Δηλαδή, κάτι που συμβαίνει τώρα, ο εγκέφαλός μας το κατατάσσει καταλάθος στο Παρελθόν κι όχι στο Παρόν, με αποτέλεσμα, εκείνο το άβολο, ενοχλητικό κι έντονο συναίσθημα πως, ξαναζούμε ένα γεγονός το οποίο ζήσαμε και παλαιότερα... με σχεδόν ή κι απόλυτα ίδιο τρόπο;
Επειδή το φαινόμενο αυτό είναι πιο συχνό σε ασθενείς με επιληπτικές τάσεις, οι περισσότερες έρευνες αφορούν πάσχοντες, οι οποίοι ανέφεραν έντονα συναισθήματα déjà vu, λίγο πριν την επιληπτική κρίση.
Θεωρητικά, για εμένα βέβαια, δεν υπάρχει Παρόν. Είναι απλά ένας όρος, ο οποίος μας βολεύει και τον χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια... πρόσφατη στιγμή.
Άλλωστε, μέχρι να πεις τη λέξη "Τώρα"... το 'τώρα' πέρασε ήδη, ανεπιστρεπτί!
Για κάποιους από εμάς, λίγο πειραγμένους έτσι κι αλλιώς στη σκέψη, υπάρχει πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο, τα πράγματα να έχουν κάπως αλλιώς.
Ούτως ή άλλως, υπάρχουν γύρω στις 40 θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το déjà vu.
(Για να ξεδιπλώσω όμως τη Σκέψη και να τη στρώσω να ξαπλώσετε, να συμφωνήσουμε πως θα δώσετε χρόνο να ακολουθήσετε τα links -είτε τώρα είτε λίγο αργότερα- τα οποία παρουσιάζουν, με πιο 'επιστημονικά' λόγια, τα όσα πιστεύω. Έτσι για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Όχι τίποτε άλλο. Για να συντονιστούμε...)
1. Déjà vu...
Πριν δυο-τρεις μέρες, κι ενώ τακτοποιούσαμε κάποια εμπορεύματα, ένας συνάδελφος, ο Alexis, με ρώτησε πώς και βρέθηκα στην Αυστραλία.
(Εν τω μεταξύ, οι μόνες συζητήσεις που είχα έως τώρα με τον Alexis, από τότε που συναντηθήκαμε -πριν κάνα χρόνο περίπου- ήταν γύρω από τα εργασιακά και περί ανέμων κι υδάτων...
Προφανώς, είχε φτάσει η στιγμή να μιλήσουμε και περί "Πυρός")
Του αφηγήθηκα λοιπόν το πώς γνωριστήκαμε με την Αγγελική και το λόγο που αποφάσισα να αφήσω πίσω έναν κόσμο για να ζήσω σε έναν άλλο.
Το πρόσωπό του άστραψε και μέσα από ένα χαμόγελο -σήμα κατατεθέν λόγω της χαοτικής απόστασης των δύο κοπτήρων- η πρώτη του κουβέντα ήταν, "Hah... sounds like a love story, bro".
"Yes, it is!", του απάντησα και χαμογέλασα.
Την επόμενη στιγμή όμως, ο Alexis έκανε κάτι που πάγωσε το αίμα μου για μερικά δευτερόλεπτα...
Τα εμπορεύματα που κρατούσε έφυγαν από τα χέρια του... Έκλεισε τα μάτια του, έσκυψε το κεφάλι κι οι μύες του προσώπου του σχημάτισαν μια έκφραση αγωνίας, σα να έβλεπε κάποιον εφιάλτη. Στηρίχτηκε με το ένα χέρι στο ράφι και με το άλλο άρχισε να τρίβει το δεξιό του κρόταφο, όπως κάνουμε όταν μας πιάνει ημικρανία... μόνο που η κίνησή του θύμιζε πιο πολύ τον τρόπο που προσπαθούμε να σβήσουμε μια... μουντζούρα. Λες και θα έσβηνε την εικόνα που είχε σχηματιστεί μπροστά του. Μέσα του.
Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής, πάνω κάτω:
- Oh, shit! Shit!
- You OK?
- Déjà vu! Déjà vu!
- What?
- Déjà vu, bro! We've had this conversation before! Same thing! ...ever happened to you?
- What d'you mean? Telling you about Angie?
- The whole thing, bro! The whole thing! I hate it when it happens...
- Yeah... I know what you mean. Some times it happens to me and it freaks me out.
- Bro, I hate it! You know, when you think you've lived the same scene before? Shit!
- I know, Alexis! (...) Hey, have you seen Groundhog Day? The movie? Bill Murray... where he lives the same day again and again?
...και κάπως έτσι, προσπάθησα να το γυρίσω λίγο στην πλάκα για να ξεκολλήσει.
