* Η Αρχή του κουβαριού... (μέρος 2ο)

- Σε βλέπω τόση ώρα που το παλεύεις... βγάζεις άκρη;

- Με βλέπεις, ε; Που το παλεύω...

- Ναι... βγάζεις καμιά άκρη;

- Το μέσο θέλω να μελετήσω... Την άκρη, τί να την κάνω;

- Μα, αν δε βρεις την άκρη... και μάλιστα... και τις ΔΥΟ άκρες, πώς θα ορίσεις τη μέση;

- Δε μου λες... έχεις ρίξει ποτέ κλωτσιά στα @@ κάποιου;

- Μπαρδόν;

- Λέω... για να ξεχωρίσεις τα @@, χρειάζεσαι να βλέπεις Κεφάλι και Πόδια μαζί; Τις άκρες;

- Άσχετο. Είναι τώρα επιχείρημα αυτό;

- Γιατί άσχετο; Πρόσεξε... θα εκτεθείς.

- Μα, εσύ μιλάς για Άνθρωπο... εγώ μιλάω για το κουβάρι που κρατάς.

- Ποια η διαφορά; Διαφώτισέ με σε παρακαλώ...

- Έχεις όρεξη για πλάκα τώρα. Εγώ από ενδιαφέρον ρώτησα.

- Και τί το "Ενδιαφέρον" βρίσκεις εσύ, στη δική μου Αναζήτηση; Μήπως η λέξη που έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ήταν, "Περιέργεια";

- Αδελφέ; Εγώ, να δώσω ένα χεράκι ήθελα. Αν μου το ζητούσες δηλαδή.

- Πρώτον, θα μπορούσες να ρωτήσεις απευθείας... "Θες βοήθεια να βρεις αυτό που ζητάς;"

- ...και δεύτερον;

- Δεύτερον, γιατί έχει και τρίτον παρακάτω... θεωρείς πως Άνθρωποι και Κουβάρια είναι διαφορετικά είδη. Άσε που δε μου απάντησες για την κλωτσιά ακόμα... Και τρίτον, στο δικό σου Κουβάρι, το μέσο το έψαξες;

- Περίεργο τρένο είσαι φίλε.

- Φίλος είμαι ή Αδελφός τελικά; Τί είναι πιο σημαντικό για σένα;

- Τρόπος του λέγειν. Όσο για το Κουβάρι μου... εγώ για τις άκρες έψαχνα... τις άκρες βρήκα. Κι όσο για την κλωτσιά, δε χρειάστηκε να πάρω μέτρα. Ξέρω που είναι τα @@. Φαίνονται. Στη μέση. 

- Ενώ στο κουβάρι;

- Πού να βρεις άκρη και μέση στο κουβάρι; Με δουλεύεις ρε Άνθρωπε; 

- Απ...!

- Ε; Τί...;

- Κάνεις λάθος... Θα σε παρακαλούσα να φύγεις. Με καθυστερείς.

- Έγινε κάτι; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

- Όχι. Απλά, είδες κάτι που δεν υπήρχε.

- Μυστήριο τρένο. Όχι απλά περίεργο... Μυστήριο τρένο είσαι! Πες μου το δρομολόγιό σου, να ξέρω, μη σε πάρω κατά λάθος.

- Στο καλό...

- Ε, ρε Άνθρωπο που πέτυχα να θέλω να βοηθήσω... Άιντε από δω χάμω ρε.

- Χαλάρωσε λίγο... Σου είπα, μην το συνεχίζεις. Θα εκτεθείς.

- Τί να εκτεθώ ρε... Κουβάρι να μείνει ρε. Μη σώσεις και βρεις την άκρη.

- Δε με ενδιαφέρει η άκρη!

- Ρε, ούτε και τη Μέση να βρεις! Τίποτε... Εκεί. Μια Ζωή κουβάρι να είναι! Άντε γεια!

- Δε με ενδιαφέρει ούτε η μέση. Συν τοις άλλοις, ακούς και λέξεις που δεν λέω.

- Εσύ δεν είπες τώρα δα ότι-...

- Το Μέσο! Καταλαβαίνεις; ΤΟ ΜΕΣΟΝ! Το Κέντρο! Έχεις αρχίσει να εκτείθεσαι. Πάρτο αλλιώς!

- Συγγνώμη ρε Αδελφέ... ποια πίκρα σε έχει βαρέ-...

- Πάλι Αδελφός; Κοίτα, αν δε με αναγνωρίζεις, αν ειλικρινά, δε με αναγνωρίζεις... τότε, άφησέ το. Άφησέ το να το βρω, να το μελετήσω μόνος. Εσύ απλά, συνέχισε το ταξείδι σου.

- Ώστε, μιλάς σοβαρά; Ψάχνεις όντως να βρεις το Κέντρο του Κουβαριού;

- Όπως ακριβώς θα έπρεπε να κάνουν όλοι.

- Μα καλά... τί να το κάνεις; Τί περιμένεις να βρεις εκεί μέσα;

- Εσένα. Εσένα ψάχνω! Να μάθω ποιος είσαι.

- Έχεις σαλτάρει, έτσι; Πες το ρε Φίλε από την αρχή...

- Πάλι Φίλος έγινα από Αδελφός; Δεν είναι λοιπόν περίεργο που δε με έχεις αναγνωρίσει ακόμα.

- Γνωριζόμαστε;

- Είμαστε Ένα.

- Εγώ... με Εσένα;

- Όχι! Εγώ ΜΕΣΑ σε Εσένα! Είμαι το Κουβάρι σου Εαυτέ μου! Το Κουβάρι που χρόνια τώρα αγνοείς και δεν ψάχνεις να βρεις τί κρύβει μέσα του. Το Κουβάρι που, ενώ έχεις βρει τις Άκρες του... δεν έχεις καταλάβει την Αρχή του... Τις Αρχές του... ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΕΠΟΥΝ κι όχι τις Αρχές ώς Άκρες του... κι ενώ τόσα χρόνια τυλίγεις και ξετυλίγεις... το Μέσον του δεν το έφτασες ποτέ. Κι αν ακόμα το έφτανες... θα το προσπερνούσες αδιάφορα, γιατί για εσένα... σημασία είχε μόνο η Αρχή και το Τέλος.

- (;)

- Ούτε Αδελφός, Ούτε Φίλος έγινα ποτέ μαζί σου. Δε με άφησες. Και σίγουρα, δεν είμαι Άνθρωπος. Σε λίγο, ούτε κι εσύ. Ένα Κουβάρι είμαι. Ένα πολύτιμο Κουβάρι που, αν δε νοιαστείς να δεις τί κρύβει το Μέσα του, θα πρέπει να το κάνω μόνος μου. Και ξέρεις... πριν το Τέλος, το Μέσα σου βγαίνει πάντα στην επιφάνεια... Κι αν δεν έχεις ήδη γνωριστεί μαζί του, είναι ΑΥΤΟ που σου παίρνει τη Ζωή... 

Ούτε αρρώστια ούτε φονικό μπορεί να σε σκοτώσει πιο βασανιστικά και πιο αποτελεσματικα από το Μέσα σου.

- (!)

- Γι αυτό σου λέω... Άσε με. Άσε με να δω και να σου πω κι εσένα. Να σας συστήσω. Να γίνετε Φίλοι. Αδελφοί. Να γίνετε ΕΝΑ.

...απόσπασμα από το βιβλίο του Bab A. Cookie, "Η Αρχή του κουβαριού" -2013
(πρωτότυπο, The Principles of Twine), εκδόσεις DownUnder