* Βλαμμένες σκέψεις από περίεργα μυαλά

Ίσως λοιπόν, από τη στιγμή που γεννιόμαστε ως Ανθρώπινα Όντα, από τη στιγμή δηλαδή που, αφήνουμε ένα Ανθρώπινο Σώμα Φορέα, Όχημα και καλούμαστε να επιβιώσουμε με τη Στολή που μας δόθηκε… τη δική μας πλέον Στολή, ξεκινά μια Πάλη. Μια Μάχη.

Και δεν αγγίζω ούτε για αστείο, το Αστείο περί Πάλης για Επιβίωση και Διαβίωση.

Η Επιβίωση έχει να κάνει με τη διατήρηση της λειτουργίας της Στολής.

Η δε Διαβίωση, με την καλή κατάσταση της Στολής.

Απλά.

Απλά ή Σύνθετα και τα δυο αναφέρονται στη Στολή κι όχι στο Χρήστη της.

Η Πάλη, η Μάχη στην οποία αναφέρομαι και η οποία τελικά θα έπρεπε να με ενδιέφερε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, όπως και τον καθένα από εμάς, ΑΝ είχαμε την γνώση και θέληση να απομονώνουμε κάθε ανθρώπινη σκέψη, έχει να κάνει με την Κατάκτηση του Μέσα και την Αποδοχή του Έξω, ως εμπειρία απαραίτητη για τη συνέχιση του Ταξειδιού.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως, η πλειοψηφία των σύγχρονων Κοινωνιών, αποφεύγει κάθε σχετική διαδικασία Απομόνωσης της Ανθρώπινης Σκέψης, έχοντας ανάγει την πρακτική εξάσκηση κι άσκηση μιας τέτοιας διαδικασίας, όπως και ο Διαλογισμός, σε προνόμιο Λίγων, σε αποκλειστικό δικαίωμα Μυημένων σε κάποια Θρησκεία ή Παρα-Κλάδι της (ώστε να υπάρχει ο κατάλληλος έλεγχος) ή και σε χαρακτηριστικό "κακόβουλων" Δαιμόνων που, τους Αφαιρέθηκε τόσο βίαια το 'Η', το οποίο με τόσο κόπο κατέκτησαν, πριν καν φορέσουν τη Στολή.

Ίσως το Δαήμων, χαλούσε την... ποιητική ροή των Προσευχών κάποιων.

Ίσως το Δαίμων, ως δισύλλαβο, να εξυπηρετούσε τους Σκοπούς ορισμένων.

Όπως και να έχει, η Ήττα που βίωσε ο κάθε Δάμων για να μπορέσει να λέγεται Δαήμων, κατέληξε να αναπαύεται στη Λήθη. Περιμένοντας τον κάθε Δαίμονα, να το διεκδικήσει και πάλι. Κάτι που δικαιωματικά του ανήκε, ζωές νωρίτερα, να αγωνίζεται ξανά από την αρχή, για να το Αποκτήσει, Κατακτήσει, Κτήσει στο εκάστοτε Τώρα του.

Να μην κάνω ακόμα πιο πειραγμένες Σκέψεις τώρα… μα, η Ελληνική είχε ήδη πάρει την άγουσα προς τα αποδυτήρια, διακόσια χρόνια πριν από την τελική επίθεση στο Παλαιό Πνεύμα.
Και λέω Πνεύμα, επειδή, η επίθεση δεν είχε σκοπό τη Θρησκεία του λαού μα, τον τρόπο Σκέψης, Αντίληψης των Πάντων, της Περιέργειάς του και των Κατακτήσεών του.

Αυθαίρετες και σκόρπιες Σκέψεις;
Ναι. Εντάξει…

Να τις συμμαζέψω λίγο…

Πιστεύω ότι το Σώμα μας είναι απλά μια Στολή.
Στολή όπως αυτή που φορούν οι Αστροναύτες, οι Δύτες, οι Πυροσβέσετες και κάθε ένας που, πρόκειται να επιχειρήσει σε ένα περιβάλλον, για το οποίο δεν είναι κατασκευασμένος να υπάρξει, δίχως κάποιο μέσο προστασίας.

Αν προοριζόμασταν να ζήσουμε σε ετούτον τον Πλανήτη, ΔΕΝ θα χρειαζόμασταν την οποιαδήποτε Στολή.

Και για να διαλύσω ακόμα περισσότερο το μυαλό μου, μπας και φύγει κι ο πονοκέφαλος μαζί… από τη στιγμή που αφήνουμε το Όχημα, συμβαίνουν τα εξής:

Από τη μια, το Ανθρώπινο Ον που, πρέπει να είμαστε για να επιβιώσει η Στολή, Μάχεται να μπει Μέσα! Μάχεται να κατανοήσει την Ύπαρξή του.
Προέλευση. Τρόπο. Λόγο. Τα Πού, Πώς και Γιατί.
Να κατανοήσει Ποιος και Τί είναι αυτό που Φορά τη Στολή. Ποιος και Τί είναι εκείνο που την κινεί κι αποφασίζει κι επιλέγει τους Σταθμούς και το Ταξείδι.

