* Το Κελλάρι με τις Ψευδεστύσεις

- Είσαι σίγουρος γι αυτό;

- Ναι!

- Ναι;

- Ναι... όσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος που (...) Ωχ;

- (;)

- Το άκουσες αυτό;

- Ποιο;

- Σσσς! Άκου!

- (...)

- Τίποτα... πέρασε. Έφυγε τώρα. Αλήθεια; Δεν το άκουσες;

- Ειλικρινά... Όχι. Όταν παύει κάθε ήχος, μέχρι και την καρδιά μου ακούω εδώ κάτω. Αλλά αν ρωτάς αν άκουσα κάτι άλλο... όχι. Το παραμικρό.

- Ας είναι... Τί λέγαμε;

- Σε-...

- Ά! Ναι! Που λες... είμαι σίγουρος. Όσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος που, ούτε γνωρίζει ούτε έχει καν στοιχεία για να υποθέσει το παραμικρό.

- Το καταλαβαίνεις πως, έτσι όπως το θέτεις, είναι σα να λες ότι είσαι, αν μη τί άλλο, Επιπόλαιος... έτσι;

- Γιατί;

- Μα πού βασίζεις τη σιγουριά σου ρε αδελφέ;

- Σε λόγια που άκουσα...

- OK... Υποτίθεται ότι το συμμάζεψες τώρα; Μα, με αυτό που μου λες, εκτός από Επιπόλαιος, δηλώνεις κι Αφελής! Αν μη τι άλλο!

- Ξέρεις... μέσα στις λέξεις σου, κρύβεται. Άθελά σου τον επικαλέστηκες...

- Έλα μου; Πάρτο πάλι γιατί έχει παράσιτα και σε χάνω...

- Όπως σου είχα πει βγαίνοντας από το Μπουντρούμι με τις Αναμνήμες, Ψυχαναιμίσου και Θυμίσου.

- Μου είπες, "Ψυχαναιμίσου και θα Δεις".

- Μην κολλάς. Στο λέω τώρα. Στο κάτω κάτω, ΘΥΜΙΣΟΥ και ΔΕΙΣ είναι ταυτόσημα...

- Δε μου λες; Πόση ώρα ήσουν εδώ στο κελλάρι μόνος σου, πρίν έρθω κι εγώ;

- Δυο... ίσως τρεις... δε θυμάμαι... Μάλλον τρεις Ζωές. Ναι. Αν αυτή εδώ είναι η ΤΕΤ4ΡΤΗ φορά, τότε θα πρέπει να είμαι εδώ περίπου τόσο. Γιατί;

- Έλα. Πες αλήθεια τώρα... Χτύπησες κάνα μπουκαλάκι μόνος;

- Αφού το ξέρεις ότι δεν πίνω. Τί ρωτάς;

- Γιατί αυτά που λες... δε βγάζουν νόημα ρε συ. Τί πρέπει δηλαδή να καταλάβω από όλα αυτά τα συνθηματικά που μου λες; Μίλα λίγο γήινα, down to Earth ρε γαμώτο σου. Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ ενώ ΔΕΝ γνωρίζεις. Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ ενώ δεν έχεις καν ενδείξεις! Δηλώνεις ΣΙΓΟΥΡΟΣ βασιζόμενος... σε Φωνές που ακούς; Μου λες ότι το ΒΛΕΠΩ και το ΘΥΜΑΜΑΙ είναι ταυτόσημα; Αν σου σκάσω μια ανάποδη στα μούτρα... και την φας... θα είναι επειδή δεν πρόλαβες να τη δεις ή επειδή δεν πρόλαβες να τη... θυμηθείς; Κι όλη αυτήν τη Θεωρία... σου ήρθε να τη μοιραστείς μέσα σε τούτο δω το Κελάρι ρε τρελοκομείο;

- Μόνο εδώ θα γινόταν. Δώσε βάση σε παρακαλώ. Είναι πολύ σημαντικό.

- Λέγε...

- Συμφωνείς για το ΨΥΧΑΝΑΙΜΙΖΩΜΑΙ; 

- Ναι. Ομολογώ πως ήταν πολύ καλή ανάλυση.

