* Σκέψεις ΕπιΣκέψεων (Το Όχημα)

   Έμεινε να κοιτάζει το Υψόμετρο για ώρα. Ώρες. Ναι, πρέπει να ήταν ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει! Η Κάθοδος αργή. Πολύ αργή. 

"Δε θα έπρεπε να είναι έτσι… Δεν. Αν και, πολλά δε θα έπρεπε να είναι έτσι", σκέφτηκε.

   Ίσιωσε λίγο το κορμί του και μοίρασε το βλέμμα του στα υπόλοιπα όργανα μέτρησης. Καμία αλλαγή. Ακόμα και τα Καύσιμα, σε σταθερό επίπεδο…

"Καύσιμα!", γέλασε με τον εαυτό του και τις ρομαντικές συνήθειες των Ανθρώπων…

   Πώς παρέμεινε αυτός ο όρος! Δεν είναι τρομακτικό, το να επιμένεις σε ένα χαρακτηρισμό, σε μια ιδέα, σε ένα επίθετο, σε μια ιδιότητα, σε ένα συναίσθημα, ακόμα κι όταν έχει χάσει όλα τα χαρακτηριστικά του; Μόνο και μόνο επειδή, σου θυμίζει κάτι ή επειδή, έτσι έμαθες;

   Στο ταμπλώ βέβαια, η ένδειξη ήταν, "Antimatter (Neutral) Annihilation Level"… (Epic Fail για ακρωνύμιο…) και η διαδικασία δεν είχε καμία σχέση με Καύση… μα, είχε επικρατήσει ο όρος. Ναι, καμιά φορά, οι όροι και τα όρια επικρατούν, ακόμα κι αν είναι στην ουσία τους, διακοσμητικά.

   Θα μου πεις, αφού Επικρατούν, πώς τα χαρακτηρίζεις Διακοσμητικά; Ας συμφωνήσουμε λοιπόν στο ότι, επικρατούν λόγω θέλησης ή έλλειψης αυτής κι όχι επειδή τα όρια καθαυτά είναι απόλυτα κι η υπέρβασή τους απαγορευτική.

   Μα… εδώ που τα λέμε, υπάρχουν άραγε Απαγορευτικά Όρια και Όροι;

Όχι. Μάλλον, όχι. Δεν ξέρω. Μη με ρωτάς, δεν ξέρω. Οι Οδηγίες μου σε αυτήν την Πίστα ήταν, να φέρω το Όχημα στη Βάση. Αν όχι με Ασφάλεια, τουλάχιστον, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Επιβάτες, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα να μεταφέρω. Άσχετα αν στην πορεία, προέκυψε.

   Μα, ούτε ένας από αυτούς να μη γνωρίζει πώς να χειρίζεται ένα τέτοιο Όχημα; Να μοιραζόμασταν έστω κάποιες ώρες ξεκούρασης…

Να μοιραζόμασταν… γενικά.

   Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει! Το να μετράς τη Διάρκεια της Παραμονής σου σε ένα Όχημα βάση μιας ψευδαίσθησης είναι, αν μη τι άλλο, Τραγικό. Από τη στιγμή μάλιστα που, γνωρίζεις πως, η πλειοψηφία των Νόμων, πάνω στους οποίους έχτισες Θεωρίες και Πρέπει, είναι τόσο, μα τόσο, μακρυά από αυτό που, πραγματικά, Είναι.
Κάτι σαν την κίνηση των Πλανητών, στο Ηλιακό Σύστημα που είχα σταλεί για τέταρτη φορά. Θεωρίες επί Θεωριών και Σκέψεις επί Σκέψεων, σχετικά με το "Όλα Γύρω του Γυρίζουν".

Στην αρχή ο Πλανήτης Κατοικία. Το κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια, ο Ζωοφόρος Ήλιος. Το Κέντρο του Κόσμου. Μετά η Κατάρριψη.
Στη συνέχεια ο Γαλαξίας, η Γειτονιά. Το Κέντρο του Κόσμου. Και φυσικά, άλλη μια Κατάρριψη…
   
   Πάντα, αυτό το Άνθρωπος, αυτό το Όχημα το οποίο κλήθηκα να επανδρώσω και πάλι, είχε την ανάγκη να στρέφεται γύρω από κάτι. Οτιδήποτε. 
Αρκεί να υπάρχει ένα Κέντρο, κάπου… ένα σημείο αναφοράς ώστε, να μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το Άνθρωπος, παρέμενε "φυλακισμένο" στις Θεωρίες και τα Πρέπει του.

   "Όλα Γύρω σου γυρίζουν". "Θα κάνει τον Κύκλο του". "Θα γυρίσει ο Τροχός".

   Πόση πλάνη… πόση! Ναι, αυτή η τόσο σημαντική "Περιστροφή", η οποία τελικά, είναι Σπείρα με διεύθυνση και φορά και καθόλου... Κυκλική.
Οχήματα τρισδιάστατα όπως το Άνθρωπος, να επιμένουν να επιχειρούν να μεταφράσουν το "Παρελθόν" τους, να ζήσουν το "Παρόν" τους και να κτίσουν το "Μέλλον" τους, χρησιμοποιώντας δισδιάστατα μοντέλα!

   "Κύκλος! Πόσο λίγος!"
   Πόσο στατική αντίληψη, μέσα σε ένα ΣυνΠαν το οποίο, μόνο στατικό δεν είναι! Ακόμα και μια ζωγραφιά, σε ένα κομμάτι χαρτί… Αυτό που δείχνει τόσο ακίνητο μπροστά στα μάτια σου, Άνθρωπε… Αυτή η Παγωμένη, για την περιορισμένη όρασή σου, Εικόνα… να ήξερες με τί ασύλληπτες ταχύτητες χρειάζεται να κινείται και να μεταβάλλεται συνεχώς ώστε να "παραμένει ίδια".
   Σαν τον Ποταμό, Άνθρωπε. Σου το είχε πει ο Ηράκλειτος, μέσω εκείνου του κουτσομπόλη του Πλάτωνα… μα, εσύ προτίμησες να κάνεις κοπάνα εκείνη τη μέρα. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Κοπάνα από τα "ασήμαντα".

   Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Ποιος ξέρει!

Το βλέμμα του μόνιμα στο Υψόμετρο και η Κάθοδος παρέμενε αργή.

   Τον άκουσα που σκέφτηκε δυνατά, "Υψόμετρο! Πώς μπορείς να μιλάς για Ύψος, τη στιγμή που πρόκεται για Βύθιση;" και, δεν είχε άδικο σε αυτόν του το Λογισμό.

Γενικά, δεν είχε άδικο σε πολλούς από τους Λογισμούς του. Έτρεφα ένα σεβασμό για τον τρόπο που σκεφτόταν. Μάλιστα, όταν συνέβαινε να ΣυνΛογίζεται, τα αποτελέσματα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακά. Τελευταία μάλιστα και λίγο πριν τη διαδικασία Καθόδου, είχε συμβεί ένα υπέροχο Συν στο Λογισμό του. Μια Αναπάντεχα Αναμενόμενη Εφαρμογή, με δείκτη συμβατότητας που άγγιζε το 100% και Λογισμικό τέτοιο που, η επεξεργασία των Δεδομένων, γινόταν πότε μέσω real-time ΣυνΛογισμών και πότε μέσω Ανταλλαγής Επιμέρους Λογισμών και πάντοτε, τα αποτελέσματα ήταν πλήρως Διαφωτιστικά -ελλείψει άλλου, καταλληλότερου χαρακτηρισμού.

