* Το Κελλάρι με τις Ψευδεστύσεις

- Είσαι σίγουρος γι αυτό;

- Ναι!

- Ναι;

- Ναι... όσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος που (...) Ωχ;

- (;)

- Το άκουσες αυτό;

- Ποιο;

- Σσσς! Άκου!

- (...)

- Τίποτα... πέρασε. Έφυγε τώρα. Αλήθεια; Δεν το άκουσες;

- Ειλικρινά... Όχι. Όταν παύει κάθε ήχος, μέχρι και την καρδιά μου ακούω εδώ κάτω. Αλλά αν ρωτάς αν άκουσα κάτι άλλο... όχι. Το παραμικρό.

- Ας είναι... Τί λέγαμε;

- Σε-...

- Ά! Ναι! Που λες... είμαι σίγουρος. Όσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος που, ούτε γνωρίζει ούτε έχει καν στοιχεία για να υποθέσει το παραμικρό.

- Το καταλαβαίνεις πως, έτσι όπως το θέτεις, είναι σα να λες ότι είσαι, αν μη τί άλλο, Επιπόλαιος... έτσι;

- Γιατί;

- Μα πού βασίζεις τη σιγουριά σου ρε αδελφέ;

- Σε λόγια που άκουσα...

- OK... Υποτίθεται ότι το συμμάζεψες τώρα; Μα, με αυτό που μου λες, εκτός από Επιπόλαιος, δηλώνεις κι Αφελής! Αν μη τι άλλο!

- Ξέρεις... μέσα στις λέξεις σου, κρύβεται. Άθελά σου τον επικαλέστηκες...

- Έλα μου; Πάρτο πάλι γιατί έχει παράσιτα και σε χάνω...

- Όπως σου είχα πει βγαίνοντας από το Μπουντρούμι με τις Αναμνήμες, Ψυχαναιμίσου και Θυμίσου.

- Μου είπες, "Ψυχαναιμίσου και θα Δεις".

- Μην κολλάς. Στο λέω τώρα. Στο κάτω κάτω, ΘΥΜΙΣΟΥ και ΔΕΙΣ είναι ταυτόσημα...

- Δε μου λες; Πόση ώρα ήσουν εδώ στο κελλάρι μόνος σου, πρίν έρθω κι εγώ;

- Δυο... ίσως τρεις... δε θυμάμαι... Μάλλον τρεις Ζωές. Ναι. Αν αυτή εδώ είναι η ΤΕΤ4ΡΤΗ φορά, τότε θα πρέπει να είμαι εδώ περίπου τόσο. Γιατί;

- Έλα. Πες αλήθεια τώρα... Χτύπησες κάνα μπουκαλάκι μόνος;

- Αφού το ξέρεις ότι δεν πίνω. Τί ρωτάς;

- Γιατί αυτά που λες... δε βγάζουν νόημα ρε συ. Τί πρέπει δηλαδή να καταλάβω από όλα αυτά τα συνθηματικά που μου λες; Μίλα λίγο γήινα, down to Earth ρε γαμώτο σου. Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ ενώ ΔΕΝ γνωρίζεις. Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ ενώ δεν έχεις καν ενδείξεις! Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ βασιζόμενος... σε Φωνές που ακούς; Μου λες ότι το ΒΛΕΠΩ και το ΘΥΜΑΜΑΙ είναι ταυτόσημα; Αν σου σκάσω μια ανάποδη στα μούτρα... και την φας... θα είναι επειδή δεν πρόλαβες να τη δεις ή επειδή δεν πρόλαβες να τη... θυμηθείς; Κι όλη αυτήν τη Θεωρία... σου ήρθε να τη μοιραστείς μέσα σε τούτο δω το Κελάρι ρε τρελοκομείο;

- Μόνο εδώ θα γινόταν. Δώσε βάση σε παρακαλώ. Είναι πολύ σημαντικό.

- Λέγε...

- Συμφωνείς για το ΨΥΧΑΝΑΙΜΙΖΩΜΑΙ; 

- Ναι. Ομολογώ πως ήταν πολύ καλή ανάλυση.

- Έτσι λοιπόν, έχε μου εμπιστοσύνη και για το ΕΠΥΠΟΛΕΩΣ...

- Επιπόλαιος εννοείς.

- Κοίτα. Αν θες το κόβουμε εδώ αμέσως. Τώρα δα κιόλας. Πάψε να βασίζεσαι στα αυτιά σου. Πάψε να ακούς μόνο. Διάβασε. Κοίτα! ΔΕΣ! Δες, που να πάρει! ΘΥΜΙΣΟΥ!

- (...)

- (...)

- (...)

- Λοιπόν... Αυτός για τον οποίο σου λέω... είναι Επυπόλεως. Είναι ΕΠΙ κι ΥΠΟ, ΛΕΩΣ...

