Κάποτε, ένας θεός μου είπε…
- "Εγώ ειμί κι άλλος ουδείς"
Βέβαια, δε μου το είπε προσωπικά. Μέσω εντεταλμένων του το άκουσα.
Διαπιστευτήρια; Ποιοι, οι εντεταλμένοι; Όχι. Δεν είχαν. Τουλάχιστον, όχι θεωρημένα. Ξέρεις… Επικυρωμένα. Να πεις ότι είχαν μια σφραγίδα, έστω. Τίποτα.
Απλά… Κατέστρεψαν τα πάντα γύρω μου, οπότε, ή μόνη φωνή όπου άκουγα… ήταν η δική τους. Και, ξέρεις… τότε, Πίστευα. Δεν Ερευνούσα.
Το πόσο μικρός ή μεγάλος, σημαντικός ή ασήμαντος, αλλαυτός ή ιδιαίτερος είναι αυτός που ονομάζουμε Άνθρωπος, μου είναι αδιάφορο. Εξαρτάται πάντα από το μέτρο σύγκρισης. Είναι όλα. Είναι και τίποτα. Απλά… αδιάφορο.
Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που, το μέγεθος παίζει βασικό έως κι αποκλειστικό ρόλο.
Μα ετούτη η περίπτωση, δεν είναι μία από αυτές.
Από τις "πρόσφατες" χιλιάδες χρόνια ζωής του, υπάρχουν ενδείξεις πως, είχε την ανάγκη όχι απλά να πιστεύει πως υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτόν… μα ότι, αυτό το Ανώτερο, υπάρχει για να τον προσέχει… να τον φροντίζει.
Κι όλα καλά ως εκεί… ως εδώ. Έως Όπου...
Πέρα από αυτήν την ανάγκη -η οποία στην τελική, παίζει και να είναι μνήμη, γνώση κωδικοποιημένη στο DNA- το έρμο Άνθρωπος είχε και έχει την ανάγκη… να αποδίδει υλική υπόσταση στο Ανώτερό του. Ξέρεις…
Να έχει Σχήμα ο θεός του.
Για να μη μπερδευόμαστε… μιλάμε για τα Γήινος Άνθρωπος.
Τα Γήινος Άνθρωπος είναι όντα, τα οποία έχουν κατασκευαστεί έτσι ώστε, να μπορούν να επιβιώνουν επάνω στον πλανήτη Γη. Και μάλιστα, με περιορισμένες έως και ανύπαρκτες δυνατότητες εξάπλωσής τους σε άλλους πλανήτες, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν συμβατοί πλανήτες υποδοχής και φιλοξενίας των Γήινος Άνθρωπος.
Όσο μαρτυρά η μηδαμινή καταγεγραμμένη Ιστορία, τα όντα αυτά, είχαν ανέκαθεν χαμηλή αυτοεκτίμηση κι ανασφάλειες, παρόλο που ήταν σε θέση να προσαρμόζονται, να αντιμετωπίζουν και να επιβάλονται σε άλλα Γήινα Όντα, μιας και σήμερα, τα Γήινος Άνθρωπος βρίσκονται στην Κορυφή της Τροφικής Αλυσίδας (να μην πιάσω τώρα στο στόμα της πένας μου τις αποτυχημένες επιλογές λέξεων, τίτλων, φράσεων και concept όπως το "Κορυφή Τροφικής Αλυσίδας").
Παρά, λοιπόν, το γεγονός του ότι, το Γήινος Άνθρωπος έλυνε κι έδενε πάνω στον πλανήτη Γη, είχε κι έχει την ανάγκη να νιώθει μικρούλης κι ανήμπορος ώστε να δικαιολογεί την τεμπελιά και την αναβλητικότητά του, οι οποίες διαδοχικά ή και ταυτόχρονα, τον επισκέπτονται κατά τη διάρκεια της κατά τα άλλα, επιτυχημένης πορείας του (Επιτυχημένης ως προς την επιβολή του στην πλειοψηφία των λοιπών Γήινων Όντων. Έτσι, για να μη μπερδευτούμε από τώρα).
