* Σκέψεις ΕπιΣκέψεων (ΑνταρΚτητική)

- "Ποιος είναι εκεί; Ποιος είναι;" 

Κάθε τρίχα του κορμιού του ένιωθε βελόνα που έκαιγε. Οι σπασμοί στα ρουθούνια του, ένστικτο αρχέγονο που ξύπνησε σε μια στιγμή, θύμιζαν ζώο τρομαγμένο, το οποίο προσπαθούσε να μυριστεί κάθε κίνηση του θηρευτή.

Σκοτάδι απόλυτο και ησυχία!

- "Ποιος είσαι; Ποιος είναι εκεί; Μίλα! Who the fuck is there? Show your face! I'm gonna fuck your brains out! I swear to God!"

Έσφιξε τα δόντια και προσπάθησε να ακουστεί όσο πιο αληθινός μπορούσε. Όσο πιο απειλητικός! Μα, ήταν μάταιο! Έτρεμε!
Ποιος θα μπορούσε να είναι μέσα στο Σταθμό; Πώς να έφτασε εκεί; Από πού θεέ μου; Από πού μπορεί να ήρθε; Από πού να μπήκε; Κι ο περιμετρικός συναγερμός; Οι αισθητήρες του κτιρίου; Της πόρτας; Μήπως είχε ξεχάσει να τον ενεργοποιήσει; Αποκλείεται!
Τα μάτια του σάρωναν το δωμάτιο ασταμάτητα! Αδύνατο να δει το παραμικρό! Οι μύες των χεριών του δεν υπάκουαν. Ένιωθε εκτεθιμένος και μόνος. Μόνος! Με μόνο όπλο… Όπλο! Πού στο διάλο είχε βάλει το όπλο του; Όπλο του! Τέλος πάντων… εκείνο το PX4 Storm που του (υπο)χρέωσαν αμέσως μετά την έγκριση της αιτήσεώς του για τη μίσθωση του Σταθμού. Beretta. Ελαφρύ, εύκολο στη χρήση, μικροκαμωμένο. Χωρούσε άνετα στην… "Ηλίθιε!", αναφώνησε μιλώντας στον εαυτό του! "Ηλίθιε!", επανέλαβε, καθώς ένιωθε, για δεύτερη φορά μέσα σε μερικές ώρες, το αίμα του να παγώνει και πάλι. Αυτήν τη στιγμή, πάγωνε από Φόβο. Αληθινό, γνήσιο, ειλικρινή Φόβο!

Νωρίτερα, μέσα στη μέρα και πριν από όλη αυτήν την τρέλα με τις διακοπές σύνδεσης και την συγκέντρωση των πάγων που απέκλειαν, με ταχύ ρυθμό, την από θαλάσσης πρόσβαση στο Σταθμό 23, έπαιζε -ναι, στην κυριολεξία, έπαιζε- με το όπλο σα μικρό παιδί. Το είχε στην πίσω τσέπη της ισοθερμικής φόρμας του και πόζαρε σε ηλίθιες στάσεις, με σκοπό να ανεβάσει αργότερα τις φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του.

Ναι, αν ο καιρός στο Kentucky περνά αργά, μέχρι να ηλικιωθεί ένα Jim Beam... εδώ στην Ανταρκτική, ο καιρός μένει παγωμένος. Ακίνητος. Στην κυριολεξία. Είτε μιλάς για Χρόνο είτε για Καιρό. Κι αν εκεί, στο Kentucky, θέλει 12 χρόνια να ηλικιωθεί, εδώ στην Αναρκτική, θέλει μόνο μια στιγμή να ηλιθιωθεί. Κι έτσι κι έγινε!!

Η είδηση πως, η σύνδεση με τη Βάση 17, θα μείνει ανενεργή για άγνωστο χρονικό διάστημα, του είχε κόψει κάθε όρεξη για παιχνίδια. Είχε πετάξει τη φόρμα στο πάτωμα, δίπλα στο τραπέζι και είχε μείνει με τα εσώρουχα για το υπόλοιπο της μέρας. Μέρας! Τέλος πάντων… εκείνου του μισοσκότεινου μπλε που, για τους επόμενους τρεις μήνες, θα ήταν ό,τι πιο κοντινό θα είχε σε μέρα.

Φυσικά, το όπλο είχε μείνει στην πίσω τσέπη της φόρμας. Φυσικά! Δεν είχε μπει καν στον κόπο να το μαζέψει. Το στομάχι του είχε ήδη ανακατευτεί στο άκουσμα των νέων που, κάθε τι άλλο του ήταν αδιάφορα ασήμαντο.