   Ήξερε βέβαια πως, από τη στιγμή που θα εγκαθίστατο η Εφαρμογή στο Σύστημά του, θα ήταν αδύνατη η Απεγκατάσταση. Ακόμα και με πλήρη Διαμόρφωση του Μέσου Αποθήκευσης. Κι αυτό επειδή, βασική προϋπόθεση λειτουργίας ήταν η δημιουργία ενός partition εγκατάστασης, το οποίο θα απαγόρευε την παρέμβαση οποιουδήποτε Χρήστη, πέραν του ίδιου Του Προγραμματιστή.
Κι όμως. Αν και ήξερε τα πάντα, αποφάσισε να εγκαταστήσει το ΣυνΛογισμικό.
Και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, απλά ή σύνθετα, τον είχαν δικαιώσει, παρόλο που, σε έναν παρατηρητή, όπως εγώ, η όλη εικόνα έμοιαζε, αν μη τι άλλο, Στάσιμη.

Μα, είπαμε. Τίποτε Στάσιμο κι όλα αλλάζουν.

   Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Ώρες. Ναι, ήταν σίγουρα ώρες. Σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δεδομένα, μάλλον Δεκαετίες. Μέχρι που, σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε κι αυτός! Χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας, σα να είχε ακούσει κάθε μου Σκέψη, όλα αυτά τα "Ανθρώπινα Χρόνια". Λες και γνώριζε την ύπαρξή μου μα, για κάποιο λόγο, δεν είχε θελήσει ακόμα να με κοιτάξει κι αυτός.
   Μου έκανε νόημα να πλησιάσω.

…συνεχίζεται

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969- 

* Βλαμμένες σκέψεις από περίεργα μυαλά

Ίσως λοιπόν, από τη στιγμή που γεννιόμαστε ως Ανθρώπινα Όντα, από τη στιγμή δηλαδή που, αφήνουμε ένα Ανθρώπινο Σώμα Φορέα, Όχημα και καλούμαστε να επιβιώσουμε με τη Στολή που μας δόθηκε… τη δική μας πλέον Στολή, ξεκινά μια Πάλη. Μια Μάχη.

Και δεν αγγίζω ούτε για αστείο, το Αστείο περί Πάλης για Επιβίωση και Διαβίωση.

Η Επιβίωση έχει να κάνει με τη διατήρηση της λειτουργίας της Στολής.

Η δε Διαβίωση, με την καλή κατάσταση της Στολής.

Απλά.

Απλά ή Σύνθετα και τα δυο αναφέρονται στη Στολή κι όχι στο Χρήστη της.

Η Πάλη, η Μάχη στην οποία αναφέρομαι και η οποία τελικά θα έπρεπε να με ενδιέφερε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, όπως και τον καθένα από εμάς, ΑΝ είχαμε την γνώση και θέληση να απομονώνουμε κάθε ανθρώπινη σκέψη, έχει να κάνει με την Κατάκτηση του Μέσα και την Αποδοχή του Έξω, ως εμπειρία απαραίτητη για τη συνέχιση του Ταξειδιού.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως, η πλειοψηφία των σύγχρονων Κοινωνιών, αποφεύγει κάθε σχετική διαδικασία Απομόνωσης της Ανθρώπινης Σκέψης, έχοντας ανάγει την πρακτική εξάσκηση κι άσκηση μιας τέτοιας διαδικασίας, όπως και ο Διαλογισμός, σε προνόμιο Λίγων, σε αποκλειστικό δικαίωμα Μυημένων σε κάποια Θρησκεία ή Παρα-Κλάδι της (ώστε να υπάρχει ο κατάλληλος έλεγχος) ή και σε χαρακτηριστικό "κακόβουλων" Δαιμόνων που, τους Αφαιρέθηκε τόσο βίαια το 'Η', το οποίο με τόσο κόπο κατέκτησαν, πριν καν φορέσουν τη Στολή.

Ίσως το Δαήμων, χαλούσε την... ποιητική ροή των Προσευχών κάποιων.

Ίσως το Δαίμων, ως δισύλλαβο, να εξυπηρετούσε τους Σκοπούς ορισμένων.

Όπως και να έχει, η Ήττα που βίωσε ο κάθε Δάμων για να μπορέσει να λέγεται Δαήμων, κατέληξε να αναπαύεται στη Λήθη. Περιμένοντας τον κάθε Δαίμονα, να το διεκδικήσει και πάλι. Κάτι που δικαιωματικά του ανήκε, ζωές νωρίτερα, να αγωνίζεται ξανά από την αρχή, για να το Αποκτήσει, Κατακτήσει, Κτήσει στο εκάστοτε Τώρα του.

Να μην κάνω ακόμα πιο πειραγμένες Σκέψεις τώρα… μα, η Ελληνική είχε ήδη πάρει την άγουσα προς τα αποδυτήρια, διακόσια χρόνια πριν από την τελική επίθεση στο Παλαιό Πνεύμα.
Και λέω Πνεύμα, επειδή, η επίθεση δεν είχε σκοπό τη Θρησκεία του λαού μα, τον τρόπο Σκέψης, Αντίληψης των Πάντων, της Περιέργειάς του και των Κατακτήσεών του.

Αυθαίρετες και σκόρπιες Σκέψεις;
Ναι. Εντάξει…

Να τις συμμαζέψω λίγο…

Πιστεύω ότι το Σώμα μας είναι απλά μια Στολή.
Στολή όπως αυτή που φορούν οι Αστροναύτες, οι Δύτες, οι Πυροσβέσετες και κάθε ένας που, πρόκειται να επιχειρήσει σε ένα περιβάλλον, για το οποίο δεν είναι κατασκευασμένος να υπάρξει, δίχως κάποιο μέσο προστασίας.

Αν προοριζόμασταν να ζήσουμε σε ετούτον τον Πλανήτη, ΔΕΝ θα χρειαζόμασταν την οποιαδήποτε Στολή.

Και για να διαλύσω ακόμα περισσότερο το μυαλό μου, μπας και φύγει κι ο πονοκέφαλος μαζί… από τη στιγμή που αφήνουμε το Όχημα, συμβαίνουν τα εξής:

Από τη μια, το Ανθρώπινο Ον που, πρέπει να είμαστε για να επιβιώσει η Στολή, Μάχεται να μπει Μέσα! Μάχεται να κατανοήσει την Ύπαρξή του.
Προέλευση. Τρόπο. Λόγο. Τα Πού, Πώς και Γιατί.
Να κατανοήσει Ποιος και Τί είναι αυτό που Φορά τη Στολή. Ποιος και Τί είναι εκείνο που την κινεί κι αποφασίζει κι επιλέγει τους Σταθμούς και το Ταξείδι.

