- Πέρασα σήμερα το πρωί από το εργαστήριο.
- (...)
- Η πόρτα άνοιξε με πολύ κόπο... Πρέπει να έγινε κι άλλη έκρηξη αφότου φύγαμε.
- Δε νομίζω... Πώς σου ήρθε;
- Και τότε... πώς έπεσαν πράγματα πίσω από την πόρτα; Αφού την τελευταία φορά, καθαρίσαμε φεύγοντας...
- Αν είχε γίνει κι άλλη έκρηξη, θα μας είχε ενημερώσει η Αστυνομία. Η Πυροσβεστική. Κάποιος τέλος πάντων θα μας είχε βρει και θα ζητούσε εξηγήσεις, αν μη τι άλλο.
- (...)
- Ναι. Ξέρω... Φαντάζει περίεργο... και σίγουρα δεν ήταν διάρρηξη. Το ξέρουμε κι οι δυο πως, αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να είμαστε ήσυχοι είναι το ότι, δεν πρόκειται κάποιος να μπει εν αγνοία μας... Δεν πρόκειται να κατορθώσει να το παραβιάσει κανείς... Ούτε καν να το επισκεφτεί, εκτός κι αν τον οδηγήσουμε ή αν τον προσκαλέσουμε εμείς...
- Εννοείς, ούτε κι αν τον προκαλέσουμε;
- Ούτε.
- Δεν είμαι σίγουρος για το τελευταίο...
- Είμαι σίγουρη εγώ. Ξέρεις... το πείραμα είναι κοινό. Οι όποιες αρχές το διέπουν, είναι συνισταμένη των θεωριών σου με των δικών μου. Αν ίσχυαν μόνο οι δικές σου, θα είχα ήδη καεί εξαιτίας των δοκιμαστικών σου... Κι όμως. Είμαι ακόμα εδώ. Κι αυτό το Καλοκαίρι.
- Μα καλά, Χειμώνας μπαίνει...
- Για κάθε στιγμή του χρόνου, υπάρχει η αντιδιαμετρική πλευρά της Γης όπου ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα... Σκέψου μια Γη λοκαρισμένη σε τροχιά όπως η Σελήνη... να μην περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της! Μία και μόνη πλευρά της, να βλέπει πάντοτε τον Ήλιο!
- Ναι... έχεις δίκιο... Κι η πλάκα είναι ότι, πρόκειται για Γνώση ΜΟΥ κι όμως, τώρα δα, έρχεσαι εσύ να μου την κάνεις μάθημα... να την υπενθυμίσεις...
- Ωραία λέξη!
- Ναι! Μαγική... Πολυσύνθετη κι αυτή!
- Ναι... Υπό, Εν, Θυμίζω...
- Ναι... περίπου. Το έχεις... Μόνο που, είναι ακόμα πιο βαθύ...
- Είναι; Πώς; Μη μου πεις ότι διάβαζες πάλι εκείνα τα αδημοσίευτα χειρόγραφα αυτού του...
- Υπενθύμισις...
- (...)
- Υπό, Εν, Το, Υμείς, Εις...
- Ποιος; Τί;
- Βάλε απόστροφο όπου αρμόζει... κι όπου απαιτείται, κάνε δασύ το σύμφωνο...
- (...)
- Λοιπόν;
- Συμφωνώ!!! Μα... η ορθογραφία; Η ετυμολογία;
- Ξέρω... Ο λόγος υπέστη τέτοια βάναυσα ηθελημένη φθορά ώστε να επιβληθεί ο γραπτός του προφορικού... Μα, όπως γνωρίζουμε επίσης, συνέβη και το αντίθετο... Η έλλειψη ορθού γραπτού λόγου, άφησε τέτοια περιθώρια και δημιούργησε προϋποθέσεις αλλοίωσης των νοημάτων, εφόσον δεν ήταν πλέον ορατή η ρίζα... Έχε μου εμπιστοσύνη όμως...
- Σου μιλά πάλι ο Άλλος;
- Όχι... Έχω μάθει πλέον το πώς σκέφτεται κάποιες στιγμές.
- Ώστε... Υπό, Εν, Το, Υμείς, Εις, ε;
- Ναι! Έτσι ακριβώς! Αυτός, Εκείνος, ο Ένας που, βρίσκεται μέσα μας. Ο υποβολέας. Ο υπαγορεύων.
- Ναι, μόνο που, είναι Υμείς... κι όχι Ημείς. Άρα, υπάρχει σε εσάς κι όχι σε εμάς...
- Ναι... γι αυτό κι η υπενθύμιση είναι πάντα εξωτερικό ερέθισμα... Για τους άλλους, για εκείνον τέλος πάντων που μας υπενθυμίζει... είμαστε Υμείς... κι όχι Ημείς... Δεν είναι δυνατόν να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου... το παραμικρό...
- Όχι. Μην το λές αυτό. Δεν ισχύει. Τόσες φορές που, θέλησα να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία σου, χρειάστηκε να μου υπενθυμίσω το ότι, δεν είναι προσωπικά δικά σου...
- Μήπως να σου υπενθυμίσω πως... υπάρχει όντως κάποιο εξωτερικό ερέθισμα που σου υπαγορεύει να μην τα αγγίζεις, παρά μόνο να τα επιθυμείς κι ότι, δεν πρόκειται για εσωτερική σου επιλογή, όπως θέλεις να πιστεύεις;
- Είναι εσωτερικό λέμε.
