Ξεκίνησε να γράφει... σε τρίτο πρόσωπο.
Και πάλι.
Γνώριζε πολύ καλά πως, δεν έπειθε κανέναν κι ότι, κάθε του κείμενο φωτογράφιζε αυτόν και μόνο. Αλλά συνέχισε με τον ίδιο τρόπο. Και τώρα. Μετά από τόσο καιρό.
Η απογευματινή βροχή τον έφερε από άλλο δρόμο. Μια απογευματινή βροχή που, ήταν συνέχεια της πρωινής... κι η οποία ήταν συνέχεια της χθεσινοβραδυνής and to make the long story, short... έβρεχε εδώ και τρεις μέρες ασταμάτητα.
Έτσι, δεν πέρασε από την κάβα, για να μην κάνει κύκλο και κατευθύνθηκε σπίτι, με αποτέλεσμα να μην αγοράσει το αγαπημένο του ποτό. Στο ψυγείο είχε μόνο κρασί. Θα ήταν μάλλον αρκετό, για απόψε.
Το σκεφτόταν από την ώρα που ξύπνησε.
Είχε καιρό να γράψει και ήταν σίγουρος πως, κάτι του έλειπε. Κι αυτό το κάτι ήταν το ότι, είχε τελειώσει η φιάλη με το ποτό του και δεν είχε δεήσει να αγοράσει ξανά. Είχε έμπνευση τώρα τελευταία αλλά η έλλειψη του συγκεκριμένου οινοπνεύματος τον κρατούσε μακρυά από το γραφείο και τον υπολογιστή του.
Τώρα βέβαια, όταν λέμε μακρυά, δεν εννοούμε περισσότερο από μισό μέτρο... μιας και το γραφείο του ήταν δίπλα στο κρεββάτι, στο οποίο χωνόταν με το που επέστρεφε σπίτι.
Χωνόταν... ούτε κι αυτό ακριβές. Ήταν καλοκαίρι και δεν χρησιμοποιούσε σκεπάσματα. Οπότε το "χωνόταν" ήταν υπερβολή. Ίσως, το "βούλιαζε" να ήταν πιο ακριβές, μιας και το επιπλέον βάρος του καλά κρατούσε.
Χα... σάμπως και το "Καλοκαίρι" κι αυτό υπερβολή δεν ήταν; Εκτός από μερικές μέρες που γαμήθηκε στη ζέστη, με κάτι σαραντάρια ξεγυρισμένα, το υπόλοιπο διάστημα περισσότερο φθινόπωρο προς αρχές χειμώνα θύμιζε παρά καλοκαίρι.
Ήπιε δυο γουλιές παγωμένο Sagria και χτύπησε απαλά τα πλήκτρα.
Πρώτα όριζε τη μορφοποίηση του κειμένου. Ξέρεις, τα βασικά. Επιλογή γραμματοσειράς, Μέγεθος χαρακτήρων, στοίχιση κειμένου.
Κι όταν πλέον θα τελείωνε το γράψιμο, θα έδινε στο κείμενο την οριστική μορφή του. Χρώμα, highlighting, συνοδευτική φωτογραφία...
Κι έτσι, η πρώτη λέξη εμφανίστηκε στην οθόνη του κειμενογράφου.
"Ξεκίνησε"
Τρίτο Πρόσωπο.
Κι ας μιλούσε για τον ίδιο του τον εαυτό.
Χα... Φράση κι αυτή!
Τον ίδιο του τον εαυτό...
Πόσο απλά αφήνει να εννοηθεί η ύπαρξη του άλλου εαυτού!
Άραγε, πόσοι το συνειδητοποιούν όταν την χρησιμοποιούν; Ή νομίζουν πως, είναι απλά και μόνο εμφατικός προσδιορισμός;
Διευκρίνιση είναι, κυρίες και κύριοι...
Ω, ναι.
Διευκρίνιση.
Ήταν ένα concept που τον βασάνιζε μέρες τώρα.
Αυτό με το Τρίτο Πρόσωπο στα κείμενά του. Και κάποιες φορές οι διάλογοι ήταν ανάμεσα στον ίδιο του τον εαυτό και στον άλλο του εαυτό, λες κι εκείνος ήταν κάπου κει δίπλα και τους παρακολουθούσε να τρώνε τα λυσσακά τους... κι απλά κατέγραφε τις σκηνές.
Ή και κάποιες φορές, όχι τόσο απλά.
Έψαχνε να βρει το λόγο που συνέβαινε αυτό. Έστω τον ένα από όλους τους λόγους, σε περίπτωση που ήταν περισσότεροι του ενός.
Αφού ο καθένας που διάβαζε τα κείμενά του, γνώριζε πολύ καλά ότι, αναφέρονται σε αυτόν, γιατί να μη μιλά σε Πρώτο Πρόσωπο; Όπως θα κρατούσε ένα ημερολόγιο, ας πούμε.
Δεν είχε να κρύψει και τίποτε άλλωστε.
Ίσα ίσα που, είχε ξεμπροστιάσει κάθε πτυχή του εαυτού του. Τα Θέλω του. Το Είναι του.
Ακόμα και το Δεν Είναι του.
Μέχρι και το καβλί του είχε κοτσάρει σε μια από τις αναρτήσεις του, μιας και χρησιμοποιούσε μόνο δικές του φωτογραφίες στο blog. Έτσι. Από σεβασμό στην πνευματική ιδιοκτησία των άλλων. Πέραν μερικών εξαιρέσεων που, αφορούσαν άλλα όργανα.