Κι από την άλλη, η Ενέργεια που είμαστε και ήμασταν πριν 'συλληφθούμε', Μάχεται να βγει Έξω! Προσπαθεί να αποφυλακιστεί από ένα Σώμα, το οποίο έχει απαιτήσεις άσχετες με τα βαθύτερα Πού, Πώς και Γιατί. Θες να το πεις "Πνεύμα"; Θες "Ψυχή";

Ανήσυχο Ναι. Και πώς να είναι Ήσυχο, από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει πως, δεν είναι απλά ένα ακόμη Όχημα, μόνο;

Πού, Πώς και Γιατί…
Και στις δυο περιπτώσεις.

Άνθρωπος και Πνεύμα.
Άνθρωπος και Ψυχή.

Συνεπιβάτες στο ίδιο Όχημα.
Ο ένας στο τιμόνι κι ο άλλος στο μηχανοστάσιο.
Ο καθένας παλεύει να μάθει τη δουλειά του άλλου.
Να μάθει Ποιος τους διόρισε. Γιατί.
Να απαντήσει το, "Και μετά… τί;"

Κάποια στιγμή, δυο Οχήματα συναντιούνται.
Για τον Άνθρωπο, οι Στολές.
Για το Πνεύμα, την Ψυχή, οι Δονήσεις των Μηχανών.

Μπαίνουν σε κοινή πορεία…
Συντονίζονται... και οι Δονήσεις τους γκρεμίζουν Τείχη.
Συγκρούονται με άλλα Οχήματα.

Υπάρχουν θύματα.

Κάποιες φορές, υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.

Είναι στιγμές που ένα Πνεύμα, μια Ψυχή, γίνεται ένα με τον Άνθρωπό της και φορώντας με καμάρι τη Στολή, δέχεται ΕΠΙ-Στολή, εντεταλμένη ΑΠΟ-Στολή, και η όποια ΑΝΑ-Στολή, οδηγεί σε ΔΙΑ-Στολή, που απαιτεί ΚΑΤΑ-Στολή, με σκοπό τη ΣΥΝ-Στολή, πριν απ' την ΥΠΟ-Στολή.
Τοις Κείνων Ρήμασι Πειθόμενοι.
Τοις Κείνων Κτήμασι Γενόμενοι.

Όλα είναι Δόνηση.

Ναι. Όλα είναι Ταξείδι.

Σταθμοί δίχως Τελικούς Προορισμούς.

Μα, συχνά πυκνά, με Τελικούς Καθορισμούς.
Κι έτσι, είναι και στιγμές που ως Δώρο Θεού, ένα Πνεύμα, μια Ψυχή -που έγινε φίλη με τη Στολή της κι ας μην έχουν βρει κι οι δυο τις απαντήσεις τους ακόμα- καταφέρνει να ρυθμίσει τον κινητήρα της με τέτοιο τρόπο, με αποτέλεσμα, σε κάποια Διασταύρωση, σε κάποια Στροφή, σε κάποιο Parking, σε κάποια Ανηφόρα ή ακόμα και στο Χείλος ενός Γκρεμού… ο ήχος της Μηχανής της να ξυπνήσει τις Αναμνήμες ενός άλλου Πνεύματος, μιας άλλης Ψυχής κι από κει να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που -ναι, το πιστεύω αυτό- να διαλύσει τον Κόσμο όπως τον ξέρουνε και να τον στήσει από την Αρχή.

Τέσσερις ώρες μετά, και ο πονοκέφαλος με άφησε κι αυτός. Δεν άντεξε άλλο Μέσα.
Βλαμμένες σκέψεις από περίεργα μυαλά που, το κρανίο, τους πέφτει μικρό για να παίξουν μπάλα, για ποδήλατο, για κυνηγητό. Κι έτσι, στέκονται ανάποδα που και που, στης Γης τις Απο-Κάτω Χώρες, για να την δουν και λίγο αλλιώς. Με αυτιά ορθάνοικτα και τρίχα κάγκελο, τα νύχια, όταν αρμόζει, προτεταμένα… μουστάκια ευαίσθητα, εκπαιδευμένα να βρίσκουνε το δρόμο τους στα πιο πηκτά Σκοτάδια.

Μόνο ο Πόνος στον αυχένα επιμένει. Δε λέει να με αφήσει εδώ και τρεις ημέρες.
Μα και αυτός, Δικός μου είναι.
Δικός.
Κατά-Δικός.

Κατάδικος!!!
Κλείνω τα μάτια μια στιγμή… μήπως και αποδράσει!

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969- 

* Σκέψεις ΕπιΣκέψεων (ΖανΝτ'Αρκτική)

   …για άλλη μια φορά, λες κι ήταν, όχι το πιο λογικό πράγμα στον Κόσμο μα, το Μόνο Λογικό.

   Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο η συγκεκριμένη τοποθεσία όσο και η χρονική περίοδος που επέλεξε να βρίσκεται εκεί, ένιωθαν ιδανικές. Δε θα μπορούσε να είχε ταξιδέψει το κορμί του σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη, εκτός από αυτό και οποιαδήποτε άλλη εποχή εκτός από αυτήν!

Χειμώνα στην Ανταρκτική!

   Όσο περνούσε ο καιρός, συνήθιζε όλο και περισσότερο το κάψιμο στα ρουθούνια μα και στα πνευμόνια του, κάθε που επέλεγε να βγει έξω δίχως τη μάσκα υποστήριξης.

Ήταν ξεκάθαρη παραβίαση του κανονισμού ασφαλείας μα, ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε μιας και… αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό του.

   Όσο περνούσε ο καιρός...

   Άραγε, περνούσε ο καιρός ή μήπως είχε παγώσει ακόμα κι ο χρόνος και δεν το είχε πάρει καν είδηση;

   Άραγε, αν ο χρόνος είχε παγώσει και πες πως το έπαιρνε είδηση… θα είχε κάποια διαφορά;

   Πήρε μια βαθειά, ζεστή, υγρή ανάσα και χαμογέλασε, κοιτώντας το είδωλό του, στον Καθρέπτη που υπήρχε στην πόρτα. Ακούμπησε τα χείλη του στο παγωμένο κρύσταλλό του και ψιθύρισε για άλλη μια φορά, την υπόσχεση που έδινε, κάθε που επιχειρούσε αυτό το… Μόνο Λογικό πράγμα στον Κόσμο…  

   "Θα επιστρέψω. Για εσένα. Μόνο για εσένα."

   Ήταν μια υπόσχεση που έδινε στον εαυτό του. Του έδινε δύναμη. Αν και… πιο πολύ, ένιωθε Όρκος Ιερός και Δέσμευση. Ξέρεις. Κάτι να φορτώνει τους ώμους του με ευθύνη. Το να δώσει το Λόγο του και να θέλει να τον Κρατήσει. Κι όχι σαν δικαιολογία. Μα, σαν τρόπος λειτουργίας. Ξέρεις. Χειρόφρενο στη μέση της Λεωφόρου και στην Επόμενη Σύγκρουση, να πας λίγο πιο κάτω.
Δεν ήταν ο αγαπημένος του τρόπος μετακίνησης, μα τον είχε δει μες στον Καθρέπτη του κι αυτόν. Και είπε να τον δοκιμάσει. Αυτό το concept, "Αν αντέχεις τις συγκρούσεις", είχε γίνει και τρόπος ζωής.

