…κι αυτό επειδή, είχε περάσει μόλις μισή ώρα, από τη στιγμή που έλαβε τα τελευταία δεδομένα του δορυφόρου, στην οθόνη του laptop του. Όσο κι αδόκιμος ο όρος, ένιωσε το αίμα του να παγώνει. Να μουδιάζει το κορμί και να πονά κάθε του αίσθηση.
Χειμώνας στην Ανταρκτική. Μα, τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει.
Ήταν τόσες οι φορές που, το αίμα του είχε αρχίσει να παγώνει και να πονά η κάθε του αίσθηση. Ειδικά η όσφρηση. Και περισσότερο, όταν έβγαινε δίχως μάσκα υποστήριξης. Κάθε ανάσα του έκαιγε τα ρουθούνια, βαθειά. Ο παγωμένος ξηρός αέρας, η υπεροξυγόνωση από το λαχάνιασμα. Η ευχαρίστηση αυτού του απόκοσμου πόνου, κάνοντας κάτι "τρελό", το οποίο δε θα είχε την ευκαιρία, 'υπό φυσιολογικές συνθήκες', να βιώσει σε κανένα άλλο μέρος του Κόσμου του. Και σίγουρα, όχι στη ζεστασιά του παλιού του γραφείου στο οποίο, χωμένος, κτύπησε τέσσερις φορές την πόρτα του θανάτου. Και τις τέσσερις φορές, καμία απόκριση. Η πόρτα δεν άνοιξε.
Μα, κι εδώ υπήρχε ζεστασιά. Σε ετούτο το γραφείο. Υπήρχε όμως και η πρόκληση. Ακριβώς έξω από ετούτη την πόρτα. Ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε διάρκεια κι ένταση το επιθυμούσε. Μέχρι το θάνατο. Ξανά. Αν το αποφάσιζε.
Κι όμως. Τα δεδομένα του δορυφόρου, δεν αφορούσαν την εξέλιξη του καιρού, απλά. Ήταν κυρίως φωτογραφίες στις οποίες, φαινόταν η πορεία των πάγων. Το κλείσιμο των στενών που οδηγούσαν στο Σταθμό 23. Σημάδι πως, ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Και ήταν θέμα ημερών, το να αποκλειστεί κάθε περίπτωση ανεφοδιασμού αλλά και διάσωσης από θαλάσσης. Συνήθως, οι πάγοι απέκλειαν την πρόσβαση στα στενά, σε απόσταση πάνω από τέσσερις χιλιάδες μίλια από το κοντινότερο σημείο προσέγγισης, έστω και μέσω του παγοθραυστικού Victory, με το οποίο είχε κάνει το ταξείδι του εδώ, στις αρχές του Φθινοπώρου. Ό,τι κι αν συνέβαινε στους επόμενους μήνες, θα ήταν ίσως αδύνατο να το αντιμετωπίσει μόνος, αν τα πράγματα γινόντουσαν πραγματικά, άσχημα.
Η πιο κοντινή Βάση, από την οποία θα μπορούσε να έρθει βοήθεια από ξηράς, ήταν γύρω στα τριακόσια μίλια. Τριακόσια παγωμένα μίλια. Για την ακρίβεια, τριακόσια παγωμένα, δύσβατα μίλια. Αυτό το 'από ξηράς', το οποίο ανέφερε το εγχειρίδιο επιβίωσης, του προκαλούσε γέλιο. Αν υπήρχε κάτι ξηρό εδώ, αυτό ήταν ο αέρας. Και μόνο. Τουλάχιστον, στο σημείο που βρισκόταν αυτός, μόνο οι κορυφές βράχων ξεμυτούσαν πάνω από τον πάγο. Ακόμα και το καλοκαίρι.