- Τί; Λιοντάρι;

- Πρώτη Δέσμη, να υποθέσω;

- Ναι. Πού το κατάλαβες;

- ΕΠΥΠΟΛΕΩΣ... Πολυσύνθετη κι αυτή η λέξη αδελφάκι μου. Πολυσύνθετη.

- Κι αυτό, τώρα σου ήρθε, ε; Άντε λοιπόν... Humor me!

- Αυτός που είναι Επί και Υπό, Λέως... Εντελώς. Ολοσχερώς. Παντελώς...

- Τί έκανε λέει; Τί σημαίνει το 'λέως';

- Παντελώς. Ολοκληρωτικά. Αυτός που μου μιλά... είναι αυτός που υπάρχει Πάνω και Κάτω από ΟΛΑ.

- Δεν τολμώ να κάνω την επόμενη Ερώτηση.

- Η Απάντηση είναι, Όχι. Αυτός που φαντάζεσαι είναι ΜΕΣΑ σε ΟΛΑ... κι όχι πάνω και κάτω ή οτιδήποτε άλλο περνά από το μυαλό σου. Ο Επυπόλεώς μου απλά μεταφέρει το μήνυμα, τη γνώση, την ενημέρωση, ξυπνά τη μνήμη. Είναι το ίδιο και το αυτ-... Ωχ; Το άκουσες αυτήν τη φορά;

- (...)

- (...)

- Όχι. Τίποτα. Δεν άκουσα εντελώς τίποτα.

- Την εμπιστεύομαι αυτήν τη φωνή αδελφέ μου. Την εμπιστεύομαι κι ας μην έχω Γνώση για όσα μου αναφέρει κι ας μην έχω ενδείξεις ότι είναι αληθή. Απλά... επειδή αυτός Γνωρίζει για τί πράγμα μιλά... κι επειδή εγώ γνωρίζω πως γνωρίζει... τον εμπιστεύομαι...

- Τί να σου πω τώρα...

- Τί να μου πεις; Πες μου τί ώρα είναι...

- Ε; Δώδεκα και...

- Δώδεκα και πόσο;

- Δώδεκα και Έξι...

- Δώδεκα και Έξι και... πόσο;

- Μυστήριο είσαι... Δώδεκα και Έξι λεπτά και Τριανταέξι δευτερόλεπτα.

- Πόσα Δευτερόλεπτα;

- Τριανταέξι λέμε!

- Σίγουρος; Για ξανακοίτα;

- Και Πενηντατέσσερα δευτερόλεπτα.

- Αποκλείεται. Ξανακοίτα!

- Και Δεκαοκτώ δευτερόλεπτα... κι όσο με ξαναρωτάς, τόσο θα αλλάζουν τα δευτερόλεπτα.

- (...)

- Τί;

- Δούλεψέ το...

- (...)

- Λοιπόν;

- Πού το πας;

- Πάει μόνο του. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ. ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ. ΑΣΤΑΘΗΣ. Είναι απλά μια μονάδα που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε το Μπουντρούμι μας... το πεπερασμένου μεγέθους Κελάρι στο οποίο Γεννιόμαστε, Ζούμε, Πεθαίνουμε. Είναι ασήμαντος όταν μιλάς για... ΥΠΑΡΞΗ! Όταν αναφέρεσαι στο Σύν Παν...

   Ξέρεις... κάποιοι, μαζί κι εγώ... πιστεύουμε σε μια θεωρία η οποία αναφέρει πως, ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΗΔΗ. Πως, όλα όσα συμβαίνουν Τώρα κι όσα Πρόκειται να συμβούν, έχουν ήδη συμβεί... Πως η Ζωή, η Ύπαρξη, είναι ΕΝΑ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ. ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ.

   Αυτό που συμπληρώνω λοιπόν και καταθέτω ως παρατήρηση είναι το ότι, Αυτά που Πρόκειται να μάθουμε... εφόσον έχουν ήδη συμβεί... πάει να πει πως στην ουσία, είναι ήδη μνήμες. Είναι Γνώση την οποία κατέχουμε.

   Απλά, επειδή ερχόμαστε να περάσουμε κάποιο διάστημα σε τέτοιου είδους Κελάρια και Μπουντρούμια, ο Χρόνος εδώ, αποκτά ΣΗΜ-ΑΞΙΑ... οπότε παρασυρόμαστε κι αρχίζουμε να τον μετράμε κι εμείς, από τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας εδώ... Να τον θεωρούμε Σημαντικό και Συμπαντικό...

- (...)

- Ναι. Ξέρω. Δεν είναι ευκολόπεπτο αυτό το Concept.

- Ναι. Κι επειδή εσύ και κάποιοι άλλοι το πιστεύετε, δε σημαίνει πως ισχύει κιόλας.

- Σίγουρα! Αν έχεις κάποια άλλη εξήγηση, είμαι ανοικτός να την ακούσω...

- (...)

- Το φαντάστηκα... Για κάνε μια προσπάθεια να συνδέσεις όλα όσα σου είπα έως τώρα...

- Βοήθησέ με.

