...έλεγε η μάνα όταν έφτιαχνε κάνα τραχανά.
Και κάπως έτσι, μάθαμε να τρώμε ό,τι είχε η μέρα, για να τελειώνει... ελπίζοντας να φτιάξει κάτι καλύτερο την επόμενη...
Τίποτα πατάτες τηγανιτές με αυγά!
Καμιά μακαρονάδα κοκκινιστή με μπόλικο κεφαλοτύρι!
Κάτι άλλο τέλος πάντων...
Κι ερχόταν η επόμενη μέρα και η μάνα είχε... πατσά!
Το καταλαβαίναμε όταν, γυρνώντας από το σχολείο και λίγο πριν μπούμε στην αυλή... μας έπαιρνε η... ευωδία.
Και ξανά μούτρα.
Και ξανά, "Δεν μ' αρέσει σου λέω!"
Και ξανά, "Αν δεν το φας τώρα, το ίδιο θα έχει κι αύριο... Τρώγε!"
Η μάνα, βέβαια, έκανε κι άλλα κόλπα... είχε ένα μαγικό τρόπο, το φαγητό που δεν έτρωγα, να το κλειδώνει στο φούρνο... στο ψυγείο... στο ερμάρι...
Είχε ένα αόρατο κλειδί που σαν μικρό παιδί, με είχε πείσει πως όντως, ο φούρνος κλείδωνε... και το ψυγείο κλείδωνε, όπως και το ερμάρι...
Και φυσικά, δεν τολμούσα να δοκιμάσω καν να απλώσω το χέρι και να τραβήξω τη ρημάδα τη λαβή... να δω. Κλειδώνει;
Γιατί να το κάνω άλλωστε! Αφού το έλεγε η μάνα... έτσι θα 'ταν.
Καμιά φορά, ίσως και να κλαιγόμουν στον πατέρα, σαν γύριζε από τη δουλειά...
"Αααα... η μαμά κλείδωσε το φαΐ στο φούρνοοο", όταν με είχε κόψει η λόρδα το βραδάκι κι είχα μετανιώσει που δεν το έφαγα το μεσημέρι...
Και κάπως έτσι πέρασαν τα πρώτα παιδικά χρόνια...
Μάθαμε να τρώμε από όλα... μιας και δεν υπήρχε αποφυγή του... κακού.
Όχι ότι δεν ήταν νόστιμα μαγειρεμένα... αλλά να... τραχανά μωρέ?
Πώς θα το έλεγα την άλλη μέρα στο σχολείο στους συμμαθητές μου; Οι πιο πολλοί, μπριζόλες και αυγά με πατάτες και μακαρόνια είχαν κάθε τόσο...
Εμείς δηλαδή, τί;
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και... κοίτα να δεις κάτι περίεργα πράγματα...
Αυτό το "το ίδιο θα έχει κι αύριο", με ακολουθούσε σα σκιά.
Σε κάθε ψέμα.
Σε κάθε αναβολή.
Σε κάθε παράκαμψη.
Κάθε τι που, απέφευγα να αντιμετωπίσω, επέστρεφε ολοένα και δυνατότερο κάθε φορά.
Κάθε τι που, ανέβαλα για κάποια άλλη στιγμή, το συναντούσα όλο κι εντονότερο.
Το 'λεγαν έτσι κι αλλιώς... "Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα".
Κι εγώ νόμιζα ότι, το έλεγαν επειδή απλά, "ε, να μωρέ... θα χρειαστεί να το κάνεις έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή..."
Βλέπεις, δε μου είχε πει κανείς πως, οι αναβολές... τοκίζονται.
Και δε μου είχε πει κανείς πως, το επιτόκιο, όχι μόνο δεν ήταν σταθερό αλλά ήταν ανοδικό και μόνο ανοδικό.
Κι αυτό, το κατάλαβα γύρω στα σαράντα...
Ωραία ηλικία τα σαράντα...
Καμιά φορά, η ζωή αρχίζει ακριβώς τότε. Όταν συνειδητοποιείς πως έφτασες ήδη στη, θεωρητικά, μέση... αν μη τι άλλο. Και κοιτάς πίσω... και αντιλαμβάνεσαι πόσα, μα πόσα έχεις αναβάλλει.