Δεν ξέρω αν ο Alexis είχε κρίση επιληψίας εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν έχει αμαρτίες κι ο Θεός του στέλνει ασθένειες για να τον εξαγνίσει ή είναι 'δαιμονισμένος'... ή κάποιες στιγμές είναι ταυτόχρονα,"αλλού"!
2. H2O: -"Χα, σε θυμάμαι εσένα!"
Λένε πως το νερό έχει αντίληψη...
Λένε πως αντιλαμβάνεται εικόνες. Πως αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν γύρω του κι ότι η ενέργεια που εκπέμπει ένα σώμα, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, αποτυπώνεται στη δομή του... στα συμπλέγματα που δημιουργούν τα μόριά του...
Και δεν το λένε απλά. Είναι μετρήσιμο.
Το αποδεικνύουν μέσω πειραμάτων.
Στη διάθεσή σου να το δοκιμάσεις κι εσύ.
Και δεν το λένε απλά. Είναι μετρήσιμο.
Το αποδεικνύουν μέσω πειραμάτων.
Εκείνο που επηρεάζεται είναι η μοριακή δομή του κι όχι η μοριακή σύσταση.
Είναι και παραμένει H2O.
Είναι και παραμένει H2O.
Σας θυμίζει κάτι ο Αγιασμός των Υδάτων μήπως;
Δεν είμαι ο φανατικότερος των πιστών κι ώρες ώρες αμφισβητώ ακόμα και την ύπαρξή μου. Σε κάποια περίοδο όμως της ζωής μου, είχα ένα μπουκαλάκι αγιασμό, από το οποίο έπινα για πολλά χρόνια. Δίχως να έχει αλλάξει ούτε η καθαρότητα ούτε κι η γεύση του. Δεν μιλάω για το αν έκανε θαύματα ή όχι. Μιλάω για τη διατήρησή του δίχως αλλοίωση, αντίθετα από ένα οποιοδήποτε μπουκάλι νερό, έστω κι εμφιαλωμένο.
Το νερό, ξεκινώντας από τα βάθη της Γης, μέχρι να φτάσει στην πηγή, έχει ήδη αποκτήσει "μνήμη". Ίσως όχι σκέψη και συλλογισμό. Έχει όμως αποτυπωμένη πάνω του τη συνισταμένη των διαφόρων εναλλαγών ενέργειας που συνάντησε κατά το ταξείδι του.
Σκεφτείτε λοιπόν το νερό στους ωκεανούς της Γης, τί "μνήμες" κουβαλάει...
Έκανα λοιπόν μια σκέψη...
"Κι αν λειτουργεί κι αντίστροφα;"
Αν το νερό έχει όντως τη δυνατότητα να σου μεταδίδει την αντίστοιχη ενέργεια που έχει αποκτήσει; Τις αντίστοιχες δονήσεις; Κι έχοντας ως δεδομένο το ότι, τα πάντα είναι δόνηση στοιχειωδών, θεμελιωδών σωματιδίων, πόσο δύσκολο είναι το να σου μεταδώσει το νερό, ένα μέρος ή και το σύνολο της ενέργειάς του... της μνήμης του;
Δεν φαντάζει δύσκολο. Μάλλον, αναμενόμενο θα έλεγα.
3. ...είμαι παντού!
Η Κβαντική Μηχανική έχει αποδείξει κατ' επανάληψη μέσω πειραμάτων, πως ένα σωματίδιο μπορεί να βρεθεί μέχρι και σε τουλάχιστον 3.000 διαφορετικά σημεία, ταυτόχρονα. Όχι να διασπαστεί σε 3.000 κομμάτια ή να αναπαραχθεί σε 3.000 αντίγραφα... αλλά να υπάρξει το ένα και το αυτό σωματίδιο, σε διαφορετικά σημεία στο χώρο. Την ίδια στιγμή. Να εμφανιστεί από το πουθενά ή και να ξεκινήσει από το ένα σημείο και να φτάσει σε ένα άλλο, ακολουθώντας όλες τις πιθανές διαδρομές. Ταυτόχρονα.
Ίσως να είναι βαρύ για το μυαλό κάποιων, ίσως να το κατατάσσουν στο φάσμα της επιστημονικής φαντασίας... αλλά το θέμα πλέον δεν αποτελεί εικασία. Είναι γεγονός. Είναι μετρήσιμο.
Οι μελέτες σε υποατομικό επίπεδο, έχουν αποδείξει ότι υπάρχει ένα ολόκληρο Σύμπαν μέσα στον μικρόκοσμο αυτό, που υπακούει κι ανυπακούει τους δικούς του νόμους.
Κάθε τι που γνωρίζουμε στο δικό μας "Κόσμο", κάθε τι που συμπεριφέρεται με ορισμένο τρόπο, κάθε βαρυτικός νόμος, κάθε δεδομένο για την κίνηση των σωμάτων, τις δυνάμεις και τη μορφή τους, κάθε γενικός κανόνας, παύουν να ισχύουν όταν μελετά κανείς και πειραματίζεται στο επίπεδο των θεμελειωδών σωματιδίων.
