* Βλαμμένοι, ανάμεσα στους Λογικούς

Σελ.619

   ...κάτι το οποίο ανάγκασε τον χειριστή του "Ερμής 4", να ανακόψει ταχύτητα και να οδηγήσει το τηλεκατευθυνόμενο βαθυσκάφος επάνω ακριβώς από το σημείο στο οποίο, δευτερόλεπτα πριν, η θερμική κάμερα κατέγραψε μια αναπάντεχη, σύμφωνα με τα έως εκείνη τη στιγμή δεδομένα, εικόνα.

Στο Imager, το ίχνος ήταν ξεκάθαρο. Δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη κάποιου περίεργου όγκου στον οποίο, η Φύση πλέον είχε βάλει τη δική της πινελιά. Όπως κάνει πάντα. Από την αρχή του... Χρόνου.

Ούτε μία από τις οπτικές κάμερες αλλά ούτε και το sonar, θα μπορούσαν ποτέ, να καταγράψουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι άξιο προσοχής. Να απεικονίσουν με τόση λεπτομέρεια έναν τέτοιο σχηματισμό.

Τριακόσια πόδια πάνω από τον πυθμένα και το ίχνος ήταν έντονο. Θύμιζε... Θύμιζε κάτι σαν...

- "Όχι... αποκλείεται. Αποκλείεται. Volcanic Vent θα είναι."

Έπρεπε να κατέβουν κι άλλο. Έπρεπε να πλησιάσουν όσο το δυνατό περισσότερο, για να έχουν πιο καθαρή εικόνα και να κάνουν τις σχετικές μετρήσεις.

Σελ.621

   ...μα οι δονήσεις γίνονταν ολοένα κι εντονότερες. Το "Ερμής 4" είχε φτάσει στο κατώτατο δυνατό βάθος. Εκεί που η υδροστατική πίεση κι η άνωση χαμογελούν ειρωνικά στο σκαρί και στον κινητήρα σου και γνέφουν, "Stop! Η Γνώση αυτή, δεν σου ανήκει!"

Στο Control Room, επικρατούσε σιγή. Μόνο ανάσες. Βαριές ανάσες, γρήγορες ανάσες, δειλές ανάσες... λες κι ο παραμικρός θόρυβος θα επηρέαζε την εικόνα.

Η μόνη εναλλακτική ήταν το digital zoom. Δεν θα βελτίωνε μεν την ευκρίνεια στο monitor αλλά τουλάχιστον, 'θα έφερνε το ίχνος πιο κοντά'.

   Η περιοχή δε φημιζόταν για την ύπαρξη της παραμικρής ηφαιστιακής υδροθερμικής διεξόδου. Δεν είχε ποτέ παρατηρηθεί κάτι σχετικό. Στην τελική... η θερμοκρασία του νερού ήταν φυσιολογική για το βάθος. Ακόμα και η στόχευση, στο σημείο που, η thermal cam 1 του βαθυσκάφους εμφάνιζε το ίχνος, έδινε 2°C . Αν επρόκειτο για ηφαιστιακή δραστηριότητα, η επιστροφή θα ήταν τουλάχιστον 60°C αν όχι τετρακόσιοι... Τουλάχιστον! Και το σχήμα...! Αυτό το περίεργο σχήμα του θερμικού ίχνους!

Σελ.622

   ...και τα βλέμματα έμειναν παγωμένα στο επόμενο refresh! Κι οι ανάσες έπαψαν! Ακόμα κι οι καρδιές, σταμάτησαν να κτυπούν.