   Φυσικά, σε ένα μέρος όπως κι αυτό, ένας Καθρέπτης στην πόρτα, το τελευταίο δηλαδή που αντικρύζεις πριν βγεις στο απόλυτο -για τα ανθρώπινα δεδομένα- κρύο, δεν ήταν ιδέα που ικανοποιούσε καλλωπιστικές ανησυχίες. Ο Καθρέπτης στην πόρτα ήταν απλά, μια ακόμη υπενθύμιση. Η τελευταία υπενθύμιση πριν βγει κάποιος έξω. Να δει με τα ίδια του τα μάτια όσα πιθανόν παρέκαμψε η Σκέψη ή ακόμα και η Γνώση. Ένα τελευταίο check για εκείνην την περίπτωση που, θα άφηνε κάποιος  το Σταθμό, ξεχνώντας κάτι. Το όποιο κάτι.

   Για εκείνον όμως, ο Καθρέπτης λειτουργούσε διαφορετικά.

Ήταν ο άλλος του εαυτός. Κομμάτι από τα κομμάτια του. Κομμάτι του και Όλο μαζί. Ανάλογα το πόσο κοντά ή μακρυά στεκόταν. Μπορούσε να χωρέσει μονάχα δυο ματιές, σαν άγγιζαν τα χείλη, όπως και τώρα… ή να χωρέσει ολόκληρος, σαν τόσος δα μικρούλης, όταν στεκόταν, από τον Καθρέπτη, μακρυά. Εκείνες τις στιγμές που, είχε ανάγκη να δει το Έξω του. Να θυμηθεί Πώς είναι. Πού είναι. Κι αν είναι δυνατόν, να θυμηθεί και το Γιατί.

   Και σίγουρα, ετούτη τη στιγμή που άπλωνε το χέρι να ανοίξει την πόρτα, ο Καθρέπτης του φώναζε, "Στάσου Μακρυά μου", "Στάσου Μακρυά! Να σε Δω! Ολόκληρο"… "Πού είναι η Μάσκα Υποστήριξης;", "Πού πας έτσι πάλι; Πού"…

Μα, αυτός, με ένα του φιλί ακόμα, έκλεισε το μάτι στον Καθρέπτη και άνοιξε την πόρτα…

   Υπάρχουν πολλές παρομοιώσεις για το, πώς νιώθει μια ανάσα γυμνή κι εκτεθειμένη, Χειμώνα στην Ανταρκτική.

Καμιά τους όμως, δεν πλησιάζει στην περιγραφή αυτής της, κατά τα άλλα, Αίσθησης.

Αν πρόκειται για μία και μόνο Αίσθηση.

Αν πρόκειται καν για Αίσθηση!

   Λες και κάθε τι που νιώθεις εκείνη τη στιγμή, αδιαφορεί για το ανθρώπινο της μορφής σου και μεταφέρει εντολές απευθείας στον Εγκέφαλο! Προσπερνώντας κι αδιαφορώντας για νευρικές απολήξεις, συμπτώματα, προειδοποιητικούς συναγερμούς κι ό,τι άλλο σκαρφίστηκε η Φύση, για να σου δώσει μια ευκαιρία να ζήσεις σαν Άνθρωπος.

   Ζήσεις! Πόσο μεγάλο Κεφάλαιο κι αυτό, από Μόνο του!

   Αν και… το Σώμα, εδώ που τα λέμε… είναι απλά και μόνο Εργαλείο. Στολή. Μας δίνεται για να επιβιώσουμε σε ετούτον εδώ τον πλανήτη. Και μόνο σε αυτόν ή όμοιόν του.

Μετρημένες. Περιορισμένες δυνατότητες. Περατές. Διάρκεια. Ημερομηνία Λήξης.

Το Σώμα, δεν σου δίνεται για να Ζήσεις.

Μόνο για να επιζήσεις των όσων επέλεξες να Ζήσεις.

   Γυμνή Ανάσα! Χειμώνα στην Ανταρκτική!

   Καμία προστασία! Υποτυπώδη, έστω! Ένιωθε πόνο. Απίστευτο πόνο. Ναι. Κάψιμο στα ρουθούνια. Ναι… Μα αυτός ο πόνος, λες κι ερχόταν απευθείας από το Μέσα του. Σαν πληροφορία πιο πολύ. Σαν ενημέρωση. Κι όχι σαν βίωμα.

Μέχρι νεωτέρας όλα αυτά βέβαια…

   Ηταν κάτι το οποίο δε μπορούσε να το προσδιορίσει ακριβώς. Δεν μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει. Το Πώς άντεχε. Το Γιατί το αποζητούσε. Κι ακόμα περισσότερο… πώς ήταν δυνατόν, η κάθε παγωμένη του ανάσα, να τον έφερνε όλο και πιο κοντά σε αυτό που έβλεπε μες στον Καθρέπτη. Και Γιατί μόνο η Ανάσα; Γιατί όχι η Αφή; Όσες φορές δοκίμασε να βγει δίχως γάντια ή με ελάχιστα ρούχα πάνω του, επέστρεψε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στη ζεστασιά και "ασφάλεια" του δωματίου του.

   Όσο μπορεί να θεωρήσει κανείς ως Ασφαλή, έναν εξερευνητικό Σταθμό, στημένο σε ένα κομμάτι πάγου, το οποίο ολισθαίνει κατά τακτά διαστήματα και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε να κρίνεται αναγκαία η διόρθωση των συντεταγμένων της θέσης του, μιας και κατά μέσο όρο, ο Σταθμός πλησιάζει στην φυσική ακτογραμμή κατά 14 χιλιόμετρα το χρόνο!

   Το Σκοτάδι είχε αρχίσει να σπάει στα δεξιά του ορίζοντα και να δίνει τη θέση του σε ένα γλυκό βαθύ Κόκκινο σεντόνι που, πάνω του γεννιόταν ένα ακόμη Μπλέ. Και σύντομα, κάπου στα μέσα της διαδρομής, μια σύντομη λευκοΚίτρινη στιγμή, θα όριζε τη Μέρα από τη Νύκτα. Όσο. Όπως.

   Κόκκινο, Κίτρινο, Μπλε, Λευκό και Μαύρο!

   Μα ναι! Γι αυτό κι ο Χειμώνας της Ανταρκτικής του ήταν τόσο, μα τόσο οικείος!

Τα τρία βασικά Χρώματα, η ολική Ανάκλασή τους κι η Ολική Απορρόφηση!

Όσα μπορεί κι αντιλαμβάνεται η Ανθρώπινη Όραση. Έκείνη που του δόθηκε να επιβιώσει πάνω σε ετούτο τον Τόπο, Γη.

Κι όλες οι Φωνές να του θυμίζουν!

"Είσαι ένας ΕπιΣκέπτης!"

"Η Γη είναι Σταθμός!"

"Είσαι ένας ακόμη ΕπιΣκέπτης! Όχι Κτήμα. Όχι Δέσμιος. Απλά, και μόνο ΕπιΣκέπτης!"

"Η Γη είναι ένας ακόμη Σταθμός! Όχι Ιθάκη. Όχι Φυλακή. Απλά και μόνο Σταθμός!"

Σκέψεις επί Σκέψεων.

Σκέψεις ΕπιΣκέψεων.

Φωνές!

Χειμώνα στην Ζαν Ντ'Αρκτική.

Από εκείνες… τις άλλες τις Φωνές που το ΣυνΠαν, μέσα από ένα Καθρέπτη, απλόχερα χαρίζει!

