Όπως λέμε "η Αρχή της δεδηλωμένης", "η Αρχή της αναλογικότητας", "η Αρχή της διατήρησης της ενέργειας", "η Αρχή της απροσδιοριστίας"... "η Αρχή του Αρχιμήδη" και πάει λέγοντας...
Όχι λοιπόν η αρχή ως αφετηρία... αλλά η Αρχή. Ο θεμελιακός, ο βασικός κανόνας...
Όχι λοιπόν η αρχή ως αφετηρία... αλλά η Αρχή. Ο θεμελιακός, ο βασικός κανόνας...
Τὰ πάντα (κουβα)ῥεῖ, λοιπόν καὶ οὐδὲν μένει.
Το ότι από μικρός ήμουν πειραγμένος, είναι γεγονός. Σκεφτόμουν κάπως διαφορετικά από τα άλλα τα παιδάκια. Δεν το έδειχνα, παρά μόνο σε λίγους και καλούς και προπάντων, εξίσου πειραγμένους.
Προβληματιζόμουν... Προβληματιζόταν μαζί μου κι ο Βαγγέλης... κι ο Τάσος. Και κανείς δε μας καταλάβαινε.
Το σχολείο τ' αρχίσαμε και το τελειώσαμε με το ακρωνύμιο TVG...
Tasos (Ninja)
Van (Κωπηλάτης)
Greg (SATOS)
Και βιβλία γράψαμε -OK σε τετράδια ήταν- και μουσική γράψαμε και ποιήματα γράψαμε και κασέτες ηχογραφήσαμε και δέντρα μα και βράχια σκαλίσαμε και φωτιές ανάψαμε (στους απάνω δρόμους) κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε.
Και φυσικά, όσα δεν κάψαμε ή δε μας έκλεψαν ή δεν καταστράφηκαν με την πάροδο των χρόνων, υπάρχουν καταχονιασμένα σε κάποιο πατάρι.
(Καμιά φορά, βάζαμε κι οι τρεις το αριστερό χέρι μέσα από το μπουφάν και διπλώνοντας το μανίκι κάναμε τους κουλούς, πεινασμένοι να καταγράψουμε τα βλέματα όσων μας αντίκρυζαν... και τα βράδυα τη βγάζαμε στην "Κουφή Πλατεία" -όπως την είχαμε ονομάσει- στο Άνω Γαλάτσι... απ' όπου τα Τουρκοβούνια έμοιαζαν με το σήμα του Batman στο φως του φεγγαριού κι η τσιμεντένια αηδιαστική και γκρίζα Αθήνα, ξάπλωνε τις νύχτες κάτω από τα πόδια μας, σα λίμνη που καθρέφτιζε πολύχρωμα αστέρια... κι ο Κηφισός, όσο έπιανε το μάτι απ' άκρη σε άκρη, λες κι ήταν "του παπά τα γένια", όπως λέει κι ο πατέρας μου την τομή του γαλαξία μας που φαίνεται κάποιες βραδυές... ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς)
Εκείνη την εποχή, τριάντα-και χρόνια πίσω, δεν υπήρχε internet για να τα βγάζουμε όλα στη φόρα... και μόνο από χέρι σε χέρι πήγαιναν τα 'ιερά', για εμάς, κείμενα που γράφαμε. Σε λίγους και καλούς. Με πρωτόκολλο παραλαβής/παράδοσης.
Είχαμε διατυπώσει τη δική μας θεωρία σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου και τη δική μας εκδοχή της γέννησης και του ερχομού του μεσσία. Δεν έχει σημασία ποιου μεσσία. Πάντα ο λαός, ένα μεσσία περιμένει.
Κάποιες φορές, ίσως και να σκεφτήκαμε τα Αν...
Αν τα είχαμε δημοσιεύσει. Αν το είχαμε τολμήσει. Αν τα είχαμε προτείνει ως σενάριο ταινίας. Αν τα καταθέταμε ως άποψη σε κάποιο θεολόγο, κοινωνιολόγο, παιδαγωγό... ψυχίατρο. Αν...
Τριάντα χρόνια μετά -και τουλάχιστον για εμένα- έπαψαν τα Αν. Νιώθω μάλιστα και μια εγωιστική ικανοποίηση, επειδή η "γνώση" αυτή δεν έχει διαδοθεί. Λες κι ήταν τίποτα ευαγγέλια, ένα πράμα. Τόσο πολύ είχαμε αγαπήσει αυτά τα κείμενα. Επρόκειτο για κατάθεση ψυχής. Ίσως και να ήταν μνήμες. Ίσως και να ήταν τότε, ό,τι ακριβώς είναι και σήμερα. Πέντε τετράδια με παιδικές ανησυχίες. Ένα Κουβάρι από ιδέες που, για να βρει κάποιος την αρχή του, θα πρέπει να είναι ακόμα πιο πειραγμένος.