- Ξεκίνα από το ότι, ο Χρόνος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το Σύν Παν ήταν, είναι και θα είναι ό,τι είναι. Ακόμα κι αυτό είναι περατό ως έννοια. Εγώ σου μιλάω για την Ύπαρξη αδελφέ...

Ήταν. Είναι. Θα Είναι. ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΚΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

   Δεν υπάρχει Αρχή. Δεν υπάρχει Δημιουργία, Δεν υπήρξε Γέννηση. Δεν θα υπάρξει Τέλος. Ξέρω, σου χαλάει το παραμύθι αλλά αυτό είναι πρόβλημά ΣΟΥ. Όλα έχουν ήδη συμβεί λοιπόν. Όλα είναι ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ που κρατά αιώνια... για να στο κάνω λιανά.

- Ναι. Μόνο που, το έκανες τόσο λιανά που, έπεσε και σκόρπισε στο πάτωμα...

- Ξέρω. Η Ειρωνία είναι το πιο εύκολο αμυντικό όπλο. Αν μη τί άλλο, κερδίζει έστω λίγο "Χρόνο".

- Αφού είπες ότι δεν υπάρχει Χρόνος. Χα!

- Ξεχνάς ότι είμαστε στο Κελάρι μέσα. Ο Χρόνος έχει Σημ-Αξία εδώ. Και μόνο εδώ. Αυτό όμως, ΔΕ σημαίνει πως, Εγώ δε μπορώ να Γνωρίζω. Εφόσον έχουν όλα συμβεί ήδη, πάει να πει ότι τα γνωρίζω... αλλά πιθανόν να μην τα... θυμάμαι. Το ίδιο κι εσύ. Κι όλοι!

- Θέλεις να πεις ότι ή έννοια του Χρόνου είναι παραπλανητική;
- Θέλω να πώ ότι ο Χρόνος είναι απλά μια Παρέστυση...
- Εννοείς Παραίσθησ... Όπα! Τί ήταν αυτό; Το άκουσες;
- Χα! Άρχισες κι εσύ να ακούς διάφορα τώρα, ε; Φυσικά και το άκουσα!
- Τί να ήταν άραγε ρε συ;
- Ο Χρόνος... Μάλλον!
- Μα αφού είπες ότι ο Χρόνος είναι παραίσθηση... Έχουμε παραισθήσεις; Σαλτάραμε αδελφέ;
- Πέρασε τόση ώρα... κι επειμένεις να "διορθώνεις" και να αλλάζεις τα λόγια μου! Τί να σου πω!
- (...)

- ΠΑΡΕΣΤΥΣΗ είπα... κι όχι Παραίσθηση! Επιτέλους! Δώσε λίγο προσοχή! Ο Χρόνος είναι μια Παρέστυση...
   Χρόνος είναι αυτό το κράτημα "μιας βαθειάς ανάσας λίγο πριν την κορύφωση" που, νιώθεις λες και όσο οξυγόνο στερείς από τον εγκέφαλό σου εκείνη τη στιγμή τόση κι άλλη τόση Ζωή καυτή θα ξεπηδήσει από μέσα σου...
   Χρόνος είναι αυτός που σου δίνει Υπόσχεση... πως, πάντα θα υπάρχει για εσένα... να τον κυνηγάς να τον προλάβεις, να αδιαφορείς και να τον ξοδεύεις, να τον σκοτώνεις, να τον ζητάς...
   Χρόνος είναι ο Δήμιος που σου παίρνει το κεφάλι μονομιάς... Περνά και Χάνεται για πάντα... αλλά είναι κι εκείνος που Σταματά και σε Πνίγει λίγο λίγο και δεν περνά με τίποτα!
   Χρόνος είναι το Όνειρο. Η απόλυτη ηδονή. Είναι το δημιούργημα που ζωγραφίζει τους τοίχους στο Μπουντρούμι μας, στο Κελάρι μας, στο κάθε μας βήμα... προσφέροντάς μας αυτήν την Παρέστυση πως, την επόμενη φορά, θα είναι εκεί, στη διάθεσή μας κι εμείς θα έχουμε μία ακόμη ευκαιρία...

- Παρέστυση λοιπόν, ε;
- Παρέστυση... Δίχως κορύφωση. Απλά, μια μόνιμη, αρρωστημένη Παρέστυση... Με πόνο, με χαρά, με άνοδο δίχως κορύφωση... Κι εδώ στο Κελάρι μας, υπάρχουν τόσες και τόσες επιλογές... Άπλωσε το χέρι, πάρε μία κι άνοιξέ την... Πιες την! Άμε, να σε δω...

