* Άγγελοι Συνοδηγοί

     Είτε με φτερά είτε όχι, είτε με ένα πέπλο ομίχλης να ανεμίζει γύρω τους, είτε μέρα μεσημέρι με σάρκα κι οστά... είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας τόσο ξαφνικά και δυναμικά, που ανάλογα με την ψυχολογική μας κατάσταση εκείνη την περίοδο, τους δίνουμε και μια ιδιότητα. Μια ταυτότητα. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων, έχει την τάση να εξαφανίζεται τόσο γρήγορα και δυνατά όσο εμφανίστηκε. Με αποτέλεσμα, να μένουμε με την ταυτότητα στο χέρι. Χαμένοι. Προδομένοι.

     Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...

     Πάντοτε, σε αυτούς τους ανθρώπους, εκμυστηρευόμαστε το κάθε τι, από την πρώτη κιόλας επαφή. Σα να μας είναι ήδη γνωστοί. Έμπιστοι. Νιώθουμε πως δε θα μας εγκαταλείψουν για κανένα λόγο. Τους θεωρούμε ως τους καλύτερους φίλους μας... Καρδιακούς. Κι ας μπήκαν στη ζωή μας, φαινομενικά, από το πουθενά. Ίσως κάποιοι και να τους ερωτευτούν. Τόσο δυνατό είναι το συναίσθημα, που κάποιοι το μεταφράζουν έτσι ακριβώς.
    Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...

     Κι όσο χρονικό διάστημα κρατά αυτή η επαφή, νιώθουμε μια πρόσθετη σιγουριά πως, ό,τι και να συμβεί, όσο άσχημο ή απρόβλεπτο κι αν είναι,  θα το αντιμετωπίσουμε και θα το ξεπεράσουμε. Επειδή πλέον, δεν αγωνιζόμαστε μόνοι. Και πάντα, όσο κρατά αυτή η επαφή, η γνωριμία, η σχέση, μας συμβαίνει το αδιανόητο, το συνταρακτικό, το αναπάντεχο. Είτε ατύχημα είτε ασθένεια είτε απώλεια. Κι όμως, εμείς το ξεπερνούμε. Και κάποιες φορές το ξεπερνούμε τόσο εύκολα, που μας κάνει να αναρωτιώμαστε για την ψυχική μας υγεία ή την ευαισθησία που διαθέτουμε. Φοβούμαστε μη τυχόν και γίναμε αναίσθητοι ή υπερόπτες... γιατί, υπό άλλες συνθήκες, θα είχαμε λυγίσει.

    Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...

     Ώσπου κάποια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί, φεύγουν από τη ζωή μας, βίαια. Κι όσο περισσότερο αφήσαμε τον εαυτό μας να δεθεί, τόσο πιο βίαιη είναι η αποχώρηση. Είτε ξαφνικά κι απροειδοποίητα είτε μετά από μια μεγάλη μάχη. Φεύγουν ή τους διώχνουμε.

Και τότε, το έδαφος εξαφανίζεται και νιώθουμε πως αιωρούμαστε σε ύψος άγνωστο. Δεν πέφτουμε. Δεν κατρακυλάμε. Απλά, αιωρούμαστε.

     Το συναίσθημα ξεκινάει σαν σφίξιμο από το στήθος προς το στομάχι. Το κεφάλι γέρνει... όπως όταν μας παίρνει ο ύπνος και η βαθειά ανάσα φαντάζει αδύνατη. Σύντομα, μας πιάνει ναυτία, που δίνει τη θέση της στο μίσος κι αυτό με τη σειρά του γίνεται πόνος. Σα να πονάνε τα πάντα μέσα αλλά και γύρω μας. Αναρωτιώμστε τί πήγε στραβά. Τί κάναμε λάθος. Πώς και δεν το "σώσαμε"...

    Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως...

     Η ζωή όμως συνεχίζεται. Ακόμη και μετά την αποχώρηση.