- Έτσι λοιπόν, έχε μου εμπιστοσύνη και για το ΕΠΥΠΟΛΕΩΣ...

- Επιπόλαιος εννοείς.

- Κοίτα. Αν θες το κόβουμε εδώ αμέσως. Τώρα δα κιόλας. Πάψε να βασίζεσαι στα αυτιά σου. Πάψε να ακούς μόνο. Διάβασε. Κοίτα! ΔΕΣ! Δες, που να πάρει! ΘΥΜΙΣΟΥ!

- (...)

- (...)

- (...)

- Λοιπόν... Αυτός για τον οποίο σου λέω... είναι Επυπόλεως. Είναι ΕΠΙ κι ΥΠΟ, ΛΕΩΣ...

- Τί; Λιοντάρι;

- Πρώτη Δέσμη, να υποθέσω;

- Ναι. Πού το κατάλαβες;

- ΕΠΥΠΟΛΕΩΣ... Πολυσύνθετη κι αυτή η λέξη αδελφάκι μου. Πολυσύνθετη.

- Κι αυτό, τώρα σου ήρθε, ε; Άντε λοιπόν... Humor me!

- Αυτός που είναι Επί και Υπό, Λέως... Εντελώς. Ολοσχερώς. Παντελώς...

- Τί έκανε λέει; Τί σημαίνει το 'λέως';

- Παντελώς. Ολοκληρωτικά. Αυτός που μου μιλά... είναι αυτός που υπάρχει Πάνω και Κάτω από ΟΛΑ.

- Δεν τολμώ να κάνω την επόμενη Ερώτηση.

- Η Απάντηση είναι, Όχι. Αυτός που φαντάζεσαι είναι ΜΕΣΑ σε ΟΛΑ... κι όχι πάνω και κάτω ή οτιδήποτε άλλο περνά από το μυαλό σου. Ο Επυπόλεώς μου απλά μεταφέρει το μήνυμα, τη γνώση, την ενημέρωση, ξυπνά τη μνήμη. Είναι το ίδιο και το αυτ-... Ωχ; Το άκουσες αυτήν τη φορά;

- (...)

- (...)

- Όχι. Τίποτα. Δεν άκουσα εντελώς τίποτα.

- Την εμπιστεύομαι αυτήν τη φωνή αδελφέ μου. Την εμπιστεύομαι κι ας μην έχω Γνώση για όσα μου αναφέρει κι ας μην έχω ενδείξεις ότι είναι αληθή. Απλά... επειδή αυτός Γνωρίζει για τί πράγμα μιλά... κι επειδή εγώ γνωρίζω πως γνωρίζει... τον εμπιστεύομαι...

- Τί να σου πω τώρα...

- Τί να μου πεις; Πες μου τί ώρα είναι...

- Ε; Δώδεκα και...

- Δώδεκα και πόσο;

- Δώδεκα και Έξι...

- Δώδεκα και Έξι και... πόσο;

- Μυστήριο είσαι... Δώδεκα και Έξι λεπτά και Τριανταέξι δευτερόλεπτα.

- Πόσα Δευτερόλεπτα;

- Τριανταέξι λέμε!

- Σίγουρος; Για ξανακοίτα;

- Και Πενηντατέσσερα δευτερόλεπτα.

- Αποκλείεται. Ξανακοίτα!

- Και Δεκαοκτώ δευτερόλεπτα... κι όσο με ξαναρωτάς, τόσο θα αλλάζουν τα δευτερόλεπτα.

- (...)

- Τί;

- Δούλεψέ το...

- (...)

- Λοιπόν;

- Πού το πας;

- Πάει μόνο του. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ. ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ. ΑΣΤΑΘΗΣ. Είναι απλά μια μονάδα που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε το Μπουντρούμι μας... το πεπερασμένου μεγέθους Κελάρι στο οποίο Γεννιόμαστε, Ζούμε, Πεθαίνουμε. Είναι ασήμαντος όταν μιλάς για... ΥΠΑΡΞΗ! Όταν αναφέρεσαι στο Σύν Παν...