- Κι αν... Αν θυμηθώ;

- Τότε, θα είμαι εκεί να σε Ακούσω.
- Να με ακούσεις;
- Ναι... Όταν θυμάται κάποιος, είναι απαραίτητο να έχει κάποιον κοντά, να τον ακούσει... Αλλιώς η Παρέστυση, δε θα γίνει ποτέ Παράσταση...
- Κι είναι κακό αυτό;
- Είναι... Χρειάζεσαι Παράσταση να πέσει η Αυλαία.
- Κι είναι κακό αν δεν πέσει;
- Ίσως το Μέγιστο αδελφέ μου. Η Αυλαία γίνεται Αϋλέα κι οι Παρεστύσεις κρατούν αιώνια... Ρώτα κι αυτούς που είναι χαμένοι στις Παρεστύσεις τους, Ζωές ολόκληρες και ψάχνουν κάποιον να τους Ακούσει... να στήσουν Παραστάσεις... για να μπορέσουν κάποτε, να ρίξουν την Αυλαία...



- Μπουντρούμι και Κελάρι λοιπόν, ε;
- Μπουντρούμι και Κελάρι... Μαθαίνεις γρήγορα!

- Κι αυτό που ακούγαμε τί ήταν; Είδες; Θυμήθηκες;

- Αυλαίες ήταν εαυτέ μου! Αυλαίες, που έπεσαν για πάντα! Ευλογημένες Στιγμές!

- Ναι... Ευλογημένες!

- Μαθαίνεις... Γρήγορα!

...απόσπασμα από το βιβλίο του Hermes Quant, "La Cave avec des Hallucérections" - 2013
Εκδόσεις, RIDEAU

* Το Μπουντρούμι με τις Αναμνήμες...

- Κοίτα... με το να ψυχανεμίζεσαι γενικά κι αόριστα, δε βγαίνει και τίποτα θετικό...

- Excusez-moi?

- Λέω... Με το να ψυχανεμίζεσαι γενικώς, θα παραμείνεις στάσιμος... Κι αν κινηθείς, θα κινηθείς προς τα πίσω.

- Θύμισέ μου κάτι, σε παρακαλώ... Μάλλον μου διαφεύγει.

- Τί;

- Πότε είπα ότι ψυχανεμίζομαι;

- Πριν λίγο. Με δουλεύεις; Ρε σεις... μόνο εγώ δεν το 'χω χάσει;

- Μάλλον κάποιο λάθος κάνεις... Αν και, δε φταίς εσύ. Το ότι χάθηκε η προφορά της γλώσσας μας δεν είναι δικό σου λάθος... Αν μη τι άλλο, όχι αποκλειστικά δικό σου.

- Άκου... ξέρω ότι με τα λόγια είσαι καλός. Και ξέρω πως, δυο λέξεις ακόμα να σε αφήσω να πεις, θα με κάνεις να ξεχάσω. Όμως, αυτήν τη φορά, STOP! Μην το τολμήσεις!

Παραδέξου τώρα αμέσως ότι το είπες!

- Αδελφέ... Ψυχαναιμίζωμαι είπα... Μου αρέσει που Ψυχαναιμίζωμαι.

- Μα γι αυτό σου λέω κι εγώ... Με το να ψυχανεμ-...

- Ρε, τί σκάλωμα είναι αυτό που έχεις φάει; Στην τελική... γραμμένα είναι. Διαβάσέ τα επιτέλους!

- ΟΚ... Το διάβασα.

- Καιρός ήταν! Και τί βλέπεις;

- Βλέπω ότι έκανες δυο ορθογραφικά λάθη... ο Άνεμος γράφεται με 'ε' και το-...

- Έλα ρε φίλε... όντως;

- Ναι... Εδώ και αιώνες τώρα.

- Εμένα τώρα... γιατί μου λέει κάτι πως, σου λείπει ύπνος; Για να μην πω ότι, σου λείπει κάτι άλλο και σε θίξω...

- Ορίστε; Τί εννοείς;

- Εννοώ... Εμένα τώρα, τί με απασχολεί το πώς γράφεται ο Άνεμος;

- Μα αφού το Ψυχανεμίζομαι είναι σύνθετη... από την Ψυχή και τον Άνεμο...

- ΟΚ. Συμφωνώ... Εγώ δεν είπα όμως ότι Ψυχανεμίζομαι. Ποτέ μου δεν τα το έλεγα καν... πόσο μάλλον να το κάνω!

- Μάλλον ΕΣΥ θέλεις ύπνο... και μπόλικο από το άλλο που θα έλεγες... και δε με απασχολεί κι αν σε θίξω!

- Ξέρεις κάτι;

- Ξέρω πολλά...

- Αν σου έλεγα ότι είμαι Ανεμικός, τί θα έλεγες;

- Θεέ μου! Αλήθεια λες; Αδελφέ, χίλια συγγνώμη... δεν ήξερα καν... εννοώ... τόσα χρόνια σε ξέρω. Δε είχα ιδέα πως... Πάντως, μια χαρά δείχνεις. Γεμάτος ενέργεια...

- Μα φυσικά! Αφού σου είπα... είμαι Ανεμικός!

- Μα... ειλικρινά. Σήμερα σε έχω χάσει! Δεν καταλαβαίνω τί λες...

- Δοκίμασε να διαβάσεις τότε...