Μην ξεχνάμε πως "ά-τομο" ονομάστηκε επειδή δεν διασπάται. Επειδή θεωρούσαμε ότι ο πυρήνας του είναι ένα στοιχειώδες, αδιάσπαστο σωματίδιο. Κι όμως... λίγο πριν από το 1900 κιόλας, αρχίσαμε να μιλάμε για υποατομικά σωματίδια... κι από τις υποψίες του '60 μέχρι τις ανακαλύψεις των '90s, μιλάμε για up & down quarks και αδιανόητα μικρά σε μέγεθος, 'άυλα υλικά'...
Κάθε τι που είναι κι είμαστε, αποτελείται από... κενό στο οποίο πάλλονται σωματίδια ενέργειας. Σωματίδια τα οποία ανά πάσα στιγμή, μπορούν να βρεθούν ταυτόχρονα σε περισσότερα του ενός, σημεία.
Κι ενώ όλα αυτά έχουν αποδειχθεί με πειράματα... προτιμούμε να αγνοούμε το γεγονός πως κι αυτό το σώμα το οποίο έχουμε, αποτελείται κατ' επέκταση, από τα ίδια σωματίδια και τους δεσμούς που αυτά δημιουργούν κι εξαρτάται από τις συμπεριφορές τις οποίες αυτά ακολουθούν.
- Κι αν όλοι αποτελούμαστε από σωματίδια που συμπεριφέρονται με ασύλληπτο τρόπο, τα οποία μπορούν να βρίσκονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία στο "χώρο", πόσο δύσκολο είναι, αυτό το déjà vu, να μην είναι μνήμες από το παρελθόν, αλλά εικόνες από ένα παράλληλο κόσμο, στον οποίο ζούμε την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα;
- Κι αν κάθε Σύμπαν, κάθε πραγματικότητα είναι κλεισμένη σε μια φούσκα, πόσο δύσκολο είναι αυτό το déjà vu, να συμβαίνει απλά τη στιγμή που η μια φούσκα συγκρούεται με ή διαπερνά την άλλη; Πόσο δύσκολο είναι, αυτό το flash-back που νιώθουμε, να είναι απλά η στιγμιαία ένωση δυο Κόσμων, δυο Πραγματικοτήτων, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πως ζήσαμε μια σκηνή δυο φορές;
- Κι αν κάποια τοποθεσία μας φαίνεται γνωστή, δίχως να την έχουμε επισκεφτεί ποτέ, πόσο δύσκολο είναι, αυτό το το déjà vu, να είναι απλά μια μνήμη από μια παράλληλη ζωή, κατά την οποία το Εγώ μας βρέθηκε εκεί σε διαφορετική "χρονική στιγμή" κι έτσι έχει αποτυπωθεί στη "μνήμη" μας; Εφόσον, ούτως ή άλλως αποτελούμαστε από μέχρι και 78% νερό, το οποίο γνωρίζουμε πως... αποτυπώνει εικόνες και συναίσθημα στη μοριακή δομή του;
- Κι αν κάθε Σύμπαν, κάθε πραγματικότητα είναι κλεισμένη σε μια φούσκα, πόσο δύσκολο είναι αυτό το déjà vu, να συμβαίνει απλά τη στιγμή που η μια φούσκα συγκρούεται με ή διαπερνά την άλλη; Πόσο δύσκολο είναι, αυτό το flash-back που νιώθουμε, να είναι απλά η στιγμιαία ένωση δυο Κόσμων, δυο Πραγματικοτήτων, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πως ζήσαμε μια σκηνή δυο φορές;
- Κι αν κάποια τοποθεσία μας φαίνεται γνωστή, δίχως να την έχουμε επισκεφτεί ποτέ, πόσο δύσκολο είναι, αυτό το το déjà vu, να είναι απλά μια μνήμη από μια παράλληλη ζωή, κατά την οποία το Εγώ μας βρέθηκε εκεί σε διαφορετική "χρονική στιγμή" κι έτσι έχει αποτυπωθεί στη "μνήμη" μας; Εφόσον, ούτως ή άλλως αποτελούμαστε από μέχρι και 78% νερό, το οποίο γνωρίζουμε πως... αποτυπώνει εικόνες και συναίσθημα στη μοριακή δομή του;
- Κι αν γεννιόμαστε και ζούμε και πεθαίνουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη ΓΗ, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνουμε μέσω της τροφής (κι όχι μόνο) τα στοιχεία του κι εφόσον αποτελούμαστε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από νερό και κάποιοι από εμάς έχουμε λεπτομερείς μνήμες από κάποια "άλλη μας ζωή", πόσο δύσκολο είναι, αυτό το déjà vu, να μην είναι τίποτε άλλο παρά, μνήμες ενός άλλου ανθρώπου, που έζησε σε αυτόν τον πλανήτη ΓΗ και το νερό από το οποίο αποτελούμαστε να έχει κρατήσει αρκετά στοιχεία από αυτόν και τη ζωή του;
- Κι αν κάποιοι από εμάς έχουμε οράματα για κι από το "μέλλον" που, κατά "μαγικό" τρόπο, επαληθεύονται με την "πάροδο των ετών", πόσο δύσκολο είναι το να μην είμαστε προφήτες, ούτε να έχουμε ισχυρή διαίσθηση αλλά απλά, κάποια από αυτά τα ατίθασα σωματίδια που μας αποτελούν, να έχουν το κακό συνήθειο να βρίσκονται ταυτόχρονα σε "άλλα μέρη" και να μας μαρτυρούν τα... μελλόμενα;
Δεν φαντάζει δύσκολο. Μάλλον, αναμενόμενο θα έλεγα.