Το βάζω αυτό στην άκρη -προς το "παρόν"- και κάνω την εξής Σκέψη...
Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που, το μέγεθος παίζει βασικό έως κι αποκλειστικό ρόλο.
Μα ετούτη η περίπτωση, δεν είναι μία από αυτές.
Από τις "πρόσφατες" χιλιάδες χρόνια ζωής του, υπάρχουν ενδείξεις πως, είχε την ανάγκη όχι απλά να πιστεύει πως υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτόν… μα ότι, αυτό το Ανώτερο, υπάρχει για να τον προσέχει… να τον φροντίζει.
Κι όλα καλά ως εκεί… ως εδώ. Έως Όπου...
Πέρα από αυτήν την ανάγκη -η οποία στην τελική, παίζει και να είναι μνήμη, γνώση κωδικοποιημένη στο DNA- το έρμο Άνθρωπος είχε και έχει την ανάγκη… να αποδίδει υλική υπόσταση στο Ανώτερό του. Ξέρεις…
Να έχει Σχήμα ο θεός του.
Για να μη μπερδευόμαστε… μιλάμε για τα Γήινος Άνθρωπος.
Τα Γήινος Άνθρωπος είναι όντα, τα οποία έχουν κατασκευαστεί έτσι ώστε, να μπορούν να επιβιώνουν επάνω στον πλανήτη Γη. Και μάλιστα, με περιορισμένες έως και ανύπαρκτες δυνατότητες εξάπλωσής τους σε άλλους πλανήτες, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν συμβατοί πλανήτες υποδοχής και φιλοξενίας των Γήινος Άνθρωπος.
Όσο μαρτυρά η μηδαμινή καταγεγραμμένη Ιστορία, τα όντα αυτά, είχαν ανέκαθεν χαμηλή αυτοεκτίμηση κι ανασφάλειες, παρόλο που ήταν σε θέση να προσαρμόζονται, να αντιμετωπίζουν και να επιβάλονται σε άλλα Γήινα Όντα, μιας και σήμερα, τα Γήινος Άνθρωπος βρίσκονται στην Κορυφή της Τροφικής Αλυσίδας (να μην πιάσω τώρα στο στόμα της πένας μου τις αποτυχημένες επιλογές λέξεων, τίτλων, φράσεων και concept όπως το "Κορυφή Τροφικής Αλυσίδας").
Παρά, λοιπόν, το γεγονός του ότι, το Γήινος Άνθρωπος έλυνε κι έδενε πάνω στον πλανήτη Γη, είχε κι έχει την ανάγκη να νιώθει μικρούλης κι ανήμπορος ώστε να δικαιολογεί την τεμπελιά και την αναβλητικότητά του, οι οποίες διαδοχικά ή και ταυτόχρονα, τον επισκέπτονται κατά τη διάρκεια της κατά τα άλλα, επιτυχημένης πορείας του (Επιτυχημένης ως προς την επιβολή του στην πλειοψηφία των λοιπών Γήινων Όντων. Έτσι, για να μη μπερδευτούμε από τώρα).
Το βάζω αυτό στην άκρη -προς το "παρόν"- και κάνω την εξής Σκέψη...
