- Hey! Να που ξανασυναντιόμαστε! Πώς πας; Με θυμάσαι;
- ...
- Έλα ρε, ο Φοίβος είμαι! Ειλικρινά τώρα... δε με θυμάσαι;
- ...
- Έρχομαι σχεδόν κάθε μέρα εδώ. Ελπίζοντας πως θα σε ξαναδώ. Είχα αρχίσει να χάνω κάθε ελπίδα μα, να 'σαι πάλι!
- Φύγε!
- Έ;
- Είπα, φύγε! ΤΩΡΑ!
- Δε μου λες... Πας καλά κοπελιά;
- Φύγε. Τώρα! Δυο λέξεις. Δυο λέξεις είναι, διάολε... ΔΥΟ! Ποια από τις δυο δεν καταλαβαίνεις;
- Κοίτα να δεις... μπορεί την προηγούμενη φορά να σου επέτρεψα το υφάκι... αλλά δεν ήταν από φόβο. Εντάξει; Ήθελα και στο επέτρεψα.
- ΦΥΓΕ σου λέω! ΦΥΓΕ!
- Χαλάρωσε. Αν δε γουστάρεις κάτι... αν σε χαλάει κάτι, κάνε την εσύ. Ήρθα και θα μείνω.
- Φύγε Φοίβο! Φύγε σου λέω!
- Πρώτον... και μαχαίρι να κρατάς κοπελιά... δε με λένε Στέλλα. Δεν το κουνάω από εδώ.
Και Δεύτερον, πώς το έπαθες και με αποκάλεσες με το όνομά μου;
- ...
- Έχει περάσει η ώρα... δε θα πίνεται άλλο ο καφές σου. Να κεράσω ποτάκι;
- Μόλις ήρθα. Εκτός αυτού, περι...
- Ναι... ξέρω. Περιμένεις παρέα. Μόνο που η παρέα σου δε θα έρθει απόψε.
- Χα... και που το ξέρεις;
- Ξέρω κι άλλα. Δυο πακέτα τσιγάρα στο τραπέζι. Το ένα πάνω στο άλλο. Έντεκα γόπες καπνισμένες μέχρι το φίλτρο, στο σταχτοδοχείο... Είσαι σίγουρη πως ήρθες μόλις τώρα;
- Ξέρεις κι άλλα έξυπνα να πεις;
- Ναι. Το κραγιόν στις γόπες είναι ίδιο με αυτό που φοράς... Με ό,τι έχει μείνει στα χείλη σου τέλος πάντων.
- Άει στο...
- Ώ, θα πάω... αργότερα όμως. Πώς σε λένε τελικά;
- Στρίβε.
- Άσε να μαντέψω... Λυδία. Κι όμως, θα έπαιρνα όρκο πως σε λένε Δειλία.
- Πώς διάολε; Πώς; Πώς το κάνεις αυτό; Με παρακολουθείς;
- Ωραία αλυσίδα φοράς. Δειλία...
- Λυδία με λένε... Κοίτα, μην αρχίσεις το ίδιο κόλπο με το δικό μου. Δε λέει... Πάλιωσε...
- Κι όμως, στην αλυσίδα, γράφει Δειλία.
- Λυδία γράφει και το ξέρεις.
- Κι όμως... τα πάντα πάνω σου φωνάζουν, Δειλία.
- Τί θες Φοίβο; Δεν το βλέπεις πως είμαι αλλού; Έρχεσαι από το πουθενά, πρώτα την επετείς και τώρα απαιτείς την αποδοχή, δεν προσφέρεις το παραμικρό, πέρα από φτηνιάρικες ατάκες και έχεις το θράσσος να ζητάς, τί; Τί διάολε; Τί θες από εμένα; Φύγε! Φύγε σου λέω! ΤΩΡΑ!
- Άκου, Δειλ...
- ΛΥΔΙΑ!
-...λία. Ξέρεις πως, όσο και να φωνάξεις, δεν πρόκειται ούτε να σε φοβηθώ ούτε να σε ακούσει και κάποιος άλλος. Όπως ξέρεις πως και να σε ακούσει, δε πρόκειται να σε "βοηθήσει" να με ξεφορτωθείς...
Γιατί αυτοί που ακούνε... ακούνε επειδή είναι συντονισμένοι. Κι όσοι είναι συντονισμένοι, ξέρουν. Ξέρουν τί πρέπει να κάνουν. Κι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κοιτάξουν τη δουλειά τους. Δειλία...
- Σκάσε! ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ! Φύγε!
- Α, παπα... Τόση λύσσα; Μήπως με φοβάσαι; Μήπως με φοβάσαι κοπελιά; Μήπως, όλο αυτό το υφάκι στην πρώτη μας συνάντηση ήταν επειδή φοβόσουν ότι θα υπάρξει δεύτερη;
Μα, δε νομίζω... Αν φοβόσουν κάτι τέτοιο, δε θα ξαναρχόσουν εδώ... Και ξέρω... πως σήμερα, ήρθες με την ελπίδα να με βρεις. Έτσι δεν είναι;
- ...