Και τότε συμβαίνουν τρία πράγματα...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με τα "χαμένα" χρόνια και πέφτεις σε κατάθλιψη... παραιτείσαι, εγκαταλείπεις τον αγώνα... κι ενώ ξέρεις πως θα πρέπει να κινηθείς, επιτέλους... το μόνο που κάνεις είναι, να αναβάλλεις για άλλη μια φορά το σημαντικότερο... Να Ζήσεις...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με την κρίση της ηλικίας, που έχει χάσει κάθε σχέση με τα δημιουργικά 30κάτι... και αγχώνεσαι να κάνεις τα πάντα γιατί ξέμεινες από χρόνο... με αποτέλεσμα πότε να "παλιμπαιδίζεις" συμπληρώνοντας κενά, τα οποία και μόνο λόγω ασυμβατότητας, δεν γεμίζουν... και πότε να χάνεις την ισορροπία σου μεταξύ ποιότητας και ποσότητας...
Είτε έρχεσαι αντιμέτωπος με την ωριμότητα, που σου προσέφεραν τα τριανταεννέα προηγούμενα έτη, να την αναγνωρίζεις, να αποδέχεσαι τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν αλλά και τις ευκαιρίες που σου προσφέρει... και να χαίρεσαι πλέον κάθε στιγμή της επόμενης ζωής σου, για όσο αυτή διαρκέσει.
Στα δυο πρώτα στάδια, αν και πέρασα από αυτά, η παραμονή ήταν σχετικά σύντομη...
Έντονη, επίπονη αλλά σχετικά σύντομη.
Στάθηκα τυχερός; Ήταν γραφτό; Είχα διορατικότητα; Είχα καλούς Αγγέλους;
Όπως και να έχει... το μόνο σίγουρο ήταν πως, είχα ανοικτή την καρδιά μου κι άκουσα το κάλεσμα ενός συγκεκριμένου Άγγελου Συνοδοιπόρου...
Και κάπως έτσι, βρέθηκα στην άλλη άκρη του Κόσμου μου...
Του Κόσμου μου, μιας κι η Γη, στρογγυλή, δεν έχει τέλος κι αρχή, δεν έχει άκρη.
Ίσως, αν είχα συνειδητοποιήσει από μικρός την αξία του, "Αν δεν το φας... το ίδιο θα έχει κι αύριο!", να είχα ευκολότερη πορεία.
Να είχα φτάσει στο σημερινό σημείο αν όχι γρηγορότερα, τουλάχιστον ευκολότερα.
Να είχα αποκτήσει ακόμα περισσότερη εμπειρία μέσα από εφαρμογές των γνώσεων κι όχι απλά πειραματισμούς στα τυφλά.
Σίγουρα, όταν ανακαλύπτεις την Αμερική μόνος, είναι αλλιώς από το να επισκέπτεσαι την Αμερική κάποιου άλλου...
Αλλά... σώνει πια με την... Αμερική! Ανακαλύφθηκε.
Ας αρχίσει ο καθένας να ανακαλύπτει δικά του μέρη... και μετά ας ανταλλάξουμε εμπειρίες. Όταν γίνουμε ΕΝΑ. Όταν επιστρέψουμε όλοι στο ΕΝΑ. Να το κάνουμε λίγο πλουσιότερο.
Μια φιλική συμβουλή... απλά.
Κι αυτό επειδή, σε αυτήν την πραγματικότητα, η Ζωή είναι η Μάνα... και μέχρι να μάθεις να "μαγειρεύεις" κάτι της προκοπής...
Αν δεν το φάς... το ίδιο θα έχει κι αύριο...
Και μάλιστα, κάπως μπαγιάτικο.
Τρώγε λοιπόν!
…απόσπασμα από τη συν-λογή κειμένων "Σκέψεις Επισκέψεων", του Γρ. Κρέζου, 1969-
…απόσπασμα από τη συν-λογή κειμένων "Σκέψεις Επισκέψεων", του Γρ. Κρέζου, 1969-