Αν είμαι κομμάτι από το Όλον, τότε, με το να πάψω να υπάρχω… (κι εννοώ, να πάψω), το Όλον θα πάψει να είναι... Όλον;
Κι αν πάψουν κι άλλοι; Κι αν πάψουν, μέσα σε μια στιγμή, Γαλαξίες ολόκληροι, αυτό το Όλον… θα πάψει να είναι Όλον ή απλά, θα μικρύνει;
Ναι, μπερδεμένη εξίσωση. Να τη μαζέψω λίγο…
Με το να απαλείψεις ένα κομμάτι από το Όλον… θα του αφαιρέσεις την ιδιότητά του ως Όλον; Θα είναι μήπως Μερικόν; Κάμποσον; Παρολίγον;
…ή μήπως θα επαναπροσδιοριστεί και θα αποτελεί το νέο Όλον, το οποίο απλά, θα είναι κατά ένα κομμάτι μικρότερο του προηγούμενου μεγέθους του;
Και τελικά… μας ενδιαφέρει ο Όγκος του Όλου… ή έστω το Ποσοστό πληρότητάς του;
Τελικά… μας ενδιαφέρει καν η ύπαρξη ή μη ύπαρξή του; Και πόσο;
Αν ο θεός μας… μας κάνει τις Χάρες, θα μας νοιάζει αν είναι ολόκληρος ή μισός;
Θα μας ενδιαφέρει το φύλο του; Θα μας ενδιαφέρει αν είναι Ανθρωπόμορφος ή Απανθρωπόμορφος; Δεν θα εξακολουθεί για εμάς να είναι ο Ένας, ο Ολόκληρος;
Κι αν πάψουν κι άλλοι; Κι αν πάψουν, μέσα σε μια στιγμή, Γαλαξίες ολόκληροι, αυτό το Όλον… θα πάψει να είναι Όλον ή απλά, θα μικρύνει;
Ναι, μπερδεμένη εξίσωση. Να τη μαζέψω λίγο…
Με το να απαλείψεις ένα κομμάτι από το Όλον… θα του αφαιρέσεις την ιδιότητά του ως Όλον; Θα είναι μήπως Μερικόν; Κάμποσον; Παρολίγον;
…ή μήπως θα επαναπροσδιοριστεί και θα αποτελεί το νέο Όλον, το οποίο απλά, θα είναι κατά ένα κομμάτι μικρότερο του προηγούμενου μεγέθους του;
Και τελικά… μας ενδιαφέρει ο Όγκος του Όλου… ή έστω το Ποσοστό πληρότητάς του;
Τελικά… μας ενδιαφέρει καν η ύπαρξη ή μη ύπαρξή του; Και πόσο;
Αν ο θεός μας… μας κάνει τις Χάρες, θα μας νοιάζει αν είναι ολόκληρος ή μισός;
Θα μας ενδιαφέρει το φύλο του; Θα μας ενδιαφέρει αν είναι Ανθρωπόμορφος ή Απανθρωπόμορφος; Δεν θα εξακολουθεί για εμάς να είναι ο Ένας, ο Ολόκληρος;
Μικροί κι Ασήμαντοι θεοί. Μεγάλοι και Τρανοί.
Θεοί Μιας χρήσεως. Θεοί Πολλαπλών χρήσεων. Θεοί κατά Περίσταση. Θεοί κατά Παράσταση. Θεοί κατά Αντιπαράθεση.
Θεοί για όλα τα γούστα. Θεοί δίχως γούστο.
Θεοί για όλους. Θεοί για λίγους.
Είσαι θεός.
Δεν έχεις το θεό σου.
Θεέ μου!
Πόσοι είναι οι θεοί;
Πόσοι πρέπει να είναι;
Φτάνει Ένας;
Προλαβαίνει;
Φτιάχνω το θεό μου στα μέτρα μου. Όπως με βολεύει.
Γιατί ο θεός που μου πρότεινες, ερχόταν με ένα πακέτο προϋποθέσεων, περιορισμών και ψυχαναγκασμών που δεν μου έκαναν.
Τον έχω δικό μου.
Κατά δικό μου…
Κατάδικό μου.
Τον φτιάχνω μεγάλο αρκετά ώστε να με προσέχει… να με υπηρετεί. Του αναθέτω ευθύνες. Αφού εκείνος με έφερε στον Κόσμο του δίχως να με ρωτήσει… του αναθέτω την ευθύνη της προστασίας μου και του φορτώνω τις αποτυχίες μου, επειδή με έφτιαξε ελαττωματικό.