- Ναι... διάβασα! Κι άλλο λάθος έχεις κάνει! Ο Αναιμικός γράφεται με 'αι'.

- Προχώρα το...

- (...)

- (...)

- (...)

- Ξεκόλλησες τώρα ή ακόμα;

- Ρε φίλε... τί να πω! Έχεις δίκιο!

- Γι αυτό σου λέω... Δεν Ψυχανεμίζομαι... Απλά, Ψυχαναιμίζωμαι!

- Ναι... ναι, αυτό ομολογώ πως, μου κάνει κλικ...

- Τέσσερα κλικ δεξιά πάρτο και θα το βρεις...

- Ώστε Ψυχαναιμίζεσαι, ε; Καιρό τώρα;

- Ναι... καιρό. Και τότε και τώρα και πάντα.

- (...)

- Είναι μοναδική αίσθηση! Το να καταφέρνεις να δέσεις την Ψυχή με το Αίμα σου.

- Καλά... και γιατί δεν λες τότε, Ψυχαιμίζομαι; 

- Αδελφέ... δεν είπα 'Ανακατεύω'... 'Δένω' είπα. Δένω την Ψυχή μου με το Αίμα μου. Το αίμα που δίνει ζωή στη Σάρκα μου. Στη Σάρκα, που διατηρείται όσο η Ψυχή χρειάζεται ένα καταφύγιο, ένα εργαστήρι για να μείνει... μέχρι να τελειώσει το πείραμα. Μέχρι να μάθει. Και το 'Ψυχαναιμίζωμαι'  είναι πολυσύνθετο ξέρεις... Μου πήρε ώρα να το χτίσω...

- Δηλαδή;

- Ψυχή, Αν, Αίμα, Ζω, Είμαι.

- Καλά... αυτό τώρα σου ήρθε;

- Ναι... Μόλις τώρα δα. Καλό;

- Είσαι θεός!

- Ναι. Είμαι. Μικρός... αλλά είμαι. Τί να πω! Ίσως είναι το μόνο στο οποίο, το μέγεθος δεν παίζει ρόλο... Ίσως πάλι, ένας μεγάλος θεός να είναι γρηγορότερος από εμένα μα... σε αυτά τα θέματα, ποιος βιάζεται;

- Ψυχή, Αν, Αίμα, Ζω, Είμαι, ε; Και πώς; Εννοώ... πώς δένουν;

- Σημαίνει πως, την Ψυχή, Αν δέσω με το Αίμα μου, τότε Ζω, κι εφόσον Ζω, Είμαι.
Ψυχ-Αν-Αιμί-Ζω-Μαι...

- Χριστέ μου! Ασύλληπτο!

- Όχι. Αυτός ήταν άλλος. Και παρεμπιπτόντως, συνελήφθη ... για να δικαιώσει το Λόγο του. Το επεδίωξε. Εγώ, προσπαθώ να το αποφύγω αυτό... Προσπαθώ, κυρίως, να μάθω... όχι να διδάξω.

- Κι όμως... Ίσως να πρέπει να διδάξεις αυτά που έχεις μάθει.

- Γιατί νομίζεις ότι γράφω και... γιατί νομίζεις ότι, δεν το πολυδιαφημίζω;

- (;)

- Για να βρει την πηγή όποιος την αξίζει. Όποιος ψάχνει... και μόνον αυτός. ΑΝ, βέβαια, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να ψάχνει...

Αν κάποιον, ο δρόμος του, μέσα από τόσες λεωφόρους, τον βγάλει εδώ πέρα... σ' αυτήν τη σκοτεινή γωνιά που γράφω τώρα εγώ... τότε αυτός αξίζει και να μάθει... Και μόνον αυτός.

Και μόνον ΑΝ έχουν κάτι να διδάξουνε τα όσα εγώ πιστεύω.

- (...)

- (...)

- Πώς βρέθηκες στο μπουντρούμι μέσα;

- Το επεδίωξα... κι εγώ. Ξέρεις. Το 'χω. Κάποιες φορές, αρνούμαι να δεχθώ κάτι το οποίο ούτε καν μου προσεφέρθη... με αποτέλεσμα να μου δίνεται! Απλόχερα. Αυτόβουλα! Έτσι και τώρα. Βρήκα στην πόρτα μου τη Διαταγή. Άσπρο σκότος σε Μαύρο φως. Δυο όψεις. Μία Διαταγή.

- Τί εννοείς; Επεδίωξες να σε ρίξουν μέσα σε ένα μπουντρούμι; Τί το γοητευτικό βρίσκεις μέσα σε ένα μουχλιασμένο, σκοτεινό και παγωμένο μπουντρούμι;

- Σκοτάδι! Ησυχία! Μνήμες! Μυρωδιές!

- Και τί έχεις να κερδίσεις εσύ από αυτό;

- Μαθήματα. Απαντήσεις. Παθήματα. Απορίες. Ζωή. Ύπαρξη.