   Ξέρεις... κάποιοι, μαζί κι εγώ... πιστεύουμε σε μια θεωρία η οποία αναφέρει πως, ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΗΔΗ. Πως, όλα όσα συμβαίνουν Τώρα κι όσα Πρόκειται να συμβούν, έχουν ήδη συμβεί... Πως η Ζωή, η Ύπαρξη, είναι ΕΝΑ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ. ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ.

   Αυτό που συμπληρώνω λοιπόν και καταθέτω ως παρατήρηση είναι το ότι, Αυτά που Πρόκειται να μάθουμε... εφόσον έχουν ήδη συμβεί... πάει να πει πως στην ουσία, είναι ήδη μνήμες. Είναι Γνώση την οποία κατέχουμε.

   Απλά, επειδή ερχόμαστε να περάσουμε κάποιο διάστημα σε τέτοιου είδους Κελάρια και Μπουντρούμια, ο Χρόνος εδώ, αποκτά ΣΗΜ-ΑΞΙΑ... οπότε παρασυρόμαστε κι αρχίζουμε να τον μετράμε κι εμείς, από τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας εδώ... Να τον θεωρούμε Σημαντικό και Συμπαντικό...

- (...)

- Ναι. Ξέρω. Δεν είναι ευκολόπεπτο αυτό το Concept.

- Ναι. Κι επειδή εσύ και κάποιοι άλλοι το πιστεύετε, δε σημαίνει πως ισχύει κιόλας.

- Σίγουρα! Αν έχεις κάποια άλλη εξήγηση, είμαι ανοικτός να την ακούσω...

- (...)

- Το φαντάστηκα... Για κάνε μια προσπάθεια να συνδέσεις όλα όσα σου είπα έως τώρα...

- Βοήθησέ με.

- Ξεκίνα από το ότι, ο Χρόνος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το Σύν Παν ήταν, είναι και θα είναι ό,τι είναι. Ακόμα κι αυτό είναι περατό ως έννοια. Εγώ σου μιλάω για την Ύπαρξη αδελφέ...

Ήταν. Είναι. Θα Είναι. ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΚΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

   Δεν υπάρχει Αρχή. Δεν υπάρχει Δημιουργία, Δεν υπήρξε Γέννηση. Δεν θα υπάρξει Τέλος. Ξέρω, σου χαλάει το παραμύθι αλλά αυτό είναι πρόβλημά ΣΟΥ. Όλα έχουν ήδη συμβεί λοιπόν. Όλα είναι ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ που κρατά αιώνια... για να στο κάνω λιανά.

- Ναι. Μόνο που, το έκανες τόσο λιανά που, έπεσε και σκόρπισε στο πάτωμα...

- Ξέρω. Η Ειρωνία είναι το πιο εύκολο αμυντικό όπλο. Αν μη τί άλλο, κερδίζει έστω λίγο "Χρόνο".

- Αφού είπες ότι δεν υπάρχει Χρόνος. Χα!

- Ξεχνάς ότι είμαστε στο Κελάρι μέσα. Ο Χρόνος έχει Σημ-Αξία εδώ. Και μόνο εδώ. Αυτό όμως, ΔΕ σημαίνει πως, Εγώ δε μπορώ να Γνωρίζω. Εφόσον έχουν όλα συμβεί ήδη, πάει να πει ότι τα γνωρίζω... αλλά πιθανόν να μην τα... θυμάμαι. Το ίδιο κι εσύ. Κι όλοι!

- Θέλεις να πεις ότι ή έννοια του Χρόνου είναι παραπλανητική;
- Θέλω να πώ ότι ο Χρόνος είναι απλά μια Παρέστυση...
- Εννοείς Παραίσθησ... Όπα! Τί ήταν αυτό; Το άκουσες;
- Χα! Άρχισες κι εσύ να ακούς διάφορα τώρα, ε; Φυσικά και το άκουσα!
- Τί να ήταν άραγε ρε συ;
- Ο Χρόνος... Μάλλον!
- Μα αφού είπες ότι ο Χρόνος είναι παραίσθηση... Έχουμε παραισθήσεις; Σαλτάραμε αδελφέ;
- Πέρασε τόση ώρα... κι επειμένεις να "διορθώνεις" και να αλλάζεις τα λόγια μου! Τί να σου πω!
- (...)