Η διακοπή της σύνδεσης, αμέσως πριν ξεκινήσει το digital zoom να μεγενθύνει την εικόνα κι η προοπτική μιας επικά αποτυχημένης αποστολής,  είχε εκτινάξει την περιέργεια αλλά και την αγωνία όλων σε ασύλληπτα ύψη. Όσο βαθειά στην Άβυσσο ήταν το "Ερμής 4", τόσο κι ακόμα βαθύτερα είχε πέσει ο δείκτης σεροτονίνης στο, μέχρι προ πέντε δευτερολέπτων ενθουσιασμένο, πλήρωμα. Ένα blackout εκείνη τη στιγμή, την όποια στιγμή, θα ήταν απλά καταστροφικό για την αποστολή. Απλά καταστροφικό!

   Ευτυχώς όμως, η σύνδεση με το βαθυσκάφος αποκαταστάθηκε σχετικά γρήγορα. Ήταν ίσως, ένα από εκείνα τα παιχνίδια στα οποία επιδίδεται με σαδιστική ευκολία αλλά και με επιτυχία η Ζωή. Το Σύμπαν. Πες το όπως θες. Δεν θα έχει σημασία. Ούτε θα αλλάξει και κάτι.

   
   Οι πρώτες επευφημίες για την επανασύνδεση αντήχησαν μέσα από το intercom. Μα, η πρώτη εικόνα στο κεντρικό monitor του Operations Room, έσκισε τη σκηνή στα δύο!

   Από τη μια πλευρά, ο ήχος κι η ανεπαίσθητη κίνηση των κορμιών μέσα στην οθόνη κι από την άλλη, το απόλυτο κενό! Μέχρι κι ο χρόνος, αυτός που μας κρατά ενωμένους (ή μήπως εγκλωβισμένους;) με την Πραγματικότητά μας, εγκατέλειψε και τον χειριστή του "Ερμής 4" στο Control Room αλλά και όλους τους υπόλοιπους στο Operations room.

   Από τη μια πλευρά, μία Ολοζώντανη, Ζεστή, Σφιχτή, Εγκόσμια αλλά και τόσο Απόκοσμη αγκαλιά δυο... δυο άψυχων (;) κορμιών στο βυθό της θάλασσας κι από την άλλη δεκατέσσερα Παγωμένα, Απλανή, Διαλυμένα βλέμματα και Μουδιασμένα κορμιά ενός πληρώματος, τη στιγμή της Συνειδητοποίησης!

   
   Πώς ήταν δυνατόν; Πώς είναι ποτέ δυνατόν; Πώς;

Σελ.625

   ...μα όσο κι αν χειροτέρευε ο καιρός, κανείς από το πλήρωμα δε σκεφτόταν καν τη στεριά. 

   Η μπαταρία του "Ερμής 4" έδειχνε πως, η αυτόματη ανάδυση, θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά. Ήταν ένας μηχανισμός ασφαλείας που, υπολογίζοντας βάθος, πίεση και συνθήκες που επικρατούσαν στο βυθό, μαζί με το βάρος των δειγμάτων σε περίπτωση ανασκαφών, υπολόγιζε τον απαιτούμενο χρόνο ανόδου στην επιφάνεια, ώστε να ολοκληρωθεί η ανάδυση πριν το βαθυσκάφος χάσει τη δυνατότητα ελέγχου πλεύσεως.

   Η εικόνα στο monitor σταθερή. Δυο κορμιά. Δυο κορμιά, ένα με το Βυθό. Δυο αγκαλιασμένα κορμιά. Καμία λογική εξήγηση. Καμία δυνατότητα προσέγγισης. Καμία δυνατότητα προσέγγισης ούτε μέσω λογικής αλλά ούτε και πρακτικά. Το βάθος απαγορευτικό. Καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με το... εύρημα.