- Λόγο ύπαρξης; Αιτία για να Ζεις; Πρόκληση;

- Όχι αδελφέ μου... Ψυχαναιμίσου και θα Δεις!

...απόσπασμα από το βιβλίο του Hermes Quant, "Le donjon avec les mémoires", 2013 

εκδόσεις Noir & Blanc

* Ο Καθρέπτης της Mona Lisa

Η επιθυμία του Δούναι...

Η ανάγκη του Λαβείν...

Οι Στρατιώτες της Γνώσης, πάνε δύο δύο στην Πηγή για Νερό...

Όταν ο ένας βγάζει την Πανοπλία, για να ξαποστάσει και να πιει... ο άλλος μένει Φύλακας Φρουρός.

Γυμνός, σε έναν Κόσμο άδειο, με μόνο όπλο ένα Νόμισμα... είναι αδύνατο να δεις ταυτόχρονα τις Δυο του Όψεις.

Όμως, μπορείς να τις γνωρίσεις μία μία...

Και κάθε επόμενη φορά που, θα αντικρύζεις έστω και μια από αυτές... η Αλήθεια του θα σου είναι πάντα εκεί.

Ολόκληρη και Καθαρή.

Βλέπεις, το Νόμισμα κι ας μην το Δεις.

Δίχως να ψηλαφίσεις.

...αποσπάσματα από το βιβλίο του Hermes Quant, "Le Miroir de Mona Lisa", 2013 - Εκδόσεις Les Gardes.

* Το Κόκκινο Μπλουζάκι (Ταν ή επί Taz)

- Έχεις βάλει χρωματιστά για πλύσιμο;

- Όχι. Γιατί; Σεντόνια πλένω...

- Δε βρίσκω το κόκκινο μπλουζάκι...

- Ποιο κόκκινο μπλουζάκι;

- Τί ποιο κόκκινο; Εκείνο με τον Taz!

- Δέκα μπλουζάκια με τον Taz σου είχα πάρει... Ποιο από όλα ψάχνεις;

- Ναι, το θέμα είναι πως, δε βρίσκω ούτε ένα από αυτά. Κι όμως, είμαι σίγουρος ότι, τα πήρε το μάτι μου χτες...

- Ίσως δεν τα βρίσκεις επειδή τα πέταξα...

- Τα κόκκινα μπλουζάκια;

- Ναι...

- Τα κόκκινα μπλουζάκια με τον Taz; Όλα;

- Γιατί; Τα ήθελες;

- Με δουλεύεις; Φυσικά!

- Δεν έχεις ανάγκη τα κόκκινα μπλουζάκια. Ειδικά αυτά με τον Taz... Δε σου πήγαιναν έτσι κι αλλιώς...

- Μα τί λες; Με τα νεύρα μου παίζεις;

- Εγώ σου τα πήρα... εγώ σου τα πέταξα. Δεν ήταν στα μέτρα σου. Ήταν πολύ μεγάλα για εσένα... Έκανα λάθος νούμερο. Σου ταιριάζει κάτι μικρότερο. Κάτι, πολύ μικρότερο ίσως.

- Ε, τί να σου πω τώρα... Σκας γάιδαρο. Ειλικρινά!

- Σκάω Γάιδαρο; ...και τί; Φοβάσαι μη σε σκάσω;

- Νευράκια;

- Μπα... μια χαρά μέρα είναι. Θα απλώσω τα σεντόνια σε λίγο και λέω να πάω και μια βόλτα με το αυτοκίνητο.

- Σήμερα είναι Κυριακή. 

- Ναι. Δευτέρα αύριο... Μεθαύριο Τρίτη.

- Σήμερα είναι Κυριακή. Έχω να πάω στο γήπεδο. Το χρειάζομαι το αυτοκίνητο.

- Α, ναι... δεν είναι κρίμα;

- (;)

- Κρίμα που δε θα το έχεις... Απίστευτο συναίσθημα ε; Να χρειάζεσαι κάτι και να μην το έχεις στην ώρα του... ή να μην το έχεις καθόλου... Όπως ένα TAXI για παράδειγμα... Όταν το χρειάζεσαι να πας κάπου άμεσα, είναι όλα πιασμένα! Μα όλα! Ειδικά, όταν έχεις να πας και μακρυά, ε; Και χρειάζεσαι ένα ταξειδιάρικο, με air-condition, ευρύχωρο... Όχι κάνα μίζερο σαράβαλο που να μη σε φτάσει στην άλλη γωνία...

- Ναι, κρίμα είναι... Όπως είναι κρίμα, το να θες να βάλεις ένα από τα αγαπημένα σου μπλουζάκια και να μη βρίσκεις κανένα! Και μάλιστα, επειδή κάποιος φρόντισε να σου τα πετάξει! Ήμαρτον πια!

- Ναι... Ήμαρτον... Κι είναι υπέροχο το ήμαρ σήμερα!

- Πες μου σε παρακαλώ ότι, δεν τα πέταξες κι ότι, τα έχεις φυλάξει κάπου...

