Μου λείπει το να ξαπλώνω πλάι σου. Μου λείπει το να σε κοιτάζω στα μάτια. Να μου χαμογελάς και να χώνεις το πρόσωπό σου στο λαιμό μου… στο στήθος μου.
Μου λείπει.
Θέλω πολύ, να σε γραντζουνίσω, καταλάθος, σαν σου χαϊδεύω τα μαλλιά.
Ξέρεις. Λίγο. Ίσως πίσω από το αυτί.
Το αριστερό μάλλον.
Κι απ' τη ντροπή κι αμηχανία μου, να ανασηκωθώ για λίγο στον αγκώνα μου και, απρόσεχτος πρωτάρης, να απολογηθώ με την πιο χαζή δικαιολογία.
Δεν μου έρχεται κάτι τώρα… Μα, είμαι σίγουρος πως, εκείνη τη στιγμή, κάτι θα σκαρφιστώ.
Κάτι, το οποίο θα κοκκινίσει ακόμα πιο πολύ τα μάγουλά μου και, πιθανόν, θα φέρει γέλιο στην ψυχή σου.
Ίσως και να με αγαπήσεις λιγάκι παραπάνω εκείνη τη στιγμή.
Στιγμή… Στίγμα.
Μα, αν δεν είναι να σε στιγματίζουν οι Στιγμές… τί θα σε στιγματίσει;
Μου λείπει το να κοιμάμαι πλάι σου. Μου λείπει το να ξυπνάω για νερό. Να απλώνω το χέρι στα τυφλά κι εσύ, να με αρπάζεις πιο σφιχτά, κολλώντας το κορμί σου πάνω μου.
Μου λείπει.
Θέλω πολύ, να σπρώξω, καταλάθος, το ποτήρι.
Ξέρεις. Τόσο, όσο θα χρειαστεί για να χυθεί.
Στο κινητό σου μάλλον.
Κι απ' τη ντροπή κι αμηχανία μου, να πεταχτώ σαν πρωινό Δευτέρας για δουλειά και, απρόσεχτος πρωτάρης, να αρπάξω ό,τι βρω για να σκουπίσω το νερό απ' το κινητό σου.
Κάποιο από τα εσώρουχά σου ίσως, που θα έχει καταλήξει κάπου εκεί… δίπλα στο μαξιλάρι μου.
Κάτι, το οποίο θα κοκκινίσει ακόμα πιο πολύ τα μάγουλά μου και, πιθανόν, θα φέρει γέλιο στην ψυχή σου.
Ίσως και να με ερωτευθείς και πάλι από την αρχή, εκείνη τη στιγμή.
Στιγμή… Στίγμα.
Μα, αν σε στιγματίσουν οι Στιγμές, τότε... θα έχεις ζήσει.
Μου λείπει το να πίνουμε το καφεδάκι μας στο μικρό καναπέ, στο μπαλκονάκι. Μου λείπει το να περνάς το ένα σου πόδι πίσω μου. Να μου χαμογελάς και να ακουμπάς το σταχτοδοχείο στην κοιλίτσα σου.
Μου λείπει.
Θέλω πολύ, να πέσει η καύτρα μου ανάμεσά μας, καταλάθος.
Ξέρεις. Στα ρούχα κάποιου από τους δυο μας.
Στο νυχτικάκι σου μάλλον.
Κι απ' τη ντροπή κι αμηχανία μου, να τιναχτώ σαν τον χαρταετό που σπάει το σχοινί του και, απρόσεχτος πρωτάρης, να χύσω λίγο απ' τον καφέ για να τη σβήσω.
Και να σε κάψω λίγο, εκεί δα, που 'ναι ζεστός ακόμα.
Κάτι, το οποίο θα κοκκινίσει ακόμα πιο πολύ τα μάγουλά μου και, πιθανόν, θα φέρει γέλιο στην ψυχή σου.
Ίσως και να με φιλήσεις τρυφερά, εκείνη τη στιγμή.
Στιγμή… Στίγμα.
Με Στιγμάτισαν οι Στιγμές που ζήσαμε μαζί.
Κάθε Στιγμή.
Μου λείπει.
Θέλω.
Απόσπασμα από το "Άνοση Άνωση" του Γρ. Κρέζου