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969- 

* Σκέψεις ΕπιΣκέψεων (ΑνταρΚτητική)

- "Ποιος είναι εκεί; Ποιος είναι;" 

Κάθε τρίχα του κορμιού του ένιωθε βελόνα που έκαιγε. Οι σπασμοί στα ρουθούνια του, ένστικτο αρχέγονο που ξύπνησε σε μια στιγμή, θύμιζαν ζώο τρομαγμένο, το οποίο προσπαθούσε να μυριστεί κάθε κίνηση του θηρευτή.

Σκοτάδι απόλυτο και ησυχία!

- "Ποιος είσαι; Ποιος είναι εκεί; Μίλα! Who the fuck is there? Show your face! I'm gonna fuck your brains out! I swear to God!"

Έσφιξε τα δόντια και προσπάθησε να ακουστεί όσο πιο αληθινός μπορούσε. Όσο πιο απειλητικός! Μα, ήταν μάταιο! Έτρεμε!
Ποιος θα μπορούσε να είναι μέσα στο Σταθμό; Πώς να έφτασε εκεί; Από πού θεέ μου; Από πού μπορεί να ήρθε; Από πού να μπήκε; Κι ο περιμετρικός συναγερμός; Οι αισθητήρες του κτιρίου; Της πόρτας; Μήπως είχε ξεχάσει να τον ενεργοποιήσει; Αποκλείεται!
Τα μάτια του σάρωναν το δωμάτιο ασταμάτητα! Αδύνατο να δει το παραμικρό! Οι μύες των χεριών του δεν υπάκουαν. Ένιωθε εκτεθιμένος και μόνος. Μόνος! Με μόνο όπλο… Όπλο! Πού στο διάλο είχε βάλει το όπλο του; Όπλο του! Τέλος πάντων… εκείνο το PX4 Storm που του (υπο)χρέωσαν αμέσως μετά την έγκριση της αιτήσεώς του για τη μίσθωση του Σταθμού. Beretta. Ελαφρύ, εύκολο στη χρήση, μικροκαμωμένο. Χωρούσε άνετα στην… "Ηλίθιε!", αναφώνησε μιλώντας στον εαυτό του! "Ηλίθιε!", επανέλαβε, καθώς ένιωθε, για δεύτερη φορά μέσα σε μερικές ώρες, το αίμα του να παγώνει και πάλι. Αυτήν τη στιγμή, πάγωνε από Φόβο. Αληθινό, γνήσιο, ειλικρινή Φόβο!

Νωρίτερα, μέσα στη μέρα και πριν από όλη αυτήν την τρέλα με τις διακοπές σύνδεσης και την συγκέντρωση των πάγων που απέκλειαν, με ταχύ ρυθμό, την από θαλάσσης πρόσβαση στο Σταθμό 23, έπαιζε -ναι, στην κυριολεξία, έπαιζε- με το όπλο σα μικρό παιδί. Το είχε στην πίσω τσέπη της ισοθερμικής φόρμας του και πόζαρε σε ηλίθιες στάσεις, με σκοπό να ανεβάσει αργότερα τις φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του.

Ναι, αν ο καιρός στο Kentucky περνά αργά, μέχρι να ηλικιωθεί ένα Jim Beam... εδώ στην Ανταρκτική, ο καιρός μένει παγωμένος. Ακίνητος. Στην κυριολεξία. Είτε μιλάς για Χρόνο είτε για Καιρό. Κι αν εκεί, στο Kentucky, θέλει 12 χρόνια να ηλικιωθεί, εδώ στην Αναρκτική, θέλει μόνο μια στιγμή να ηλιθιωθεί. Κι έτσι κι έγινε!!

Η είδηση πως, η σύνδεση με τη Βάση 17, θα μείνει ανενεργή για άγνωστο χρονικό διάστημα, του είχε κόψει κάθε όρεξη για παιχνίδια. Είχε πετάξει τη φόρμα στο πάτωμα, δίπλα στο τραπέζι και είχε μείνει με τα εσώρουχα για το υπόλοιπο της μέρας. Μέρας! Τέλος πάντων… εκείνου του μισοσκότεινου μπλε που, για τους επόμενους τρεις μήνες, θα ήταν ό,τι πιο κοντινό θα είχε σε μέρα.

Φυσικά, το όπλο είχε μείνει στην πίσω τσέπη της φόρμας. Φυσικά! Δεν είχε μπει καν στον κόπο να το μαζέψει. Το στομάχι του είχε ήδη ανακατευτεί στο άκουσμα των νέων που, κάθε τι άλλο του ήταν αδιάφορα ασήμαντο.

PX4 Storm… Beretta. Υπήρχε κάτι σε αυτό το όνομα που, τον ταξίδευε δεκαετίες πίσω. Θυμήθηκε την Beretta του πατέρα του που, όποτε τον έπαιρνε μαζί για κυνήγι, τον άφηνε να ρίξει καναδυό τουφεκιές. Έτσι. Ξέρεις… Πατέρας με γιο. Άντρες. Να έχουνε ένα κοινό μυστικό να τους δένει για πάντα. Μυστικό από τη μάνα. Ήταν γυναίκα. Δε θα καταλάβαινε από αντρικές δουλειές αυτή. Βέβαια, ουδεμία σχέση εκείνο το όπλο με αυτό εδώ. Κυνηγετικό το ένα, μικροσκοπικό αμυντικό το άλλο. Ναι… σαν πατέρας με γιο κι αυτά. Ή μάλλον… παππούς με εγγονό. Κάτι τέτοιο.

Θεέ μου! Πόσες σκέψεις! Πόσες σκέψεις χώρεσαν σε μια ανάσα κρατημένη! Ένα ταξείδι ολόκληρο, από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα! Ένα τόσο μακρυνό ταξείδι να ξεκινά και να ολοκληρώνεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα! Σε μια στιγμή αγνού, ανθρώπινου Φόβου! Φόβου για το άγνωστο! Φόβο για τον χαρακτήρα, την υφή, το μέγεθος, τη δύναμη αυτού του Άγνωστου!

Εκείνο το Άγνωστο που τον οδήγησε εδώ, ένιωθε τώρα να υψώνεται τεράστιο μπροστά του, γύρω του, μέσα του και να τον κατασπαράζει!

Τα νύχια του ενός χεριού γαντζωμένα ακόμη στο sleeping bag και με το δεξί του χέρι να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάτι. Να πιάσει κάτι. Οτιδήποτε θα έβρισκε στο χώρο. Ένα βιβλίο. Ένα ποτήρι. Ένα φακό. Ένα στυλό. Μολύβι. Κάτι! Οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, σε περίπτωση που δεχό-…

Ο επόμενος θόρυβος ήταν εκκωφαντικός! Πολύ δυνατότερος του πρώτου! Και σίγουρα δεν ήταν έκρηξη! Πιο πολύ σαν πτώση του ακούστηκε! Σαν κάτι γιγάντιο να πέφτει στο έδαφος. Να τραντάζει ολόκληρο το δωμάτιο. Η κίνηση ήταν σχεδόν εγκάρσια και όχι… τεκτονική. Σα να σηκώθηκε ολόκληρος ο Σταθμός στον αέρα και να ξανάπεσε στο έδαφος. Έδαφος! Τέλος πάντων… Το στρώμα πάγου, πάνω στο οποίο τον είχαν κατασκευάσει.