- ΠΑΡΕΣΤΥΣΗ είπα... κι όχι Παραίσθηση! Επιτέλους! Δώσε λίγο προσοχή! Ο Χρόνος είναι μια Παρέστυση...
   Χρόνος είναι αυτό το κράτημα "μιας βαθειάς ανάσας λίγο πριν την κορύφωση" που, νιώθεις λες και όσο οξυγόνο στερείς από τον εγκέφαλό σου εκείνη τη στιγμή τόση κι άλλη τόση Ζωή καυτή θα ξεπηδήσει από μέσα σου...
   Χρόνος είναι αυτός που σου δίνει Υπόσχεση... πως, πάντα θα υπάρχει για εσένα... να τον κυνηγάς να τον προλάβεις, να αδιαφορείς και να τον ξοδεύεις, να τον σκοτώνεις, να τον ζητάς...
   Χρόνος είναι ο Δήμιος που σου παίρνει το κεφάλι μονομιάς... Περνά και Χάνεται για πάντα... αλλά είναι κι εκείνος που Σταματά και σε Πνίγει λίγο λίγο και δεν περνά με τίποτα!
   Χρόνος είναι το Όνειρο. Η απόλυτη ηδονή. Είναι το δημιούργημα που ζωγραφίζει τους τοίχους στο Μπουντρούμι μας, στο Κελάρι μας, στο κάθε μας βήμα... προσφέροντάς μας αυτήν την Παρέστυση πως, την επόμενη φορά, θα είναι εκεί, στη διάθεσή μας κι εμείς θα έχουμε μία ακόμη ευκαιρία...

- Παρέστυση λοιπόν, ε;
- Παρέστυση... Δίχως κορύφωση. Απλά, μια μόνιμη, αρρωστημένη Παρέστυση... Με πόνο, με χαρά, με άνοδο δίχως κορύφωση... Κι εδώ στο Κελάρι μας, υπάρχουν τόσες και τόσες επιλογές... Άπλωσε το χέρι, πάρε μία κι άνοιξέ την... Πιες την! Άμε, να σε δω...

- Κι αν... Αν θυμηθώ;

- Τότε, θα είμαι εκεί να σε Ακούσω.
- Να με ακούσεις;
- Ναι... Όταν θυμάται κάποιος, είναι απαραίτητο να έχει κάποιον κοντά, να τον ακούσει... Αλλιώς η Παρέστυση, δε θα γίνει ποτέ Παράσταση...
- Κι είναι κακό αυτό;
- Είναι... Χρειάζεσαι Παράσταση να πέσει η Αυλαία.
- Κι είναι κακό αν δεν πέσει;
- Ίσως το Μέγιστο αδελφέ μου. Η Αυλαία γίνεται Αϋλέα κι οι Παρεστύσεις κρατούν αιώνια... Ρώτα κι αυτούς που είναι χαμένοι στις Παρεστύσεις τους, Ζωές ολόκληρες και ψάχνουν κάποιον να τους Ακούσει... να στήσουν Παραστάσεις... για να μπορέσουν κάποτε, να ρίξουν την Αυλαία...



- Μπουντρούμι και Κελάρι λοιπόν, ε;
- Μπουντρούμι και Κελάρι... Μαθαίνεις γρήγορα!

- Κι αυτό που ακούγαμε τί ήταν; Είδες; Θυμήθηκες;

- Αυλαίες ήταν εαυτέ μου! Αυλαίες, που έπεσαν για πάντα! Ευλογημένες Στιγμές!

- Ναι... Ευλογημένες!

- Μαθαίνεις... Γρήγορα!

...απόσπασμα από το βιβλίο του Hermes Quant, "La Cave avec des Hallucérections" - 2013
Εκδόσεις, RIDEAU