Μα, τί τρελές σκέψεις! Σε ποιες τρελές σκέψεις σε βάζει μια τέτοια ανακάλυψη! Ή ομαδική Παραίσθηση; Παράκρουση;

Μήπως η επιθυμία του πληρώματος να επιβεβαιώσει το Μύθο ή το αδιανόητα προκλητικό κόστος της Αποστολής, προέβαλε αυτήν την Εικόνα στην Οθόνη τους;

Μήπως, εκεί... εκεί, πιο κάτω από το "Ερμής 4", εννενήντα μόνο πόδια πιο βαθειά... μήπως δεν υπήρχε το παραμικρό;

Μήπως ήταν Παρεμβολές; Εμβολές; Λες;

   Αυτό ήταν κάτι το οποίο, δεν ήταν δυνατόν να το ανακαλύψουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Ούτε καν σε αυτήν τη συγκεκριμένη αποστολή. Ο καιρός χειροτέρευε. Οι προμήθειες είχαν ήδη τελειώσει από την προηγούμενη. Κι ο καφές! Ακόμα κι ο καφές! Θεέ μου! Αυτό πάλι, πώς συνέβη; Και το ένα και μοναδικό τσιγάρο που υπήρχε στο Άβυσσος, ήταν κολλημένο με σελοτέιπ επάνω στο πηδάλιο από την Τετάρτη. Έτσι. Σαν προσκύνημα στα πρησμένα από το ξενύχτι μάτια τους.

Σελ.628

   Σάββατο σήμερα. Η έβδομη μέρα. Πόσο αδιάφορη ήταν η Κυριακή που ξημέρωνε!

   Η αυτόματη διαδικασία ανάδυσης είχε ήδη ξεκινήσει. Αργή και βασανιστική, για οικονομία ενέργειας. Το ίχνος στην οθόνη απόμακρο. Ένα κόκκινο-πορτοκαλί αχνό κομμάτι μέσα στο παγωμένο σκούρο μπλε με κάποιες αδιάφορες αποχρώσεις πράσινου εδώ κι εκεί.

Πόσο κοντά έφτασαν. Πόσο κοντά!

   Ο Κυβερνήτης του Άβυσσος παρακολουθούσε το monitor επικοινωνίας με τη thermal cam 1 του "Ερμής 4". Το ίχνος είχε ήδη σβήσει. Το βαθυσκάφος ήταν ήδη στα μισά της διαδρομής. Πόσο λίγο τον ένοιαζε! Μόνο το όνομα τον κρατούσε από το να δώσει εντολή για αναχώρηση τώρα δα.

"Ερμής 4"...

Τρεις προηγούμενες αποστολές. Τρεις Ζωές. Τρία βαθυσκάφη "Ερμής", όλα χαμένα στην άβυσσο. Χαμένα στους ωκεανούς της Γης. Γι αυτό και το όνομα του σκάφους. "Άβυσσος".

Στην αρχή, το όνομα του εξερευνητικού ήταν "Δώρο του Θεού". Οι περισσότεροι είχαν γελάσει στο άκουσμά του, στην τελετή καθέλκυσης. Μόνο αυτός ήξερε. Μόνο αυτός ήλπιζε. Μόνο αυτός θυμόταν.

   "Mission Aborted" και οι τρεις προηγούμενες απόπειρες. Με πόνο. Κι αγωνία για το αν θα βρεθεί ο επόμενος χρηματοδότης για μια ακόμα Αποστολή. Το τί είχε υποσχεθεί στον κάθε sponsor ήταν άγνωστο σε όλους.

Αποκλειστικότητα; Την Ψυχή του; Τί;

   Ακόμα... ακόμα κι αν άγγιζε τον πυθμένα χτες το απόγευμα... τί; Θα τολμούσε να ταράξει την ηρεμία των δυο αγκαλιασμένων κορμιών;

Και να αποφάσιζε να τα αγγίξει. Να τα περισυλλέξει. Θα του το επέτρεπαν οι Νόμοι του Κόσμου; Του Σύμπαντος;

Αλήθεια τώρα...
Σε τέτοια Βάθη, μέσα στην Άβυσσο... έχει λόγο το Σύμπαν;

Μήπως υπάρχει Τοπική Αυτοδιοίκηση σε τέτοια Βάθη που είναι ανεξάρτητη κάθε λοιπής Αρχής;

Βλέπει ο θεός εκεί κάτω; Βλέπει κάποιος άλλος;

Πόσο Βαθειά μες στην Αγάπη δυο Ανθρώπων, μπορεί να δει ένας τρίτος; Ακόμα κι αν είναι αυτός που γράφει τις Ατάκες...

