- Πώς πάει;
- Καλά… εδώ.
- Ναι… το βλέπω. Εδώ. Εδώ κι όχι Εκεί.
- Ναι. Η αλήθεια είναι πως, υπάρχει ουσιαστική διαφορά.
- Ω ναι… για να μη σου πω και συνουσιαστική διαφορά.
- Χα… σωστά! Αυτό πού το πας…
- Βόλτα…
- Πολύ προβλεπόμενη η ατάκα σου.
- Ναι. Τελευταία, είμαι πολύ προβλέψιμος.
- Και προβλάψημος δε λες;
- Ω ναι… Η Αλήθεια να λέγεται.
- Η Αλήθεια να φλέγεται θες να πεις…
- Η Αλήθεια για να φλεγεί θέλει καύσιμη ύλη…
- Καμιά φορά… και καύσιμη φίλη.
- Ναι. Από καύσιμες φίλες… Πουτάνα τα έχω κάνει όλα. Ξανά από την αρχή. Δεν άφησα και κάτι όρθιο στο πέρασμά μου.
- Γιατί, άφησες τίποτα όρθιο στο κέρασμά σου;
- Τί θες να πεις… Κέρασα φαρμάκια;
- Όπου μάκια και φαρμάκια ήσουν.
- Μα… Με ένα φιλί; Πεθαίνει ο άνθρωπος με ένα φιλί;
- Εδώ πεθαίνει ΓΙΑ ένα φιλί… κι ας μην το κατακτήσει. Δε θα πεθάνει όταν το ζήσει;
- Μα… Το Φιλί είναι Ζωή. Έτσι δε λένε; Το Φιλί τηςΖωής;
- Ναι… Το Φιλί, είναι της Ζωής όταν το Δίνεις. Όχι όταν το Πίνεις. Κι εσύ κάθε που έκανες μάκια… κέρναγες φαρμάκια.
- Όποιος καεί, πρόβλημά του. Ας μην το έπιναν.
- Έτσι;
- Αμ πώς; Αλλιώς;
- Θυμήσου το αυτό την επόμενη φορά που θα κεράσεις.
- Γιατί… δε με λένε Γιάννη. Δεν πίνω αυτά που κερνάω.
- Μπορεί να μην πίνεις αυτά που κερνάς… αλλά πίνεις αυτά που περνάς.
- Χα! Καλό… Να κεράσω κάτι;
- Ένα διπλό.
- Δε φοβάσαι μην είναι φαρμάκι;
- Ας είναι… Αφού είσαι φιλαράκι.
- Στην υγειά μας… Να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
- Γεια μας…
- (…)
- Δε νιώθω και τόσο καλά.
- Με ένα ποτηράκι;
- Διπλό ήταν.
- Άααααχ… Ξέμαθες να πίνεις.
- Είναι που έμαθα να δίνω.
- Τελικά, θα μείνεις;
- Αν πω 'ναι', θα το εγκρίνεις;
- Μόνο αν με αφήσεις να σε κρίνω.
- Χα! Πότε απέκτησες και κρίση;
- Ρε, κάτσε κάτω από τη βρύση.
- Θα κάτσω εδώ. Στο αεράκι…
- Μπα. Εγώ συνέρχομαι μονάχα με νεράκι.
- Απλά, με ζάλισε η κουβέντα. Είχες καιρό να μου μιλήσεις.
- Είχες καιρό να με ρωτήσεις.
- Ναι. Η Αλήθεια να λέγεται.
- Η Αλήθεια να φλέγεται.
- Η Αλήθεια κλαίγεται;
- Ανάλογα τί επιλέγεται.
- Γιατί, η Αλήθεια είναι θέμα επιλογής;
- Επιλογής κάθε λογής.
- Σε πειράζει να την πέσω εδώ, στον καναπέ; Μια χαρά θα βολευτώ. Μια κουβερτούλα μόνο, για να σκεπαστώ. Με κούρασε η στιχομυθία. Περίμενα μονόλογο να κάνεις, από εκείνους που, μετά από λίγο σε παίρνει από κάτω κι αρχίζεις να κλαίγεσαι καθώς φλέγεσαι μέσα στην ενοχή σου, νιώθοντας τύψεις, για την αποχή σου από όλα εκείνα που, όφειλες να κάνεις και δεν έκανες.
- Ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα.
- Το λες, μα δεν το πιστεύεις. Ακόμα νιώθεις τύψεις.
- Δεν είναι τύψεις. Απλές Σκέψεις.
- Ούτε τα λόγια σου δε θα τολμήσεις να πιστέψεις. Με κούρασε σου λέω αυτή η κουβέντα. Έχω ανάγκη από ησυχία. Δε θα κοιμηθείς εσύ; Έχει πάει μία. Μία και τέταρτο. Δεν έχεις να σηκωθείς νωρίς αύριο; Πρωινός δεν είσαι; Σάββατο…
- Ναι. Πρωινός… Πρωινός και μετά ρεπό.
- Ναι. Ρεπό. Μετά όμως. Όχι αύριο. Μεθαύριο. Φέρε μου ένα κουβερτάκι τώρα κι άμε κι εσύ για ύπνο. Κι άμα κοιμάμαι ακόμα όταν θα φύγεις, άσε κλειδί για να κλειδώσω και θα περάσω απ' τη δουλειά σου να στο δώσω.
- Δε θα πιαστείς στον καναπέ; Δεν τους βαρέθηκες τους καναπέδες;
- Συνήθισα πια… Είναι μήνες τώρα που, κοιμάμαι εδώ κι εκεί. Επιλογή μου και αυτή. Εκείνη η μαϊμού που ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι μου τα έχει κάνει όλα. Μην ανησυχείς. Θα τη βολέψω.
- That monkey on my back, που λέει και το τραγούδι;
- That monkey in my head…
- Θα αφήσω το YouTube ανοικτό… να ακούς τους καταρράκτες. Μπας και κοιμηθείς πιο ήρεμα.
- Να κοιμηθώ ή να θυμηθώ;
- Ας είναι… Όπως και να 'χει, νιώθω καλύτερα που θέλησες να μείνεις. Μόνο που… για σένανε, δεν έχει μάκια.
- Άχαχαχααα… Τί να τα κάνω; Είναι φαρμάκια.
- Μου αρέσει όταν χαμογελάς! Η Αλήθεια είναι πως, αυτό το χαμόγελο… σου πάω πολύ.
…απόσπασμα από την ΣυνΛογή "Η Αλήθεια να φλέγεται", του Γρ. Κρέζου