Για τον υπόλοιπο κόσμο, η αξία του δε δικαιολογούσε το κόστος μιας επιχείρησης διάσωσης. Ήταν μια απόφαση που είχε πάρει ο ίδιος, αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη κι επωμιζόμενος το κόστος παραμονής του. Οπότε, κάθε σενάριο έκτακτης ανάγκης που, αφορούσε στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ουσιαστικά πρότεινε έναν και μόνο τρόπο αντιμετώπισης… "Keep Calm and... Wait". Χειρόγραφο βέβαια. Κάποιοι είχαν μάλιστα συμπληρώσει διάφορα όπως, "and smoke weed", "start praying", "start swimming"… "start digging".
Πρόσβαση από αέρος ήταν αδύνατη. Πέρα από το κόστος, δεν υπήρχε διάδρομος προσγείωσης, μα ούτε και δυνατότητα κατασκευής ενός, λόγω της μορφολογίας του εδάφους και σε πολύ μεγάλη έκταση προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτός άλλωστε ήταν κι ένας από τους λόγους που επέλεξε το συγκεκριμένο ερευνητικό Σταθμό 23. Είχε ολοκληρωθεί ο σκοπός λειτουργίας του και πλέον, ανήκε στο N.G. r/dept το οποίο, το μίσθωνε καθόλη τη διάρκεια του έτους. Και φυσικά, οι μήνες του χειμώνα ήταν εκτός ζήτησης, πέρα από… περιπτώσεις όπως αυτός.
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο τρεις-τέσσερις φορές κι εκείνος σε αγνοεί, αρχίζεις να σκέφτεσαι περίεργα. Αρχίζει το μυαλό να ταξη-οδεύει. Αρχίζουν, ξαφνικά, τα πάντα να αποκτούν άλλη έννοια. Ξέρεις. Να μπαίνουν τα πράγματα σε σειρά. Σε Τάξη. Η Σκέψη, παρά το θόρυβό της, παρά την απίστευτη φασαρία, αρχίζει να κτίζει νέες θεωρίες. Πιο συγκεκριμένες. Πιο ολοκληρωμένες. Και θεωρίες, με την επιστημονική έννοια του όρου. Κι όχι απλά, εικασίες προς αναζήτηση απόδειξης.
Όλα Είναι Τάξη, Ήδη. Έτσι πίστευε. Κι έτσι ήταν. Για παράδειγμα το Σύμπαν. Πόση Αρμονία και Aέναη Kίνηση. Η Γέννηση. Κύτταρα που πολλαπλασιάζονται. Από το πουθενά. Κι ακολουθούν το ίδιο pattern. Την αέναη περιστροφή ηλεκτρονίων γύρω από έναν πυρήνα. Και παρά τις συγκρούσεις… παρά τη θερμότητα και το φως που απορροφούν ή εκπέμπουν… εξακολουθούν να περιστρέφονται με ασύλληπτες ταχύτητες! Έλλειψη τριβής. Κενό. Αέναη Κίνηση.
Ίσως αυτό να είναι και το Κλειδί. Το Κενό.
Ίσως το Κενό να είναι εκείνο το οποίο φέρνει την Τάξη.
Ίσως το Κενό να είναι εκείνο το οποίο, έφερε την Τάξη δισεκατομμύρια ανθρώπινα χρόνια πριν, σε ολόκληρο το Σύμπαν.
Ίσως, το Κενό που ένιωθε μέσα του αυτήν τη στιγμή, να έφερνε και την Τάξη στον Κόσμο του.
Είχε λάβει το σχετικό ενημερωτικό δελτίο λίγες ώρες πριν.
"Πιθανή διακοπή του αναμεταδότη της Βάσης 17, για λόγους ασφαλείας δικτύου επικοινωνιών". Και η Βάση 17 ήταν ο μόνος αξιόπιστος τρόπος επικοινωνίας που είχε, όχι μόνο με τον Έξω κόσμο… αλλά και τον Μέσα του.
