* Μόνο Ταξείδι...

   Δεν θα την αποκαλούσες "Επιτυχημένη Προσγείωση"...

Κι αν το καλοσκεφτόσουν, ούτε καν "Προσγείωση" θα την έλεγες!

   Απλά... έπεσε άτσαλα και με φόρα στο χώμα κι αφού στριφογύρισε άπειρες φορές, σταμάτησε απότομα στον κορμό μιας Ιτιάς. Περίεργο συναίσθημα. Είχε ακούσει για τον Πόνο... Της τον είχαν περιγράψει και... είχε ακούσει αλλά και δει με τα μάτια της, Ανθρώπους που Πονούσαν.

   Ήξερε ότι, θα ήταν κάπως άβολο συναίσθημα. Ενοχλητικό. Μόνο που, σε καμιά περίπτωση, δεν της ήταν εκείνη την εποχή δυνατό, να αντιληφθεί, τί ακριβώς σήμαινε. Το πώς νιώθεται αυτό το Πόνος, όταν ξεκινήσει...

   Έγιναν όλα τόσο γρήγορα! Μα πώς; Από τη μια στιγμή στην άλλη! 

Η τελευταία σκηνή που αντίκρυσε, ήταν Εκείνος!

Ερχόταν με ταχύτητα από τη στροφή του δρόμου και...

Τα μάτια της έκλεισαν. Σκοτάδι.

   Ήταν η δεύτερη φορά που έκανε αυτήν τη διαδρομή. Ήταν σίγουρος ότι, δεν είχε χαθεί. Το GPS του είχε να ακουστεί πολλή ώρα, πέρα από τις τακτές υπενθυμίσεις της απόστασης από τον προορισμό.

   Ήταν υπέροχο απόγευμα, μετά από έντονη βροχή και το αχνό Ουράνιο Τόξο, λες κι έσβηνε στο τέλος της ευθείας...

   - "Αυτή τη φορά, θα σε πιάσω!", μονολόγησε και πάτησε τέρμα το γκάζι. Ο δρόμος ήταν άδειος έτσι κι αλλιώς και στην οθόνη του GPS η στροφή που πλησίαζε, έδειχνε, αν μη τι άλλο, αδιάφορη.

   Φτάνοντας στη στροφή όμως, ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά την σπονδυλική του στήλη. Πιο πολύ, σαν παγωμένο νερό, παρά ηλεκτρισμός. Στο βάθος και γύρω στα σαράντα μέτρα, ένα σώμα ντυμένο στα Λευκά, ξαπλωμένο στις ρίζες μιας Ιτιάς. Ακίνητο! Η αντίδρασή του ανύπαρκτη!

   Έφυγε από το οδόστρωμα με μεγάλη ταχύτητα και σε πορεία σύγκρουσης με μια Κρανιά.Ήταν ανήμπορος να κάνει το παραμικρό.

Η τελευταία σκηνή που αντίκρυσε, ήταν Εκείνη!

- "Όλα καλά", αναφώνησε λίγο πριν να...

Τα μάτια του έκλεισαν. Σκοτάδι.

   Ήταν λίγο μετά τις 11 το βράδυ, όταν άνοιξε τα μάτια της για πρώτη φορά.

   Για να λέμε την αλήθεια, δεν κατάλαβε και μεγάλη διαφορά ανοίγοντάς τα. Μόνο το φως από τα αστέρια έδεινε αφορμή στο μυαλό, να έχει κάτι να καταγράψει. Το σκοτάδι γύρω ήταν βαθύ. Κι ο Πόνος σε όλο το κορμί της, το ίδιο. Βαθύς... κι από άκρη σε άκρη.

   Δεν ένιωθε κρύο ή ζέστη. Μόνο Πόνο. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και σίγουρη αλλά, Πόνος θα πρέπει να ήταν. Τί άλλο; Σαν να σε ενοχλεί ένα σημείο του σώματός σου, τόσο πολύ που, να εύχεσαι να μην ήταν δικό σου... Να, κάπως έτσι.