- Εξωτερικό!
- Be my guest...
- Το ότι έχω κρεμασμένη στον τοίχο τη φωτογραφία από την τελετή έναρξης του άλλου Project μήπως; Το ότι, δίπλα ακριβώς, όπως μπαίνεις στο εργαστήριο, έχω κορνιζαρισμένο το συμφωνητικό με την Εταιρία;
- Ε;
- Να είσαι σίγουρη πως, μόλις ξεκρεμάσω το συμφωνητικό από τον τοίχο... η επιθυμία σου να χρησιμοποιήσεις τα όργανα μέτρησης, τους δοκιμαστικούς σωλήνες και τα εργαλεία μου, θα παρουσιάσει κατακόρυφη άνοδο! Ίσως ακόμα και να βιντεοσκοπήσεις τη "ληστεία"... Ίσως ακόμα και να μου τη δείξεις, περιμένοντας αντιδράσεις...
- Μα, τί λες; Πώς τολμάς;
- (...)
- Πώς τολμάς;
- (...)
- Πώς;
- (...)
- (;)
- (!)
- Ναι... ίσως. Ίσως έχεις δίκιο... Δεν ξέρω. Μπορεί. Ίσως, αν δε έχω μες στα μούτρα μου το συμβόλαιό σου με την άλλη εταιρία, κάθε μέρα που πατάω το πόδι μου στο εργαστήριό μας... ίσως και να τολμήσω να απλώσω χέρι στον εξοπλισμό σου... ή έστω, να σου ζητήσω να μου τον δανείσεις. Για λίγο. Αν και...
- Αν και;
- Αν και, πιστεύω πως και το άλλο συμβόλαιο να έσκιζες αυτήν τη στιγμή, θα συνέχιζα τη συνεργασία μας, πάραυτα και δίχως παρεκκλίσεις.
- Ούτε παρακλήσεις;
- Ούτε.
- ΟΚ. Δεν έχω λόγο να μην σε εμπιστευτώ. Απλά... να. Έτσι. Ξέρεις. Έχουν συμβεί τόσα και τόσα... κι όσες φορές, το συμβόλαιο, το είχα καταχωνιασμένο σε ένα συρτάρι... είτε ξεχνιώμουν εγώ... είτε δεχόμουν επιθέσεις από τρίτους... Δίχως έλεος... Συνεχόμενα! Προτάσεις για συνεργασίες, οι οποίες είχαν βέβαια υψηλά ποσοστά απόδοσης αλλά, να... Ο λόγος μου και μόνο, είναι συμβόλαιο.
- Θες να πεις, υπάρχει απαράβατος ηθικός κώδικας ο οποίος υπαγορεύει τις κινήσεις σου ή μήπως υπάρχει αυστηρή ρήτρα σε περίπτωση μονομερούς ακύρωσης;
- Δεν θα το έθετα έτσι ακριβώς...
- Αλλά;
- Απλά. Είναι επιλογή. Είναι Project που θα πρέπει να ολοκληρωθεί, όσο κι αν κρατήσει. Κι αυτό, επειδή δεν αφορά μόνο εμένα και τη σχέση μου με την εταιρία. Επηρεάζει άμεσα τις ζωές τόσων ανθρώπων!
- Το γνωρίζεις πολύ καλά... πως, αν μη τι άλλο, εμείς οι απλοί Άνθρωποι, δε γνωρίζουμε το επόμενο Κεφάλαιο.
- Το γνωρίζεις πολύ καλά... πως, αν μη τι άλλο, Εμείς ΔΕΝ είμαστε απλοί Άνθρωποι.
- (...)
- (...)
- Χάρηκα που ξαναπέρασες από εδώ.
- Ναι... Τί λες; Να πεταχτούμε στο εργαστήρι να συμμαζέψουμε;
- Τί να συμμαζέψουμε; Κοίτα στο monitor αγόρι μου.
- Να, αυτά που έπεσαν πίσω από την π-...
- (...)
- Δεν είναι δυνατόν!
- Κουτό παιδί...
- Μα πώς; Ποιος μάζεψε; Αφού προηγουμένως ήταν... Δεν καταλαβαίνω!
- Το εργαστήριό μας είναι τζάμι αγόρι μου... Καθρέπτης... Αυτό το χάλι που βλέπεις καμιά φορά, είναι που μπαίνεις μέσα αχτένιστος... αξύριστος κι απλά καθρεπτίζεται η μορφή σου σε αυτό...
- Είσαι σίγουρη;
- Είμαι... όπως σε βλέπω και με βλέπεις!
- Μα, δεν βλεπόμαστε!
- Κλείσε τα μάτια και θα δεις. Όλα Καλά!
- Αυτό είναι δική μου ατάκα...
- ...κι επί τόπου, έγινε δική μου τώρα.
- Το κανδράκι το ίσιωσες;
- Όχι. Κι ούτε πρόκειται να το ισιώσω. Θα το έχω έτσι, να θυμίζει την κουβέντα αυτή. Για όσο θα χρειάζομαι να θυμάμαι. Μετά βλέπουμε.
- Ναι. κι αν δεν βλέπουμε, σφαλίζουμε τα μάτια για να Δούμε.
- Όλα Καλά.
- Ναι. Όλα Καλά.
...απόσπασμα από τη ζωή της Θεοδώρας Ζαφειρίου, "Εγώ; Βάζω την Άβυσσο...", Εκδόσεις ΒΥΘΟΣ, 2013
