* Δάμων και Ερμής - Διάλογοι

- Είναι αλήθεια λοιπόν, Δάμων.

- Ερμή... ρωτάς εσύ; Που πρώτος γνωρίζεις τα πάντα;

- Δεν σε ρώτησα Δάμων. Απλά. Στο επιβεβαίωσα ότι, είναι αλήθεια. Σε "άκουσα" που αναρωτιόσουν.

- Ερμή. Έχει αργήσει ο Φιντίας. Έχει αργήσει. Νιώθω... νιώθω πως, ετούτη τη φορά, ο Διονύσιος, θα εκτελέσει την εντολή του απλά.

- Δάμων... ο Διονύσιος, δε θα εκτελέσει την εντολή του Απλά.

- (...)

- Δάμων... ο Διονύσιος, απλά, θα Εκτελέσει την εντολή του.

- (;)

- Δάμων. Δε θα είναι καθόλου Απλά. 

- Ώ θεοί!

- Δάμων... Τον Τρόπο, τον ξέρεις.

- Ερμή... Το Μυαλό σταματά. Χάνει τη γνώση.

- Δάμων... Τη Δύναμη, την έχεις.

- Ερμή... Το Σώμα λιώνει. Δεν αντέχει. 

- Δάμων... Το Σήμα από τους θεούς, εδώθη. Το είδες.

- Ερμή... Κλείνουν τα μάτια μου. Δε βλέπω καθα-... ΕΡΜΗ! Ερμή, τί είπες;

- Ναι Δάμων. Αυτό ακριβώς.

- Ερμή... είπες, Εδώθη... κι όχι Εδόθη.

- Ναι Δάμων. Το Η είναι δασύ. Στις σύνθετες λέξεις, εφόσον η επόμενη είν-...

- Ερμή, επιτέλους! ΠΑΨΕ! Δε με ενδιαφέρει η γραμματική. Γνωρίζω! Είπες ΕΔΩΘΗ... ΕΔΩ ΤΟ Η... Το Σήμα από τους θεούς, Εδώ Το Η.

- (...)

- Ερμή... το σήμα από τους θεούς λοιπόν είναι, η Ήττα μου; Εδώ;

- Δάμων. Δάμων, χαμένε μες στη μουσική σου θεωρία... Ελικρινά, με φέρνεις σε δύσκολη θέση.

- Ερμή... η ζωή μου τελειώνει και μου λες ότι, εσύ είσαι εκείνος που έρχεται σε δύσκολη θέση;

- Δάμων. Η Ζωή, δεν τελειώνει.

- Ερμή, αυτό το λες ΕΣΥ. Ένας θεός. Όμως εγώ, ένας θνητός ακόμα, δεν έχω αυτήν την πολυτέλεια.

- Δάμων. Το Σήμα από τους θεούς, Εδώθη. Δούλεψέ το. Επιτέλους! Πρέπει να φύγω.

- (...)

- (...)

- Ερμή στάσου! Στάσου να χαρείς! Ξημερώνει και η Ιώ δεν φάνηκε ούτε αυτή! Φοβάμαι πως... Φοβάμαι πως, η Ήρα... 

- Δάμων. Το Σήμα. Συγκεντρώσου στο Σήμα. Αυτό που οδηγεί τα δάκτυλά σου πάνω σε μια λύρα. Αυτό που αναγκάζει βαθυπράσινους βυθούς να γίνουν μελωδία. Αυτό το Σήμα. Αυτό.

- Ερμή... με πρόδωσε ο Φιντίας. Είχε υποσχεθεί ότι, θα επιστρέφει κάθε φορά. Κάθε!

- Εδώ είναι ο Φιντίας, Δάμων. Πώς θα μπορούσε να σε αφήσει μόνο; Ο καλύτερος φίλος σου; Ο Μόνος Αληθινός;

- Μα...

- Βγάλε χλαμύδα και ιμάτιο, Δάμων...

- (...)

- Ώ, θεοί! Και τον χιτώνα! Πώς μπορείς και τα φοράς όλα αυτά! Γυμνός Δάμων. Εμπρός! Γυμνός! Εσύ και η Αλήθεια!

- (...)

- Ορίστε. Να... Κράτησέ τα και χρησιμοποίησέ τα Σοφά Δάμων. Σοφά!

- Μα... τί; Τί είναι αυτά; Τί θες να κάνω;

- Κοπίδα και Γραφίδα Δάμων. Κοπίδα και Γραφίδα. Σκίσε το Στήθος Δάμων. Εκεί είναι ο Φιντίας. Δεν σε εγκατέλειψε ποτέ. Σκίσε για να τον βρεις. Κι όταν τον βρεις, να τον αφήσεις να βγει Έξω. Ακούς; Έξω! Ίσος με εσένα. Ζωντανός. Κι όχι κρυμμένος μέσα σου βαθιά για να τον χρησιμοποιείς στα δύσκολα και μόνο. Κι όταν αρχίσει να σου υπαγορεύει, Δάμων, με τη Γραφίδα τούτη εδώ, ξεκίνησε να γράφεις. Και μέχρι το αίμα από το στήθος να στερέψει, να χαθείς, γράφε την κάθε λέξη! Κι αν κλείσει γρήγορα η πληγή, εσύ, ξανάνοιξέ την! Μην σταματάς τη Συν+Γραφή όσο αυτός μιλάει.

