκοβούνια έμοιαζαν με το σήμα του Batman στο φως του φεγγαριού κι η τσιμεντένια αηδιαστική και γκρίζα Αθήνα, ξάπλωνε τις νύχτες κάτω από τα πόδια μας, σα λίμνη που καθρέφτιζε πολύχρωμα αστέρια... κι ο Κηφισός, όσο έπιανε το μάτι απ' άκρη σε άκρη, λες κι ήταν "του παπά τα γένια", όπως λέει κι ο πατέρας μου την τομή του γαλαξία μας που φαίνεται κάποιες βραδυές... ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς) Εκείνη την εποχή, τριάντα-και χρόνια πίσω, δεν υπήρχε internet για να τα βγάζουμε όλα στη φόρα... και μόνο από χέρι σε χέρι πήγαιναν τα 'ιερά', για εμάς, κείμενα που γράφαμε. Σε λίγους και καλούς. Με πρωτόκολλο παραλαβής/παράδοσης. Είχαμε διατυπώσει τη δική μας θεωρία σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου και τη δική μας εκδοχή της γέννησης και του ερχομού του μεσσία. Δεν έχει σημασία ποιου μεσσία. Πάντα ο λαός, ένα μεσσία περιμένει. Κάποιες φορές, ίσως και να σκεφτήκαμε τα Αν... Αν τα είχαμε δημοσιεύσει. Αν το είχαμε τολμήσει. Αν τα είχαμε προτείνει ως σενάριο ταινίας. Αν τα καταθέταμε ως άποψη σε κάποιο θεολόγο, κοινωνιολόγο, παιδαγωγό... ψυχίατρο. Αν... Τριάντα χρόνια μετά -και τουλάχιστον για εμένα- έπαψαν τα Αν. Νιώθω μάλιστα και μια εγωιστική ικανοποίηση, επειδή η "γνώση" αυτή δεν έχει διαδοθεί. Λες κι ήταν τίποτα ευαγγέλια, ένα πράμα. Τόσο πολύ είχαμε αγαπήσει αυτά τα κείμενα. Επρόκειτο για κατάθεση ψυχής. Ίσως και να ήταν μνήμες. Ίσως και να ήταν τότε, ό,τι ακριβώς είναι και σήμερα. Πέντε τετράδια με παιδικές ανησυχίες. Ένα Κουβάρι από ιδέες που, για να βρει κάποιος την αρχή του, θα πρέπει να είναι ακόμα πιο πειραγμένος. Μες στα σχολικά τα χρόνια, ανακαλύψαμε τις δικές μας Αμερικές. Αμερικές που άλλοι είχαν ποδοπατήσει εδώ κι αιώνες αλλά για εμάς ήταν ανέγγιχτες, αγνές. Ήταν οι παρθένες νύμφες του παραμυθιού που τις κρυφοκοιτούσαμε να λούζουν τα μακρυά μαλλιά τους εκεί πιο κάτω, στη λίμνη της... Γνώσης, στην οποία τόσες φορές βουτήξαμε με τα ρούχα. Έτσι, για να πάρουμε μαζί όσο περισσότερο χωρούσαμε νερό. Είπαμε... τότε δεν υπήρχε internet ώστε να έχουν όλοι γνώση για όλα μέσω της... αποστήθησης/αναπαραγωγής ιδεών. Γνώση για όλα είχαν μόνο οι Κομμουνισταί. Εκείνοι διάβαζαν. Ψάχνοντας να σπάσουνε τις ρίζες. Δεν ξέρω αν φυτεύανε παράλληλα και κάτι άλλο ή απλά ήθελαν να τα ξεριζώσουν όλα. Το περίεργο ήταν πως, ο τρόπος που προσπαθούσαν να σπάσουν τις ρίζες ήταν κομμάτι ανορθόδοξος... Κι αυτό γιατί, αντί για σφυρί και δρεπάνι, αυτοί βαστούσαν λίπασμα... και το 'ριχναν να θρέψουν και να θεριώσουν κι άλλο οι ρίζες του... Συστήματος. Ναι, εκείνου του Συστήματος που πάλευαν να σπάσουν.Ανήκεστος η βλάβη. Βέβαια, Κομμουνισταί κι ορθόδοξοι τρόποι...ἂπαγε τῆς βλασφημίας! Για εμάς, που δεν πολυμελετήσαμε τους μεγάλους και τρανούς (και καταξιωμένους), ακόμα κι αυτήν την Αρχή της διατήρησης της ενέργειας, τη θεωρούσαμε δική μας ανακάλυψη. Όταν έπεφτε η σφαλιάρα κι έπαιρνε μάτι κι αυτί μαζί κι όλη αυτή η κινητική ενέργεια μετατρέποταν πρώτα σε φως και βουητό και μετά σε τσούξιμο και το τσούξιμο σε θερμότητα κι η θερμότητα σε πόνο κι ο πόνος σε μάθημα... το μάθημα σε Γνώση... Η ενέργεια δε χάνεται. Μόνο κατάσταση αλλάζει. Έκανα λοιπόν μια σκέψη. Παρά τη φαινομενική διαφορετικότητα των εποχών -κι αναφερόμενος πάντα, στην καταγεγραμμένη Ιστορία- οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι δυστυχισμένοι κι όσοι δεν είναι, απλά δεν το ξέρουν ακόμα. Το "άρτος και θεάματα" είναι διαχρονικό κι όπου έχει κοπεί ακόμα κι ο άρτος (καλημέρα Ελλάδα, την κουβέντα σου είχαμε), τα θεάματα έχουν ενισχυθεί τόσο ώστε να ικανοποιείται η εξίσωση. "Τὰ πάντα ῥεῖκαὶ οὐδὲν μένει" μεν αλλά παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αφού λοιπόν, όλα κινούνται κι αφού όλα αλλάζουν κι αφού όλα τα ίδια μένουν... για να ισχύει η εν λόγω σχέση, θα πρέπει να παίζει και κάτι άλλο στην εξίσωση. Κάτι παρόμοιο δηλαδή: (Όλα Κινούνται) + (Όλα Αλλάζουν) - Χ = (Όλα τα Ίδια Μένουν) Όπου το Χ θα πρέπει να ισούται πάντα με το άθροισμα όσων κινούνται κι αλλάζουν. Κι όσο περισσότερο κινούνται κι επιταχύνουν κι όσο περισσότερο αλλάζουν, τόσο μεγαλύτερο θα πρέπει να είναι το Χ, ώστε να παραμένουν κι όλα ίδια. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι τύποι πάνω στους οποίους μπορεί κάποιος να πειραματιστεί. Εγώ διαλέγω τον πιο πάνω και βλέπουμε... Αυτό το Χ ψάχνω να βρω. Ποιο είναι εκείνο που, ενώ η φυσική ροή είναι αέναη κίνηση κι αλλαγή, συγκρούσεις κι αναγεννήσεις, καταφέρνει, πάνω στη Γη, να εξουδετερώνει τις δυνάμεις αυτές και να επιβάλει τις ίδιες συμπεριφορές δια μέσου των γεννεών. Έχω πάντως μια υποψία... πως το Χ είναι η Γνώση.
