* Πρόσκληση σε Δείπνο...

   ...Ούτε που θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που, κάποιος συνάδελφος, τον κάλεσε σε δείπνο. Είκοσι; Εικοσιπέντε χρόνια; Ένας μήνας; Χτες; Το αρχείο με τις κοινωνικές υποχρεώσεις είχε καταστραφεί προ πολλού από το σκληρό του δίσκο.

   Από το "Δίσκο του Σκληρού", ήταν το αγαπημένο λογοπαίγνιό του.

   Χα... "Του Σκληρού".

   Μα, αν μπορούσε να χαρακτηριστεί "Σκληρός", ο Βιζιλάνς, θα έπρεπε να διορθωθούν όλα τα λεξικά του κόσμου και να επαναπροσδιορισθεί η έννοια του λήμματος.

   Αλήθεια τώρα... πότε ήταν η τελευταία φορά που τον κάλεσε κάποιος σε δείπνο;

   Η σκέψη τον βασάνιζε μέχρι και τη στιγμή που άπλωσε το χέρι του, να κτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας.

   Όχι, ο Βιζιλάνς δεν ήταν κάνας εσωστρεφής, αντικοινωνικός τύπος. Το αντίθετο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, ήταν η ψυχή της παρέας. Κι αυτό, όχι επειδή μιλούσε συνεχώς κι έδινε ρυθμό σε μια συζήτηση, μα επειδή, ενώ παρέμενε για ώρα σιωπηλός, ως τέλειος ακροατής, μια του λέξη ήταν αρκετή, για να γεννήσει ένα νέο θέμα, ικανό να ερεθίσει τους υπολοίπους και να τους κρατήσει ζωντανούς μέχρι την... επόμενή του λέξη.

  Αν δεν ήταν άνθρωπος ο Βιζιλάνς, θα ήτανε Ανάσα...

   ...Στην πόρτα τον υποδέχθηκε ο ίδιος ο κύριος Μανζάμπλ. 

Πρώτη μέρα στο γραφείο χθες κι ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου, τον κάλεσε ήδη σε Δείπνο! Οποία τιμή!

  Μπαίνοντας από την πρώτη κιόλας μέρα στον Κύκλο των Απατημένων Ποιητών, έστω κι ως προσκεκλειμένος, ο Βιζιλάνς  Κρουζ ήξερε πως, έχανε αυτόματα και κάθε ευκαιρία σύναψης φιλικών σχέσεων με τα υπόλοιπα στελέχη της εταιρίας τα οποία, παρά τη μακροχρόνια προσφορά τους στον Όμιλο... δεν είχαν τιμηθεί με μια αντίστοιχη πρόσκληση.

   Ο Κύκλος των Απατημένων Ποιητών ήταν το πρώτο inshight που, του προσφέρθηκε από τον Τεοντώρ. Η πρώτη του κουβέντα μετά το καλωσόρισμα στον 30ο όροφο της La Porte Chaude.

- "Καλώς ορίσατε στην ομάδα μας κύριε Κρουζ. Βιζιλάνς Κρούζ. Σωστά;"

- "Μπορείτε να με λέτε απλά, Λανς κύριε Σαφίρ."

- "Ευχαριστώ, Λανς. Κι εσείς μπορείτε να με λέτε Τεοντώρ. Απλά, Τεοντώρ. Σας καλωσορίζω και σας κάνω γνωστό πως, κατά μεγάλο βαθμό, η ένταξη κι η πορεία σας στην ομάδα μας, θα εξαρτηθεί από την απόσταση που, θα τηρήσετε από τον Κύκλο των Απατημένων Ποιητών", ήταν οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε ο Τεοντώρ.

   "Δίαολε...", σκέφτηκε ο Βιζιλάνς, "είναι αυτές λέξεις για καλωσόρισμα; Είναι κάποια φάρσα, εθιμοτυπική; Κάποιο Βάπτισμα σε κάθε νέο μέλος; Είναι λέξεις αυτές;"

   
   Λέξεις που, όσο ακατανόητες, απειλητικές, αγενείς κι αδιάφορες ακούστηκαν στις εννέα και πέντε το πρωί, τόσο κι ακόμα περισσότερο σημαντικές αντηχούσαν στα αυτιά του Βιζιλάνς λίγο πριν σχολάσει. Την ίδια κιόλας ημέρα.

   Αν βέβαια... αν είχε ακολουθήσει τη συμβουλή του κυρίου Τεοντώρ.

   Αν...

    Ο μύθος που κυκλοφορούσε και στους 30 ορόφους της La Porte Chaude, ήθελε όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη να μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό. Το να είσαι υψηλό στέλεχος σε έναν τέτοιο κολοσσό, είχε το αντίστοιχο τίμημα πέρα από τις όποιες απολαβές. Ανύπαρκτος προσωπικός χρόνος. Ανύπαρκτη οικογενειακή ζωή. Ανύπαρκτη συζυγική ζωή, αν μη τι άλλο.

   Και... σε μια πόλη όπως αυτή, οι παγωμένες νύκτες του χειμώνα, μπορούν να αποδειχθούν τόσο μοναχικές όσο κι οι καυτές νύκτες του καλοκαιριού, για τις κυρίες των κυρίων Στελεχών.

   Λέγονταν πολλά. Καταλαβαίνεις.

   Και να λοιπόν. Παρά την αμεσότητα και μάλιστα σε βαθμό αγενείας, με την οποία προειδοποίησε ο Τεοντώρ τον Βιζιλάνς, εκείνος βρισκόταν αυτήν τη στιγμή, μόλις μια ημέρα μετά, μπροστά στην είσοδο της οικίας του κυρίου Μανζάμπλ. 

- "Καλώς ήρθατε κύριε Κρουζ! Παρακαλώ, περάστε. Θεωρώ τιμή μου την αποδοχή της προσκλήσεώς μου από μέρους σας", είπε ο Μανζάμπλ με μια φωνή γεμάτη παγερή ειλικρίνεια.

- "Ε, ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ κύριε Μανζάμπλ. Κάθε άλλο. Θεωρώ την τιμή δική μου", αποκρίθηκε ο Βιζιλάνς κι ακολούθησε την κίνηση του χεριού του Σεμίλ Μανζάμπλ που, τον οδήγησε στο διπλανό χώρο υποδοχής στον οποίο, βρίσκονταν ήδη κι οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι.

   Το τελευταίο πράγμα που περίμενε πριν μερικά δευτερόλεπτα ο Βιζιλάνς, ήταν το να τον υποδεχθεί στην είσοδο, ο ίδιος ο Σεμίλ Μανζάμπλ.

    Βλέπεις...

  Είναι κάποιες φορές που, το Σύμπαν, αυτό το ίδο Σύμπαν το οποίο μάχεσαι να εξερευνήσεις... όχι απλά σε δέχεται σαν ισάξιο μέλος του... όχι απλά  σου αποκαλύπτει κάθε φυλαγμένο μυστικό... όχι απλά σε κάνει ένα με αυτό... αλλά μάχεται να σε διαλύσει σε άπειρα κομμάτια και να σε μοιράσει απ' άκρη σ' άκρη του, στο πιο ξεχασμένο του, από το Φως, σημείο... ώστε ποτέ, ποτέ ξανά μην τύχει και βρεθείς.

Εσύ.

Ως Ένας.
Ο ίδιος εκείνος Ένας που υπήρξες, κάποτε, σ' ετούτη εδώ τη Γη.

...απόσπασμα από το βιβλίο του Hermes Quant, "invitation à dîner", Εκδόσεις LE MALE, 2013