Αυτό ήταν που του είχε κοστίσει. Η διακοπή επικοινωνίας. Οι Ασύρματη 'τηλεφωνική' επικοινωνία, πέρα από το κόστος της, ήταν εύθραυστη και με πολλά παράσιτα, λόγω της παλαιότητας του εξοπλισμού, ο οποίος δεν είχε αντικατασταθεί από έναρξης λειτουργίας του Σταθμού 23. Το διαδύκτιο όμως, ήταν ο πιο σίγουρος και άμεσος τρόπος, εφόσον χρησιμοποιούσε δυο δίδυμους Γεωστατικούς δορυφόρους επικοινωνιών οι οποίοι, κάλυπταν εννέα ζώνες ώρας ο καθένας, με μια ώρα υπερκάλυψη, ακριβώς πάνω από τη Βάση 17.
Λέγεται πως, ακριβώς γι αυτό το λόγο ονομάστηκε και έτσι. Τόσο απλοϊκά. Το σύνολο των δεκαοκτώ Time Zones μείον τη μια ώρα του overlapping. Δεκαεπτά. Προφανώς, η ανάγκη επικοινωνίας σε περιοχές όπως και αυτή, να είναι τόσο σημαντική ώστε κάποιοι να μη διστάζουν να δώσουν παρόμοιες ονομασίες σε Σταθμούς αλλά και Βάσεις ακόμα.
Από όσο μάλιστα γνώριζε, στο θυρεό της Βάσης, ο αριθμός 17 απεικονίζετο στην ελληνική γραφή του. Είχε ψάξει σχετικές αναφορές μα, κανείς δε γνώριζε το γιατί. Ίσως κάποιος από τους πρώτους επιστήμονες…
Το γεγονός πλέον ήταν πως, από τη στιγμή που θα κατέβαζαν τον αναμεταδότη της Βάσης 17, το σήμα του Σταθμού 23 θα έπαυε κι αυτό. Τριακόσια μίλια οπτικών ινών θα έμεναν νεκρά για όσο διάστημα εκρίνετο αναγκαίο.
Κι αυτό ήταν που είχε αρχίσει να τον καταβάλει, πριν ακόμα έρθει η αναφορά για το κλείσιμο των στενών.
Κοίταξε έξω από το τζάμι. Για πρώτη φορά ίσως, πρόσεξε πως, ο Ήλιος δεν περνούσε πλέον τη γραμμή του ορίζοντα. Ένα γλυκό μπλε Πάνω κι ένα σκοτάδι Κάτω. Ένα παγωμένο κενό εκεί, Έξω. Ένα καινό κενό, Μέσα.
Είτε κοιμάσαι είτε μένεις άυπνος σε ετούτον τον τόπο, είναι αδύνατο να συλλάβεις άμεσα τη στασιμότητα του ορίζοντα. Στην αρχή, πιστεύεις ότι ο Χρόνος κυλά αργά. Μέσα από το Μαύρο της Νύκτας, να ξεπροβάλλει ώρες αργότερα και για μικρό διάστημα, ένα βαθύ Κόκκινο, το οποίο περνώντας από όλες τις αποχρώσεις του, να δίνει τη θέση του σε ένα ισχνό Κίτρινο Ορίζοντα κουρασμένο κάτω από το βάρος ενός γλυκού μεν αλλά προκλητικού, σαδιστικού Μπλε. Σαν υπόσχεση πως, σύντομα, θα βγει ο Ήλιος. Με την όλη διαδικασία, να ακολουθεί την αντίθετη διαδοχή χρωμάτων, μέχρι να επιστρέψει γύρω και μέσα σου το Μαύρο.
Μετά, συνειδητοποιείς επιτέλους πως, όσα ήξερες και θεωρούσες δεδομένα, ανήκουν σε έναν άλλο Κόσμο. Τόσο μακρυνό αλλά και τόσο κοντινό.
