- Τρελάθηκες; Τί περίμενες δηλαδή ότι θα γίνει;
- Πας καλά; Έκανα μια Σκέψη... απλά!
- Ξέρεις πολύ καλά ότι οι Σκέψεις σου γίνονται Ιδέες. Το Ξέρεις! Το ήξερες! Επίτηδες το έκανες;
- Ντόρα; Βάλε ένα χεράκι να συμμαζέψω κι άσε το κήρυγμα για μετά. Εντάξει;
- Τί να συμμαζέψεις ρε; Δε βλέπεις ότι έχει πέσει ο Ρελές; Μην πειράξεις τίποτε. Μην αγγίξεις το παραμικρό, μέχρι να βρούμε αν υπάρχει διαρροή.
- Μη σκας... αν υπάρχει διαρροή, θα ξαναπέσει ο Ρελές.
- Δεν σκάω. Εσύ σκας. Απλά, δεν το παραδέχεσαι. Στο κάτω κάτω κι αυτή, δική σου Ιδέα ήταν...
- Ποια; Δεν έχω όρεξη για θεωρίες τώρα.
- Εσύ έχεις τοποθετήσει τους Ρελέδες.
- Πες μου κάτι καινούριο. Ή πες κατευθείαν αυτό που θες.
- Ξέρεις πολύ καλά ότι, την επόμενη φορά, μπορεί και να μην πέσει η ασφάλεια. Μπορεί να τιναχτεί το εργαστήριο στον αέρα. Το γνωρίζεις καλά αυτό. Το να συμμαζέψουμε και να συνεχίσουμε το Project, είναι το λιγότερο σημμαντικό αυτήν τη στιγμή.
- Το λες εσύ αυτό;
- Όχι. Εσύ το λες. Απλά, εγώ το φωνάζω επειδή εσύ, κάνεις μεν τη Σκέψη αλλά δεν έχεις τα κότσια να τραβήξεις ένα χειρόφρενο αυτήν τη στιγμή. Να δεις τί γίνεται. Το project εδώ θα είναι. Θα περιμένει. Αν όμως το εργαστήριο τιναχτεί στον αέρα ή κάποιος από τους δυο μας πάθει κάτι, ξέχασέ το το Paper.
- Βάλε ένα χεράκι να συμμαζέψω. Πρέπει να τελειώσω το Κεφάλαιο του βιβλίου σου λέω. Πρέπει να με βοηθήσεις. Αν δεν το τελειώσω, δε θα μάθω ποτέ το-...
- Σκάσε! Σκάσε πια! Ακούς τί λες; Από πότε το Κεφάλαιο ενός βιβλίου είναι πιο σημαντικό από το project μας;
- Ειλικρινά. Δε σε αναγνωρίζω. Το Project πρέπει να προχωρήσει. Και για να προχωρήσει, πρέπει να μάθω πώς τελειώνει το βιβλίο. Κι ο μόνος τρόπος, για να το μάθω, είναι το να προκαλέσω άμεσα αυτόν που το έγραψε. Προκαλέσω. Κι όχι Παρακαλέσω. Αν λοιπόν, τολμήσω να δημοσιεύσω τη δική μου εκδοχή, θα αναγκαστεί να πάρει θέση. Δημοσίως. Είτε αυτός είτε ο Εκδοτικός Οίκος.
- Και ποιος σου είπε ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα μάθεις; Ποιος; Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Και στο λέω για άλλη μια φορά κι ας με πονάει... Το Project μπορεί να περιμένει. Και το βιβλίο. Πρέπει να περιμένει κι ας ζω αυτήν τη στιγμή, μόνο και μόνο για να ολοκληρώσω το project αυτό.
- ...
- Δεν σου το ζητάω εγώ. Το Ξέρεις διάολε. Εσύ μου το ζητάς. Εγώ απλά μεταφέρω τη Σκέψη σου. Την κάνω Φωνή, να ακουστεί. Νιώθω ότι μου ζητάς Βοήθεια, όχι για να προχωρήσει το Project ούτε καν το Βιβλίο... Μου ζητάς Βοήθεια για να ελέγξουμε το δίκτυο. Να σιγουρευτούμε, πριν σηκώσουμε το Ρελέ ότι, δε θα υπάρξει επόμενη φορά.
- ...
- Εσύ είσαι αυτός που μου μίλησε για τους Διακόπτες. Ξέρεις πολύ καλά το πώς λειτουργούν. Το τελευταίο που θέλουμε αυτήν τη στιγμή, είναι το να αναγκαστεί κάποιος, να γυρίσει το Διακόπτη. Κι όχι κάποιος από εμάς... αλλά κάποιος που θα δει πως οι ασφάλειες που χρησιμοποιούμε, δεν είναι και τόσο ασφαλείς...
- ...
- Μίλα! Έχω διαλυθεί μέσα μου. Η σιωπή σου αυτήν τη στιγμή με κάνει κομμάτια. Αυτή η εργασία είναι πολύ σημαντική για εμένα. Πες με τρελή. Πες ότι μου έχει γίνει εμμονή, επειδή ανακαλύπτουμε συνεχώς πράγματα. Ακούω όμως τη Σκέψη σου. Το καταλαβαίνεις πως δε μπορείς να κρυφτείς;
- ...