- Δεν τα πέταξα και τα έχω φυλάξει κάπου.

- Επιτέλους! Είπα κι εγώ... Έλα, πού είναι... πού τα έχεις βάλει; Αν είναι να πάρεις εσύ το αυτοκίνητο θα πρέπει να φύγω σε πέντε λεπτά.

- Σου είπα άνθρωπέ μου! Τα Πέταξα!

- Μα, καλά... πριν δε μου είπες ότι τα φύλαξες;

- Εσύ μου ζήτησες να το πω.

- Ε, όχι ρε... δεν παίζεσαι! Δεν παίζεσαι πια!

- Θύμισέ μου...

- Τί;

- Πότε ακριβώς είπα ότι, παίζω;

- (...)
- (...)
- Φεύγω... θα αργήσω. Να πάρω και τους άλλους να τους πω να βολευτεί ο καθένας όπως μπορεί.
- Στάσου!
- Δεν έχω χρόνο. Θα αρχίσει το ματς.
- Εκεί, στο τέταρτο συρτάρι είναι.
- Ε; Τί λες τώρα;
- Τα μπλουζάκια σου... Όλα στο τέταρτο συρτάρι. Στο έπιπλο του παιδιού...
- Τί δουλειά έχουν εκεί;
- Ίσως παίρνοντάς τα από κει μέσα, να θυμηθείς ότι μεγαλώνουμε κι ένα παιδί.
- Το παιδί απολύεται από φαντάρος σε λίγο...
- Ναι. Δεν θα απολυθεί όμως ποτέ από παιδί. Πάρε και τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Καλά να περάσετε.
- Άλλαξες γνώμη; Δε θα πας βόλτα τελικά;
- Όχι σήμερα. Δεν έχω δύναμη να βγάλω την πανοπλία από πάνω μου. Και με αυτή, πώς να οδηγήσω;
- Έλα. Θα σε βοηθήσω να τη βγάλεις.
- Όχι. Όχι ακόμα.
- Πάμε τότε... Πάμε. Θα οδηγήσω εγώ.
- Και ο αγώνας;
- Πάμε. Και το δικό μας, Αγώνας είναι. Πάμε. Όσο κρατήσει.
- Όσο κρατήσει.

...απόσπασμα από τη σειρά "Ταν ή επί Taz", 301comix

Έτος 1ο - Τεύχος 7ο

* Η Αρχή του κουβαριού... (μέρος 2ο)

- Σε βλέπω τόση ώρα που το παλεύεις... βγάζεις άκρη;

- Με βλέπεις, ε; Που το παλεύω...

- Ναι... βγάζεις καμιά άκρη;

- Το μέσο θέλω να μελετήσω... Την άκρη, τί να την κάνω;

- Μα, αν δε βρεις την άκρη... και μάλιστα... και τις ΔΥΟ άκρες, πώς θα ορίσεις τη μέση;

- Δε μου λες... έχεις ρίξει ποτέ κλωτσιά στα @@ κάποιου;

- Μπαρδόν;

- Λέω... για να ξεχωρίσεις τα @@, χρειάζεσαι να βλέπεις Κεφάλι και Πόδια μαζί; Τις άκρες;

- Άσχετο. Είναι τώρα επιχείρημα αυτό;

- Γιατί άσχετο; Πρόσεξε... θα εκτεθείς.

- Μα, εσύ μιλάς για Άνθρωπο... εγώ μιλάω για το κουβάρι που κρατάς.

- Ποια η διαφορά; Διαφώτισέ με σε παρακαλώ...

- Έχεις όρεξη για πλάκα τώρα. Εγώ από ενδιαφέρον ρώτησα.

- Και τί το "Ενδιαφέρον" βρίσκεις εσύ, στη δική μου Αναζήτηση; Μήπως η λέξη που έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ήταν, "Περιέργεια";

- Αδελφέ; Εγώ, να δώσω ένα χεράκι ήθελα. Αν μου το ζητούσες δηλαδή.

- Πρώτον, θα μπορούσες να ρωτήσεις απευθείας... "Θες βοήθεια να βρεις αυτό που ζητάς;"

- ...και δεύτερον;

- Δεύτερον, γιατί έχει και τρίτον παρακάτω... θεωρείς πως Άνθρωποι και Κουβάρια είναι διαφορετικά είδη. Άσε που δε μου απάντησες για την κλωτσιά ακόμα... Και τρίτον, στο δικό σου Κουβάρι, το μέσο το έψαξες;

- Περίεργο τρένο είσαι φίλε.

- Φίλος είμαι ή Αδελφός τελικά; Τί είναι πιο σημαντικό για σένα;

- Τρόπος του λέγειν. Όσο για το Κουβάρι μου... εγώ για τις άκρες έψαχνα... τις άκρες βρήκα. Κι όσο για την κλωτσιά, δε χρειάστηκε να πάρω μέτρα. Ξέρω που είναι τα @@. Φαίνονται. Στη μέση. 