Μα, ήταν και τόσες οι φορές που, μέσα στο έναστρο Μαύρο, ζωντάνευαν Πράσινα ποτάμια και η Νύχτα γινότανε πιο Φωτεινή από τη χειμωνιάτικη μέρα της Ανταρκτικής. Ήταν οι ώρες που, το Νότιο Σέλας ερχόταν να απαλύνει και να γεμίσει το όποιο κενό άφηνε το πάγωμα της ροής Χρόνου. Το πάγωμα πέντε Αισθήσεων. Το πάγωμα λειτουργίας ενός Αναμεταδότη.
Κοίταξε και πάλι τον Πίνακα. Το πράσινο λαμπάκι, σβηστό. Μα, πέρα κι από αυτό, η εντολή στην ενημέρωση ήταν ρητή. Ακόμα και σε περίπτωση που, ο Δίαυλος επικοινωνίας ήταν On Green, δεν επιτρεπόταν η χρήση του συγκεκριμένου Δικτύου, παρά μόνο σε περιπτώσεις που έχριζαν άμεσης παρέμβασης. Και αυτές αφορούσαν σε θέματα Ασφαλείας και Ιατρικής Περίθαλψης.
Βέβαια, στην περίπτωσή του… και τα δυο, μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα θα μπορούσαν να έχουν. Να ενημερώσει τη Βάση 17 πως κινδυνεύει, έτσι… for the records ή να ζητήσει επικοινωνία με έναν από τους γιατρούς της Βάσης για συμβουλή ή ακόμα και τηλεχειρουργική. Και τώρα δα, δε μπορούσε να σκεφτεί ποιο από όλα αυτά τον τρόμαζε περισσότερο.
Πόσο σχετικές έννοιες είναι τελικά το Κοντά και το Μακρυά!
Έριξε μια ακόμα ματιά στον Πίνακα. Απόλυτη ησυχία. Κι όμως, θα έπαιρνε όρκο πως, άκουσε ένα μικρό κοριτσίστικο λυγμό μέσα από το ηχείο. Κι αμέσως μετά, μια κραυγή οργισμένη. Να ήταν δικιά του φωνή; Απόηχος από Αναμνήμες; Ή μήπως η ταλαιπωρημένη βοηθητική γεννήτρια που, ήδη τον κρατούσε στη ζωή εδώ και κάποιες μέρες; Ναι… είχε ΚΑΙ αυτό να επισκευάσει. Καιρού επιτρέποντως. Όπως. Όταν.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του, σα να επανήλθε στο Εδώ του. "Παιχνίδια του Μυαλού", αναφώνησε. Του έκανε εντύπωση η φωνή του. Μα το Θεό, ίσως ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε στον εαυτό του εδώ και μέρες! Στράγγιξε και την τελευταία γουλιά σοκολάτας στο βάθος της γλώσσας του κι αφήνοντάς την να κυλήσει μέσα του, προσπάθησε να χαμογελάσει. Το Κενό ήταν το Κλειδί της αέναης κίνησης.
Το σημείωσε σε ένα φύλλο χαρτί και το καρφίτσωσε στον πίνακα ανακοινώσεων ανάμεσα στο γραφείο και το κρεβάτι του. Ζωγράφισε κι ένα κλειδί κάτω κάτω. Από εκείνα, τα παλιά. Ξέρεις. Εκείνα που ξεκλειδώνουνε κλεισμένους θησαυρούς.
Με αργά βήματα, έφτασε μέχρι το κρεβάτι. Τέσσερα βήματα ήταν όλα κι όλα. Του φάνηκε ατέλειωτη η διαδρομή. Έβγαλε τα παπούτσια του και τα τακτοποίησε κάτω από την καρέκλα. Τράβηξε τις θερμικές κουβέρτες στην άκρη και ξεδίπλωσε το sleeping bag. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το κορμί του να πέσει στο... Κενό.
Στα μισά της διαδρομής και λίγο πριν αγγίξει το στρώμα, είχε ήδη αποκοιμηθεί.
...συνεχίζεται
...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-
