* Στον Τοίχο... (2)

- Είσαι ηλίθιος, έτσι;

- Γιατί;

- …ειλικρινά! Αν το παραδεχόσουν ή αν το απέρριπτες, έπαιζε και να το έπαιρνα πίσω. Το ότι, ρωτάς το λόγο που σε χαρακτηρίζω έτσι, μα την Πίστη μου, με εξοργίζει! Με εξοργίζει το να έχω δίκιο αυτήν τη στιγμή!

- …ειλικρινά. Γιατί; Γιατί είμαι ηλίθιος;

- Επειδή ήξερες! Ξέρεις! Ξέρεις που να πάρει! ΞΕΡΕΙΣ! ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ!

- (…)

- Έτσι! Καλύτερα βούλωσέ το! Βούλωσέ το και μίλα Μέσα σου! ΜΕΣΑ ΣΟΥ!

- Μα… μόνο σε εσένα μιλάω!

- ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ! Ακούς; 

- (…)

- Τί κοιτάς; Τί κοιτάς πια;

- Μα…

- Δεν θέλω άλλες δικαιολογίες! Ούτε μία! Την παραμικρή! Έχεις διαλύσει κάθε έννοια τόπου και χρόνου! Αυτό πια, δεν είναι Χωροχρονικό Α-συνεχές… 

- (…)

- Χωροχρονικό Ασυνεπές είναι! Αυτό είσαι! Ασυνεπής!

- Ασυνεπής; Έτσι απλά; Ασυν-…

- Σκάσε! Μέσα σου! ΜΕΣΑ ΣΟΥ! Ό,τι έχεις να πεις, πες το Μέσα σου!

- Μα… Εσύ είσαι το μόνο Μέσα που έχω! Ο μόνος δρόμος για το Μέσα μου, περνάει από το δικό σου!

- Σε βολεύει, ε; Να κόψεις δρόμο...

- Ξέρεις πως, μέσα από εσένα, όχι μόνο δρόμο δεν κόβω… μα κάνω ολόκληρο κύκλο…

- Και τότε, τί θες; Γιατί το κάνεις αυτό;

- Είναι πολύ ωραία η διαδρομή. Διαφορετική. Άγνωστη και Γνώριμη μαζί! Μου θυμίζει το Δρόμο για το Σπίτι. Σα να έχω ξανάρθει από δω. Κοίτα! Δεν κρατώ καν το τιμόνι! Κι όμως! Μόνο του πάει!
- Ξέρεις… και στο γκρεμό, όταν έχεις φύγει… μόνο του πάει. Και δε χρειάζεται καν να κρατάς το τιμόνι.
- Με πονάς.
- Και να ήθελα… δε μπορώ. Εσύ μας πονάς. Τελείωνε λοιπόν. Έχουμε και δουλειές.
- Ναι. Μη σας καθυστερώ κιόλας.
- Κόψε την κλάψα. Ακούς; "Ό,τι δε συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά", μου έλεγε ο αφορισμένος. Και δίκιο είχε. Τελείωνε λοιπόν.
- Ποτέ! Ό,τι δε συνέβη Ποτέ! Όχι "ό,τι δε συνέβη Τώρα". Έκλεισε ο Κύκλος κι έκανε αποτίμηση. Το να καθυστερεί κάτι για τον όποιο λόγο, δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχει "ποθηθεί" αρκετά. Δε σημαίνει πως, δε θα συμβεί Ποτέ. Μπορεί να συμβεί... αργότερα.

- Ναι… έχεις δίκιο. Τα λέμε. Φιλιά.
- Έτσι;
- Ναι. Γιατί; Τα λέμε... αργότερα.
- Μα…
- Μην τρελαίνεσαι. Δεν είπα Ποτέ. Δεν έκλεισε ο Κύκλος. Δεν έγινε αποτίμηση. Αργότερα, είπα. Ξέρεις… Αυτό που ίσως εννοούσε ο Νικόλας. Εσύ ο ίδιος δεν το είπες;
- Κουστούμι. Στα μέτρα μου, ε;
- Σου πάει!
- (…)
- Τώρα που θα μπεις για λούσιμο, κοίτα να σου πάει στα μάτια. Μπας και τσούξουν λίγο παραπάνω και Δεις. Αν και… εδώ που τα λέμε και έχεις Δει και Γνωρίζεις.
- Μισό! Στάσου! Έλα μέσα...
- (...)
- Πέρνα λίγο μέσα. Μπες!
- Είσαι τρελός! Σημασία δε δίνεις!
- Μπες...
- Όσες λέξεις ήταν να ειπωθούν, ειπώθηκαν. Η επανάληψη, ως μήτηρ μαθήσεως, ισχύει για εκείνους που μαθαίνουν. Εσύ, Γνωρίζεις. Ήδη.
- Μπες…
- Φιλιά και… το νου σου. Να προσέχεις τον εαυτό σου… Να προσέχεις ΑΠΟ τον Εαυτό σου.
- Μπες...

...συνεχίζεται

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-