- Ω, ναι... Έτσι ακριβώς είναι! Και τώρα που ξανασυναντιόμαστε, με διώχνεις;
Τί και ποιον ακριβώς διώχνεις Δειλία; Αφού με αναζητάς. Για ποιο λόγο με διώχνεις;
- Με πονάς. Με πονάς Φοίβο! Άφησέ με ήσυχη. Άφησέ με!
- Δειλία, από την πρώτη κι όλας στιγμή, σου είπα ποιος είμαι και τί θέλω. Ήμουν ξεκάθαρος απέναντί σου. Καθαρός σαν Κρύσταλλο!
- ...
- Ώ θεοί! Αυτό είναι! Ήμουν καθαρός σαν κρύσταλλο! Αυτό φοβάσαι! Είδες την αντανάκλαση της μορφής σου πάνω μου! Γι αυτό με διώχνεις την ίδια στιγμή που με ζητάς!
Γι αυτό!
- Πάψε! Φύγε! Σε μισώ! ΣΕ ΜΙΣΩ!
- Χαχαχα... Μα το ΔΙΑ... αρχίζω να το ΔΙΑσκεδάΖΩ!
- ...
- Κουτό παιδί! Μα, τί νόμιζες; Δεν θα καταλάβαινα; Δεν είσαι δα και τόσο καλή όσο θέλεις να δείχνεις. Ούτε και τόσο καλή όσο σου επιτρέπω να δείχνεις. Ξέρεις... όσο περνά η ώρα σκέφτομαι να άρω την απόφασή μου να σου δώσω κι άλλη ευκαιρία. Την προηγούμενη φορά, μου είχες πει ότι το Λίγο σου Κοστίζει.
Τελικά... είχες δίκιο! Το Λίγο σου κοστίζει όντως πολύ...
...πολύ περισσότερο από όσο πραγματικά αξίζει!
- ...
- Έλα... έλα. Άσε το δάκρυ σου να κυλήσει. Άσε το να γίνει χείμαρος να καθαρίσει την ψυχή. Ίσως να καθαρίσει και την εικόνα. Δεν είναι κακό ούτε και ντροπή να χάνεις μια μάχη. Εσύ το λες Άβυσσο και θες να βουτήξεις μέσα της βαθειά. Να τη γνωρίσεις. Να μάθεις. Να βρείς και να ρουφήξεις όλα τα χρώματα μέσα από το Μαύρο.
Εγώ το λέω Πόλεμο. Να δίνω Μάχες σώμα με σώμα. Να δίνω στον εχθρό μορφή που να μου μοιάζει. Και να τον πολεμάω με όλη μου τη δύναμη. Να με πολεμάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου! Μέχρι να με νικήσω. Ή να με νικηθώ...
- ...
- Ξέρεις, Δειλία; Παίρνοντας όλα τα χρώματα από το Μαύρο του Βυθού σου... και κάνοντάς τα δικά σου... συνειδητοποιείς τί συνεπάγεται, ε; Όταν ντυθείς όλα τα χρώματα που βρήκες εκεί κάτω, Μαύρη θα γίνεις πια ΕΣΥ! Λευκή, θα 'ναι η Ψυχή σου.
Δε δείχνεις να 'σαι έτοιμη να κάνεις κάτι τέτοιο.
- Πάψε. Πάψε Φοίβο... να χαρείς! Σε ικετεύω! Πάψε!
- Να υποθέσω πως το "Πάψε" είναι καλύτερο από το "Φύγε", ε;
Τώρα το αντέχεις να είμαι εδώ... φτάνει να μη μιλάω;
- Μη Φύγεις! Δε θέλω να φύγεις! Σε έχω ανάγκη Φοίβο! Σε έχω ανάγκη!
Μου είπες πως, εσύ βάζεις την Άβυσσο... τί έχω εγώ να βάλω...
Εγώ βάζω τον Πόλεμο. Είναι αρκετός; Σου φτάνει;
Πόλεμο με τους Δαίμονες. Τους Μέσα και τους Έξω. Τους Πάνω και τους Κάτω. Μάχη Σώμα με Σώμα, αντικρυστά. Να σκίζονται οι σάρκες. Να τρέχει το αίμα, να κυλά, να βάφεται το χώμα. Κραυγές ωσάν τον άνεμο να σπέρνουνε τον τρόμο, σε όποιον τολμά να αντισταθεί μπρος στο δικό μου νόμο.
Αν το 'χεις, ακολούθησε. Αν πάλι όχι, πες το.
Μόνο, Δειλία, μη με κατηγορείς. Γιατί, είμαστε το ίδιο.
Απλά, σύ ψάχνεις Μαύρο στο βυθό κι εγώ Μέσα στον Ήλιο.
Μόνο, Δειλία, μη με κατηγορείς. Γιατί, είμαστε το ίδιο.
Απλά, σύ ψάχνεις Μαύρο στο βυθό κι εγώ Μέσα στον Ήλιο.
...απόσπασμα από τη ζωή της Θεοδώρας Ζαφειρίου, "Εγώ; Βάζω την Άβυσσο...", Εκδόσεις ΒΥΘΟΣ, 2013