    Ίσως μας έχει αφήσει κάποια πληγή, που μας κάνει να είμαστε επιφυλακτικοί με τους επόμενους που θα συναντήσουμε, αλλά αυτή η πληγή κλείνει τόσο γρήγορα... ούτε που το καταλαβαίνουμε. Στα θετικά που αποκομίσαμε, όσο διήρκησε αυτή η επαφή, η γνωριμία, η σχέση, είναι και το γεγονός πως, περάσαμε το ατύχημα, την ασθένεια, την απώλεια και βγήκαμε ζωντανοί. Και γνωρίζουμε πως, αν επαναληφθεί, θα είμαστε πλέον σε θέση να ανταπεξέλθουμε.

Αυτοί οι άνθρωποι, για εμένα, είναι απλά... Άγγελοι.
Άγγελοι Συνοδηγοί. Άγγελοι Μαγνήτες.

Άγγελοι γνώστες του προορισμού, που μας προετοιμάζουν για το επόμενο βήμα, την επόμενη στροφή, την επόμενη ανηφόρα...

     Έρχονται και παραμένουν για κάποιο διάστημα στη ζωή μας και μας προσφέρουν σιγουριά, δύναμη. Είναι κοντά μας όταν πρέπει να κάνουμε σημαντικές επιλογές ή θέτουν τις βάσεις ώστε, μετά την αποχώρησή τους, να είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε στις "σωστές" επιλογές και να συνεχίσουμε το ταξείδι μας.

     Σαν Άγγελοι, μας φέρνουν μηνύματα κι ένα από αυτά είναι το ότι, έχουμε την ικανότητα να φτάσουμε εκεί που θέλουμε αρκεί να το πιστέψουμε και να το τολμήσουμε. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε πως, τα βήματα που ακολουθήσαμε πριν τη συνάντησή μας, ήταν αυτά ακριβώς που έπρεπε να κάνουμε ώστε να μπει ένας Άγγελος μες στη ζωή μας. Και τότε γίνονται όλα πιο ξεκάθαρα. Αντιλαμβανόμαστε πως, κάθε στιγμή είναι η σωστή στιγμή και πως κάθε τι που κάνουμε, θα επηρεάσει μια κατάσταση που θα ζήσουμε στη μετέπειτα ζωή μας. Τί και πώς, είναι απίθανο να το προβλέψουμε. Όμως, κάθε φορά που κοιτάμε προς τα πίσω, κάθε μας πράξη, κάθε κουβέντα που ανταλλάξαμε, φαντάζει απόλυτα δικαιολογημένη. Κάθε στιγμή που ζούμε στο ΤΩΡΑ, φαντάζει απολύτα αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Φυσική εξέλιξη των επιλογών που κάναμε. Λύνονται όλες οι αμφιβολίες κι οι απαντήσεις έρχονται αβίαστα.
     
     Ζούμε δίχως να μετανιώνουμε για οτιδήποτε συνέβει, εφόσον ήταν ο μόνος ή έστω, ο απαραίτητος τρόπος για να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Τώρα.

     Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως, αυτοί οι άνθρωποι είναι Άγγελοι, οι οποίοι ήρθαν να μας πάνε ένα βήμα παραπέρα, ίσως και να φτάναμε στον προορισμό μας πιο γρήγορα, πιο έτοιμοι και με περισσότερες εμπειρίες, έχοντας ζήσει περισσότερα κι όχι απαραίτητα περισσότερο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε, συνήθως χρόνια μετά, την πραγματική ιδιότητα και ταυτότητά τους κι όχι εκείνη που τους προσδώσαμε, τότε τους ευγνωμονούμε, τους ευχαριστούμε και τους ελευθερώνουμε, παύοντας να τους επαναφέρουμε στη μνήμη μας, ζητώντας να επιστρέψουν.

     Αν ξέραμε εκ των προτέρων πως, αυτοί οι άνθρωποι είναι απλά Άγγελοι, ίσως δεν θα τους φορτώναμε με τα δεσμά τις ταυτότητας που τους δώσαμε και θα τους αφήναμε ελεύθερους να ολοκληρώσουν το έργο τους συντομότερα.

συνεχίζεται...