Τελικά,
Όσο πιο βαθειά βουτάω στο Μέσα μου,
Τόσο πιο κρύα και σκοτεινά νιώθει...
Εκείνη η φλόγα που νόμιζα πως έκαιγε
Έχει σβήσει εδώ και πολύ καιρό
Κάποιες φορές χάνομαι σε αγνώριμα μονοπάτια
Τόσο αγνώριμα που, νομίζω πως,
χάθηκα στο Μέσα Αλλουνού
Άλλου Νου
Κάποιες φορές ξυπνάω πάνω σε ένα σύννεφο...
Ένα σύννεφο που, είναι τόσο αλμυρό σαν θάλασσα
και τόσο αφράτο κι ελαφρύ που, πέφτω μέσα του
και το αλάτι καίει τις πληγές που, είναι ακόμα ανοικτές
και για την ώρα, ανεκτές
Γυρίζω την Κλεψύδρα μου
κι ανανεώνω αυθαίρετα το χρόνο μου
Στο κάτω κάτω της Γραφής, δικός μου είναι.
Σαν πέρασα απ' το πάνω πάνω της,
δε βρήκα να το απαγορεύει.
Μόνο ασυνάρτητα να αγορεύει.
Με λόγια διάφορα, να γοητεύει
κείνα τα πρόθυμα αυτιά με το τεμπέλικο μυαλό
που, μένουν πάντα ανοικτά κι εκείνο πάντα ανενεργό
Αν ενεργώ;
Όσο το έχω και μπορώ.
Σαν φτάνω στον πυθμένα μου, μένω και μια και δυο ζωές
(ποτέ δεν είναι αρκετές)
Στον πάτο αυτού του βαρελιού, να πίνω το κρασί μου
Κείνο που έστιβα όσο κράταγε η βουτιά μου.
Στον πάτο ετούτου του βυθού, να κρίνω τη ζωή μου
Κείνη που έπνιγα όσο ήτανε δικιά μου.
Κάποια φορά, αντήχησε η φωνή μου!
Σκέψεις που είχαν μείνει ανοιχτές σαν να 'ταν χτες
Μου θύμισαν τον τρόπο, μου έδειξαν τον τόπο μα,
όχι δίχως κόπο
Χρειάστηκαν προσεκτική μετάφραση,
να αποφευχθεί η παράφραση
Δεν ξέρω αν το κατόρθωσα…
Πάντως,
Το ανάστημά μου ανόρθωσα!
Το ύψος μου δεν άλλαξε
Μα η ψυχή αλάλαξε!
Είχε καιρό να ακουστεί
Από όσα είχε υποστεί
Λέω, την επόμενη φορά, να σπάσω την Κλεψύδρα μου!
Να πάρω ένα ρολόι
και ένα κομπολόι
Λέω, αντί για άλλη μια βουτιά και άλματα όπως αυτό,
να πάρω πλέον τα βουνά και να χωθώ στον ουρανό.
Και να κοιτάξω από ψηλά, να δω ποιος κλαίει, ποιος γελά
ποιος έρωτας παραμιλά και λόγια υπόσχεται πολλά
ποιος έρωτας σιωπηλός αργοπεθαίνει μοναχός
ποιος έρωτας πάντα νικά…
(άμα υπάρχει φυσικά)
Κι αφού περάσουν δυο ζωές κι έχουν κλείσει οι πληγές
κι έχει στεγνώσει ο βυθός κι έχω μείνει μοναχός,
θα ξαναρχίσω από την αρχή,
να ψάχνω για άλλη μια ζωή, να βρω αυτόν που, κάποτε,
ξανάρχισε από το… τέλος.
Φράσεις κι αυτές!
Αλήθεια… ευθύνονται οι φράσεις ή οι λέξεις;
Μήπως το ύφος σου και ο τόνος που θα επιλέξεις;
Επί Λέξεις...
Επί Λέξης…
Μπα…
Ευθύνονται οι Λέξεις.
Θα ήθελα να σκέφτομαι δίχως να βάζω λέξεις.
Να ελευθερώσω τη Σκέψη μου σε τέτοιο βαθμό
που, να συλλάβω τη ζωή την ίδια.
Να τη συλλάβω επ' αυτοφόρω!
Την ώρα της πράξης!
Τα Πώς και τα Γιατί της.
Γιατί;
Από περιέργεια. Τί άλλο;
Ερωτευμένος με τον Έρωτα που Ερωτά τα Ανέρωτα.
Κι αν Ερωτηθώ;
Να υποκύψω.
Δίχως να σκύψω.
Άπαξ και μάθω τα αυτής
Και μου λυθεί κάθε δεμένη απορία
Δε μένει άλλη ευκαιρία.
Τότε και πάλι θα αναρωτηθώ,
"Ποιος Είμαι και τί θέλω Εγώ στον Κόσμο αυτό;"
(αντί για "και τι θέλω Εγώ από τον Κόσμο αυτό")
Απ' τον καθένα Διαφορετικός και για πολλούς Αιρετικός,
Ανώριμος κι Ελλειπής.
Για κάποιους, Ψεύτης και Υποκριτής
και ένα Μπάσταρδο ολκής.
Για κάποιους, ο Μοναδικός...
Εξαίρετος, Αποδεκτός.
Με Σκέψη που, διαπερνά... τα καθώς πρέπει. Τα ρηχά.
Σκέψη που, βάθη θα αναζητά για να βουτήξει
(Ω, ναι…) ξανά.
Και που στο Μέσα θα χαθεί
Και θα 'ναι κρύο, σκοτεινό, αγνώριμο, όπως και πριν.
Θα μοιάζει Μέσα αλλουνού.
Άλλου Νου.
Και θα ξυπνήσω για άλλη μια φορά,
σε σύννεφο τόσο αλμυρό,
Τόσο αφράτο κι ελαφρύ που, μέσα θα πέσω στο λεπτό.
Και το αλάτι το πολύ θα κάψει κάθε μου πληγή που,
θα 'ναι ακόμη ανοικτή…
Και μέχρι τότε, ανεκτή.
Κι εκείνη η Κλεψύδρα μου, Θρίψαλλα και Κομμάτια
Θα μου γελά Ειρωνικά με βλέμματα Ηδονικά
Του Χρόνου θα αναζητώ τα Μάτια
Να του ζητήσω Δανεικά.
Εκείνη πλέον τη Στιγμή
Θα πάψω να Υπάρχω.
Εκτός κι αν πάλι Τυχερός(;) ή αν το θέλεις, Τολμηρός,
Αρχίσω να Υπεράρχω.
Από τη ΣυνΛογή 'Τελικά', Γρ. Κρέζος