Και για να συμμαζέψω λίγο τη Σκέψη, πιστεύω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει πολύ μικρή ιδέα για το ποιοι είμαστε, το τί είμαστε και το τί μπορούμε να είμαστε.
Πιστεύω πως είναι επίπονη εργασία, το να προσπαθήσεις να χωρέσεις κάποιες έννοιες στον εγκέφαλό σου και να του ζητήσεις να τις επεξεργαστεί ώστε να σε οδηγήσει σε συμπεράσματα ή έστω εικασίες, οι οποίες να στηρίζονται σε ενδείξεις, αν όχι σε αποδείξεις. Κι επειδή είναι επίπονη η εργασία, προτιμούμε να βολευόμαστε με την απλουστευμένη εκδοχή της ζωής... γιατί στο κάτω κάτω, μία την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε...
Κάποιοι άλλοι όμως, έχουμε την βεβαιότητα πως , η ΖΩΗ είναι ΜΙΑ, όχι επειδή την αποκτούμε, την καταναλώνουμε και την χάνουμε... αλλά επειδή είναι μια ενιαία, συνεχής διαδικασία, κατά την οποία η ενέργεια, οι παλμοί, οι δονήσεις οι οποίες αποτελούν κάθε τι το οποίο "ζούμε", δεν χάνονται... απλά αλλάζουν κατάσταση.
Όπως και το νερό, ανάλογα με τα ερεθίσματα, αλλάζει μεν μοριακή δομή αλλά όχι μοριακή σύσταση, έτσι κι εμείς, πεθαίνοντας, μπορεί να αλλάξουμε μορφή κι από σάρκα κι οστά να γίνουμε χώμα και νερό, αέρας και φωτιά... αλλά θα παραμείνουμε ΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Επειδή είμαστε μικρά, ατίθασα, στοιχειώδη σωματίδια που πάλλονται, συντονίζονται κι αψηφούν εκείνους τους νόμους στους οποίους οι "άνθρωποι" υπακούν.
Πιστεύω πως είναι επίπονη εργασία, το να προσπαθήσεις να χωρέσεις κάποιες έννοιες στον εγκέφαλό σου και να του ζητήσεις να τις επεξεργαστεί ώστε να σε οδηγήσει σε συμπεράσματα ή έστω εικασίες, οι οποίες να στηρίζονται σε ενδείξεις, αν όχι σε αποδείξεις. Κι επειδή είναι επίπονη η εργασία, προτιμούμε να βολευόμαστε με την απλουστευμένη εκδοχή της ζωής... γιατί στο κάτω κάτω, μία την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε...
Κάποιοι άλλοι όμως, έχουμε την βεβαιότητα πως , η ΖΩΗ είναι ΜΙΑ, όχι επειδή την αποκτούμε, την καταναλώνουμε και την χάνουμε... αλλά επειδή είναι μια ενιαία, συνεχής διαδικασία, κατά την οποία η ενέργεια, οι παλμοί, οι δονήσεις οι οποίες αποτελούν κάθε τι το οποίο "ζούμε", δεν χάνονται... απλά αλλάζουν κατάσταση.
Όπως και το νερό, ανάλογα με τα ερεθίσματα, αλλάζει μεν μοριακή δομή αλλά όχι μοριακή σύσταση, έτσι κι εμείς, πεθαίνοντας, μπορεί να αλλάξουμε μορφή κι από σάρκα κι οστά να γίνουμε χώμα και νερό, αέρας και φωτιά... αλλά θα παραμείνουμε ΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Επειδή είμαστε μικρά, ατίθασα, στοιχειώδη σωματίδια που πάλλονται, συντονίζονται κι αψηφούν εκείνους τους νόμους στους οποίους οι "άνθρωποι" υπακούν.
