Εκείνο το Τρίξιμο που, ξέρεις, είναι
το Παράθυρο... που πάει να Κλείσει.
Εκείνη η Στιγμή που, έφυγες και βρόντηξες με δύναμη
την Πόρτα.
Εκείνο το Βλέμμα που, σου θυμίζει ότι,
δεν έχεις πλέον το Κλειδί μαζί σου.
Εκείνη η Σκέψη που, σου θύμισε ότι,
όλες οι Γέφυρες έχουνε γίνει Στάχτη.
Εκείνη τη Μέρα που, όλα τα Πριν
τα έβρισκες Μπροστά σου.
Εκείνη τη Νύχτα που, κοίταξες Πίσω μα,
είχε ήδη ξημερώσει το Πρωί.
Εκείνος ο Τύπος στον Καθρέφτη σου που, χαμογέλασε
όταν σε έπιασε να Κλαίς…
Εκείνος ο Κτύπος που, σε Ξύπνησε σαν έκλεισες τα μάτια, ήσουν Εσύ.
Αν θες να δεις Μπροστά, να σπάσεις τον Καθρέφτη.
Να μη σταθείς και περιμένεις στη Γωνιά, αν θα περάσει.
Αν θες να πας Μπροστά, να μη μαζέψεις τα Κομμάτια.
Άνοιξε Βήμα, δεν είσαι Θύμα.
Άλλαξε Στάση.
Χα…! Στάση;
Το να θυμάσαι όλα τα Λάθη δεν θα σε σώσει από τα Ίδια.
Το να θυμάσαι όλα τα Πάθη…
Το να θυμάσαι Όλο τα Πάθη!
Σπάσε επιτέλους τον Καθρέφτη...
κι ας προλαβαίνεις το Παράθυρο που πάει να Κλείσει.
Απόσπασμα από τη ΣυνΛογή κειμένων "Σύντομα Αυτοτελή Φορτώματα", του Γρ. Κρέζου