Σιγά σιγά, άρχισαν όλα να αποκτούν κάποια λογική, με τη σκέψη του πλέον, να λειτουργεί και πάλι στους γνωστούς ρυθμούς της. Ο πρώτος θόρυβος που τον είχε ξυπνήσει τόσο άγρια, ήταν παρόμοιος με το δεύτερο. Μόνη ίσως διαφορά, η ένταση. Η ένταση του κρότου  και το τράνταγμα του κτιρίου. Απλά, ίσως κάποιο ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης, ενεργοποίησε τα αντίστοιχα κέντρα και ο εγκέφαλός του έπλασε έναν φανταστικό, πιθανό εχθρό, τον οποίο καλείτο να αντιμετωπίσει. Άμεσα. Ήταν η μόνη λογική εξήγηση, όπως και να 'χε. Γιατί, αλλιώς… τί; Τί άλλο θα μπορούσε να ταράξει ένα εγκόσμια απόκοσμο μέρος όπως και αυτό;

Ήξερε πλέον την πιθανότερη αιτία. Και η γνώση πως, στην ουσία, δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης της κατάστασης, τον οδήγησε και πάλι πίσω στη ζεστασιά του sleeping bag του.

Το θέμα με την Ανταρκτική αλλά και όλες τις περιοχές, οι οποίες καλύπτονται από παρόμοια στρώματα πάγου, όσο αραιοί ή αδύναμοι ή και δυνατοί να είναι οι τεκτονικοί σεισμοί που συμβαίνουν σε αυτές, υπάρχουν κι εκείνοι που ονομάζονται ice-quackes. Οι οποίοι ice-quakes έχουν διάφορες αιτίες πρόκλησης.
Στο σημείο που βρισκόταν, η πιο συχνή αιτία ήταν η ολίσθιση του στρώματος πάγου. Σκέψου ένα αυτοκίνητο σκεπασμένο με χιόνι… και κάποιον, να καταφέρνει να ξεκινήσει τον κινητήρα. Μετά από κάποιο διάστημα, κι ενώ ζεσταίνεται ο κινητήρας, θα ζεσταθεί και το καπώ της μηχανής το οποίο βρίσκεται κάτω από το χιόνι, με αποτέλεσμα ο όγκος του χιονιού να λιώνει από κάτω προς τα πάνω και αργά ή γρήγορα να αποκολληθεί και να γλιστρήσει.

Φυσικά, όταν αυτό συμβαίνει σε στρώματα πάγου, των οποίων το πάχος μετράται σε εκατοντάδες μίλια, οι δονήσεις αν μη τι άλλο, κάνουν αισθητή την παρουσία τους και συνοδεύονται από αποκολλήσεις ή και ρήξεις εκτάσεων, των οποίων το μέγεθος μετράται σε δεκάδες τετραγωνικά μίλια.

ΑνταρΚτητική! Σε όλο της το μεγαλείο. Σε όλη την έκτασή της. Κτητική, όσο καμία άλλη Ήπειρος. Μέχρι νεωτέρας.

Πόσες σκέψεις θεέ μου! Πόσες σκέψεις κι αναλύσεις μέσα σε μια στιγμή Φόβου!
Φόβου, ο οποίος αντικαταστάθηκε αμέσως από ένα αίσθημα ικανοποίησης! Περίεργης ικανοποίησης! Θα μπορούσε κανείς και να τη χαρακτηρίσει και ως 'Ηδονή'. Ένιωθε Ζωντανός! Λειτουργούσε και πάλι! Αυτή η απότομη έκκριση αδρεναλίνης τον είχε φορτίσει αφάνταστα! Το παιχνίδι με τον απόλυτο κίνδυνο. Κι όχι εκείνον που είναι ορατός… όπως σε κάποιο extreme sport, στο οποίο κανείς φλερτάρει συνεχώς με το θάνατο. Μα, εκείνο το παιχνίδι στο οποίο, δεν γνωρίζεις ούτε το μέγεθος του κινδύνου, ούτε την ένταση, ούτε τη χρονική στιγμή που θα κτυπήσει. Και περισσότερο από όλα… όταν γνωρίζεις πως, δεν υπάρχει τρόπος αποφυγής ή διαφυγής του κινδύνου. Του εχθρού αν θες.
Θα το παρομοίαζε, ίσως, κάποιος άλλος με… Πόλεμο. Ναι! Πόλεμο!

Το να είσαι στην πρώτη γραμμή, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, μα δίχως την παραμικρή ιδέα, για το τί γνωρίζει ο εχθρός για εσένα και το πότε κι αν θα το χρησιμοποιήσει για να σε εξοντώσει.
Παίζει και να είναι αυτό, το οποίο διεγείρει όλους εκείνους που συμμετέχουν σε τέτοια… sports.

Ό,τι δουλεύει για τον καθένα. Έτσι πάει.

Μέσα σε λίγα λεπτά, από απογοητευμένο παιδί που, "το έζωσε η μοναξιά" και δεν ήξερε πότε θα "ξαναπαίξει με τους φίλους του", μετατράπηκε σε τρομαγμένο θήραμα που, ένιωθε "την έντονη παρουσία του θηρευτή", απροστάτευτο κι ανίκανο να αμυνθεί και ως δια μαγείας, αμέσως μετά τη συνειδητοποίηση, να μετατρέπεται και πάλι σε εκείνον τον, τόσο γνώριμό του, Αγωνιστή που, τον γοήτευε απίστευτα, το να αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο στις Δυνάμεις του Σύμπαντος και να προκαλεί με αυθάδεια, μόνος, ολομόναχος, το επόμενο Κοσμικό Κτύπημα.

Μόνο που…

Μόνο που, δεν ήταν μόνος τελικά!
Ένα κομμάτι της αυθάδειας και της πρόκλησης, από ό,τι έδειχναν τα πράγματα, θα εξακολουθούσε να το μοιράζεται…

Το λαμπάκι στον πίνακα, ήταν και πάλι Πράσινο!
Κι ένα αχνό, διπλό beep στην κονσόλα, τον ενημέρωνε πως, υπήρχε εισερχόμενο μήνυμα από τη Βάση 17!

...συνεχίζεται

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969- 

* Σκέψεις ΕπιΣκέψεων (ΑντΑρκτική)

   …κι αυτό επειδή, είχε περάσει μόλις μισή ώρα, από τη στιγμή που έλαβε τα τελευταία δεδομένα του δορυφόρου, στην οθόνη του laptop του. Όσο κι αδόκιμος ο όρος, ένιωσε το αίμα του να παγώνει. Να μουδιάζει το κορμί και να πονά κάθε του αίσθηση.

Χειμώνας στην Ανταρκτική. Μα, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει.

   Ήταν τόσες οι φορές που, το αίμα του είχε αρχίσει να παγώνει και να πονά η κάθε του αίσθηση. Ειδικά η όσφρηση. Και περισσότερο, όταν έβγαινε δίχως μάσκα υποστήριξης. Κάθε ανάσα του έκαιγε τα ρουθούνια, βαθειά. Ο παγωμένος ξηρός αέρας, η υπεροξυγόνωση από το λαχάνιασμα. Η ευχαρίστηση αυτού του απόκοσμου πόνου, κάνοντας κάτι "τρελό", το οποίο δε θα είχε την ευκαιρία, 'υπό φυσιολογικές συνθήκες', να βιώσει σε κανένα άλλο μέρος του Κόσμου του. Και σίγουρα, όχι στη ζεστασιά του παλιού του γραφείου στο οποίο, χωμένος, κτύπησε τέσσερις φορές την πόρτα του θανάτου. Και τις τέσσερις φορές, καμία απόκριση. Η πόρτα δεν άνοιξε.

