ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ανακινείτε τα πόδια σας στην άμμο, για τυχόν ύπαρξη σαλαχιών
(εποχή επικινδυνότητας Απρίλιος-Οκτώβριος)
Το μήνυμα στην πινακίδα ήταν ξεκάθαρο…
Παρά το προστατευτικό δίχτυ, υπήρχε σύσταση της Δημοτικής Αρχής του Kogarah προς τους λουομένους, στην περιοχή του Botany Bay, να ανακινούν κάθε τόσο τα πόδια τους, ανακατεύοντας την άμμο του βυθού ώστε να "παρενοχλούν" και να διώχνουν τυχόν σαλάχια, τα οποία βρίσκονται στην επιφάνειά του.
Αυτή η "προληπτική ψηλαφιστή επίθεση" έχει κριθεί ως αποτελεσματική, από τους ειδικούς… και μειώνει την πιθανότητα ακούσιου πατήματος του αμέριμνου 'ζωντανού'. Γιατί, ως γνωστόν… τα "Ζωντανά", όταν νιώσουν πως η Ζωή τους κινδυνεύει… δε διστάζουν να Επιτεθούν.
Και μόνο τα… Ζωντανά.
Να πω ότι τον ένοιαζε; Ψέμα θα είναι. Και ψέματα δε λέω.
Κάποιες παραλήψεις καμιά φορά, ίσως. Μα, ψέματα… ποτέ. Δεν έχω καλή Μνήμη. Γι αυτό κι έκοψα το χούι από μικρός. Αφού πρώτα υπέστην πολλαπλά εγκαύματα από τη συνεχή… έκθεση.
Βλέπεις, το προστατευτικό μου δεν ήταν Αξιόλογο. Μάλλον, Αξιόποινο θα έλεγα πως ήταν.
Έχω όμως Μνήμες. Αναμνήμες. Ξέρεις… Εργοστασιακές. Από Κατασκευής. Όμως αυτές… πιο πολύ μπερδεύουν το σενάριο, παρά το αποσαφηνίζουν.
Φυσικά και ούτε μία από τις Σκέψεις μου τον απασχόλησε.
Με είδε όμως που τον παρατηρούσα για ώρα, να στέκεται ακίνητος, στην κορυφή της προειδοποιητικής πινακίδας, αδιαφορώντας βέβαια για το περιεχόμενο, μιας και ο Κόσμος στον οποίο η πινακίδα αναφέρετο… ήταν Άλλος από το δικό του. Παράλληλος, ναι. Μα, Άλλος.
Το βλέμμα του ήταν στραμμένο Νοτιοανατολικά… προς το μικρό άνοιγμα του Κόλπου του Botany. Βγαίνοντας στη θάλασσα της Τασμανίας. Ποιος ξέρει! Ίσως να ήταν κι ο επόμενος σταθμός του. Ίσως περίμενε υπομονετικά, το μπάρκο του Victory προς την Ανταρκτική, για ανεφοδιασμό κι επισκευές στο Σταθμό 23. Ίσως είχε ακούσει ότι πιάνει Hobart. Ίσως και να είχε επαναλάβει το Ταξείδι στο Παρελθόν.
Όπως και να είχε, έδειχνε γαλήνιος. Άφηνε το ελαφρό αεράκι που, όσο περνούσε η ώρα δυνάμωνε, να τον ταλαντεύει που και που. Σα νανούρισμα. Ίσως. Ίσως όχι.
Ίσως κι απλά, να έπαιρνε τα "βήματα" του ανέμου, για την επόμενη πτήση του. Διεύθυνση, ένταση… κι ό,τι άλλο. Πού ξέρω εγώ από αυτά;
Εγώ το μόνο που έκανα, ήταν να τον κοιτάζω. Το έβλεπα και σαν μια ευκαιρία να μελετ-…
- "Ξέρω…", μου είπε, δίχως να γυρίσει το βλέμμα του προς το μέρος μου, "ψάχνεις το μυστικό. Θέλεις να μάθεις να πετάς".
Ξαφνιάστηκα! Δεν απάντησα. Μόνο τον κοιτούσα.
- "Θέλεις να μάθεις τα βήματα. Να 'κλέψεις' ίσως κάποια φιγούρα. Ναι. Δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό να θέλει κανείς. Δεν είμαστε δα και τίποτε κατάδικοι, ε; Τίποτα φυλακισμένοι; Ή μήπως είσαι;"
Συνέχισα να τον κοιτάω, δίχως να είμαι ικανός να αρθρώσω λέξη. Και, τί να του έλεγα; Είχα την κάμερα στραμμένη προς το μέρος του και περίμενα τη στιγμή που θα έκαν-…
- "Κοίτα… κοίτα με! Είναι πολύ απλό", συνέχισε. "Ανοίγεις τα φτερά σου… κι αφήνεσαι στο Κενό!"
- κλικ! -
Μόνο όταν είχε ήδη απομακρυνθεί καμιά εικοσαριά μέτρα, γύρισε τη ματιά του προς το μέρος μου. Προφανώς, δεν άντεχε να χάσει το θέαμα…
Ξέρεις. Το χαμένο βλέμμα του προσγειωμένου Ανθρώπου, Δέσμιου της Βαρύτητας που, τον κρατά κολλημένο στη Γη. Ίσως εκείνης των πράξεών του.
Το χαμόγελό του; Ευχαρίστηση. Ικανοποίηση. Ευγνωμοσύνη. Ναι. Μάλλον Ευγνωμοσύνη. Μπορούσε να Ανοίγει τα Φτερά του και να Αφήνεται στο Κενό, υπακούοντας σε άλλους Νόμους και Κανόνες.
Ή τουλάχιστον… μη υπακούοντας σε εκείνους τους Νόμους και Κανόνες που με κρατούσαν κολλημένο στη Γη, με την άμμο κολλημένη στα πόδια μου, την κάμερα κολλημένη στα χέρια μου, το αλάτι της θάλασσας κολλημένο στο κορμί μου, το βλέμμα μου κολλημένο στο φακό, τη Σκέψη κολλημένη στα Λόγια του…
"Ανοίγεις τα Φτερά σου… κι Αφήνεσαι στο Κενό"
- (…)
"…στο Κενό;"
Θεέ μου! Και τί δε θα έδινα να μου το έδινε γραμμένο!
Η μια Σκέψη έδωσε αμέσως τη θέση της στην επόμενη!
- "Στάσου!", του φώναξα, με όλη μου τη δύναμη! "Στάσου! Γύρνα πίσω! Πες μου!"
Ήταν ήδη μακρυά από την ακτή. Πώς να με ακούσει!
- "Στάσου, για όνομα του Θεού!", ξαναφώναξα, αφήνοντας την κάμερα από τα χέρια και φέρνοντας τις παλάμες μου γύρω από το στόμα.
- "Στο Κενό… το 'Κε', ΠΩΣ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΣ;"
...από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων, "Έκανα Μια Σκέψη", του Γρηγόρη Κρέζου, 1969-
