* Οι Άθνητοι (Συν+Λογή)

Δώρο του Θεού

…κι αν ήτανε το στόμα σου λουλούδι, ευωδία...

που γύρω μου εμοίραζε αλήθειες μελωδίες,

...ξέρεις,

εκείνες που θυμίζουνε ποιος είμαι, πού πηγαίνω...

τότε,
τα μάγουλά σου θα 'τανε λιβάδεια να κυλιέμαι...

μόνο που…

Να, μόνο που,

θα' θελα να 'ρχόμουν πού και πού,

νεράκι να ποτίζω,

με κάθε μου άγγιγμα υγρό, το κάθε σου λιβάδι…

για να μην εχρειάζεται τα δυο σου μάτια ετούτα,

να γίνουνται σα σύγνεφα και να σε σκοτεινιάζουν…

Να μην βαρύνουνε ξανά με στάλες που,
πονούνε…

Βροχή να μην κυλήσουνε!
Μην ποτιστεί το χώμα!

Μόνο να είναι φωτεινά!
Να είναι δύο Ήλιοι!

Και μέσα τους να καίγουμαι, σαν φλόγα στο καντήλι.

~ Ερμής ~

Απόσπασμα από τη συλλογή ποιημάτων "Σκέψεις Επισκέψεων"

ISBN 1919393941421