Βρήκα τους Δαίμονές σου να κοιμούνται στην Ψυχή μου.
Ήπιανε, λέει, ένα ποτήρι παραπάνω.
Αίωνες πέρασαν, παρέα να τους κάνω.
Μέχρι να έρθουν από τη Μάχη οι Δικοί μου.
Ο Προμηθέας ήταν Μυθέας όταν σου εμίλα.
Σου 'δωσε Φως. Σου πήρε το Σκοτάδι.
Κι εσύ ζητάς απ' τον Ερμή, μην πας στον Άδη.
Να σε κρατήσει, μη σε πάρει η κατρακύλα.
Ζήλεψες Μάχες και Ταξείδια του Οδυσσέα.
Κρύφτηκες μες σ' ένα Κούφιο Ξύλινο Άτι.
Όμως το χάνεις της Ζωής το Μονοπάτι.
Δεν έχεις Μίτο να πιαστείς σαν το Θησέα.
Σου έδωσε Χάρτη και Πυξίδα ο Ορφέας.
Σου 'δειξε τρόπους να διαβείς όλες τις Πύλες.
Όμως, το Πνεύμα σου, το αντάλλαξες με Ύλες.
Και κουρνιασμένο στη γωνιά, σε βρήκε ο Μορφέας.
Από τα Γάδαρα, από το Ψάρι, από τας Σέρρας.
Θα συναντιώμαστε όλοι εδώ, στην Ολυμπία.
"Άρτεμις! Δώσε μας του Κυνηγιού την Ευλογία!"
Μέχρι, του Εαυτού μας να νικήσουμε το Τέρας.
Οι Δαίμονές σου κατοικούν μες στην Ψυχή μου.
Μιας κι οι Δικοί μου δεν εφάνηκαν ακόμα.
Ίσως να έπεσαν σε Μάχη. Λήθαργο. Κώμα.
Ίσως να ζουν, μα περιμένουν την Επιστροφή μου.
Από την ανέκδοτη Συν-Λογή, "Βλαμμένοι Στίχοι", Γρ. Κρέζος 1969-