Κι από την άλλη, η Ενέργεια που είμαστε και ήμασταν πριν 'συλληφθούμε', Μάχεται να βγει Έξω! Προσπαθεί να αποφυλακιστεί από ένα Σώμα, το οποίο έχει απαιτήσεις άσχετες με τα βαθύτερα Πού, Πώς και Γιατί. Θες να το πεις "Πνεύμα"; Θες "Ψυχή";

Ανήσυχο Ναι. Και πώς να είναι Ήσυχο, από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει πως, δεν είναι απλά ένα ακόμη Όχημα, μόνο;

Πού, Πώς και Γιατί…
Και στις δυο περιπτώσεις.

Άνθρωπος και Πνεύμα.
Άνθρωπος και Ψυχή.

Συνεπιβάτες στο ίδιο Όχημα.
Ο ένας στο τιμόνι κι ο άλλος στο μηχανοστάσιο.
Ο καθένας παλεύει να μάθει τη δουλειά του άλλου.
Να μάθει Ποιος τους διόρισε. Γιατί.
Να απαντήσει το, "Και μετά… τί;"

Κάποια στιγμή, δυο Οχήματα συναντιούνται.
Για τον Άνθρωπο, οι Στολές.
Για το Πνεύμα, την Ψυχή, οι Δονήσεις των Μηχανών.

Μπαίνουν σε κοινή πορεία…
Συντονίζονται... και οι Δονήσεις τους γκρεμίζουν Τείχη.
Συγκρούονται με άλλα Οχήματα.

Υπάρχουν θύματα.

Κάποιες φορές, υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.

Είναι στιγμές που ένα Πνεύμα, μια Ψυχή, γίνεται ένα με τον Άνθρωπό της και φορώντας με καμάρι τη Στολή, δέχεται ΕΠΙ-Στολή, εντεταλμένη ΑΠΟ-Στολή, και η όποια ΑΝΑ-Στολή, οδηγεί σε ΔΙΑ-Στολή, που απαιτεί ΚΑΤΑ-Στολή, με σκοπό τη ΣΥΝ-Στολή, πριν απ' την ΥΠΟ-Στολή.
Τοις Κείνων Ρήμασι Πειθόμενοι.
Τοις Κείνων Κτήμασι Γενόμενοι.

Όλα είναι Δόνηση.

Ναι. Όλα είναι Ταξείδι.

Σταθμοί δίχως Τελικούς Προορισμούς.

Μα, συχνά πυκνά, με Τελικούς Καθορισμούς.
Κι έτσι, είναι και στιγμές που ως Δώρο Θεού, ένα Πνεύμα, μια Ψυχή -που έγινε φίλη με τη Στολή της κι ας μην έχουν βρει κι οι δυο τις απαντήσεις τους ακόμα- καταφέρνει να ρυθμίσει τον κινητήρα της με τέτοιο τρόπο, με αποτέλεσμα, σε κάποια Διασταύρωση, σε κάποια Στροφή, σε κάποιο Parking, σε κάποια Ανηφόρα ή ακόμα και στο Χείλος ενός Γκρεμού… ο ήχος της Μηχανής της να ξυπνήσει τις Αναμνήμες ενός άλλου Πνεύματος, μιας άλλης Ψυχής κι από κει να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που -ναι, το πιστεύω αυτό- να διαλύσει τον Κόσμο όπως τον ξέρουνε και να τον στήσει από την Αρχή.

Τέσσερις ώρες μετά, και ο πονοκέφαλος με άφησε κι αυτός. Δεν άντεξε άλλο Μέσα.
Βλαμμένες σκέψεις από περίεργα μυαλά που, το κρανίο, τους πέφτει μικρό για να παίξουν μπάλα, για ποδήλατο, για κυνηγητό. Κι έτσι, στέκονται ανάποδα που και που, στης Γης τις Απο-Κάτω Χώρες, για να την δουν και λίγο αλλιώς. Με αυτιά ορθάνοικτα και τρίχα κάγκελο, τα νύχια, όταν αρμόζει, προτεταμένα… μουστάκια ευαίσθητα, εκπαιδευμένα να βρίσκουνε το δρόμο τους στα πιο πηκτά Σκοτάδια.

Μόνο ο Πόνος στον αυχένα επιμένει. Δε λέει να με αφήσει εδώ και τρεις ημέρες.
Μα και αυτός, Δικός μου είναι.
Δικός.
Κατά-Δικός.

Κατάδικος!!!
Κλείνω τα μάτια μια στιγμή… μήπως και αποδράσει!

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-