Μες στα σχολικά τα χρόνια, ανακαλύψαμε τις δικές μας Αμερικές. Αμερικές που άλλοι είχαν ποδοπατήσει εδώ κι αιώνες αλλά για εμάς ήταν ανέγγιχτες, αγνές. Ήταν οι παρθένες νύμφες του παραμυθιού που τις κρυφοκοιτούσαμε να λούζουν τα μακρυά μαλλιά τους εκεί πιο κάτω, στη λίμνη της... Γνώσης, στην οποία τόσες φορές βουτήξαμε με τα ρούχα. Έτσι, για να πάρουμε μαζί όσο περισσότερο χωρούσαμε νερό.
Είπαμε... τότε δεν υπήρχε internet ώστε να έχουν όλοι γνώση για όλα μέσω της... αποστήθησης/αναπαραγωγής ιδεών. Γνώση για όλα είχαν μόνο οι Κομμουνισταί. Εκείνοι διάβαζαν. Ψάχνοντας να σπάσουνε τις ρίζες. Δεν ξέρω αν φυτεύανε παράλληλα και κάτι άλλο ή απλά ήθελαν να τα ξεριζώσουν όλα. Το περίεργο ήταν πως, ο τρόπος που προσπαθούσαν να σπάσουν τις ρίζες ήταν κομμάτι ανορθόδοξος...
Κι αυτό γιατί, αντί για σφυρί και δρεπάνι, αυτοί βαστούσαν λίπασμα... και το 'ριχναν να θρέψουν και να θεριώσουν κι άλλο οι ρίζες του... Συστήματος.
Ναι, εκείνου του Συστήματος που πάλευαν να σπάσουν. Ανήκεστος η βλάβη.
Βέβαια, Κομμουνισταί κι ορθόδοξοι τρόποι... ἂπαγε τῆς βλασφημίας!
Για εμάς, που δεν πολυμελετήσαμε τους μεγάλους και τρανούς (και καταξιωμένους), ακόμα κι αυτήν την Αρχή της διατήρησης της ενέργειας, τη θεωρούσαμε δική μας ανακάλυψη. Όταν έπεφτε η σφαλιάρα κι έπαιρνε μάτι κι αυτί μαζί κι όλη αυτή η κινητική ενέργεια μετατρέποταν πρώτα σε φως και βουητό και μετά σε τσούξιμο και το τσούξιμο σε θερμότητα κι η θερμότητα σε πόνο κι ο πόνος σε μάθημα... το μάθημα σε Γνώση...
Η ενέργεια δε χάνεται. Μόνο κατάσταση αλλάζει.
Έκανα λοιπόν μια σκέψη.
Παρά τη φαινομενική διαφορετικότητα των εποχών -κι αναφερόμενος πάντα, στην καταγεγραμμένη Ιστορία- οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι δυστυχισμένοι κι όσοι δεν είναι, απλά δεν το ξέρουν ακόμα. Το "άρτος και θεάματα" είναι διαχρονικό κι όπου έχει κοπεί ακόμα κι ο άρτος (καλημέρα Ελλάδα, την κουβέντα σου είχαμε), τα θεάματα έχουν ενισχυθεί τόσο ώστε να ικανοποιείται η εξίσωση.
"Τὰ πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει" μεν αλλά παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Αφού λοιπόν, όλα κινούνται κι αφού όλα αλλάζουν κι αφού όλα τα ίδια μένουν... για να ισχύει η εν λόγω σχέση, θα πρέπει να παίζει και κάτι άλλο στην εξίσωση.
Κάτι παρόμοιο δηλαδή:
(Όλα Κινούνται) + (Όλα Αλλάζουν) - Χ = (Όλα τα Ίδια Μένουν)
Όπου το Χ θα πρέπει να ισούται πάντα με το άθροισμα όσων κινούνται κι αλλάζουν. Κι όσο περισσότερο κινούνται κι επιταχύνουν κι όσο περισσότερο αλλάζουν, τόσο μεγαλύτερο θα πρέπει να είναι το Χ, ώστε να παραμένουν κι όλα ίδια.
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι τύποι πάνω στους οποίους μπορεί κάποιος να πειραματιστεί. Εγώ διαλέγω τον πιο πάνω και βλέπουμε...
Αυτό το Χ ψάχνω να βρω.