- (...)

- Ζωές μετά, τα Κείμενα αυτά, όταν πια, για τους άλλους, δε θα υπάρχεις, να μείνουν να θυμίζουνε σε κάθε Ταξειδιώτη ότι, τὰ πάντα ῥεῖ... καί οὐδέποτε κατά τ᾽αὐτὸ μένειν. Γιατί Δάμων, όλα είναι ταξείδι. Κι όποιος θέλει τελικό προορισμό, μια Ιθάκη, θα πρέπει να απαρνηθεί τη Γνώση. 

- Μα, Ερμή. Δε βγαίνει νόημα από αυτά. Θνητός είναι εκείνος που πεθαίνει. Η Γνώση είναι εκείνη που σε κάνει Αθάνατο. Εγώ, Γνώση κατέχω. Πώς γίνεται Θνητός να νιώθω; Κι ότι, θα πεθάνω έτσι απλά, όπως και τόσοι άλλοι; Ή μάλλον, όχι απλά... μα ξέρ-...

- Δάμων! Μπερδεμένε μου Άθνητε, με τις συνωστισμένες σκέψεις. Η Γνώση είναι Εργαλείο κι όχι Τρόπαιο. Η Γνώση είναι Όπλο κι όχι Ελπίδα. Είναι Ασπίδα και Σπαθί. Κι όχι Ευχές και Ίσως. Η Γνώση θέλει Εφαρμογή. Θυμήσου το. Θυμήσου!
- Άθνητε;
- Ναι Δάμων. Όχι Αθάνατε. Άθνητε. Άθνητος, που πεθαίνει ξανά και ξανά, Δάμων. Άθνητος που, για τους άλλους, παύεις να υπάρχεις και μένεις ανάμεσά τους μα μακρυά από το βλέμμα τους. Διάφανος πια. Αόρατος. Μέχρι να εφαρμόσεις τη Γνώση. Αν. Όταν. Όπως.

- Η Ήττα μου είναι το Εδώ, Ερμή! Το Σήμα των θεών!

- Δάμων! Δάμων, το όνομά σου. Το όνομά σου Δάμων. Εκείνο που σου λείπει για να γίνεις Δαήμων, μπερδεμένε μου Άθνητε... Εκείνο που σου λείπει για να γίνεις ΔΑΗΜΩΝ, είναι ακριβώς αυτό. Το Ήττα!

- (!)

- Κι αυτό προσφέρουν οι θεοί σε εσένα τώρα, Δάμων. Είναι το τίμημα αυτό που, πρέπει να πληρώσεις. Μάθε από την ήττα σου, για να την κατακτήσεις. Για να μην είσαι άθνητος. Για να τα πούμε πάλι. Ξέρεις. Μαζί με τον Φιντία. Ίσοι κι οι δύο σας. Ζωντανοί. Εφαρμοστές της Γνώσης.

- Ερμή στάσου! Στάσου! Να χαρείς! Ξημέρωσε και η Ιώ... αν... Να, εννοώ...  δεν έχει ανατείλει. Όλα τα άστρα του Ουρανού, περάσαν, ταξειδέψαν, μα γύρω από τον Δία... τίποτε! Φοβάμαι πως, αν... Να, φοβάμαι πως, η Ήρα... Φοβάμαι είναι αργά και ίσ-...

- Δάμων. Το Σήμα. Συγκεντρώσου στο Σήμα. Αυτό που οδηγεί τα δάκτυλά σου πάνω σε μια λύρα. Αυτό που αναγκάζει Βαθυπράσινους Βυθούς, από Θάλασσες Άλλες, να γίνουν μελωδία μπροστά στα Μάτια σου.

- (...)

- Θυμήσου Δάμων. Το έχεις ξανακάνει. Θυμήσου!

- Ναι... Ναι.

- Έχει γυρίσει η Κλεψύχρα και πάλι Δάμων. Ζέστη. Κρύο. Φωτιά. Πάγος. Νιώθεις το κάψιμο, έτσι δεν είναι; Φλόγα με τη Φλόγα. Να στάζει επάνω σου το βάρος της ευθύνης, έτσι δεν είναι; Κλέβει το ψύχος που, σε κρατούσε αδρανή, έτσι δεν είναι; Βρες τον Φιντία. Σε περιμένει. Σε περιμένει! Ξεκίνα να κόβεις!

- Ερμ-...

- Κοπίδα και Γραφίδα, Δάμων. Ξεκίνα να κόβεις.