PX4 Storm… Beretta. Υπήρχε κάτι σε αυτό το όνομα που, τον ταξίδευε δεκαετίες πίσω. Θυμήθηκε την Beretta του πατέρα του που, όποτε τον έπαιρνε μαζί για κυνήγι, τον άφηνε να ρίξει καναδυό τουφεκιές. Έτσι. Ξέρεις… Πατέρας με γιο. Άντρες. Να έχουνε ένα κοινό μυστικό να τους δένει για πάντα. Μυστικό από τη μάνα. Ήταν γυναίκα. Δε θα καταλάβαινε από αντρικές δουλειές αυτή. Βέβαια, ουδεμία σχέση εκείνο το όπλο με αυτό εδώ. Κυνηγετικό το ένα, μικροσκοπικό αμυντικό το άλλο. Ναι… σαν πατέρας με γιο κι αυτά. Ή μάλλον… παππούς με εγγονό. Κάτι τέτοιο.

Θεέ μου! Πόσες σκέψεις! Πόσες σκέψεις χώρεσαν σε μια ανάσα κρατημένη! Ένα ταξείδι ολόκληρο, από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα! Ένα τόσο μακρυνό ταξείδι να ξεκινά και να ολοκληρώνεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα! Σε μια στιγμή αγνού, ανθρώπινου Φόβου! Φόβου για το άγνωστο! Φόβο για τον χαρακτήρα, την υφή, το μέγεθος, τη δύναμη αυτού του Άγνωστου!

Εκείνο το Άγνωστο που τον οδήγησε εδώ, ένιωθε τώρα να υψώνεται τεράστιο μπροστά του, γύρω του, μέσα του και να τον κατασπαράζει!

Τα νύχια του ενός χεριού γαντζωμένα ακόμη στο sleeping bag και με το δεξί του χέρι να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάτι. Να πιάσει κάτι. Οτιδήποτε θα έβρισκε στο χώρο. Ένα βιβλίο. Ένα ποτήρι. Ένα φακό. Ένα στυλό. Μολύβι. Κάτι! Οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο, σε περίπτωση που δεχό-…

Ο επόμενος θόρυβος ήταν εκκωφαντικός! Πολύ δυνατότερος του πρώτου! Και σίγουρα δεν ήταν έκρηξη! Πιο πολύ σαν πτώση του ακούστηκε! Σαν κάτι γιγάντιο να πέφτει στο έδαφος. Να τραντάζει ολόκληρο το δωμάτιο. Η κίνηση ήταν σχεδόν εγκάρσια και όχι… τεκτονική. Σα να σηκώθηκε ολόκληρος ο Σταθμός στον αέρα και να ξανάπεσε στο έδαφος. Έδαφος! Τέλος πάντων… Το στρώμα πάγου, πάνω στο οποίο τον είχαν κατασκευάσει.

Σιγά σιγά, άρχισαν όλα να αποκτούν κάποια λογική, με τη σκέψη του πλέον, να λειτουργεί και πάλι στους γνωστούς ρυθμούς της. Ο πρώτος θόρυβος που τον είχε ξυπνήσει τόσο άγρια, ήταν παρόμοιος με το δεύτερο. Μόνη ίσως διαφορά, η ένταση. Η ένταση του κρότου  και το τράνταγμα του κτιρίου. Απλά, ίσως κάποιο ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης, ενεργοποίησε τα αντίστοιχα κέντρα και ο εγκέφαλός του έπλασε έναν φανταστικό, πιθανό εχθρό, τον οποίο καλείτο να αντιμετωπίσει. Άμεσα. Ήταν η μόνη λογική εξήγηση, όπως και να 'χε. Γιατί, αλλιώς… τί; Τί άλλο θα μπορούσε να ταράξει ένα εγκόσμια απόκοσμο μέρος όπως και αυτό;

Ήξερε πλέον την πιθανότερη αιτία. Και η γνώση πως, στην ουσία, δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης της κατάστασης, τον οδήγησε και πάλι πίσω στη ζεστασιά του sleeping bag του.