Ποιο είναι εκείνο που, ενώ η φυσική ροή είναι αέναη κίνηση κι αλλαγή, συγκρούσεις κι αναγεννήσεις, καταφέρνει, πάνω στη Γη, να εξουδετερώνει τις δυνάμεις αυτές και να επιβάλει τις ίδιες συμπεριφορές δια μέσου των γεννεών.
Έχω πάντως μια υποψία... πως το Χ είναι η Γνώση.
Το ότι από μικρός ήμουν πειραγμένος, είναι γεγονός. Σκεφτόμουν κάπως διαφορετικά από τα άλλα τα παιδάκια. Δεν το έδειχνα, παρά μόνο σε λίγους και καλούς και προπάντων, εξίσου πειραγμένους.
Προβληματιζόμουν... Προβληματιζόταν μαζί μου κι ο Βαγγέλης... κι ο Τάσος. Και κανείς δε μας καταλάβαινε.
Το σχολείο τ' αρχίσαμε και το τελειώσαμε με το ακρωνύμιο TVG...
Tasos (Ninja)
Van (Κωπηλάτης)
Greg (SATOS)
Και βιβλία γράψαμε -OK σε τετράδια ήταν- και μουσική γράψαμε και ποιήματα γράψαμε και κασέτες ηχογραφήσαμε και δέντρα μα και βράχια σκαλίσαμε και φωτιές ανάψαμε (στους απάνω δρόμους) κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε.
Και φυσικά, όσα δεν κάψαμε ή δε μας έκλεψαν ή δεν καταστράφηκαν με την πάροδο των χρόνων, υπάρχουν καταχονιασμένα σε κάποιο πατάρι.
(Καμιά φορά, βάζαμε κι οι τρεις το αριστερό χέρι μέσα από το μπουφάν και διπλώνοντας το μανίκι κάναμε τους κουλούς, πεινασμένοι να καταγράψουμε τα βλέματα όσων μας αντίκρυζαν... και τα βράδυα τη βγάζαμε στην "Κουφή Πλατεία" -όπως την είχαμε ονομάσει- στο Άνω Γαλάτσι... απ' όπου τα Τουρκοβούνια έμοιαζαν με το σήμα του Batman στο φως του φεγγαριού κι η τσιμεντένια αηδιαστική και γκρίζα Αθήνα, ξάπλωνε τις νύχτες κάτω από τα πόδια μας, σα λίμνη που καθρέφτιζε πολύχρωμα αστέρια... κι ο Κηφισός, όσο έπιανε το μάτι απ' άκρη σε άκρη, λες κι ήταν "του παπά τα γένια", όπως λέει κι ο πατέρας μου την τομή του γαλαξία μας που φαίνεται κάποιες βραδυές... ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς)
Εκείνη την εποχή, τριάντα-και χρόνια πίσω, δεν υπήρχε internet για να τα βγάζουμε όλα στη φόρα... και μόνο από χέρι σε χέρι πήγαιναν τα 'ιερά', για εμάς, κείμενα που γράφαμε. Σε λίγους και καλούς. Με πρωτόκολλο παραλαβής/παράδοσης.
Είχαμε διατυπώσει τη δική μας θεωρία σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου και τη δική μας εκδοχή της γέννησης και του ερχομού του μεσσία. Δεν έχει σημασία ποιου μεσσία. Πάντα ο λαός, ένα μεσσία περιμένει.
Κάποιες φορές, ίσως και να σκεφτήκαμε τα Αν...
Αν τα είχαμε δημοσιεύσει. Αν το είχαμε τολμήσει. Αν τα είχαμε προτείνει ως σενάριο ταινίας. Αν τα καταθέταμε ως άποψη σε κάποιο θεολόγο, κοινωνιολόγο, παιδαγωγό... ψυχίατρο. Αν...
Τριάντα χρόνια μετά -και τουλάχιστον για εμένα- έπαψαν τα Αν. Νιώθω μάλιστα και μια εγωιστική ικανοποίηση, επειδή η "γνώση" αυτή δεν έχει διαδοθεί. Λες κι ήταν τίποτα ευαγγέλια, ένα πράμα. Τόσο πολύ είχαμε αγαπήσει αυτά τα κείμενα. Επρόκειτο για κατάθεση ψυχής. Ίσως και να ήταν μνήμες. Ίσως και να ήταν τότε, ό,τι ακριβώς είναι και σήμερα. Πέντε τετράδια με παιδικές ανησυχίες. Ένα Κουβάρι από ιδέες που, για να βρει κάποιος την αρχή του, θα πρέπει να είναι ακόμα πιο πειραγμένος.