Κι αφού εγώ είμαι αυτός που του δίνω δύναμη να είναι αυτός που είναι… τον φτιάχνω έτσι ώστε να εντυπωσιάζει όποιον ακούει για αυτόν.
Χτίζω Ναούς και τόπους Λατρείας για τον θεό μου. Για να πείσω ότι, ο υπηρέτης μου είναι ο καλύτερος όλων. Ο μοναδικός που κάνει σωστά τη δουλειά του.
Ο μοναδικός. Ο Ένας.
Μόνο που… κάπου εκεί, χάνω και το παιχνίδι.
Γιατί, από κει που μου έκανε όλα τα χατήρια… δίχως απαιτήσεις, αδιαμαρτύρητα και με απόλυτη επιτυχία… μόλις του άνοιξα μαγαζάκι και πλάκωσε πελατεία… ο θεός μου άλλαξε! Κι άλλαξε, επειδή τον άλλαξα εγώ… ο δημιουργός του… αναγκαστικά.
Γιατί, όσοι ακολούθησαν τον θεό μου, όσοι πίστεψαν σε αυτόν, βασισμένοι στα λόγια μου και στις περιγραφές των κατορθωμάτων του… άρχισαν να έχουν κι αυτοί απαιτήσεις από αυτόν. Άρχισαν να μου τον απασχολούν και να κόβουν κομμάτια του. Άρχισαν να μοιράζονται τον χρόνο που μου αφιέρωνε, με αποτέλεσμα εκείνος να κουράζεται. Να μην προλαβαίνει. Κι έτσι, εγώ ο ίδιος… άρχισα να θέτω όρους.
Να βάζω περιορισμούς. Προϋποθέσεις.
Να λιγοστέψουν οι πελάτες;
Όχι!
Αλλοίμονο!
Προς… θεού (μου)!
Όχι για να λιγοστέψουν οι πελάτες… μα, για να μην έχουν τόσες πολλές απαιτήσεις από αυτόν. Να είναι τόσο απρόσιτοι οι όροι του ώστε εκείνοι που θέλουν τη βοήθειά του, να δυσκολεύονται αρκετά μέχρι να τα καταφέρουν… Κι ακόμα καλύτερα; Να απαιτείται η δια βίου συμμόρφωσή τους στους όρους του, με μόνη αμοιβή τη μετά (ανθρώπινον) θάνατον... αναγνώριση.
Και ξεκινάω τη μαζική παραγωγή θεών. Σε όλα τα μεγέθη.
Θεός Τσέπης. Θεός Τοίχου. Επιτραπέζιος θεός.
Θεός κεντητός. Τυπωμένος θεός. Θεός Ζωγραφιστός.
Ξύλινος ή Πλαστικός. Θεός Μεταλλικός.
Στο στήθος. Κρεμασμένος (για άλλη μια φορά).
Κι έτσι, οι ακόλουθοι του Όλου γίνονται Καθόλου.
Ξέρεις;
Κάποτε, ένας θεός μου είπε,
- "Ο θεός σου Γήινε Άνθρωπε σου ανήκει… μέχρι να τον κάνεις Θρησκεία. Μέχρι να του ανοίξεις μαγαζάκι και να τον βάλεις να ποζάρει στη βιτρίνα."
Θεοί Μιας χρήσεως. Θεοί Πολλαπλών χρήσεων. Θεοί κατά Περίσταση. Θεοί κατά Παράσταση. Θεοί κατά Αντιπαράθεση.
Θεοί για όλα τα γούστα. Θεοί δίχως γούστο.
Θεοί για όλους. Θεοί για λίγους.
Είσαι θεός.
Δεν έχεις το θεό σου.
Θεέ μου!
Πόσοι είναι οι θεοί;
Πόσοι πρέπει να είναι;
Φτάνει Ένας;
Προλαβαίνει;
Φτιάχνω το θεό μου στα μέτρα μου. Όπως με βολεύει.
Γιατί ο θεός που μου πρότεινες, ερχόταν με ένα πακέτο προϋποθέσεων, περιορισμών και ψυχαναγκασμών που δεν μου έκαναν.