- Αντιλαμβάνομαι πως σε προβληματίζει το ότι, με το παραμικρό, η θεωρία σου επιβεβαιώνεται. Ξανά και ξανά. Ότι οι ασφάλειες πέφτουν η μια μετά την άλλη, κάθε φορά που ξενυχτάμε στο εργαστήριο. Κι ενώ, μετά από αυτό που έγινε σήμερα, θες να μου ζητήσεις να περιμένουμε λίγο, μέχρι να ελέγξουμε το δίκτυο, κάθεσαι και δίνεις εντολές.
- ...
- Γιατί βάζεις λόγια στο στόμα μου, μου λες; Γιατί δεν το ζητάς;
- Έχεις δίκιο...
- Πάντα!
- Όχι πάντα... Απλά. Αυτήν τη φορά, έχεις δίκιο. Μετά από αυτό που συνέβη σήμερα, θα πρέπει να ξοδέψω λίγο χρόνο μέχρι να σιγουρευτώ ότι το δίκτυο είναι εντάξει. Αν συνεχίσουμε με αυτό το ρυθμό, πολύ πιθανόν, να ξαναπέσει η ασφάλεια. Ή ακόμα χειρότερα, να χρειαστεί να λειτουργήσει κάποιος Διακόπτης...
- Αφού λοιπόν το ξέρεις... γιατί όλη αυτή η ιστορία; Γιατί η σιωπή;
- Πες το αδυναμία. Πρώτη φορά δουλεύω παράλληλα, δυο τόσο δυνατά Projects. Και τα δυο γεμάτα προκλήσεις. Γεμάτα συμπεράσματα. Γεμάτα νέες Ερωτήσεις.
- Ναι. Ξέρω. Είχες ήδη ξεκινήσει άλλο Project πριν από αυτό. Απλά, ετούτο εδώ, προέκυψε στη διαδρομή.
- Ναι. Στη διαδρομή. Κάποιοι, τη διαδρομή, τη λένε και ταξείδι.
- Τί θέλεις να σου πω αυτήν τη στιγμή;
- Ω, τίποτα. Τίποτα. Είχες δίκιο πριν. Απλά, έπρεπε να σου είχα πει για το ρελέ που έπεσε, πριν έρθεις στο εργαστήριο. Ξαφνιάστηκα όμως. Αν και θα έπρεπε να το περιμένω. Θα σου το έλεγα αλλά...
- Αλλά, τί;
- Αλλά, τη δεύτερη φορά που κτύπησες σήμερα το κουδούνι, το μόνο που ήθελα ήταν το να σου ζητήσω να βάλεις ένα χεράκι, να συμαζέψουμε όπως-όπως και να συνεχίσουμε.
- Κι εγώ θα ήθελα να συνεχίσουμε. Διαβάζω όμως τη σκέψη και την ανησυχία σου. Κι αυτό που με τρομάζει, όσο περνά η ώρα, είναι η σκέψη πως, αυτή η ανησυχία σου ίσως οφείλεται σε Γνώση. Σε μνήμη κι όχι προαίσθημα. Γιατί, οι θεωρίες επιτρέπουν ένα ποσοστό απόρριψής των. Η Γνώση όμως... είναι αμείλικτη.
- Είναι.
- Μήπως είναι φόβος;
- Όχι. Σίγουρα. Σε ετούτο το στάδιο πλέον, μπορώ να τον ξεχωρίζω. Απλά, το πρωί που δούλευα πάνω στο άλλο, στο δικό μου Project, κάποια στιγμή, άγγιξα ένα από τα δικά μας βύσματα σε λάθος επαφή. Ήρθε ακαριαία. Ευτυχώς μεν, αλλά...
- Μην το κουράζεις.
- Δε χρειάζεται να προσπαθήσω και πολύ. Κουρασμένο είναι και κάνω τα πάντα για να το συνεφέρω.
- Δεν είναι και τόσο χάλια το εργαστήριο. Παλεύεται. Τί θες να κάνω;
- Για την ώρα τίποτε. Πρέπει να τρέξω το διαγνωστικό και να περιμένω τα αποτελέσματα.
- Εσύ ξέρεις.
- Ναι. Μάλλον.
- Τελικά, ο ρελές αυτός, δικός μας είναι;
- Όχι. Αυτός ελέγχει τα δικά μου μηχανήματα. Απλά, για να τον αλλάξω και να ελέγξω το κύκλωμα, θα πρέπει για κάποιο διάστημα να κλείσω ένα τμήμα κι από το υπόλοιπο Project.
- ΕΝΑ πράγμα που μου τη δίνει, είναι το να επαληθεύονται οι θεωρίες σου...
- Αυτό μας σώζει.
- ...όπως και το να έχεις δίκιο.
- ΔΥΟ πράγματα λοιπόν.
- ...και να 'ταν μόνο δύο.
...απόσπασμα από τη ζωή της Θεοδώρας Ζαφειρίου, "Εγώ; Βάζω την Άβυσσο...", Εκδόσεις ΒΥΘΟΣ, 2013