   Μα, κι εδώ υπήρχε ζεστασιά. Σε ετούτο το γραφείο. Υπήρχε όμως και η πρόκληση. Ακριβώς έξω από ετούτη την πόρτα. Ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε διάρκεια κι ένταση το επιθυμούσε. Μέχρι το θάνατο. Ξανά. Αν το αποφάσιζε.

   Κι όμως. Τα δεδομένα του δορυφόρου, δεν αφορούσαν την εξέλιξη του καιρού, απλά. Ήταν κυρίως φωτογραφίες στις οποίες, φαινόταν η πορεία των πάγων. Το κλείσιμο των στενών που οδηγούσαν στο Σταθμό 23. Σημάδι πως, ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Και ήταν θέμα ημερών, το να αποκλειστεί κάθε περίπτωση ανεφοδιασμού αλλά και διάσωσης από θαλάσσης. Συνήθως, οι πάγοι απέκλειαν την πρόσβαση στα στενά, σε απόσταση πάνω από τέσσερις χιλιάδες μίλια από το κοντινότερο σημείο προσέγγισης, έστω και μέσω του παγοθραυστικού Victory, με το οποίο είχε κάνει το ταξείδι του εδώ, στις αρχές του Φθινοπώρου. Ό,τι κι αν συνέβαινε στους επόμενους μήνες, θα ήταν ίσως αδύνατο να το αντιμετωπίσει μόνος, αν τα πράγματα γινόντουσαν πραγματικά, άσχημα.

   Η πιο κοντινή Βάση, από την οποία θα μπορούσε να έρθει βοήθεια από ξηράς, ήταν γύρω στα τριακόσια μίλια. Τριακόσια παγωμένα μίλια. Για την ακρίβεια, τριακόσια παγωμένα, δύσβατα μίλια. Αυτό το 'από ξηράς', το οποίο ανέφερε το εγχειρίδιο επιβίωσης, του προκαλούσε γέλιο. Αν υπήρχε κάτι ξηρό εδώ, αυτό ήταν ο αέρας. Και μόνο. Τουλάχιστον, στο σημείο που βρισκόταν αυτός, μόνο οι κορυφές βράχων ξεμυτούσαν πάνω από τον πάγο. Ακόμα και το καλοκαίρι.

   Για τον υπόλοιπο κόσμο, η αξία του δε δικαιολογούσε το κόστος μιας επιχείρησης διάσωσης. Ήταν μια απόφαση που είχε πάρει ο ίδιος, αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη κι επωμιζόμενος το κόστος παραμονής του. Οπότε, κάθε σενάριο έκτακτης ανάγκης που, αφορούσε στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ουσιαστικά πρότεινε έναν και μόνο τρόπο αντιμετώπισης… "Keep Calm and... Wait". Χειρόγραφο βέβαια. Κάποιοι είχαν μάλιστα συμπληρώσει διάφορα όπως, "and smoke weed", "start praying", "start swimming"… "start digging".

   Πρόσβαση από αέρος ήταν αδύνατη. Πέρα από το κόστος, δεν υπήρχε διάδρομος προσγείωσης, μα ούτε και δυνατότητα κατασκευής ενός, λόγω της μορφολογίας του εδάφους και σε πολύ μεγάλη έκταση προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτός άλλωστε ήταν κι ένας από τους λόγους που επέλεξε το συγκεκριμένο ερευνητικό Σταθμό 23. Είχε ολοκληρωθεί ο σκοπός λειτουργίας του και πλέον, ανήκε στο N.G. r/dept το οποίο, το μίσθωνε καθόλη τη διάρκεια του έτους. Και φυσικά, οι μήνες του χειμώνα ήταν εκτός ζήτησης, πέρα από… περιπτώσεις όπως αυτός.

   Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο τρεις-τέσσερις φορές κι εκείνος σε αγνοεί, αρχίζεις να σκέφτεσαι περίεργα. Αρχίζει το μυαλό να ταξη-οδεύει. Αρχίζουν, ξαφνικά, τα πάντα να αποκτούν άλλη έννοια. Ξέρεις. Να μπαίνουν τα πράγματα σε σειρά. Σε Τάξη. Η Σκέψη, παρά το θόρυβό της, παρά την απίστευτη φασαρία, αρχίζει να κτίζει νέες θεωρίες. Πιο συγκεκριμένες. Πιο ολοκληρωμένες. Και θεωρίες, με την επιστημονική έννοια του όρου. Κι όχι απλά, εικασίες προς αναζήτηση απόδειξης.

   Όλα Είναι Τάξη, Ήδη. Έτσι πίστευε. Κι έτσι ήταν. Για παράδειγμα το Σύμπαν. Πόση Αρμονία και Aέναη Kίνηση. Η Γέννηση. Κύτταρα που πολλαπλασιάζονται. Από το πουθενά. Κι ακολουθούν το ίδιο pattern. Την αέναη περιστροφή ηλεκτρονίων γύρω από έναν πυρήνα. Και παρά τις συγκρούσεις… παρά τη θερμότητα και το φως που απορροφούν ή εκπέμπουν… εξακολουθούν να περιστρέφονται με ασύλληπτες ταχύτητες! Έλλειψη τριβής. Κενό. Αέναη Κίνηση.

Ίσως αυτό να είναι και το Κλειδί. Το Κενό.

Ίσως το Κενό να είναι εκείνο το οποίο φέρνει την Τάξη.

Ίσως το Κενό να είναι εκείνο το οποίο, έφερε την Τάξη δισεκατομμύρια ανθρώπινα χρόνια πριν, σε ολόκληρο το Σύμπαν.

Ίσως, το Κενό που ένιωθε μέσα του αυτήν τη στιγμή, να έφερνε και την Τάξη στον Κόσμο του.

   Είχε λάβει το σχετικό ενημερωτικό δελτίο λίγες ώρες πριν.

"Πιθανή διακοπή του αναμεταδότη της Βάσης 17, για λόγους ασφαλείας δικτύου επικοινωνιών". Και η Βάση 17 ήταν ο μόνος αξιόπιστος τρόπος επικοινωνίας που είχε, όχι μόνο με τον Έξω κόσμο… αλλά και τον Μέσα του.

   Αυτό ήταν που του είχε κοστίσει. Η διακοπή επικοινωνίας. Οι Ασύρματη 'τηλεφωνική' επικοινωνία, πέρα από το κόστος της, ήταν εύθραυστη και με πολλά παράσιτα, λόγω της παλαιότητας του εξοπλισμού, ο οποίος δεν είχε αντικατασταθεί από έναρξης λειτουργίας του Σταθμού 23. Το διαδύκτιο όμως, ήταν ο πιο σίγουρος και άμεσος τρόπος, εφόσον χρησιμοποιούσε δυο δίδυμους Γεωστατικούς δορυφόρους επικοινωνιών οι οποίοι, κάλυπταν εννέα ζώνες ώρας ο καθένας, με μια ώρα υπερκάλυψη, ακριβώς πάνω από τη Βάση 17.