Μετρήσεων, για παράδειγμα. Βυθόμετρα, Υψόμετρα και όργανα Αθλοπαιδιών, από μια Παιδική Χαρά την οποία βρήκε στο διαδίκτυο, μιας κι εκείνη που είχε υπόψη του, ήταν γύρω στα δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Στο σχολείο που πήγαινε μικρός που, ακόμα κι αν πραγματοποιούσε το ταξείδι στο χώρο, για να βγάλει ο ίδιος τη φωτογραφία, θα του ήταν αδύνατο, μάλλον, το ταξείδι στο χρόνο.
Η παιδική αυτή χαρά στο χωμάτινο αυλόγυρο είχε μετατραπεί σε τσιμεντένιο προαύλιο, στο μοντέρνο πλέον κτίριο που είχε αντικαταστήσει το παλιό Δημοτικό.
Όχι. Δεν είχε να κρύψει κάτι.
Τότε, γιατί;
Δυο γουλιές Sagria αργότερα κι ενώ είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται το κρασί, άρχισε να μπαίνει στο θέμα. Περνούσε βλέπεις η ώρα και την επόμενη μέρα θα έπρεπε να σηκωθεί από τις πέντε και μισή το πρωί.
Η μόνη εξήγηση λοιπόν, στην οποία είχε καταλήξει μέχρι στιγμής, ήταν το ότι, οι περισσότεροι άνθρωποι το έχουν πιο εύκολο να τα χώνουν σε άλλους, παρά στον εαυτό τους.
Παρά στον ίδιο τον εαυτό τους, για να ξέρουμε και περί τίνος μιλάμε.
Έτσι κι αυτός.
Βέβαια, το είχε προχωρήσει λίγο παραπέρα κι είχε γεννήσει κι έναν Τρίτο Εαυτό (ως Άνθρωπος που ένιωθε ότι είναι, ώρες ώρες).
Και λέω Τρίτο, επειδή είχε τον Ίδιο του τον Εαυτό, τον Άλλο του Εαυτό... κι έναν Τρίτο στον οποίο τα έχωνε.
Ο Ίδιος τα έχωνε στον Τρίτο, ο Άλλος τα έχωνε κι αυτός στον Τρίτο κι ο Τρίτος... Ο Τρίτος απλά τα άκουγε κι από τους δύο εδώ και χρόνια και γινόταν ρόμπα στο αναγνωστικό κοινό.
Και ξέρεις...
Αυτό το κόλπο είχε αρχίσει να πιάνει. Να λειτουργεί. Να βγαίνουν συμπεράσματα δηλαδή κι όχι απλά να ξεσπά και να ξεκαβλώνει όποτε είχε νεύρα και ψαχνόταν να ξεσπάσει σε κάποιον.
Μάλιστα... ο Άλλος του Εαυτός είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά και μετά από τόσες μάχες, εκ των οποίων αρκετές υπήρξαν αιματηρές, είχε ρίξει και μπόι... Τον είχε φτάσει στο ύψος και πέραν του Τρίτου, είχε αρχίσει να καταφέρεται κι εναντίον του.
Εναντίον του Ίδιου του του Εαυτού.
Κι πλάκα είναι πως, βλέποντας αυτά, ο Τρίτος, είχε ξεθαρέψει και τσαμπουκαλευόταν τελευταία και είχε αρχίσει να του την λέει και δαύτος.
Δεν είχε ιδέα πού θα τον έβγαζε το αποψινό.
Μάλλον σε μια απλή συνειδητοποίηση, καθώς έδειχναν τα πράγματα, δίχως βαρύγδουπα quotes και πομπώδεις εκφράσεις.
Μια απλή συνειδητοποίηση πως, ο λόγος που έγραφε σε Τρίτο Πρόσωπο ήταν το ότι, δεν είχε ακόμη τα αρχίδια να βγει και να γράψει ως ο ίδιος του ο Εαυτός.
Δεν είχε τα αρχίδια να πει, "Ξεκίνησα να γράφω..."
Δεν είχε τα αρχίδια να πει, "Βουλιάζω στο στρώμα γιατί αγόρασα ένα φτηνό, πάνω στην ανάγκη και στη βιασύνη κι επειδή χτυπάω τριψήφιο νούμερο στο βάρος, το γαμημένο στρώμα ΜΟΥ, άρχισε να τα παίζει..."
Δεν είχε τα αρχίδια να πει, "Τα έχω κάνει και πάλι όλα πουτάνα, γιατί ο χρόνος περνά. Κι αν εγώ δεν πιστεύω στο Χρόνο, οι άλλοι πιστεύουν. Κι αν εγώ θέλω να συνΥπάρξω με τους άλλους και να συνΠορευτώ, θα πρέπει να την δω λιγάκι διαφορετικά. Θα πρέπει στην εξίσωσή μου να χρησιμοποιήσω μια Μεταβλητή για το Χρόνο κι όχι μια Σταθερά"
"Εγώ..."
"Όχι Εκείνος"
"Ούτε ο Άλλος"
"Εγώ..."
Παρόλα αυτά, συνέχισε και πάλι να γράφει σε τρίτο πρόσωπο... έχοντας πλέον τελειώσει το κρασάκι του. Έχοντας ρίξει τα μπινελίκια του στον Τρίτο. Έχοντας ακούσει κι ο Ίδιος τα δικά του. Και το αναγνωστικό κοινό του, για μία ακόμη φορά, να έχει ρίξει μια κλεφτή ματιά στα σώψυχά του.
Τί κλεφτή ματιά δηλαδή;
Αφού όλα στην φόρα ήταν.
Όπως πάντα. Τίποτα κρυφό.
Όλα στην φόρα.
...απόσπασμα από τη ΣυνΛογή κειμένων "Η Επιστροφή", Γρ. Κρέζος 1969 -