- Κι αν είναι ήδη αργά σαν θα τελειώσω; Και άμα Δίας και Ιώ αννατείλουν σε άλλο Ουρανό; Κι άμα ποτέ ο Έσπερ-...

- Ξεκίνα... να Κόβεις!

- Εντάξει! ...εντάξει.

    Ο Δάμωνας άγγιξε την παγωμένη λεπίδα στο στήθος του. Μα, τί του ζητούσε ο Ερμής να κάνει; Πώς; Μήπως ήταν απλά, μια ακόμη δοκιμασία των θεών; Μήπως ο φίλος του, ο μόνος αληθινός του φίλος, ο Φιντίας, εμφανιζόταν ξαφνικά από τη γωνία του διαδρόμου; Να τον σώσει;

   Μα, ακόμα κι έτσι. Δεν θα του επέτρεπε να πάρει τη θέση του. Είχε υποσχεθεί στο Διονύσιο. Εκείνος που έπρεπε πάση θυσία να σωθεί, ήταν ο Φιντίας κι όχι αυτός.

   Σωθεί! Καλό κι αυτό. Μα, δεν ήταν θνητός για να χαθεί. Άθνητος! Έτσι τον χαρακτήσισε ο Ερμής. Να πεθαίνει ξανά και ξανά, δίχως να χάνεται. Ζωντανός ανάμεσα στους άλλους μα, κανείς να μην το βλέπει. Κανείς να μη γνωρίζει ότι, είναι εκεί. Ακόμα. Μα, τί κωμωδία κι αυτή! Σίγουρα, κάποιοι, εκεί στον Όλυμπο ψηλά, είχαν και το χρόνο και τη θέληση, να παίξουν μαζί του.

   Έδιωξε την τελευταία σκέψη αηδιασμένος με τον εαυτό του!

Πώς ήταν δυνατό να δείχνει τέτοια αχαριστία; Αφού, οι θεοί οι ίδιοι ήταν που, του προσέφεραν αυτό το Ήττα. Την Ήττα που του έλλειπε, για να μπορεί να είναι και αυτός ένας ισάξιος των άλλων, Δαήμων.

Το μόνο που έμενε ήταν, ο Δάμων, να προλάβει να ελευθερώσει το Φιντία, πριν να καούν κι οι δυο. Να ζήσει την Ήττα του και να την κατακτήσει. Για να έχει το Δικαίωμα να την φέρει μέσα στο Όνομά του.

   Η Κλεψύχρα συνέχιζε να μετράει. Φλόγα με τη Φλόγα. Έσταζε πάνω του καυτή η ευθύνη. Είχε τα πάντα στη διάθεσή του εκτός από... 

Μα, πού να είχε ανατείλει εκείνη τη νύχτα;

Σε ποιον Ουρανό; Πώς έδυσε μπροστά στα μάτια του τόσο ξαφνικά;

- Έννοια σου, Δάμων και δεν χάθηκε. Θα συνεχίσει να ανατέλλει είτε είσαι εδώ είτε χαθείς. 

- Μα... πού ξέρεις τί σκέφτομαι; Άσε με... Άσε με. Ακούς; 

- Ξεκίνα να κόβεις Δάμων. Τώρα. Όσο είναι παγωμένη η Κοπίδα και δροσίζει την πληγή. Σε λίγο θα έχουν καεί τα πάντα γύρω σου. Μέσα σου. Εσύ. Ο Φιντίας. Και κάθε τί που άγγιξες ποτέ σου. Και μόνο όσα άγγιξες Δάμων. Μόνο. Γι αυτό, μην ανησυχείς αν θα ξανανατείλει. Ξέρεις, του Δία η αγκαλιά, χωρά κι άλλη Σελήνη. Θα την χωρέσει και αυτή. Για πάντοτε. Δική του.

- Ερμή! ...ΕΡΜΗ! Δεν είναι δυνατ-...

   Μα οι τελευταίες λέξεις του, ποτέ δεν βγήκαν από τα χείλη. Μόνο ο ψυχή του άκουσε ετούτη την κραυγή του. Ούτε ο Ερμής μα, ούτε και τα ίδια του τα αυτιά, δονήθηκαν καθόλου. 

- "Δάμων! Κάποιοι ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΝΤΑΙ και προχωρούν και κάποιοι ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΝΤΑΙ κι αποχωρούν. Αυτό. Τίποτε άλλο", είπε ο Ερμής, καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.

Άφησε την πόρτα μισάνοιχτη γνωρίζοντας ότι, ο Δάμων, θα παρακολουθούσε κάθε βήμα του, μέχρι να χαθεί στη γωνία, στο βάθος του διαδρόμου.

...απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Κρέζου, "ΔΑΜΩΝ & ΕΡΜΗΣ - Διάλογοι", 2013
εκδόσεις ΙΩΝΙΑ