Τον έχω δικό μου.
Κατά δικό μου…
Κατάδικό μου.
Τον φτιάχνω μεγάλο αρκετά ώστε να με προσέχει… να με υπηρετεί. Του αναθέτω ευθύνες. Αφού εκείνος με έφερε στον Κόσμο του δίχως να με ρωτήσει… του αναθέτω την ευθύνη της προστασίας μου και του φορτώνω τις αποτυχίες μου, επειδή με έφτιαξε ελαττωματικό.
Κι αφού εγώ είμαι αυτός που του δίνω δύναμη να είναι αυτός που είναι… τον φτιάχνω έτσι ώστε να εντυπωσιάζει όποιον ακούει για αυτόν.
Χτίζω Ναούς και τόπους Λατρείας για τον θεό μου. Για να πείσω ότι, ο υπηρέτης μου είναι ο καλύτερος όλων. Ο μοναδικός που κάνει σωστά τη δουλειά του.
Ο μοναδικός. Ο Ένας.
Μόνο που… κάπου εκεί, χάνω και το παιχνίδι.
Γιατί, από κει που μου έκανε όλα τα χατήρια… δίχως απαιτήσεις, αδιαμαρτύρητα και με απόλυτη επιτυχία… μόλις του άνοιξα μαγαζάκι και πλάκωσε πελατεία… ο θεός μου άλλαξε! Κι άλλαξε, επειδή τον άλλαξα εγώ… ο δημιουργός του… αναγκαστικά.
Γιατί, όσοι ακολούθησαν τον θεό μου, όσοι πίστεψαν σε αυτόν, βασισμένοι στα λόγια μου και στις περιγραφές των κατορθωμάτων του… άρχισαν να έχουν κι αυτοί απαιτήσεις από αυτόν. Άρχισαν να μου τον απασχολούν και να κόβουν κομμάτια του. Άρχισαν να μοιράζονται τον χρόνο που μου αφιέρωνε, με αποτέλεσμα εκείνος να κουράζεται. Να μην προλαβαίνει. Κι έτσι, εγώ ο ίδιος… άρχισα να θέτω όρους.
Να βάζω περιορισμούς. Προϋποθέσεις.
Να λιγοστέψουν οι πελάτες;
Όχι!
Αλλοίμονο!
Προς… θεού (μου)!
Όχι για να λιγοστέψουν οι πελάτες… μα, για να μην έχουν τόσες πολλές απαιτήσεις από αυτόν. Να είναι τόσο απρόσιτοι οι όροι του ώστε εκείνοι που θέλουν τη βοήθειά του, να δυσκολεύονται αρκετά μέχρι να τα καταφέρουν… Κι ακόμα καλύτερα; Να απαιτείται η δια βίου συμμόρφωσή τους στους όρους του, με μόνη αμοιβή τη μετά (ανθρώπινον) θάνατον... αναγνώριση.
Και ξεκινάω τη μαζική παραγωγή θεών. Σε όλα τα μεγέθη.
Θεός Τσέπης. Θεός Τοίχου. Επιτραπέζιος θεός.
Θεός κεντητός. Τυπωμένος θεός. Θεός Ζωγραφιστός.
Ξύλινος ή Πλαστικός. Θεός Μεταλλικός.
Στο στήθος. Κρεμασμένος (για άλλη μια φορά).
Κι έτσι, οι ακόλουθοι του Όλου γίνονται Καθόλου.
Ξέρεις;
Κάποτε, ένας θεός μου είπε,
- "Ο θεός σου Γήινε Άνθρωπε σου ανήκει… μέχρι να τον κάνεις Θρησκεία. Μέχρι να του ανοίξεις μαγαζάκι και να τον βάλεις να ποζάρει στη βιτρίνα."
...απόσπασμα από τη σειρά διηγημάτων του Γρ.Κρέζου, "Κάποτε, ένας θεός μου είπε…"