   Λέγεται πως, ακριβώς γι αυτό το λόγο ονομάστηκε και έτσι. Τόσο απλοϊκά. Το σύνολο των δεκαοκτώ Time Zones μείον τη μια ώρα του overlapping. Δεκαεπτά. Προφανώς, η ανάγκη επικοινωνίας σε περιοχές όπως και αυτή, να είναι τόσο σημαντική ώστε κάποιοι να μη διστάζουν να δώσουν παρόμοιες ονομασίες σε Σταθμούς αλλά και Βάσεις ακόμα.

Από όσο μάλιστα γνώριζε, στο θυρεό της Βάσης, ο αριθμός 17 απεικονίζετο στην ελληνική γραφή του. Είχε ψάξει σχετικές αναφορές μα, κανείς δε γνώριζε το γιατί. Ίσως κάποιος από τους πρώτους επιστήμονες…

   Το γεγονός πλέον ήταν πως, από τη στιγμή που θα κατέβαζαν τον αναμεταδότη της Βάσης 17, το σήμα του Σταθμού 23 θα έπαυε κι αυτό. Τριακόσια μίλια οπτικών ινών θα έμεναν νεκρά για όσο διάστημα εκρίνετο αναγκαίο.

Κι αυτό ήταν που είχε αρχίσει να τον καταβάλει, πριν ακόμα έρθει η αναφορά για το κλείσιμο των στενών.

   Κοίταξε έξω από το τζάμι. Για πρώτη φορά ίσως, πρόσεξε πως, ο Ήλιος δεν περνούσε πλέον τη γραμμή του ορίζοντα. Ένα γλυκό μπλε Πάνω κι ένα σκοτάδι Κάτω. Ένα παγωμένο κενό εκεί, Έξω. Ένα καινό κενό, Μέσα.

Είτε κοιμάσαι είτε μένεις άυπνος σε ετούτον τον τόπο, είναι αδύνατο να συλλάβεις άμεσα τη στασιμότητα του ορίζοντα. Στην αρχή, πιστεύεις ότι ο Χρόνος κυλά αργά. Μέσα από το Μαύρο της Νύκτας, να ξεπροβάλλει ώρες αργότερα και για μικρό διάστημα, ένα βαθύ Κόκκινο, το οποίο περνώντας από όλες τις αποχρώσεις του, να δίνει τη θέση του σε ένα ισχνό Κίτρινο Ορίζοντα κουρασμένο κάτω από το βάρος ενός γλυκού μεν αλλά προκλητικού, σαδιστικού Μπλε. Σαν υπόσχεση πως, σύντομα, θα βγει ο Ήλιος. Με την όλη διαδικασία, να ακολουθεί την αντίθετη διαδοχή χρωμάτων, μέχρι να επιστρέψει γύρω και μέσα σου το Μαύρο.

   Μετά, συνειδητοποιείς επιτέλους πως, όσα ήξερες και θεωρούσες δεδομένα, ανήκουν σε έναν άλλο Κόσμο. Τόσο μακρυνό αλλά και τόσο κοντινό.

   Μα, ήταν και τόσες οι φορές που, μέσα στο έναστρο Μαύρο, ζωντάνευαν Πράσινα ποτάμια και η Νύχτα γινότανε πιο Φωτεινή από τη χειμωνιάτικη μέρα της Ανταρκτικής. Ήταν οι ώρες που, το Νότιο Σέλας ερχόταν να απαλύνει και να γεμίσει το όποιο κενό άφηνε το πάγωμα της ροής Χρόνου. Το πάγωμα πέντε Αισθήσεων. Το πάγωμα λειτουργίας ενός Αναμεταδότη.

   Κοίταξε και πάλι τον Πίνακα. Το πράσινο λαμπάκι, σβηστό. Μα, πέρα κι από αυτό, η εντολή στην ενημέρωση ήταν ρητή. Ακόμα και σε περίπτωση που, ο Δίαυλος επικοινωνίας ήταν On Green, δεν επιτρεπόταν η χρήση του συγκεκριμένου Δικτύου, παρά μόνο σε περιπτώσεις που έχριζαν άμεσης παρέμβασης. Και αυτές αφορούσαν σε θέματα Ασφαλείας και Ιατρικής Περίθαλψης.

   Βέβαια, στην περίπτωσή του… και τα δυο, μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα θα μπορούσαν να έχουν. Να ενημερώσει τη Βάση 17 πως κινδυνεύει, έτσι… for the records ή να ζητήσει επικοινωνία με έναν από τους γιατρούς της Βάσης για συμβουλή ή ακόμα και τηλεχειρουργική. Και τώρα δα, δε μπορούσε να σκεφτεί ποιο από όλα αυτά τον τρόμαζε περισσότερο.

   Πόσο σχετικές έννοιες είναι τελικά το Κοντά και το Μακρυά!

   Έριξε μια ακόμα ματιά στον Πίνακα. Απόλυτη ησυχία. Κι όμως, θα έπαιρνε όρκο πως, άκουσε ένα μικρό κοριτσίστικο λυγμό μέσα από το ηχείο. Κι αμέσως μετά, μια κραυγή οργισμένη. Να ήταν δικιά του φωνή; Απόηχος από Αναμνήμες; Ή μήπως η ταλαιπωρημένη βοηθητική γεννήτρια που, ήδη τον κρατούσε στη ζωή εδώ και κάποιες μέρες; Ναι… είχε ΚΑΙ αυτό να επισκευάσει. Καιρού επιτρέποντως. Όπως. Όταν.

   Ανοιγόκλεισε τα μάτια του, σα να επανήλθε στο Εδώ του. "Παιχνίδια του Μυαλού", αναφώνησε. Του έκανε εντύπωση η φωνή του. Μα το Θεό, ίσως ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε στον εαυτό του εδώ και μέρες! Στράγγιξε και την τελευταία γουλιά σοκολάτας στο βάθος της γλώσσας του κι αφήνοντάς την να κυλήσει μέσα του, προσπάθησε να χαμογελάσει. Το Κενό ήταν το Κλειδί της αέναης κίνησης.

   Το σημείωσε σε ένα φύλλο χαρτί και το καρφίτσωσε στον πίνακα ανακοινώσεων ανάμεσα στο γραφείο και το κρεβάτι του. Ζωγράφισε κι ένα κλειδί κάτω κάτω. Από εκείνα, τα παλιά. Ξέρεις. Εκείνα που ξεκλειδώνουνε κλεισμένους θησαυρούς.

   Με αργά βήματα, έφτασε μέχρι το κρεβάτι. Τέσσερα βήματα ήταν όλα κι όλα. Του φάνηκε ατέλειωτη η διαδρομή. Έβγαλε τα παπούτσια του και τα τακτοποίησε κάτω από την καρέκλα. Τράβηξε τις θερμικές κουβέρτες στην άκρη και ξεδίπλωσε το sleeping bag. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το κορμί του να πέσει στο... Κενό.

   Στα μισά της διαδρομής και λίγο πριν αγγίξει το στρώμα, είχε ήδη αποκοιμηθεί.

...συνεχίζεται

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-