- Νυστάζω ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
- Ναι. Όπου να 'ναι. Πρέπει πρώτα να...
- Να τί;
- Δεν ξέρω... Να, θα πρέπει... Άσε. Άσε, κάποια άλλη φορά...
- Λέγε. Αυτό το "Κάποια άλλη φορά", ξέρω ότι, σημαίνει "Τώρα δα".
- Νυστάζω, ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
- Ναι, θα πάω... Σκεφτόμουν όμως μήπως...
- Μήπως τί;
- Δεν ξέρω. Να, σκεφτόμουν... Άστο. Άσε, δε νομίζω πως...
- Λέγε. Αυτό το "Δε νομίζω πως", ξέρω ότι, σημαίνει "Είμαι σίγουρος πως".
- Νυστάζω ρε συ...
- Ε, άμε για ύπνο.
- Ναι. Τώρα. Να βγάλω πρώτα το...
- Τα ποια;
- Δεν ξέρω... Να, έλεγα... Άσε. Άσε, δεν χρειάζεται...
- Λέγε. Αυτό το "Δεν χρειάζεται", ξέρω ότι, σημαίνει "Είναι Απαραίτητο".
- Νυστάζω ρε συ...
- Ε, άμε για ύπνο.
- Ναι. Μια στιγμή... Να μαζέψω την...
- Την ποια;
- Δεν ξέρω... Να, σκεφτόμουν... Άστο. Άσε, να μη γίνεται και φασαρία...
- Λέγε. Αυτό το "Να μη γίνεται και φασαρία", ξέρω ότι, σημαίνει "Να 'ρθουν τα πάνω, κάτω".
- Νυστάζω ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
- Ναι... ναι. Σε λίγο. Θέλω μόνο να...
- Θέλεις τί;
- Δεν ξέρω... Να, ήθελα... Άσε. Άσε, τίποτα...
- Λέγε. Αυτό το "Τίποτα", ξέρω ότι, σημαίνει "Τα Πάντα".
- Νυστάζω ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
- Ναι. Πάω. Μόνο που...
- Μόνο τί;
- Δεν ξέρω. Να, ίσως... Άστο. Άσε, καλύτερα, για να μην σκοτιστεί κανείς...
- Λέγε. Αυτό το "Για να μην σκοτιστεί κανείς", ξέρω ότι, σημαίνει "Για να μάθει ο καθένας".
- Νυστάζω ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
- Ναι. Έφυγα. Μήπως όμως...
- Όμως τί;
- Δεν ξέρω. Να, μήπως θα... Άσε... Άσε, ξέρουμε ποιος είναι...
- Λέγε. Αυτό το "Ξέρουμε ποιος είναι", ξέρω ότι, σε ρωτάει, "Ποιος είναι στα αλήθεια".
- Νύσταξα ρε συ...
- Στάσου. Μην πας ακόμα! Δε μου είπες τί σκεφτόσουν...
- Μα το 'βρες! Μέσα στα λόγια τα Λευκά. Τυφλώνουνε. Το ξέρω. Είναι μπροστά. Πολύ κοντά. Κοντά, για να φανούνε. Μα ίσως, με τη δεύτερη να δεις. Να καταλάβεις. Και να τα βάλεις στη σειρά και νόημα να βγάλεις.
Ξέρεις; Ξέρεις, καμιά φορά; Πρέπει να υψώνεσαι ψηλά. Λίγο πάνω από τ' Άστρα. Και να κοιτάζεις χαμηλά. Να παίρνεις μέτρα στην Εικόνα.
Ξέρεις; Ξέρεις σε μία αγκαλιά; Χωράει όλη η Γη μας! Και γίνεται τόσο μικρή που, κάθε μυστικό της και κάθε τι που έγινε και πρόκειται να γίνει, φαντάζει τόσο ασήμαντα απλό και τετριμμένο. Και νιώθεις Άρχων. Δαίμονας. Γνωρίζεις και Ορίζεις.
Μα, για μια τέτοια αγκαλιά... δυο, πρέπει να είναι μακρυά. Να ενώσουνε τα χέρια τους και μέσα να την κλείσουν. Να στίψουν τις αλήθειες της. Να πιουν τα μυστικά της.
Κι αν είν' της μοίρας τους γραφτό, σαν γίνουν Άγγελοι λευκοί, να σμίξουνε κι από κοντά κι ας πέσουνε πάλι στη Γη.
"Όταν κοιτάς από ψηλά...
Μοιάζει η Γη με Ζωγραφιά", λέει ένα παλιό τραγούδι.
Μόν' έτσι θα γινότανε, να μάθεις μυστικά της.
Να 'ναι ο ένας από δω... κι ο άλλος απ' την άλλη.
Να την περικυκλώσετε, να μη μπορεί να φύγει.
Κι αυτή θε να παραδοθεί και να σας μαρτυρήσει
όσα 'χει δει, όσα γίνονται κι όσα θε να γίνουν.
Κι αν βρεις στο διάβα σου αυτούς που το 'χουν ξανακάνει,
κι ας είναι πια σε αλλιώτικα και ξένα μονοπάτια,
περπάτα λίγο δίπλα τους κι ας μην συναντηθείτε
κι όλα της Γης τα μυστικά, να δεις, θα μοιραστείτε.
- (...)
- Νυστάζω ρε συ...
- Έ, άμε για ύπνο.
...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγορίου Κρέζου, 1969-