- Ενώ στο κουβάρι;

- Πού να βρεις άκρη και μέση στο κουβάρι; Με δουλεύεις ρε Άνθρωπε; 

- Απ...!

- Ε; Τί...;

- Κάνεις λάθος... Θα σε παρακαλούσα να φύγεις. Με καθυστερείς.

- Έγινε κάτι; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

- Όχι. Απλά, είδες κάτι που δεν υπήρχε.

- Μυστήριο τρένο. Όχι απλά περίεργο... Μυστήριο τρένο είσαι! Πες μου το δρομολόγιό σου, να ξέρω, μη σε πάρω κατά λάθος.

- Στο καλό...

- Ε, ρε Άνθρωπο που πέτυχα να θέλω να βοηθήσω... Άιντε από δω χάμω ρε.

- Χαλάρωσε λίγο... Σου είπα, μην το συνεχίζεις. Θα εκτεθείς.

- Τί να εκτεθώ ρε... Κουβάρι να μείνει ρε. Μη σώσεις και βρεις την άκρη.

- Δε με ενδιαφέρει η άκρη!

- Ρε, ούτε και τη Μέση να βρεις! Τίποτε... Εκεί. Μια Ζωή κουβάρι να είναι! Άντε γεια!

- Δε με ενδιαφέρει ούτε η μέση. Συν τοις άλλοις, ακούς και λέξεις που δεν λέω.

- Εσύ δεν είπες τώρα δα ότι-...

- Το Μέσο! Καταλαβαίνεις; ΤΟ ΜΕΣΟΝ! Το Κέντρο! Έχεις αρχίσει να εκτείθεσαι. Πάρτο αλλιώς!

- Συγγνώμη ρε Αδελφέ... ποια πίκρα σε έχει βαρέ-...

- Πάλι Αδελφός; Κοίτα, αν δε με αναγνωρίζεις, αν ειλικρινά, δε με αναγνωρίζεις... τότε, άφησέ το. Άφησέ το να το βρω, να το μελετήσω μόνος. Εσύ απλά, συνέχισε το ταξείδι σου.

- Ώστε, μιλάς σοβαρά; Ψάχνεις όντως να βρεις το Κέντρο του Κουβαριού;

- Όπως ακριβώς θα έπρεπε να κάνουν όλοι.

- Μα καλά... τί να το κάνεις; Τί περιμένεις να βρεις εκεί μέσα;

- Εσένα. Εσένα ψάχνω! Να μάθω ποιος είσαι.

- Έχεις σαλτάρει, έτσι; Πες το ρε Φίλε από την αρχή...

- Πάλι Φίλος έγινα από Αδελφός; Δεν είναι λοιπόν περίεργο που δε με έχεις αναγνωρίσει ακόμα.

- Γνωριζόμαστε;

- Είμαστε Ένα.

- Εγώ... με Εσένα;

- Όχι! Εγώ ΜΕΣΑ σε Εσένα! Είμαι το Κουβάρι σου Εαυτέ μου! Το Κουβάρι που χρόνια τώρα αγνοείς και δεν ψάχνεις να βρεις τί κρύβει μέσα του. Το Κουβάρι που, ενώ έχεις βρει τις Άκρες του... δεν έχεις καταλάβει την Αρχή του... Τις Αρχές του... ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΕΠΟΥΝ κι όχι τις Αρχές ώς Άκρες του... κι ενώ τόσα χρόνια τυλίγεις και ξετυλίγεις... το Μέσον του δεν το έφτασες ποτέ. Κι αν ακόμα το έφτανες... θα το προσπερνούσες αδιάφορα, γιατί για εσένα... σημασία είχε μόνο η Αρχή και το Τέλος.

- (;)

- Ούτε Αδελφός, Ούτε Φίλος έγινα ποτέ μαζί σου. Δε με άφησες. Και σίγουρα, δεν είμαι Άνθρωπος. Σε λίγο, ούτε κι εσύ. Ένα Κουβάρι είμαι. Ένα πολύτιμο Κουβάρι που, αν δε νοιαστείς να δεις τί κρύβει το Μέσα του, θα πρέπει να το κάνω μόνος μου. Και ξέρεις... πριν το Τέλος, το Μέσα σου βγαίνει πάντα στην επιφάνεια... Κι αν δεν έχεις ήδη γνωριστεί μαζί του, είναι ΑΥΤΟ που σου παίρνει τη Ζωή... 

Ούτε αρρώστια ούτε φονικό μπορεί να σε σκοτώσει πιο βασανιστικά και πιο αποτελεσματικα από το Μέσα σου.

- (!)

- Γι αυτό σου λέω... Άσε με. Άσε με να δω και να σου πω κι εσένα. Να σας συστήσω. Να γίνετε Φίλοι. Αδελφοί. Να γίνετε ΕΝΑ.

...απόσπασμα από το βιβλίο του Bab A. Cookie, "Η Αρχή του κουβαριού" -2013
(πρωτότυπο, The Principles of Twine), εκδόσεις DownUnder