   Κοίταξε γύρω της από ένστικτο. Δε θυμόταν το πώς βρέθηκε σε αυτό το σημείο. Μόνο που... μόνο που κάτι της έλεγε πως, κάπου εκεί κοντά, υπήρχε κάτι που έπρεπε να βρει το συντομότερο δυνατό! Κάτι... Κάποιος...

Κι έπρεπε να το αγγίξει πριν να είναι αργά!

   'Πόσο αργά να είναι το Αργά', αναρωτήθηκε.

Με δυσκολία, έκοψε την επαφή με κάθε Σκέψη και προσπάθησε να ακούσει. Μιαν ανάσα να βγαίνει από ένα Στόμα. Τον κτύπο μιας Καρδιάς. Το ανοιγόκλεισμα δυο Ματιών. Κάτι.

Ένα σημάδι επιτέλους!

Άρχισε σιγά σιγά να θυμάται. Μα, ναι! Κάπου εκεί, υπήρχε Εκείνος!

Έπρεπε να τον βρει!

   Άνοιξε με δυσκολία τα μάτια του. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε ήταν η οθόνη του GPS του! Τόσο κοντά του, τόσο φωτεινή που τον τύφλωνε! Στην άκρη της οθόνης, η ώρα ήταν 11:22' το βράδυ, 14 Απριλίου. Η ραγισμένη πια οθόνη δεν έδειχνε το έτος μα... πόσο αδιάφορη του ήταν κάθε τέτοια πληροφορία!

Πόσο αδιάφορος του ήταν πια ο τρόπος που, αυτό το μικροπρεπές "Άνθρωπος", έχει μάθει να ταξινομεί τις στιγμές της Ζωής του!

   Χρόνια, Μήνες, Μέρες, Ώρες και Λεπτά! Πόσο ασήμαντα είναι όταν έρχεται η συγκεκριμένη στιγμή του Check Out. Και να σκεφτείς ότι, κάποιοι μετρούν ακόμα και τα Δευτερόλεπτα!

   Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, ακόμα κι αυτό το ίδιο το GPS που τον έφερε μέχρι εκεί, για να λειτουργήσει σωστά, όχι μόνο βασίζεται στο "Χρόνος"... αλλά συνυπολογίζει και τη σχετική διαφορά που αυτός κυλά σε Γη και Διάστημα, προκειμένου να βρει το ακριβές στίγμα που στέλνει ο Δορυφόρος. Ίσως, μια από τις φωτεινές στιγμές του Αϊνστάιν.

   Το κορμί του ολόκληρο πονούσε. Όμως, ένιωθε κάθε σημείο του, να είναι ζωντανό. Από άκρη σε άκρη. Όπως κι ο Πόνος του. Από άκρη σε άκρη. Δεν ένιωθε κρύο ή ζέστη. Απλά Πόνο.

   Τη στιγμή που το βλέμμα του άρχισε να σαρώνει την περιοχή, για να δει πού βρίσκεται... θυμήθηκε! Θυμήθηκε το πώς έχασε τον έλεγχο και βγήκε τόσο άσχημα από τη στροφή!

Ξαπλωμένη κι ακίνητη, κάπου εκεί τριγύρω, υπήρχε Εκείνη!

Έπρεπε να τη βρεί!

Δυο διαδρομές διαφορετικές, με κοινό προορισμό.

Δυο συγκρούσεις βίαιες. Απροσδόκητες ίσως.

Το timing.

Όλα είναι Ταξείδι τελικά.

Κάθε τι που κάνουμε, κάθε μας επιλογή, μας πάει και λίγο παραπέρα. Άλλους, μας πάει πολύ παραπέρα. 

Ίσως τελικά, να μην υπάρχει Προορισμός. 
Μόνο Ταξείδι...

...απόσπασμα από τη ζωή της Θεοδώρας Ζαφειρίου, "Μόνο Ταξείδι"
Εκδόσεις ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ, 2013