   Σήκωσε το βλέμμα του κι αντίκρυσε το πλήρωμά του. Όλοι ακίνητοι να τον κοιτούν. Να καταλαβαίνουν. Να τον νιώθουν. Κι ας μην είχαν αντέξει να αποδεχθούν τα όσα αντίκρυσαν την προηγούμενη μέρα.

Μεταξύ τους, η επίσημη εκδοχή ήταν "Digital Signal Interference". Βολεύτηκαν με αυτό κι εξήγησαν, αν μη τι άλλο, την υποτειθέμενη -όπως την χαρακτήρισαν- κίνηση των κορμιών.

Όσο για την ύπαρξη καν αυτών των δύο κορμιών είπαν πως, θα μπορούσε να είναι κάποιο μεταλλικό γλυπτό. Πρόσφατα βυθισμένο. Κι ότι, το ίχνος δημιουργήθηκε από το υποθαλάσσιο laser scanner που χρησιμοποιούσαν πριν την ενεργοποίηση της θερμικής κάμερας. Το beam pointer του οποίου, είχε κολλήσει κάνα πεντάλεπτο στο ίδιο σημείο και παραλίγο να καταστραφεί ολοσχερώς.

Φυσικά, τα στόματα θα έμεναν κλειστά. Οι όποιες συνεντεύξεις και δηλώσεις, ήταν πάντα αποκλειστική ευθύνη του αρχηγού της αποστολής και Κυβερνήτη του "Άβυσσος".

   Ένα χέρι τον πλησίασε από τα δεξιά και του προσέφερε κάτι.

- "Κυβερνήτα. Αυτό... αυτό πρέπει να είναι δικό σου. Το είχες αφήσει πάνω στο πηδάλιο και... έχει καιρό. Μην πέσει και πάει χαμένο. Κρίμα θα 'ναι."

   Το χέρι του Αξιωματικού Γέφυρας του προσέφερε το τελευταίο τσιγάρο που είχε μείνει επάνω στο "Άβυσσος"! Έμειναν κι οι δυο ακίνητοι να κοιτάζονται. Ένιωσε τα βλέμματα και των υπολοίπων, συγκαταβατικά και με χαμόγελο. Ίσως το πρώτο χαμόγελο εδώ και ώρες.

   Ο Κυβερνήτης του "Άβυσσος" πήρε στα χέρια του το τελευταίο print out της thermal cam 1 και στάθηκε όρθιος. Με κόπο. Κτύπησε ελαφρά τον Αξιωματικό γέφυρας στον ώμο και του είπε, "Άναψέ το εσύ. Μοιραστείτε το εδώ, όλοι μαζί. Κι αν μείνει τζούρα, αφήστε μου ρε την τελευταία. Άμε."

Και με αυτά τα λόγια βγήκε με αργά, βαριά βήματα από τη Γέφυρα λέγοντάς τους, δίχως όμως να τους κοιτάξει, "Άμε τε. Μια τζούρα ο καθένας... κι έχουμε δρόμο ακόμα".

   Δρόμο! Να και μια κουβέντα που, δε θα περίμενε να ακούσει κάποιος καταμεσής της θάλασσας.

Μα, εδώ που τα λέμε,
Ούτε κι αγκαλιασμένα δυο κορμιά στον πάτο της Αβύσσου, περίμενε κανείς, να βρει να αναπνέουν.

Κάποιοι, το λένε Κοσμική Αγάπη.

Κάποιοι Πειραγμένοι. Ξέρεις...
Βλαμμένοι, ανάμεσα στους Λογικούς.

...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-