* Το Κόκκινο Μπλουζάκι (Ταν ή επί Taz)

- Έχεις βάλει χρωματιστά για πλύσιμο;

- Όχι. Γιατί; Σεντόνια πλένω...

- Δε βρίσκω το κόκκινο μπλουζάκι...

- Ποιο κόκκινο μπλουζάκι;

- Τί ποιο κόκκινο; Εκείνο με τον Taz!

- Δέκα μπλουζάκια με τον Taz σου είχα πάρει... Ποιο από όλα ψάχνεις;

- Ναι, το θέμα είναι πως, δε βρίσκω ούτε ένα από αυτά. Κι όμως, είμαι σίγουρος ότι, τα πήρε το μάτι μου χτες...

- Ίσως δεν τα βρίσκεις επειδή τα πέταξα...

- Τα κόκκινα μπλουζάκια;

- Ναι...

- Τα κόκκινα μπλουζάκια με τον Taz; Όλα;

- Γιατί; Τα ήθελες;

- Με δουλεύεις; Φυσικά!

- Δεν έχεις ανάγκη τα κόκκινα μπλουζάκια. Ειδικά αυτά με τον Taz... Δε σου πήγαιναν έτσι κι αλλιώς...

- Μα τί λες; Με τα νεύρα μου παίζεις;

- Εγώ σου τα πήρα... εγώ σου τα πέταξα. Δεν ήταν στα μέτρα σου. Ήταν πολύ μεγάλα για εσένα... Έκανα λάθος νούμερο. Σου ταιριάζει κάτι μικρότερο. Κάτι, πολύ μικρότερο ίσως.

- Ε, τί να σου πω τώρα... Σκας γάιδαρο. Ειλικρινά!

- Σκάω Γάιδαρο; ...και τί; Φοβάσαι μη σε σκάσω;

- Νευράκια;

- Μπα... μια χαρά μέρα είναι. Θα απλώσω τα σεντόνια σε λίγο και λέω να πάω και μια βόλτα με το αυτοκίνητο.

- Σήμερα είναι Κυριακή. 

- Ναι. Δευτέρα αύριο... Μεθαύριο Τρίτη.

- Σήμερα είναι Κυριακή. Έχω να πάω στο γήπεδο. Το χρειάζομαι το αυτοκίνητο.

- Α, ναι... δεν είναι κρίμα;

- (;)

- Κρίμα που δε θα το έχεις... Απίστευτο συναίσθημα ε; Να χρειάζεσαι κάτι και να μην το έχεις στην ώρα του... ή να μην το έχεις καθόλου... Όπως ένα TAXI για παράδειγμα... Όταν το χρειάζεσαι να πας κάπου άμεσα, είναι όλα πιασμένα! Μα όλα! Ειδικά, όταν έχεις να πας και μακρυά, ε; Και χρειάζεσαι ένα ταξειδιάρικο, με air-condition, ευρύχωρο... Όχι κάνα μίζερο σαράβαλο που να μη σε φτάσει στην άλλη γωνία...

- Ναι, κρίμα είναι... Όπως είναι κρίμα, το να θες να βάλεις ένα από τα αγαπημένα σου μπλουζάκια και να μη βρίσκεις κανένα! Και μάλιστα, επειδή κάποιος φρόντισε να σου τα πετάξει! Ήμαρτον πια!

- Ναι... Ήμαρτον... Κι είναι υπέροχο το ήμαρ σήμερα!

- Πες μου σε παρακαλώ ότι, δεν τα πέταξες κι ότι, τα έχεις φυλάξει κάπου...

- Δεν τα πέταξα και τα έχω φυλάξει κάπου.

- Επιτέλους! Είπα κι εγώ... Έλα, πού είναι... πού τα έχεις βάλει; Αν είναι να πάρεις εσύ το αυτοκίνητο θα πρέπει να φύγω σε πέντε λεπτά.

- Σου είπα άνθρωπέ μου! Τα Πέταξα!

- Μα, καλά... πριν δε μου είπες ότι τα φύλαξες;

- Εσύ μου ζήτησες να το πω.

- Ε, όχι ρε... δεν παίζεσαι! Δεν παίζεσαι πια!

- Θύμισέ μου...

- Τί;

- Πότε ακριβώς είπα ότι, παίζω;

- (...)
- (...)
- Φεύγω... θα αργήσω. Να πάρω και τους άλλους να τους πω να βολευτεί ο καθένας όπως μπορεί.
- Στάσου!
- Δεν έχω χρόνο. Θα αρχίσει το ματς.
- Εκεί, στο τέταρτο συρτάρι είναι.
- Ε; Τί λες τώρα;
- Τα μπλουζάκια σου... Όλα στο τέταρτο συρτάρι. Στο έπιπλο του παιδιού...
- Τί δουλειά έχουν εκεί;
- Ίσως παίρνοντάς τα από κει μέσα, να θυμηθείς ότι μεγαλώνουμε κι ένα παιδί.
- Το παιδί απολύεται από φαντάρος σε λίγο...
- Ναι. Δεν θα απολυθεί όμως ποτέ από παιδί. Πάρε και τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Καλά να περάσετε.
- Άλλαξες γνώμη; Δε θα πας βόλτα τελικά;
- Όχι σήμερα. Δεν έχω δύναμη να βγάλω την πανοπλία από πάνω μου. Και με αυτή, πώς να οδηγήσω;
- Έλα. Θα σε βοηθήσω να τη βγάλεις.
- Όχι. Όχι ακόμα.
- Πάμε τότε... Πάμε. Θα οδηγήσω εγώ.
- Και ο αγώνας;
- Πάμε. Και το δικό μας, Αγώνας είναι. Πάμε. Όσο κρατήσει.
- Όσο κρατήσει.

...απόσπασμα από τη σειρά "Ταν ή επί Taz", 301comix

Έτος 1ο - Τεύχος 7ο