Το θέμα με την Ανταρκτική αλλά και όλες τις περιοχές, οι οποίες καλύπτονται από παρόμοια στρώματα πάγου, όσο αραιοί ή αδύναμοι ή και δυνατοί να είναι οι τεκτονικοί σεισμοί που συμβαίνουν σε αυτές, υπάρχουν κι εκείνοι που ονομάζονται ice-quackes. Οι οποίοι ice-quakes έχουν διάφορες αιτίες πρόκλησης.
Στο σημείο που βρισκόταν, η πιο συχνή αιτία ήταν η ολίσθιση του στρώματος πάγου. Σκέψου ένα αυτοκίνητο σκεπασμένο με χιόνι… και κάποιον, να καταφέρνει να ξεκινήσει τον κινητήρα. Μετά από κάποιο διάστημα, κι ενώ ζεσταίνεται ο κινητήρας, θα ζεσταθεί και το καπώ της μηχανής το οποίο βρίσκεται κάτω από το χιόνι, με αποτέλεσμα ο όγκος του χιονιού να λιώνει από κάτω προς τα πάνω και αργά ή γρήγορα να αποκολληθεί και να γλιστρήσει.

Φυσικά, όταν αυτό συμβαίνει σε στρώματα πάγου, των οποίων το πάχος μετράται σε εκατοντάδες μίλια, οι δονήσεις αν μη τι άλλο, κάνουν αισθητή την παρουσία τους και συνοδεύονται από αποκολλήσεις ή και ρήξεις εκτάσεων, των οποίων το μέγεθος μετράται σε δεκάδες τετραγωνικά μίλια.

ΑνταρΚτητική! Σε όλο της το μεγαλείο. Σε όλη την έκτασή της. Κτητική, όσο καμία άλλη Ήπειρος. Μέχρι νεωτέρας.

Πόσες σκέψεις θεέ μου! Πόσες σκέψεις κι αναλύσεις μέσα σε μια στιγμή Φόβου!
Φόβου, ο οποίος αντικαταστάθηκε αμέσως από ένα αίσθημα ικανοποίησης! Περίεργης ικανοποίησης! Θα μπορούσε κανείς και να τη χαρακτηρίσει και ως 'Ηδονή'. Ένιωθε Ζωντανός! Λειτουργούσε και πάλι! Αυτή η απότομη έκκριση αδρεναλίνης τον είχε φορτίσει αφάνταστα! Το παιχνίδι με τον απόλυτο κίνδυνο. Κι όχι εκείνον που είναι ορατός… όπως σε κάποιο extreme sport, στο οποίο κανείς φλερτάρει συνεχώς με το θάνατο. Μα, εκείνο το παιχνίδι στο οποίο, δεν γνωρίζεις ούτε το μέγεθος του κινδύνου, ούτε την ένταση, ούτε τη χρονική στιγμή που θα κτυπήσει. Και περισσότερο από όλα… όταν γνωρίζεις πως, δεν υπάρχει τρόπος αποφυγής ή διαφυγής του κινδύνου. Του εχθρού αν θες.
Θα το παρομοίαζε, ίσως, κάποιος άλλος με… Πόλεμο. Ναι! Πόλεμο!

Το να είσαι στην πρώτη γραμμή, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, μα δίχως την παραμικρή ιδέα, για το τί γνωρίζει ο εχθρός για εσένα και το πότε κι αν θα το χρησιμοποιήσει για να σε εξοντώσει.
Παίζει και να είναι αυτό, το οποίο διεγείρει όλους εκείνους που συμμετέχουν σε τέτοια… sports.

Ό,τι δουλεύει για τον καθένα. Έτσι πάει.

Μέσα σε λίγα λεπτά, από απογοητευμένο παιδί που, "το έζωσε η μοναξιά" και δεν ήξερε πότε θα "ξαναπαίξει με τους φίλους του", μετατράπηκε σε τρομαγμένο θήραμα που, ένιωθε "την έντονη παρουσία του θηρευτή", απροστάτευτο κι ανίκανο να αμυνθεί και ως δια μαγείας, αμέσως μετά τη συνειδητοποίηση, να μετατρέπεται και πάλι σε εκείνον τον, τόσο γνώριμό του, Αγωνιστή που, τον γοήτευε απίστευτα, το να αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο στις Δυνάμεις του Σύμπαντος και να προκαλεί με αυθάδεια, μόνος, ολομόναχος, το επόμενο Κοσμικό Κτύπημα.

Μόνο που…

Μόνο που, δεν ήταν μόνος τελικά!
Ένα κομμάτι της αυθάδειας και της πρόκλησης, από ό,τι έδειχναν τα πράγματα, θα εξακολουθούσε να το μοιράζεται…

Το λαμπάκι στον πίνακα, ήταν και πάλι Πράσινο!
Κι ένα αχνό, διπλό beep στην κονσόλα, τον ενημέρωνε πως, υπήρχε εισερχόμενο μήνυμα από τη Βάση 17!

...συνεχίζεται

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-