Μες στα σχολικά τα χρόνια, ανακαλύψαμε τις δικές μας Αμερικές. Αμερικές που άλλοι είχαν ποδοπατήσει εδώ κι αιώνες αλλά για εμάς ήταν ανέγγιχτες, αγνές. Ήταν οι παρθένες νύμφες του παραμυθιού που τις κρυφοκοιτούσαμε να λούζουν τα μακρυά μαλλιά τους εκεί πιο κάτω, στη λίμνη της... Γνώσης, στην οποία τόσες φορές βουτήξαμε με τα ρούχα. Έτσι, για να πάρουμε μαζί όσο περισσότερο χωρούσαμε νερό.
Είπαμε... τότε δεν υπήρχε internet ώστε να έχουν όλοι γνώση για όλα μέσω της... αποστήθησης/αναπαραγωγής ιδεών. Γνώση για όλα είχαν μόνο οι Κομμουνισταί. Εκείνοι διάβαζαν. Ψάχνοντας να σπάσουνε τις ρίζες. Δεν ξέρω αν φυτεύανε παράλληλα και κάτι άλλο ή απλά ήθελαν να τα ξεριζώσουν όλα. Το περίεργο ήταν πως, ο τρόπος που προσπαθούσαν να σπάσουν τις ρίζες ήταν κομμάτι ανορθόδοξος...
Κι αυτό γιατί, αντί για σφυρί και δρεπάνι, αυτοί βαστούσαν λίπασμα... και το 'ριχναν να θρέψουν και να θεριώσουν κι άλλο οι ρίζες του... Συστήματος.
Ναι, εκείνου του Συστήματος που πάλευαν να σπάσουν. Ανήκεστος η βλάβη.
Βέβαια, Κομμουνισταί κι ορθόδοξοι τρόποι... ἂπαγε τῆς βλασφημίας!
Για εμάς, που δεν πολυμελετήσαμε τους μεγάλους και τρανούς (και καταξιωμένους), ακόμα κι αυτήν την Αρχή της διατήρησης της ενέργειας, τη θεωρούσαμε δική μας ανακάλυψη. Όταν έπεφτε η σφαλιάρα κι έπαιρνε μάτι κι αυτί μαζί κι όλη αυτή η κινητική ενέργεια μετατρέποταν πρώτα σε φως και βουητό και μετά σε τσούξιμο και το τσούξιμο σε θερμότητα κι η θερμότητα σε πόνο κι ο πόνος σε μάθημα... το μάθημα σε Γνώση...
Η ενέργεια δε χάνεται. Μόνο κατάσταση αλλάζει.
Έκανα λοιπόν μια σκέψη.
Παρά τη φαινομενική διαφορετικότητα των εποχών -κι αναφερόμενος πάντα, στην καταγεγραμμένη Ιστορία- οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι δυστυχισμένοι κι όσοι δεν είναι, απλά δεν το ξέρουν ακόμα. Το "άρτος και θεάματα" είναι διαχρονικό κι όπου έχει κοπεί ακόμα κι ο άρτος (καλημέρα Ελλάδα, την κουβέντα σου είχαμε), τα θεάματα έχουν ενισχυθεί τόσο ώστε να ικανοποιείται η εξίσωση.
"Τὰ πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει" μεν αλλά παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Αφού λοιπόν, όλα κινούνται κι αφού όλα αλλάζουν κι αφού όλα τα ίδια μένουν... για να ισχύει η εν λόγω σχέση, θα πρέπει να παίζει και κάτι άλλο στην εξίσωση.
Κάτι παρόμοιο δηλαδή:
(Όλα Κινούνται) + (Όλα Αλλάζουν) - Χ = (Όλα τα Ίδια Μένουν)
Όπου το Χ θα πρέπει να ισούται πάντα με το άθροισμα όσων κινούνται κι αλλάζουν. Κι όσο περισσότερο κινούνται κι επιταχύνουν κι όσο περισσότερο αλλάζουν, τόσο μεγαλύτερο θα πρέπει να είναι το Χ, ώστε να παραμένουν κι όλα ίδια.
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι τύποι πάνω στους οποίους μπορεί κάποιος να πειραματιστεί. Εγώ διαλέγω τον πιο πάνω και βλέπουμε...
Αυτό το Χ ψάχνω να βρω.
Ποιο είναι εκείνο που, ενώ η φυσική ροή είναι αέναη κίνηση κι αλλαγή, συγκρούσεις κι αναγεννήσεις, καταφέρνει, πάνω στη Γη, να εξουδετερώνει τις δυνάμεις αυτές και να επιβάλει τις ίδιες συμπεριφορές δια μέσου των γεννεών.
Έχω πάντως μια υποψία... πως το Χ είναι η Γνώση.
συνεχίζεται...
